Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
O XIRO DO SANCRISTÁN 140
—Viaco, Andrés, viacó, —dicía o crego de San Roque ó sancristán—
¿ti es home de ben
—¡Ai, señor! ¿E pergúntamo ¿E haberá no mundo home máis
leal e mellor vasallo que min Se San Roque falara podería decirlle se
teño ou non teño boa lei.
—Pero como San Roque non fala, e penso que fai ben, fágoche
eu a pregunta.
—¡Avo María, señor cura! As súas palabras mesmamente que
me dan moito que cavilar. ¿Ten vosté algunha duda da miña honradés
—Direiche, Andrés: hoxe recollín os cartos da boeta das ánimas,
e notei que non hai nin a mitá do que debía de haber. ¿Quen colleu cartos
dalí
Andrés rascou fortemente a testa, e despois de vacilar como o
que se vai chapuzar en auga fría no mes de Xaneiro, dixo:
—Pois mire, señor cura: a verdá élle a verdá, e por dicir mentira
non me ha de abri–las portas o demo. Onte pola mañán quitei cinco
pesos da boeta.
—¡Gandul, mal sancristán, herexe!... ¡Roubar desa maneira ás
ánimas do purgatorio!
—¿Eu roubar Eso non é certo. Escóiteme, pola nai que o
pareu e verá como non foi un arroubo. O sancristán de Santa Minia
preto de Pontevedra, debíame unha cantidá dende fai tres anos.
Como non tiña modo de mandarma, esquirbinlle dicindo que mete-
140
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 42, 12 de xuño de 1908, pp. 5–6. Ese mesmo ano foi
reproducido en Mondoñedo e estivo presente en todas as edicións en libro.
131