ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

VERBAS PRA RAMÓN BEADE MÉNDEZ NA SÚA MORTE
Tiña a prestancia física dun gran señor rural i o esprito
dun poeta que non facía versos. Amaba a terra coma leira, coma
paisaxe, como despensa e coma carne da sua propia carne. Por eso
a traballaba coas suas propias mans.
Falaba acougadamente a nosa fala, coa suavidade musical
dunha cantiga alada, e tiña nos ollos unha mirada limpa, alongada
chea de amical tenrura prás xentes e prás cousas que o rodeaban.
Era socialista de pensamento universal: pero para el o
Universo i as suas cousas, escomenzaban en San Martiño de Tiobre,
nos aledaños da vella vila de Betanzos nas ribeiras fecundas e
xocundas do Mandeo, no corazón das Mariñas, e remataban no
cabo do mundo.
Pai exemprar, espello de amigos, frol de loitadores, era,
fundamentalmente, un home de ben, incapaz de unha xenreira
innobre, nin xiquera prós seus nemigos máis innobres.
Percorremos xuntos moitos camiños, soñando, falando,
vendo e meditando encol da Patria Galega, do seu presente e do seu
porvir, entre labregos inxeles que o tiñan, máis que por xefe, por
irmán e por apóstolo.
Todo aquello foi interrumpido pola traición alevosa, que
o tuvo arredado do mundo once anos, ocultado e amparado, por
amigos fideles, entre os que se contaban dous sacerdotes, cristianos
e galegos. Cando voltou ó mundo, deulle noxo e cecais deso
morreu. De noxo, de ira, de carraxe polo que vían os seus ollos,
desafeitos a ver taes cousas, porque os homes coma él poden morrer