ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

Emigrantes
Levarán sempre metido na alma pra torturala o meiguizo das
nosas campías verdescentes; a lembranza torturante dos alalás, da
gaita e dos aturuxos; o arrecendo suave dos nosos vales frorecidos;
a visión do derradeiro “lusco e fusco” i o toque da oración da campá
parroquial.
Ese lembro –música, alma e paisaxe galegos− será seu
compañeiro permaente de pelegrinaxe por tódolos vieiros do
mundo, martirizándolles o esprito até non voltar aos eidos nativos.
E despois que se tornen, terán arelas das terras, que aínda non
sendo suas terras, acocháronos, agarimosas no seu seo. I así a sua
vida será xa pra sempre arela eterna de mundos lonxáns…
* * *
Tódolos días, na hora en que o Pai Sol deitase no leito
azul do mar, un rapaz emigrante toca na sua frauta de pau de
buxo canzóns saudosas do Val de Barcia. E a sua frauta de pau
de buxo canzóns señaba aos melros a subiar a riveirana ¡E cousa
miragrosa a frauta de buxo deste rapaz! A o conxuro dos seus
saloucos, tódolos emigrantes soben a coberta e vanse acercando a o
rapaz até facer un corro silenciosos ó seu arredor…
Un vaho de Saudade envolve nas suas azas invisibres e
misteriosas aos emigrantes galegos. Apodéranse deles unha tristura
doce que fai insensibremente caer as bágoas.
O rapaz frautista deporcatase deso e rompe a tocar unha
muiñeira. Saen a bailar una parexa que a puntea lediciosamente.
Un aturuxo roda sobor das augas e vaise a esnaquizar nos
penedos da Costa Nosa, tales bríos leva a tal esforzo anímico o
impulsa.
* * *
Entre todos hai algúns que levan enriba da alma unha
traxedia.
Dous neniños –unha parexiña− que aínda non suma vinte
anos entre os dous e que, orfos de nai, mándaos chamar seu pai
desde Buenos Aires. Van soliños sen amparo de ninguén. El maréase,
59