ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

O CRUCEIRO CONFIDENTE
Denantes que as primeiras raiolas do sol puxeran seus cores
doirados no ermo solitario e dimpois que as badaladas do “Anxelus”
espallaban seus ecos de benzón ao morrer a tarde, a probe velliña ía
de cote deitar sua oración a o pé do cruceiro solitario.
Ninguén soupo nunca a oración da probe vellina, que
arrimada a o seu caxato de pau de toxo, percorría duas veces por
día, o treito que arredaba a sua probe chavola do cruceiro milenario,
que ergía sua tenrura pétrea a veira do camiño poeirento i árido.
Ninguén soupo se as verbas lenes, por ninguén ouvidas, eran prego
ou confesión de pecado. O certo é que as mans i a cara rebellidas da
vella erguíanse nun ademán angurioso en xeito de door infindo.
Vivía alonxado do mundo, arrecunchada na sua chavola. As
xentes da comarca ollabana con respeto cuase medoñento. Parcía
unha aparisción do Alén, vagando entre o cruceiro i a chavola.
Non se lle conoscían parentes e non se sabía de donde viñera. Non
faltou quen dixese que tiña fillos, pero que a negaban pola sua
probeza. ¡Fillos que arrenegaban de sua nai! Dicían outros que non
era persoa humán, que era cousa de Alén-mundo. Somentes, falaba
co cruceiro. De cando en cando ficaba queda, na veira do camiño,
i estendía a man rebellida en aititude de pedir esmola. Facíao de tal
xeito que máis semellaba arelar esmola de amor e de agarimo, que
non esmola de pan…
Unha crúa mañán do mes de xaneiro, a vella non aparesceu
no vieiro que de adoito percorría entre a chavola i o cruceiro. Unha
sabán albeira de xiada cubría o ermo. Os días seguintes tampouco
aparesceu. Tolleríase co frío –dixeron as xentes que adoitaban vela–
e fóronse a chavola. Toparon a valeira; mais a o abrila xanela, viron