ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

LEMBRANZA DO ORZÁN
¡Orzán tan vello coma ó mundo!
¡Orzán, que pol’o mesmo sabes a hestoria dos nosos abós,
perdida na noite dos tempos que foron!
¡Orzán, que fuches a armonía da vella oración dos druidas,
i-a música sonorosa d’as danzas ledas, feitas arredor da tumba onde
descansan os deuses familiares!
¡Orzán, mar gallego; mar noso; mar que levaches ó lombo a
Breogán i-os seus xurdios compañeiros!
¡Orzán, pano de bágoas dos que se alonxan da Terra Galega
pra non vela quizaves máis...!
Porque fuches o mar dos meus anos nenos; porque lle
falaches ó meu esprito, alelado, diante de ti, da maxestade da nai
natureza; porque enseñaches ós nosos mariñeiros a ser valentes
diante do peligro, i-ainda da morte, eu quérote lembrar, meu Orzán,
e quero tamén desentranar o senso das tuas verbas varudas, das
verbas en que falas c’a tua amiga a Torre de Hércoles –milenaria
tamén– do pasado e do porvir.
***
Maino e falangueiro, cóntaslle a hestoria dos amores de
Noeri e de Artei; esprícaslle o xeito como a Aboa Celta, impedíu
¡nai gallega! a guerra entre irmáns, facéndoos axoenllar, e bicarlle os
pés; fálaslle da epopeia dos fachuzos é das fouces. I-a Torre escoita
ó Poeta.
Bruando baixo é sonoroso, entonas un triste “Miserere”, ou
un “Réquiem”, pol’a i-alma do noso Mariscal e dos seus Irmaos,