Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
Dimpois de esperar algún tempo, veu vir un home polo fondo da
horta, en quen reconoceu o seu amador.
—Rosiña —dixo Manuel ó vela e tendendo os brazos con delirio—
¡virxe dos meus sonos; alma da miña vida! ¡lus dos meus ollos!
—¡Manuel! —soo puido papuxar Rosiña.
—¡Canto tempo sin verme neses olliños! ¡Canto tempo sin ouír
isas melosiñas palabras que me poñen tolo de amore!.
—¡Canto tempo! ¡É verdá!
—¡Si, Rosiña; sin ti non me atopo a gusto, non sinto alegría!
—Eu tamén, Manuel.
—Nada hai que poida separarnos; nin a morte poderá matar o
amor que sentimos. ¿É verdá, miña rula
—Si, Manuel; nada poderá arrincarme da ialma o sinxelo amor
que me volve tola.
—¡Rosiña! ¡Fálame sempre así; dime sempre que me queres
moito...moito!
—Moito, Manuel; si dixera outra cousa, engañaríate.
—¡Rosiña!
—¡Manuel!
E delirante de amor, tendeu Manuel os brazos, nos que se deixou
coller Rosiña, chantando na súa frente un bico prolongado. Ansí estuveron
algún tempo. A Rosiña tembrábanlle os labres, tiña os ollos
pechados e tapaba coa súa feituquiña man a boca do rapaz.
Volveron daquela arroubación, e preguntou Manuel:
—¿E teu tío, onde está
—No sobrado.
—¿Non se deprocatará de que estamos aquí
—Non; pois está ocupado.
—Mellor. ¿E túa tía
—Esa tamén debe ter algún negocio serio.
—¿Ti adiviñas algo
104