ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

A estrepada
–¡Vai, lanchas…!
A unha, pandáronse todolos corpos dos remeiros nun pulo
xigante i heróico. O bourar monorrítmico de remos e toletes fíxose
un so golpe, un ¡room! ¡room! acompasado que facía o baixo a o
bisbiseo queixoso das augas trastalladas dos remos bimbiantes.
Mangúa, o noso patrón, o máis barudo e valente peixeiro
da ría de Sada empuñaba o remo de goberno, mesmo que un
guerreiro dos lonxanos tempos empuñara o ferro na batalla. Cara a
nós, esquerquenábase querendo doarlle a nosa “Raíña dos Anxeles”
os azos da sua alma. Con voz de prego de incitación e de ameaza,
animábanos:
–¡Duro, meus rapaces! ¡Boga duro, que hoxe ganamos! Ese
tolete da barcada das guías. A ver aquel estrobo de proel, –ordeaba
de paso a o noso rapaz que facía equilibrios máxicos polo courel
vixiándo i apretando estrobos e toletes.
–¡Duro! ¡Duro! ¡Duro! ¡Boga duro…!
Os remadores trocando en forzas o amor propio i o anceio
de ganar a estrepada, berrábamos unhos ós outros xubilosos e
bravos.
–¡Ei da miña banda!
–¡Ei, que da miña banda máis anda!
Dunha proa para outra, a o longo de todas as lanchas podíase
tirar dunha liña reuta sin esmallar un cabelo, un milímetro. Tras
delas a ría quedaba sucada de ronseles escumosos i albeiros. Sucos
ferventes que as gaivotas seguían aleladas. Cen rellas trastallantes
facían a sua arada no agro azul da ría acougada.
Por didiante dos nosos ollos asolagados no suor, pasaron
en rauda fuxida os praíales da costa: Arnela, Armenteiro, Lourido,
Cirro, Dexo, Lorbé. A liña máxica que facían as lanchas non se
crebaba. Un estrano sortilexio sostiñaa fitante.
O penedo irto da Marola xa cuáseque nos envolvía na sua
sombra mesta. O noso Mangúa engruñouse e berrounnos cun berro
racial i asubiante.
47