Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
—Nada; déixame solo.
—Vosté está malo.
—Que me deixes, repito ¡Ese Manuel vai a ser a miña morte!.
¡Sempre ese penedo!
E dúas bágoas brilaron nas súas meixelas.
Aquel penedo era o terco xués que acusaba os seus crimes pasados.
X
Manuel foi mellorando pouco a pouco da súa enfermedá, e ós oito
días de gardar cama xa o médeco lle dixo que podía erguerse. Así o fixo
e saleu a dar unha volta polo quinteiro, onde atopou con Marica a muller
de Mingos. Esta parouse ó ver a Manuel e entabrou parola con el.
—Seino todo —díxolle— e escuso decirche que me tes do teu
lado. O úneco que sinto é que nada podo facer co meu home.
—Dios lle pague, señora, as súas boas intenciós.
—Fago o que debo. Chégate, meu fillo; ¿que tal tes a ferida
—Xa vai indo curada.
—¿Déixasma mirar
—Con moito gusto.
Marica sacoulle o pano que ataba a ferida e chegouse astra tocar
cos labres a testa do rapaz, quen se estremeceu, pois parecíalle ver na
mirada daquela muller algo extraordinario; non esas chispas de amor
mundán, sinón esa pasión tenra que solo sinten as nais, eses ánxeles baixados
ó mundo pra facernos adiviñar a esistencia dun ceo de praceres.
Manuel sinteu espertar no peito as vaguedás de ter cos e non parolabres
doores, e apretou entre os brazos aquela muller cariñosa, decindo:
—Señora Marica, ¡si soupera canto sufro!
—Adivíñoo, meu fillo.
—¡Ai! ¡Non me chame así! Eu non conocin á miña nai, e eses
verbes fírenme o corazón. Non tuven nunca o pracer de apreixar nos
meus brazos a muller que me dou o ser: dera o mundo enteiro por
101