Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
conocela; morrería eu tranquilo si nas agonías sentira os seus lábeos
na miña testa; si ouvira as súas palabras de amor naiciño. Un fillo sin
nai é un ser desgraciado que en medio das máis tolas alegrías sempre
sinte a lima roedora das esperanzas, desa nostalxia do aleixamento da
dicha. Un fillo sin nai vive como un desterrado do paradiso, como
unha frol que, nacida nunha cova, busca decote a lus do sol, morrendo
por fin muscha e páleda antes de tempo.
Marica tiña os ollos enchidos de bágoas ó sentir o rapás.
—Si señora, —sigueu decindo Manuel— este peito foi sempre
unha hucha de fondos doores, de esperanzas sin hourizonte. Non chegaba
tal martirio, e Dios doume outro que acabou de encher a cunca
das amarguras. Namoreime de Rosiña e xa vosté sabe que amores tan
disgraciados se van volvendo.
—Pacencia, Manuel; eu tamen sufrín moito neste mundo, e
siguirei sufrindo; o meu peito ainda é un laberinto de door que ninguén
pode adiviñar; e con todo, teño esperanza.
—E verdá; ¡a esperanza é a medicina que se aprica ás almas tísecas
que non atopan romedio!...
—Si; pro ti, eu canto a Rosiña, non debes perdela. Dálle o consello
de que volva prá súa casa. Cando vexa Mingos que nada pode
sacar da sobriña, abandonará os prollectos de casamento.
—Dios a escoite, señora.
—Dios escoita sempre as almas magoadas.
—Esta noite quixera falar con Rosiña, e ó mesmo tempo daríalle
o seu consello.
—Non te atente o diaño de saír ó sereo estando desa maneira.
—Non teña coidado; xa estou forte.
—Parécecho a ti. O sol está queimando, meu fillo; volve prá
casiña e déitate, que che fai falla.
—Está ben. Dios vaia con vosté.
—El te garde Manueliño.
E cada cal colleu para a súa casa.
102