ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

34 Ramón Suárez Picallo
Desde mañá, e por causa de ditame médico competente, o
xornalista que escribe esta columna de “La Hora” desde hai
máis de seis anos, acóllese a un mes de repouso en Las Cruces,
ordenado polo Servizo Medico Nacional de Empregados [...].
E todo, porque Pick-Up está enfermo do corazón. Os sapientes
cardiólogos de Chile que o viron e examinaron afirman que
ten unha afección ás coronarias, con algo de “angina pectoris”;
é dicir, que morrerá, irremediablemente, un día ou unha noite
calquera, sen dicir nin auga vai. Pero, mentres tanto, a Lei é a
Lei, e o xornalista pobre, sen máis caudal nin amparo que o que
lle conceden, o día, a noite, o traballo honesto e o pouco ou
moito valer da súa pluma, ademais da súa xerarquía intelectual e
moral, vai buscar nun recuncho amable da costa chilena, o ben
inestimable da saúde perdida. E confía en que o mar, o santo
mar dos seus vellos amores e das súas inquedas andanzas, actúe
a modo de elemento restaurador, co seu misterio de eternidade
e de esperanza e o encanto das súas polífonas sonoridades,
calladas en espumas brancas.
Despedímonos, pois, dos nosos lectores por un espazo de tempo,
fixado polos médicos en trinta días, pero ben puidera ocorrer
que esta despedida fose definitiva. 24
Así mesmo, padecerá dunha absoluta soidade, afastado da
familia e dos mellores amigos. As súas ansias de retorno serán cada
vez maiores e farano fantasiar coa posibilidade de retomar a súa vida
en Veloi. Nunha carta a Blanco-Amor, en resposta a outra deste,
escribirá:
Agora ben, eu quero recoller da túa última carta unha frase: disme
nela que se tiveses as terras que eu teño, a miña casa e o amor
dos meus, non pensarías noutra cousa que en cultivar todo iso:
eu xúrote polo amor e a memoria dos meus mortos, que nesas
terras, na casa e no cariño dos que quedan no meu humilde fogar
de Veloi, tes ti, para gozalo con pleno dominio, a metade de
todo. Sempre terás alí un amable recuncho; os cordeiros, cunha
estrela na testa, volverán comer nas túas mans espigas de millo;
criarás bois e non farás o que o meu bondadoso pai fixo cos que
ti coñeciches, vendelos para a cortaduría. Deixaralos sempre,
vellos e todo, sen deixar que ninguén os mate. As augas da miña
24. “Reposo”, La Hora, 16 de maio de 1949.