Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
O PRIMEIRO SANGUE 132
Aló nun curruncho de África, nas terras onde nace o Nilo, había
no vello tempo dun Tolomeo 133 unha nación que se gobernaba sempre
oíndo dinantes o consello dun Sabio chamado Sponto, que vivía nunha
cova preto da vila principal.
Un día foron a falarlle os labregos:
—Sabio Sponto, —dixéronlle— o goberno do reino vai de mal
en pior. A terra está inzada de ladrós que no nos deixan andare polos
camiños. As nosas chousas, as nosas vidas non teñen xa seguranza...
¿Que temos que facer.
—Dar parte á xusticia.
Outro día volveron os labregos:
—Sabio e xusto Sponto, o Rei gobérnanos moi mal. Non temos
camiños empedrados como os que fan os romanos na Iberia e na Mauritania,
e polo mesmo non podemos leva–los froitos do noso traballo
ós mercados de Fenicia e de Celesía. Os nosos fillos van loitar a terras
alleas por razós que non conocemos e causas que non nos importan.
As leises e maila fala da nosa terra son trocadas por outras que magoan
os nosos sentimentos. Sabio Sponto, ¿que facemos
—Que os xefes das tribus pidan xusticia ó Rei.
Despois dun ano tornaron os labregos:
—Sabio mestre, xusto Sponto, outra vez pidimo–lo voso consello.
Os xueces que o Rei nos mandou son homes sin concencia. Can-
132
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 6, 11 de setembro de 1907. Non figura baixo o antetítulo
“A carón do lar”. Tamén foi reproducido en 1908 na revista Mondoñedo e en todas as
edicións en libro.
133
Son moitos os reis de Exipto con este nome entre o século III e II antes de Cristo.
117