ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

CARTA A FRANCISCO REGUEIRA
(FRAGMENTO PUBLICADO EN A NOSA TERRA)
PAROLAS DE FE E D’ESPERANZA
Da marcha da guerra non che direi nada. Estades ahí ben
informados. Pasamos horas de moita angustia. Pero trunfaremos. De
eso non che queipa dúbida. Asombra descubrir agora cantas eran
as reservas morales e físicas de Hespaña. E da insuperable carraxe
pensar que todas esas reservas estaban afogadas por unha minoría
inepta, semifeudal, cega e suicida, tendo baixo as súas gadoupas a
un grande pobo, cego e depauperado. Teño fé n’esas reservas, no
instinto de inmortalidade deste pobo, na súa grandeza que coido
que ainda que cubrisen palmo a palmo todo o seu chan de armas
automáticas, non triunfarían os traidores. As armas son frías e
comeas a ferruxe. O esprito d’un pobo aceso de pasión pola súa
liberdade e a súa idependenza, e inmorrente, e trunfa sempre. Eu
vino en Aragón baixo bombardeos furiosos e terroríficos reaccionar
a berros de fé e de esperanza; vin-o tamén en Barcelona, no medio
dos escombros, blasfemando; vexo todol-os días renovando a súa fé,
a proba de ofensivas. Vouche a contar un sucedido que presenciei
eu e mais un rapas de Negreira moi amigo meu que estaba de xuez en
Barbastro. Un medio día apareceron sobre a vila trece trimotores que
bombardearon durante sete minutos ¡unha verdadeira eternidade!
Tirados n’unha cuneta con nos estaba un pai e dous rapaces seus
fillos duns doce e catorce anos. Como os avións estaban verticales e
as bombas caian máis moi preto, un dos rapaces ergueuse e botou
a correr pra tirarse mais adiante. Unhos segundos solos, os bastante
pra que unha bomba o fixese pedazos. O rapas mais pequeno
botouse a chorar berrando ante os cachos do irmán. “Perdón, perdón
Papá, diles que se vayan que nosotros no hemos hecho nada”. O pai
quedou como fulminado, inmóvil un intre. Mais de pronto quitou