ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...

ORACION PRA CASTELAO…
Dita por Ramón Suárez Picallo o 7 de xaneiro de 1960, ós des
anos de seu pasamento, no Centro Gallego de Buenos Aires e no lugar do
seu velatorio.
En terra allea, como se fora un pelegrino. En casa amiga,
arrodeado de xentes fraternas e devotas, coma si fora un Profeta ou
un Patriarca bíblico, tivo pasamento eiquí, nesta casa, e sobor deste
teito acolledor, o noso Castelao, fai hoxe, a ista mesma hora des
anos xustos.
Os médicos ilustres que o trataron, dianosticadores das
doenzas do corpo carna, deran, facía xa tempo, seu ditame:
Castelao estaba afeitado dun mal físico que non perdoa. Que mata
irremediabelemente.
Mais os poetas, que adoitan pescudar nas doenzas do
esprito, deron tamén o seu dianóstico, por boca do seu Mestre maor,
Ramón Cabanillas, morto tamén fai poucos días, nun poema que
formula unha pregunta e da unha resposta:
“¿De que mal morreu a nosa prenda?”
“Morreo de amor a Terra”.
Si, irmáns, deso morreu a nosa prenda. Do que fora amor
dos seus amores. Sustancia e consustancia da sua vida imorredoira.
Ispiración e hálito do seu xenio de artista, ilusión i esperanza da sua
emoción e da sua vocación de guieiro, de conductor e de redentor
do seu pobo e da sua nación, en trance de renacer e de recrear a sua
persoalidade política, histórica, espritual e cultural.
Si, deso e por eso morreu Castelao. Dunha lonxanía de Galicia
no tempo e no espacio, carne do seu corpo e pulso do seu esprito.