1kYBRBWHf

López e X. M. Penas Patiño en 1977-1978, naquela Lista patrón de aves de Galicia (4B e 5B), e tamén
en 1991 e 1999 nos traballos de M. A. Conde Teira e T. A. Vidal Figueroa (10B e 12B); utilizouse nas
guías de aves de X. M. Penas Patiño e C. Pedreira López (1A, 5A e 22A), no Atlas de vertebrados de
Galicia (7A) e recolleuse ou utilizouse tamén noutras publicacións ornitolóxicas (2A, 8A, 10A, 13A, 14A
e 18A). Na bibliografía ornitolóxica, os nomes portugueses son pica-pau-malhado-pequeno e picapau-galego
(2A, 1D, 2D e 3D; o segundo con máis frecuencia).
● Nomes populares. Unha mención especial é precisa para o traballo lexicográfico publicado en
1977 na revista Verba, "Nomes galegos de aves piciformes", de X. M. Penas Patiño e C. Pedreira López;
estes autores rexistraron voces para esta familia de paxaros en varios centos de localidades das catro
provincias galegas e recolleron ademais a bibliografía existente verbo estes nomes; as denominacións
específicas que recolleron para D. minor (aínda que as mesmas voces, noutras localidades,
empregábanse para outras especies da familia ou de forma xenérica) foron as seguintes: rinchón,
petorrei e pitorrei (3B). Outras voces xenéricas populares tamén aplicábeis a esta especie están
comentadas en Picus viridis.
● Dicionarios consultados. Recollen os nomes xenéricos indicados en P. viridis. Ademais, no
Dicionário da língua galega de I. Alonso Estravís (1995), da editorial Sotelo Blanco, especifícase a
denominación peto pequeno para Dendrocupos minor.
● Uso dos seus nomes na literatura galega. Sobre o emprego de denominacións xenéricas na
nosa literatura, véxase P. viridis.
● Etimoloxía / motivación semántica. A respecto da motivación semántica, o modificador
pequeno fai referencia ao seu tamaño, o menor do xénero Dendrocopus. Os modificadores
portugueses malhado e galego: o primeiro fai referencia ás costas, manchadas de branco e negro, e o
segundo fai referencia ao tamaño pequeno (en portugués emprégase galego como sinónimo de
pequeno). Outras puntualizacións semánticas están anotadas en P. viridis.
Familia Alaudidae
calandriña común Calandrella brachydactyla
● Bibliografía ornitolóxica especializada. Calandriña común foi o nome proposto por C.
Pedreira López e X. M. Penas Patiño en 1977-1978, naquela Lista patrón de aves de Galicia (4B e 5B), e
tamén –calandriña– en 1999 por M. A. Conde Teira (23 e 12B); utilizouse –calandriña ou calandriña
común– nas guías de aves de X. M. Penas Patiño e C. Pedreira López (1A, 5A e 22A), no Atlas de
vertebrados de Galicia (7A) e recolleuse ou utilizouse tamén noutras publicacións ornitolóxicas (2A, 6A,
8A, 10A, 11A, 12A, 13A, 14A, 15A, 16A e 18A). En 1991, M. A. Conde Teira e T. A. Vidal propuxeron
calandra pequena (10B). Na bibliografía ornitolóxica, o nome portugués é calandrinha,
calandrinha-comum (2A, 10A e 1D), e tamén calhandrinha e calhandrinha-galucha (2D e 3D).
● Nomes populares. Calandriña, co sufixo –iña, é unha denominación como tal propia do
acervo lingüístico galego, recollida no Seixo por Sarmiento no século XVIII (1G). Varios nomes xenéricos
populares que se poderían aplicar a esta especie están comentados en Alauda arvensis.
● Dicionarios consultados. Recollen as denominacións xenéricas indicadas en A. arvensis,
Galerida cristata, Lullula arborea e Melanocorypha calandra.
● Uso dos seus nomes na literatura galega. Sobre o emprego de calandra na nosa literatura,
véxase M. calandra.
● Etimoloxía / motivación semántica. Sobre a etimoloxía de calandra, véxase M. calandra. O
modificador común indica, como di, que é a máis común das dúas especies do xénero Calandrella e
pequena alude ao seu tamaño. Non se achou unha motivación semántica clara para galucha, que
significa novata, sen experiencia.
calandriña das marismas Calandrella rufescens
● Bibliografía ornitolóxica especializada. Calandriña apincharada foi o nome proposto por C.
Pedreira López e X. M. Penas Patiño en 1977-1978, naquela Lista patrón de aves de Galicia (4B e 5B);
utilizouse nas últimas guías de aves destes autores (5A e 22A) e recolleuse ou utilizouse tamén noutras
publicacións ornitolóxicas (2A, 8A, 14A e 18A). Calandriña das marismas foi a denominación
proposta en 1999 por M. A. Conde Teira (12B); empregouse ou recolleuse nalgunhas publicacións (10A
e 13A). En 1991, M. A. Conde Teira e T. A. Vidal Figueroa propuxeran calandra das marismas (10B).
194