Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
—Nada. A túa madriña Xuana quedaba con miña tía Marica
pechadas dentro do cuarto e parolando caladiñamente. Eu, pensando
que se referisen ó noso amor, púxenme a escoitar pola pechadura.
Solo sentín que miña tía choraba de alegría, e que abrazando a Xuana,
lle decía: “Xuaniña, hoxe é o día mais felís da miña vida; hoxe
comenza pra min unha nova e non esperada felicidá... ¡Un fillo! ¡O
meu filliñiño!” —E volvía a apreixar a Xuana. Eu non podo adiviñar
que poida ser isto.
—¡Meu Dios! ¿Será ela —dixo Manuel levantando a man ó
peito— o corazón ben mo dice.
—¿Que dis, Manuel
—Nada, Rosiña; son cousas da miña vida, e non fai falla que te
canses en sabelas.
—¿Tes sacretos pra min
—Non, prendiña, —dixo o mozo chantando na limpa frente de
Rosa un bico de amore.
Neste momento sinteuse cerrar con forza a porta da chousa,
salindo por ela un home. Rosiña dou un berro, pois conoceu que
aquel home era o señor Mingos, que viña armado cunha escopeta.
Sin dar tempo pra nada, chegouse a Manuel e quíxolle dar coa
escopeta. Dou un brinco o mozo e agañapou a arma no aire, e entón
comenzou unha pequena loita; pero disgraciadamente collera a escopeta
polo cañón e disparouse dando a bala no peito do rapaz que
caeu no chan sin sentido.
Rosiña dou un berro de angustia e colleu entre os brazos a
Manuel, caendo esmaiada a pouco.
Ó estalido do tiro, saliron Xuana e Marica pola porta da eira.
—Miserabre, —dixo Xuana a Mingos con voz ronca— ¡mataches
o teu fillo!...
—¡O meu fillo!
—O teu fillo, si: o que tirei da pena a baixo aquela maldita noite,
non foi o recén nacido, sinón unha pedra.
105