Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—Estou, ho; a fame sempre foi moi dada ás grandes cavilaciós.
Este inverno é moi cru, a neve acocha por compreto o monte, e por
ningures atopo mantenza.
—Pásalo mal porque queres, lobo amigo. Eu veño dunha casta
que noutros tempos andaba ceiba por estas montañas... Un día os
meus antepasados decatáronse que era comenente facerse amigos
dos homes, e baixaron á vila. Dendes daquela, xa ves que boa pelamia
temos.
—Non é mala, non; mesmamente somellas unha virxe de Osiris
polo rixo, gordo e relucente.
—Pois ti podías esta–lo mesmo.
—¿E de que maneira
—Facendo o que eu fago. Déixate de rila–los dentes pola noite,
que tanto medo causan a tódolos animás, e faite amigo dos homes. Os
homes, en verdade cho digo, son un fato de lampantís. Adúlaos canto
poidas, lámbelles a man cando vexas que che van a mallar no lombo,
e verás que regalada vida tes en troques. ¿Modo de servirlos
Pouca cousa tamén. Cando na eira entre un señor, con longa túnica e
casco coruscante, debes menea–lo rabo de dereita á esquerda, dar
duas voltas á sua beira, e despois déitaste no chan ollando solermiñamente.
Mais cando algún desgraiado cuberto de farrapos, vello e
arrimado a un bordón, pida unha esmola, ou supoñas que nada pode
dar, ládraslle canto podes, e fíncaslle os dentes nunha perna. Tratar
mal ós probes é moi ben visto entre dos animás que se moven sobre
dúas patas.
—Non me parece mal, —respondeu o lobo cheo de alegría— e
rógoche que me leves contigo.
—Pois imos indo.
E en santa e amorosa compañía comenzaron a camiñar cara a
vila. Cando xa estaban preto desta, parouse o lobo e perguntou:
—Amigo can, ¿que é o que tes no pescozo
—¿Eu nada.
—Fáltache o pelo en toda a volta.
124