ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

Don Manoel Lugrís Freire
113
á que lle foi fidelísimo, ó longo e ó ancho da sua obra política, literaria
i espritoal. Estabelecido na Cruña como outo funcionario da traída
de augas, iba tódalas semáns a facer unha visita á súa vila de Sada,
nunca esquecida. Iba con particular devoción tódolos 15 de agosto,
festa patronal baixo a advocación mariana da Raíña dos Ánxeles.
Iste home, repubricán de sempre, non deixou nunca de ofrecerlle
seu homaxe na sua diada maior á Patrona da parroquia donde
fora bautismado. Leváballe froles e incrinábase, diante dela, nunha
meditación sin verbas. Ista imaxen que é de pedra, de nobre estilo
barroco do século XVII ten unha lenda miragrosa mui axeitada ó
esprito mariñán de don Manoel. Aparesceu florando enriba das augas,
no meio dunha grandísima tormenta, dunha suesta da pavorosa. Foi
recollida por un dos mariñeiros que lle pediron que fixera calmar
a mareira, e que a farían patrona do primeiro porto onde a barca
peixeira fixera arribada. E arribou a Sada e alí quedou de patrona.
As visitas de don Manoel a Sada polas festas de agosto, creábanlle
un gran probrema, pois tódalas familias da comarca querían ter o honor
de sentalo á sua mesa na gran diada festeira. E don Manoel moitas veces,
tuvo que pasar varios días pra non faltar a ningunha invitación.
Sada correspondíalle ó seu escritor e poeta na moeda de ouro
da sua estimanza e do seu amor. Eisí imediatamente de procramada
a Repúbrica, a avenida principal da vila foi bautismada co nome de
Manoel Lugrís Freire, nome que naturalmente, foi borrado polos
que viñeron despois pra poñerlle un nome absolutamente estrano.
Hoxe, na efeméride centenaria do seu natalicio, é cuasi que
seguro que en Galiza non poida ser evocada nin festexada como
se meresce a figura do gran patriarca. Mais a outra Galiza, a Galiza
emigrada, que o amou a traveso dos seus escritos, da súa obra e da
súa índole de patriota galego vertical e insobornabel, evócao dende
lonxe e manda como mensaxe impalpabel, por enriba do mar, istas
verbas a xeito de doce choiva pola sua lembranza, pola sua memoria
e pola sua inmortalidade no tempo e no espacio.
Lugo, marzo de 1963.