Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
beu a fidalga nena non é para escribilo; e foi tal o door que sinteu que as
bágoas negáronse de rubir por primeira ves ós seus feiticeiros ollos.
Non é, de verdá, o pranto a espresión máis sinxela das mágoas;
hai outro pranto máis dooroso que, caendo cal promo fervente no
corazón, non podemos sufrilo, e pouco a pouco volve en cinzas as ilusiós
da ialma; cinzas que matan cando o furacán dos anos as aventa.
Ese pranto, é a melanconía, esa eterna nostalxia que non deixa acougar
as almas sensibres.
Deixemos a Rosa, presa dos máis fondos doores, e escoitemos a
parola que sosteñen o señor Mingos co seu sobriño Alixandre, que
acaba de entrar no sobrado.
—¡Que hai, Alixandre; que se di de novo; —preguntoulle o tío.
—Si vosté non conta nada...
—Dicen por aí que Manuel foi malferido.
—Si señor; pro o lobo non come tantas ovellas como se di...
Entón contou a seu tío o sucedido pola noite.
—Ben feito, Alixandre; ese home empéñase en rirse de min,
dixo o señor Mingos cando acababa o seu sobriño de contar o sucedido,
—e alégrome que alcontre con quen lle zurre a badana. Pola miña
parte, dígoche que si sigue sendo tan terco e se emperrencha en vir a
falar ca miña sobriña contra vento e mareira, fago nel un escarmento.
¡Pois non faltaba máis, carafio!
—Deixe, meu tío; ontes colleu pra peras, e non terá máis ganas
de leria.
—Fólgome deso.
—Veña a ver o sitio onde tiven a loita, —dixo o rapás despois
dunha pequena pausa amostrando co dedo os penedos de Corbeiroa
que se vían dende a ventana que daba ó nordeste.
Mingos ergueuse e olleou o sitio que lle asinalaban.
—¡Será posibre! —excramou con fala de agonizante— ¡O mesmo
sitio! ¡Meu fillo!...
—¿Que ten meu tío —dixo Alixandre ó ver tal descomposto
carís.
100