Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
¡BOA PROTEICION!
O RAPOSO E MAILAS GALIÑAS 139
Era entre lusco e fusco. As galiñas, na compaña de tres coruscantes
e xentiles galos, empoleiráranse xa no galiñeiro.
Esperguizaron as aas, cataron o bicho, e paseniñamente foron
agachando o pico dispoñéndose a dormir. Xa non se escoitaba máis
que o xordo cacarexo dunha galiña celosa, que dirixía non limpos
alcumes a unha pita branca que aquel serán fora agasallada, con cortesía
e con feitos, polo galo máis novo e solermiño verdadeiro sultán
naquel serrallo voador.
Un dos galos alongou o pescozo, e dirixindo a cabeza de direita
a esquerda púxose a ouzar. Na porta do galiñeiro sentíanse mainas
rabuñaduras, que foron subindo pouquiño a pouco astra o tarabelo. Os
demais galos e galiñas espertaron, e cacarexaron asustados.
—¿Quen anda aí —perguntou un galo mozo que dun brinco
baixou astra a porta, poñéndose a asexar por unha rendixa
do caneiro.
—Son eu, —dixo o raposo, que tal era o animal que rabuñaba
na porta.
—Eu é palabra que a todos nos cadra. Díganos o seu nome, calidade
e demais circunstancias.
—Pois eu son o can de palleiro do señor Chinto, que vive preto
da ponte.
—¿E que quer de nós, señor can de palleiro
139
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 34, 14 de abril de 1908. Reproducido ese mesmo ano en
Mondoñedo e incluído en todas as edicións posteriores dos Contos de Asieumedre.
127