Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
As marexadas comenzaron a se ergueren, lixeiras, súpitas. De
ves en cando os carneiros asomaban por enriba das ondas. O vento
infraba a vela de tal xeito que coidei que se tronzaría o pau.
—“¡Cara a terra!” —berrei— e dunha orzada puxen a popa
ó temporal.
¡Aínda me arripío, rapaces, aínda se me calla o sangue nas veas
pensando naqueles duros momentos! As gaivotas viraban as aas para
un lado, despois para o outro...
Baixaban astra tocaren a tona do mar, e logo subían ás nubes, coma
unha cortiza moi afondada que se ceiba e busca o alto das escuras augas.
Tomamos un rizo a vela; pouco despois tivemos que tomalos
todos. Xa non quedaba máis que unha vara de pano. Unha forte racha
asubiou rifando a vela: non quedou máis remedio que abaixala. A pau
seco seguimos a nosa retirada.
A cen brazas, por babor, seguíanos a lancha de Pepe do Rilo.
O vento zombaba con tal furia, que, arrincando a auga do mar,
semellaba un espeso neboeiro. As ardentías, cada vez máis altas e
máis bruentes, comenzaban a branquear ó longo. O sol xa non se vía,
como se chegara para nós a triste noite das tebras. Erguín a cabeza...
¡Meu Dios!... o ceo estaba craro por enriba do meu curuto. As gaivotas,
berrando, asustadas, fuxían en busca dos penedos da costa brava.
¡A mareira, a negra mareira rexurdía con toda a sua maldita traición!
Se unha daquelas ardentías, se unha daquelas bruantes marexadas
chegaba a romper sobre da popa do falucho... ¡éramos perdidos!
A morte amostraba xa a súa negra boca dende o fondo do mar salado!
Pepe do Rilo, cuio falucho aínda viña preto de nós, arrodillouse
pidindo cremencia e protección ó ceo. O mesmo fixeron os seus compañeiros.
Pero o pior foi que os meus homes, seguindo o exempro dos
viciños, arrodilláronse tamén cramando e chorando coma mulleres...
—¡Virxe santísima de Chanteiro 128 ! ¡Virxe do Carme, válenos, sálvanos!...
¡Adiós, meus filliños! ¡Adiós, nosas mulleres!... ¡Adiós, mi madre!...
128
Refírese á imaxe que se venera nunha ermida da parroquia de San Pedro de Cervás, no
concello de Ares, e á que se lle atribúe unha importante intersección na peste que en 1404
se declarara nesta comarca.
115