ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

68 Ramón Suárez Picallo
xiadeira que facía de vidreira eisposición. Sentámonos e dímosnos a
matinar como se chamarían as xardas en inglés. Na carta figuraban
co nome de “Macarelas”, igualiño que lles chamaban na Casa de
Galicia en Nova York.
O camareiro que nos atendeu era un home outo, loiro,
de ollos azúes, vestido de impecabel “smoking”, teso coma un
fuso. Asinaleille co dedo as “macarelas”, nementras que o Marcial
rosmaba coma pra si: “lástima de pícaracha”. Foise o camareiro a
facel-o pedido, e voltou pra darlle un retoque á mesa sen pronunciar
verba e voltou a irse. Pareceunos que tardaba moito o plato e o
Marcial púxose a esbardallar unha andanada de diatribas contra os
Estados Unidos, os seus restaurantes i-os cociñeiros e camareiros
que neles servían. E nesto reapareceu o noso servidor traendo nas
mans unha fantástica tarteira de barro, fomegante e recendente, que
puxo con moita ceremonia no meio e meio da mesa, decindo con
ufana sorrisa:
− A PICARACHA.
¡Santo Deus! Era, efectivamente, unha picaracha gloriosa,
con pataquiñas novas, chícharos, cebola, tomates cortados, e aínda
unhos fondos recortados de alcachofas. Quedamos abraiados, sen
poder decir verba. Neste intre o “metre” chamou ao noso camareiro
pra lle facer unha pregunta, con este resonante apelativo:
− ¿MISTER COIRÓS…?
Era, coma quen di, chover sobre mollado. Despois de
ser galego o camareiro, e de saber facer unha picaracha de xarda
–díxonos mais tarde que a fixera el mesmo− chamábanlle Mister
Coirós. Dimonos a conocer con verdadeira emoción, nosa e del.
Marcial, que é de Ourense, pero que pasou moitos anos en Ferrol,
coñecía moito Coirós, i-eu de Sada, a donde viñan todol-os anos
a tomar baños moitos familiares e veciños do noso xa entrañabel
amigo.
Xurdiu logo a invitación a visitar o seu fogar. Nel conocemos
á súa dona, que era de Paderne, e a dous fermosos retoños yanquis,
seus fillos, que tamén na escola lles chamaban Coirós.