ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

A ESTREPADA
Eu lémbrome sempre con ledicia d’aquela estrepada na
que a “Raíña dos Anxeles” –a máis xeitosa e lanzal minueta que
sucaba a ría azul que entra pola Marola e morre a o pe da secular vila
Betanceira– foi procramada raiña da semán, a máis outa dinidade
peixeira con saudo de remos arriba cada vegada que pasa diante das
outras embarcacións peixadoras da bisbarra.
I eu lembro con moito agarimo aquela estrepada, porque
foi a derradeira en que tomei parte denantes de emprender o longo
camiño por onde aínda vou pelegrinando. E, ademáis, porque a
nosa belida minueta foi meu fogar mariñeiro, moitos días, moitas
noites, moitos meses, varios anos. Enriba das súas taboas –limpadas
arreo polas miñas mans– tiven a sensación de estar preto do alén, un
día de fera nordesía a o pé da Marola milenaria. Na sua tilla e no seu
panel, durmíu e soñei. Do seu augueiro sairon as primeiras moedas
de prata que orgulloso, entreguei a miña nai, en troque dunha
benzón e dunha profecía de boa fada. A miña minueta está agora
tirando pola corda da sua vellés no porto de Fontán, facéndolle
acenos a sua mocedade heróica. Agarda, serea, como unha aboíña
de albeiros cabelos, que unha maresía poña fin a os seus días contra
os baixíos de Morazón ou as pedras do Cargadoiro.
Coma todolos luns, as lanchas e traiñeras da ría, preparábanse
para salir. Era escurada e habíase de atalear de asexo na hora do
lusco e fusco. Cuando os ollos lumiosos do Faro de Hércules
ceibasen sobor a bocana da ría seus primeiros refachos, as traíñas
da bisbarra debían embocar Marola afora. No Campiño e nas
ramplas os mestres, os patróns i os largadores, facían comentos:
Frente a Coitelada vírase tirar o mascato, e moi preto do Prioriño