Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
Marica enterou a Rosiña da conversación que tuvera con Manuel
e díxolle que el desexaba vela pola noite. Escuso decir a alegría que
recibeu con esto a rapaza; parecíalle que o sol da súa dicha volvía a
brilar de novo no ceo das súas esperanzas.
XI
Facía unha noite de vrao; a lúa brilaba, cal si fora un pandeiro
prateado, no fondo dun ceo azul–mouro vertendo as guedellas de lus
que ó caír no mar, figuraban mil difrentes pantasmas que as maregadas
mudaban decote co seu mover mainiño e desordeado. As arrás cantaban
nas barranqueiras facendo estrana harmunía co meloso có có dos
sapos; e o vento abaneaba os árbores facéndolles desprender os cheiros
máis ledos, que espertaban no peito sentimentos vagos e tenros.
O lugar de Samoedo parecía esa fremosa Cintra que Camões nos
pinta nos seus harmoñosos versos. Os castaños dos soutos, as ringleiras
variadas que os ameneiros formaban na campiña, e os emparrados
que parecían un segundo ceo arrechegado á terra, daban un tinte
melancónico ó paisaxe e facían pensar no paraíso. As chimineas das
chouzas ceibaban pooquiño a pouco o fume que rubía direito e que
parecía o incenso que entonces botaba a Dios a prácida Natureza.
Todo asinalaba amor e tranquilidá; todo invitaba a que a humanidade
contemprase entonces a man misteirosa de Dios. ¡Estranos contrastes!
¡Sempre a Natureza indica o ruvés do que o noso corazón sinte!
Neste panorama nouturnio soo faltaba un anxeliño pra que tivese
semellanza con ises sitios que os poetas soñan. Si olleamos o curral da
casa do señor Mingos, podremos ver ise ánxel, pois non parece outra
cousa a fidalga Rosiña, que está baixo as parras esperando por Manuel.
A cofia branca e o refaixiño amarelo, que branco parece tamén pola
noite, dálle a parecencia dunha fada encantada, dun ser baixado do ceo.
Direitiña como un esteo, e queda como unha virxe de mármore, está
Rosiña olleando o camiño por onde supón que debe vir o seu noivo.
Soo se sinten os latexos do seu corazón, que lle fai erguer o
levantado e ben feituquiño seo, e de ves en cando ceiba un longo suspiro
de impacencia.
103