ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

134 Ramón Suárez Picallo
costa, a esnaquizarse nos baixos sen que ningún esforzo humán
poidera detel-as.
* * *
As mulleres i-os meniños dos peixeiros da comarca
despertaron en outas horas da noite, ao sentiren os bruídos da
treboada temíbel e arremuiñánronse na punta máis saída da costa
ao pé d’un penedo outísimo. Ollaban n’un supremo esforzo por ver
os seus, car’o mar. Somentes os lóstregos alumeaban de cando en
cando un anaco de mar preto da costa, bourando e rebourando,
ao esnaquizarse nos penedos irtos. Un mouro mantelo d’anguria
envolvía o mar i-a terra. Os pregos d’agunía eran un sôo prego,
loitando por rachar o veo dos elementos ceibos, pra chegar deica
o trono de El Señor en demanda da súa piedade. E foi d’aquela
que sucedeu o milagre. D’entre o bourar dos tronos, o bruído das
ardentías i-o asubiar tráxico do huracán, escoitóuse unha vella
cantiga feita oración, crara, nítida, cristaiña que espallóu seus ecos
trementes d’emoción por toda a comarca mariñeira. Parece que
viñera do outro mundo coma unha verba d’espranza.
Nosa Señora do Carme
Nosa Señora ¡Váléime!
Qu’estou perdido no mar
E n-hai barqueiro que reme.
As mulleres i-os meniños caeron de xionllos. O mar, o vento
i-os tronos, coma se quixeran escoitar ledamente os ecos da cantiga
fixeron un silenzo. O vello i-outísimo penedo fíxose un facho aceso
que alumeou o mar. Finóu a treboada tráxica. As mulleres viron
as barcas peixeiras navegar cara ó porto impulsadas por un lixeiro
sotavento. Os mariñeiros, en troques, viron outra cousa. Viron a
vella roca trasformada en forma de muller, estendendo os brazos
ao mar n’un tenro ademán de bendizoar, envolta nunha aureola
lumiosa.