1kYBRBWHf

● Discusión / explicacións sobre a preferencia dalgunhas denominacións. En O. oenanthe xa se
comentou a escolla de chasco ou de pedreiro como nome xenérico para este grupo de especies.
melro rubio Monticola saxatilis
● Bibliografía ornitolóxica especializada. Merla rubia foi o nome proposto por C. Pedreira López
e X. M. Penas Patiño en 1977-1978, naquela Lista patrón de aves de Galicia (4B e 5B); utilizouse na
primeira guía de aves destes autores (1A) e recolleuse no Atlas de vertebrados de Galicia (7A) e
noutras publicacións ornitolóxicas (2A e 18A). Merlo rubio foi o nome proposto en 1999 no traballo de
M. A. Conde Teira (12B); empregouse nas seguintes guías de aves de Penas Patiño e Pedreira López
(5A e 22A), no Atlas de vertebrados de Galicia (7A) e recolleuse ou empregouse tamén noutras
publicacións ornitolóxicas (6A, 8A, 10A, 11A, 12A, 13A, 14A e 16A). En 1991, M. A. Conde Teira e T. A.
Vidal Figueroa propuxeron a denominación de merlo das rochas (10B). Na bibliografía ornitolóxica, o
nome portugués é melro-das-rochas (2A, 10A, 1D, 2D e 3D).
● Dicionarios consultados. Só o Diccionario de sinónimos da lingua galega de M. C. Noia, X. M.
Gómez e P. Benavente (1997), da editorial Galaxia, recolle merla rubia como denominación específica
para M. saxatilis. Os outros recollen as denominacións xenéricas apuntadas en Turdus merula, mais
ningunha específica para M. saxatilis.
● Uso dos seus nomes na literatura galega. As voces xenéricas melro e merlo téñense
empregado na nosa literatura. Véxase Turdus merula.
● Etimoloxía / motivación semántica. Etimoloxicamente, as denominacións merlo, melro e
similares veñen do latín merula. Semanticamente, o modificador rubio describe a cor característica
desta especie; das rochas fai referencia ao seu hábitat.
● Discusión / explicacións sobre a preferencia dalgunhas denominacións. M. A. Conde Teira
comenta que a denominación de merlo rubio, que describe as características físicas da especie e qua
xa foi proposta por X. M. Penas Patiño e C. Pedreira López, é máis precisa do que é merlo das rochas,
referida aos hábitos desta especie, mais tamén aos de Monticola solitarius (12B).
A pesar de que en xeral e na medida do posíbel téntase unha harmonización coas
denominacións portuguesas, o caso de Monticola saxatilis debería ser unha excepción: como ben
apunta Conde Teira, o modificador usado en portugués ─das rochas─ no contexto da ornitoloxía
especializada ─aínda que se pode adoptar perfectamente en galego─ é inespecífico. Para alén diso,
melro rubio / melro azul respectivamente para Monticola saxatilis / Monticola solitarius forman un
sistema de nomenclatura máis eficaz, pois os dous nomes aluden á cor da plumaxe, relaciónanse por
tanto máis e son así mellores de lembrar.
melro azul Monticola solitarius
● Bibliografía ornitolóxica especializada. Merla azul foi a denominación proposta por C.
Pedreira López e X. M. Penas Patiño en 1977-1978, naquela Lista patrón de aves de Galicia (4B e 5B);
utilizouse na primeira guía de aves destes autores (1A) e recolleuse no Atlas de vertebrados de Galicia
(7A) e noutras publicacións ornitolóxicas (2A e 18A). Merlo azul foi o nome proposto en 1991 e 1999
nos traballos de M. A. Conde Teira e de T. A. Vidal Figueroa (10B e 12B); empregouse nas seguintes
guías de aves de Penas Patiño e Pedreira López (5A e 22A), no Atlas de vertebrados de Galicia (7A) e
recolleuse ou empregouse tamén noutras publicacións ornitolóxicas (6A, 8A, 10A, 12A, 13A, 14A, 15A e
16A). Na bibliografía ornitolóxica, o nome portugués é melro-azul (2A, 10A, 1D, 2D e 3D).
● Dicionarios consultados. Só o Diccionario de sinónimos da lingua galega de M. C. Noia, X. M.
Gómez e P. Benavente (1997), da editorial Galaxia, recolle merla azul como denominación específica
para M. solitarius. Os outros recollen as denominacións xenéricas apuntadas en Turdus merula, mais
ningunha específica para M. solitarius.
● Uso dos seus nomes na literatura galega. As voces xenéricas melro e merlo téñense
empregado na nosa literatura. Véxase T. merula.
● Etimoloxía / motivación semántica. Etimoloxicamente, as denominacións merlo, melro e
similares veñen do latín merula. Semanticamente, a denominación azul describe a cor característica do
macho desta especie.
● Discusión / explicacións sobre a preferencia dalgunhas denominacións. M. A. Conde Teira e T.
A. Vidal Figueroa comentan que, amais de merlo, melro tamén está presente na fala galega con
grande difusión e ambas as dúas voces están recollidas no VOLG, Vocabulario Ortográfico da Lingua
Galega (10B). De feito, están as denominacións xenéricas melro, merlo, merla e melra todas ben
presentes na lingua.
220