ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

152 Ramón Suárez Picallo
contra da política, pois el, bon republicano, por ter chocado cos
seus superiores xerárquicos, cuáseques todos monárquicos, saía
trasladado, virtualmente desterrado de Valladolid.
− ¿E a donde vai vostede desterrado, se non é segredo
militar? –pregunteille.
− Pois á Cruña.
−¿A Cruña? Pois asegún noticias que eu teño d-esa cibdade,
non coido que o seu desterro haixa de sere moi acedo, nen moi
aburrido…
− Mais si; pero xa ve… en Galicia –E dixo Galicia como
se dixera un país lonxano, pouco estimado, alleo de todo ao seu
mundo habitual.
− En fin, de todal-as maneiras levo a ilusión de comprir un
gran desexo: o de ver o mar por primeira vez.
− ¿Logo vostede nunca viu o mar…? –pregunteille con
descreída lástima.
− Nunca. –Calamos os dous. Eu matinando na sorpresa
que o agardaba, e que xa saboreaba de antemán, como unha
lediciosa vinganza. E lembrando as verbas do ilustre poeta catalán,
referíndose á incomprensión de Castela con respeto á sua Patria:
“Deixarlles ver o mar, irmáns”.
Reañudóuse despóis o fío da conversa encol de outros
teimas. Era home leído, relativamente culto e raramente sensibel,
pra ser da Castela. Confesóume despois que era máis ben de orixe
leonés, pois a súa familia era de Las Navas del Rey. Falamos de “Mio
Cid”, de San Xohán de la Cruz, do Arcipreste e de Santa Teresa, até
que nos veu o sono.
Coma de cote, o tren chegou a Monforte de Lemos darredor
das 7 da mañán, e fixo o tempo necesario pra desaiunar. Invitéi
ao meu “desterrado”. Monforte –ou mellor dito, a sua estación
ferroviaria− non é, certamente, unha moi axeitada antesala pra
entrar en Galicia os que a ven por vez primeira. Naturalmente ao
meu hóspede non lle gostóu pouco nin moito. Reconciliouse un