Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
de pouca sabidencia; eran, digo, mais, éranvos contos, alucinaciós
que non furtaban os froitos das nosas chousas, nin lixaban a honra
dos cristianos. Mais agora supoñede que todo aquelo fora certo; xuntade
tódalas lurpias do inferno; arrecadade as barreduras dos canallas
e malnacidos; misturade todo esto e dádelle alma e corpo, e teredes
estonces a imaxe verdadeira, a feitura do demo en que eu tiña dinantes
cravado o meu pensamento.
—¿E quen é ese demo —preguntou Román.
—O cacique que vive nestas infortunadas montañas, esa maldición
que tomou corpo en don Reinaldo...
Este nome fixo correr un estarrecimento de horror polas veas de
toda a familia.
—Pero logo, —dixo Sabela— ¿sabedes dalgunha outra infamia
dese ladrón
—Si, miña nora, si; unha infamia que para que se lle dera creto
precisábase ter conocimento da baixa condición do home que a fixo.
—Cóntenos, daquela, señor.
—Pois veredes, meus filliños, pois veredes. María do Couto
estaba cegamente namorada de don Reinaldo. Había malas lenguas
que aseguraban que María non se gardaba moito do seu galán, mais
esto tiña disculpa polo moito querer que lle tiña 137 . Unha noite chegou
don Reinaldo á casa de María, e díxolle:
“Ti ere–la única persona deste mundo que é merecente da miña
confianza; colle estes documentos e gárdaos ben, agáchaos no colchón
do teu leito, pois hai malas almas que mos queren furtar para me perdere.”
María acetou con alegría, pois é sabido que para unha alma
namorada non hai satisfaición máis agasalleira que a de sere merecente
da confianza da persona que se quere. Don Reinaldo, como
sabedes, tiña moito mando no concello, e sospoitaba de que pensaban
facer secretario ó pai de María para aminorar deste xeito o caciquis-
137
Nas “Erratas” que pechan a primeira edición dise que “Entre outras, que o bon sentido
correxirá, hai unha importante nos renglós 24 e 25, páxina 21: onde se di polo moito lle
tiña, debe dicir, polo moito querer que lle tiña.
121