ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

Mister Coirós en Cleveland (Lembranza dun viaxe)
ao final. O noso “manager” decrarou que a charla fora mañífica,
moi “ilustrativa” e moi “documentada”; mais el protestou porque
non ouvera aprausos máis que unha soia vez, con moita perda en
dólares. Hispanas Confederadas pagábanos 25 dólares por semana
e os gastos pagos. De que os gastos foran os mínimos encargábase
o devandito “manager”, que o primeiro que facía ao chegar a cada
sitio, era enterarse dos hoteles mais baratos pra nos aloxar e comer.
Soupemos despois que o tal “chueta” fora o mellor administrador
que tivera a Axuda á República Hespañola e que, fora desa función,
na súa vida privada, dispoñendo dos seus cartos, era un eispléndido
e muñificente cabaleiro.
* * *
Foi nunha destas andanzas que coñecimos a Mister Coirós,
en Cleveland. É unha blanca, limpa e fermosa cibdade do Estado
de Ohio, famosa pol-os seus restaurantes e por outras cousas. Nela,
antes de aituar na nosa misión, estivemos dous días de incóñito pra
tomar refolgos.
A Marcial Fernández atrogalláronselle tres cousas dendo
primeiro dia que chegamos aos Estados Unidos: as comidas,
os pitillos leiros e o idioma inglés. Herba nova pra cabalos
vellos, decía. En canto ao idioma, resolveu o problema de raíz,
falándolle galego a todo o mundo; ao porteiro do hotel, ao camareiro,
ao taxista, a todos. O tabaco, arransouse con un contrabandista de
Paderne que lle fiso provisión pra seis meses dunha eisquisita
picadura habanera. A comida era mais difícil. Somente o pasaba ben
na Casa de Galicia de Nova York, cuio cociñeiro de Ourense, facía
caldo galego, cladeirada de peixe, e, ás vegadas, lacón con grelos.
Pero nos viaxes sufría e brasfemaba cada vez que se sentaba
a comer. Non aturaba os “steiks” de carne insípida, nin as patacas
sin sal, e moito menos a ensalada de leituga, sen aceite nin vinagre,
untada con unha pasta abominabel que tiña asucre.
Por iso en Cleveland, dímoslle “esquinazo” ao manager e
ao chofer e fumon-os os dous soios, a percorrer a rúa onde estaban
os millores restaurantes da cibdade. Entramos no mellor deles,
atuguidos por unhas fermosas xardas-cabalas, que se eisibían na
67