Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
¡A XUSTICIA! 135
O vello petrucio tiña fondas cavilaciós aquela noite. Con ollos
quedos e fitos na esmorecida fogueira do lar, semellaba que estaba
escismando pensamentos pouco agasalleiros.
A tristura ten a virtude dos andacios, e a familia do señor Paulos,
que así se nomeaba o petrucio, estaba tamén calada como se respondera
ós mesmos pensamentos.
—¿Seique ten hoxe ferruxe —atreveuse a dicir por fin o seu fillo
Román, que era un mozo xentil e barudo que non pasaría dos trinta anos.
—Non, Ramonciño; non teño ferruxe. Estou, si, cavilando nas
cousas do mundo.
—¿E vosté coida que arreglará todo eso coas súas cavilaciós
—interrogou a súa nora Sabela.
—Non, non penso tal... mais non podo deixar de me doer de certas
aldraxadas que fan os demos destes tempos, que teñen máis forza
e poder...
—¿E eso é pra estar caviloso
—Miña nora, canto máis se vai apurando o fío da nosa vida máis
coidados se espertan no noso espíritu. Estas noites do outono mainas,
escuras e caladas sementan en nós pensamentos saudosos.
—Certamente que vosté está hoxe aqueloutrado, e non temos
que facerlle —dixo Román.
135
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 14, 12 de novembro de 1907, pp. 4–5, cunha nota na que
se indica “Ao meu quirido amigo Nan de Allariz, director de Follas Novas, na Habana”.
Esta nota foi suprimida en todas as edicións posteriores en libro.
119