ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

NOSA SEÑORA DA ROCA
(Lenda)
A xeito de atalaya xigante ollando pr’o mar onde viven seus
devotos, érguese no curuto do outísimo penedo, a imáxen pédrea
de Nosa Señora da Roca. Ten por capela toda a eistensión do mar
azul n’un belido recuncho da costa galega, i-as terras verdecentes e
mimosas da ribeira sen igoal, sempre frolecidas. Ten por mantelo
o ceo estrelecido, e ten un altar sempre alumeado pol-as fachas do
máis sinxelo amor, en cada corazón de cada mariñeiro da bisbarra.
Cando as barcas peixeiras pasan cabo d’ela, os homes quitan
a pucha reverentes, i-os rapaces fan a sinal da cruz, namentras os
remos deixan de choupar metidos de couce nos estrobos da bancada.
A primeira vés qu’eu fun a o mar e pasei por diante da imáxen de
pedra, aínda sen saber do que se trataba, santigüéime tamén, coma
se alguén mo mandase.
O tío Traíñas o mais velliño dos meus compañeiros, e cecais
o mais vello peixeiro da comarca, contóume a hestoria d’a milagreira
Virxen mariñeira; unha hestoria vella herdada de séculos, trasmitida
dos abôs aos netos como unha sagra obriga.
Foi unha noite de treboada arrepiante. Os peixeiros das
aldeias ribeiráns saíran todos en percura do pan pr’os seus fogares e
alonxáranse mar afora porque na costa facía moito tempo que non
se vira peixe d’ollos. A posta da lúa, na hora de pleamar, aparesceron
no ceo mouros nubarróns. O con de Coitelada escomenzou a
bruar ceibando agoiros de traxedia. O bourar dos tronos crebóu de
súpeto o silenzo maxestoso da noite i-os lóstregos alumearon o mar,
como se quixeran amostrar aos homes o camiño do outro mundo.
Descargóuse a temida nordesía. Embravecéuse o mar facéndose
mareira. As barcas sen goberno voavan nas ás do huracán cara a