ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

Un home que nunca vira o mar
153
pouco co desaiuno: uns toros de merluza rebozada, queixo de
Curtis e viño de Valdeorras.
A sulpresa pra el foi cando o tren paróu na estación de Betanzos
diante da verdecente paisaxe das mariñas. O enlace do Mandeo coa
incorparabel ria i-o mosaico multipolícromo das leiras traballadas e
cubertas de froitos en frol, simétricas entre carreiros. Unha benzón
de Deus e do traballo dos galegos mariñáns.
O home ficóu abraiado e silenzoso. Eu crebéi o seu silenzo
con unha soia verba que me parecéu naquel intre mói vingativa:
− Galicia.
Quixen sair e deixalo soio na sua contemplación, mais el
contívome con istas verbas homildosas:
− Vostede é galego i-eu téñolle que pedir mil perdóns.
− Non falemos máis e siga ollando –pechéi.
Uns intres denantes de entrar o tren na estación da Cruña,
invitéino a que xantase e pasase a tarde conmigo, xa que dispuña
de 24 horas pra presentarse aos seus superiores da Praza. Aceitóu
gostoso e leveíno á miña modesta pensión cruñesa, da señora de
Liñares, na rúa de San Andrés, frente á fonte de Santa Catalina.
Antes de nos sentar á mesa, fun á cociña e falei coa bondosa e
mañífica doña Dolores. Contéille todo i-ela alporizóuse moito cando
lle dixen que o meu acompañante sentíase desterrado na Cruña.
− Asús −cramou− ¿Desterrado na Cruña? Agora verá. Vaia a
sentarse con el á mesa axiña.
Servíunos a propia patrona, toda curiosa por coñecer o
“mostro”. Sardiñas cabezudas asadas con cachelos, pra facer boca.
Logo o caldo recendente a groria i-a seguido o farturente cocido con
fabiñas en vez dos garabanzos. E aínda outras cousas máis as que
renuncióu de bon grado o meu convidado.
Fomos tomar o café ao “Galicia”. Reuníanse alí moi
animadas e simpáticas tertulias. Entre elas a dos galeguistas máis
novos, presidida pol-a flema i-a prestancia galego-británicas de
Plácido Castro. Presentéi o meu desterrado e nun aparte contéi a