ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...
ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...
ramón suárez picallo escolma de textos en galego - Consello da ...
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Nas páxinas <strong>de</strong>ste libro recóllese unha antoloxía dos<br />
<strong>textos</strong> escritos <strong>en</strong> <strong>galego</strong> por Ramón Suárez Picallo ao<br />
longo <strong>da</strong> súa vi<strong>da</strong>. Trátase, maioritariam<strong>en</strong>te, <strong>de</strong> artigos<br />
xornalísticos. Suárez Picallo viviu un tempo felizm<strong>en</strong>te<br />
convulso e, a<strong>de</strong>mais, escolleu participar <strong>da</strong> historia.<br />
Mais fíxoo como home <strong>de</strong> acción, como axitador<br />
obreiro, como orador <strong>en</strong> mitins e parlam<strong>en</strong>tos. Non foi,<br />
nin o pret<strong>en</strong><strong>de</strong>u, un i<strong>de</strong>ólogo do galeguismo como<br />
Castelao ou Risco. Pero nunca un político espertou tanta<br />
paixón <strong>en</strong>tre as clases populares, ás que el mesmo<br />
pert<strong>en</strong>cía. A súa ver<strong>da</strong><strong>de</strong>ira obra per<strong>de</strong>use no aire. As<br />
ar<strong>en</strong>gas pronuncia<strong>da</strong>s ante auditorios co ceo por teito.<br />
CONSELLO<br />
DA CULTURA<br />
GALEGA<br />
RAMÓN SUÁREZ PICALLO Escolma <strong>de</strong> <strong>textos</strong> <strong>en</strong> <strong>galego</strong><br />
RAMÓN SUÁREZ PICALLO<br />
ESCOLMA DE TEXTOS EN GALEGO
RAMÓN SUÁREZ PICALLO<br />
ESCOLMA DE TEXTOS EN GALEGO
SUÁREZ PICALLO, Ramón<br />
Escolma <strong>de</strong> <strong>textos</strong> <strong>en</strong> <strong>galego</strong> / Ramón Suárez Picallo.<br />
— Santiago <strong>de</strong> Compostela : <strong>Consello</strong> <strong>da</strong> Cultura<br />
Galega ; Sa<strong>da</strong> : Concello <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, 2008. – 175 p. :<br />
il. n. ; 23 cm<br />
D.L. C 3711-2008. — ISBN 978-84-96530-76-8<br />
I. <strong>Consello</strong> <strong>da</strong> Cultura Galega. II. Concello <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>.<br />
Selección e transcrición dos <strong>textos</strong>:<br />
Manuel Pérez Lor<strong>en</strong>zo<br />
Francisco A. Pita Fernán<strong>de</strong>z<br />
Emilia García López<br />
Pru<strong>de</strong>ncio Viveiro Mogo<br />
© CONCELLO DE SADA, 2008<br />
© CONSELLO DA CULTURA GALEGA, 2008<br />
ISBN 978-84-96530-76-8<br />
Depósito legal C 3711-2008<br />
Imprime: Servizo <strong>de</strong> Edición Dixital<br />
<strong>da</strong> Universi<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> Santiago<br />
<strong>de</strong> Compostela - Unidixital
CONSELLO<br />
DA CULTURA<br />
GALEGA<br />
RAMÓN SUÁREZ PICALLO<br />
ESCOLMA DE TEXTOS EN GALEGO
O noso agra<strong>de</strong>cem<strong>en</strong>to a Ramón T<strong>en</strong>reiro Suárez,<br />
ao Proxecto <strong>de</strong> Investigación Universitario “As Vítimas, os<br />
Nomes, as Voces”, á Real Aca<strong>de</strong>mia Galega, a Emilio Grandío,<br />
Edmundo Moure, Hernán Díaz, Andrés Bea<strong>de</strong>, Isaac Díaz<br />
Pardo, Keith Hermi<strong>da</strong> e Alfredo Erias, así como a todos os que<br />
dun xeito ou doutro colaboraron connosco
ÍNDICE<br />
PRESENTACIÓN<br />
Abel López Soto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11<br />
Ramón Villares. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13<br />
PRÓLOGO<br />
Manuel Pérez Lor<strong>en</strong>zo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15<br />
1. NOTAS AUTOBIOGRÁFICAS . . . . . . . . . . . . . . . . 17<br />
2. LEMBRANZAS DE SADA. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37<br />
A traxedia <strong>de</strong> Mangúa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39<br />
A estrepa<strong>da</strong>. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 45<br />
No carto <strong>de</strong> miña nai . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49<br />
Lembranza do Orzán . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51<br />
3. EMIGRACIÓN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53<br />
¡N<strong>en</strong>iño <strong>galego</strong>! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55<br />
Emigrantes . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57<br />
Posicion e sinificado espritual e cultural do<br />
mutualismo <strong>galego</strong> na emigración . . . . . . . . . . . . . 61<br />
Mister Coirós <strong>en</strong> Cleveland.<br />
(Lembranza dun viaxe) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65<br />
4. GALEGUISMO . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71<br />
Divagacions <strong>en</strong>col do galeguismo militante. . . . . . 73<br />
Política galega . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77<br />
5. DATAS SIGNIFICATIVAS. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83<br />
O plebiscito do Estatuto Autonómico <strong>de</strong> Galicia . 85<br />
O Estatuto <strong>de</strong> Galicia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89<br />
¿Estatuto <strong>de</strong> Galicia? Si . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91<br />
Si. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Ofr<strong>en</strong><strong>da</strong> . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95<br />
Nosa doce Mater Amabilis e Mater Admirabilis . . 97<br />
M<strong>en</strong>saxe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99<br />
Galicia Nai e Señora. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 101<br />
6. SEMBLANZAS . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103<br />
Castelao sempre pres<strong>en</strong>te. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 105<br />
Oracion pra Castelao… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107<br />
O señor <strong>de</strong> Trasalba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109<br />
Don Manoel Lugrís Freire . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110<br />
Verbas pra Ramón Bea<strong>de</strong> Mén<strong>de</strong>z na súa morte . 115<br />
Verbas <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo no agasallo<br />
do <strong>Consello</strong> <strong>de</strong> Galiza a María Casares . . . . . . . . 117<br />
Manoel L. Freire-Calvelo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 119<br />
7. CRÍTICAS DE LIBROS . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123<br />
Memorias dun n<strong>en</strong>o labrego.<br />
Orixinal <strong>de</strong> Xosé Neira Vilas.. . . . . . . . . . . . . . . . 125<br />
A cultura galega na sua dim<strong>en</strong>sión americán . . . . . 129<br />
8. COLABORACIÓNS LITERARIAS . . . . . . . . . . . . 131<br />
Nosa Señora <strong>da</strong> Roca. (L<strong>en</strong><strong>da</strong>). . . . . . . . . . . . . . . 133<br />
Ao pasar polo ceo. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137<br />
O cruceiro confi<strong>de</strong>nte . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141<br />
Carta que po<strong>de</strong> ser prologo . . . . . . . . . . . . . . . . . 143<br />
Estampas mariñeiras. A taberna <strong>da</strong> Tr<strong>en</strong>la . . . . . 147<br />
Un home que nunca vira o mar. . . . . . . . . . . . . . 151<br />
9. CORRESPONDENCIA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155<br />
Carta a Eduardo Blanco-Amor. . . . . . . . . . . . . . . 157<br />
Carta a Xosé Hermi<strong>da</strong> Álvarez . . . . . . . . . . . . . . . 161<br />
Carta a Alexandro Bóve<strong>da</strong> . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165<br />
Carta a Francisco Regueira . . . . . . . . . . . . . . . . . 167<br />
Carta a César Alvajar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 169<br />
10. EPÍLOGO . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171<br />
De fr<strong>en</strong>te y <strong>de</strong> perfil . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173
PRESENTACIÓN<br />
No ano 2004 cumpriuse o 40 cabo<strong>da</strong>no <strong>da</strong> morte <strong>de</strong> Ramón<br />
Suárez Picallo. Daquela celebráranse <strong>en</strong> Sa<strong>da</strong> uns actos moi emotivos<br />
no auditorio <strong>da</strong> Cerámica do Castro organizados pola socie<strong>da</strong><strong>de</strong> civil<br />
e lam<strong>en</strong>tablem<strong>en</strong>te non contaran co apoio do Concello <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>.<br />
Naquelas xorna<strong>da</strong>s tiv<strong>en</strong> a honra <strong>de</strong> po<strong>de</strong>r falar <strong>de</strong> Ramón<br />
e anunciei que a traí<strong>da</strong> dos seus restos sería unha tarefa prioritaria<br />
para o goberno que eu presidira porque <strong>en</strong>t<strong>en</strong><strong>de</strong>mos que é necesario<br />
contribuír a manter vivo o p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to <strong>da</strong>s persoas relevantes que<br />
fixeron unha gran<strong>de</strong> achega á causa <strong>de</strong>mocrática, a Sa<strong>da</strong> e a Galiza,<br />
e este veciño ilustre <strong>de</strong> Veloi gañou para sempre un lugar prefer<strong>en</strong>te<br />
<strong>en</strong>tre os bos e x<strong>en</strong>erosos.<br />
Impetuoso na oratoria, foi un brillante parlam<strong>en</strong>tario, como<br />
acredita o diario <strong>de</strong> sesións <strong>da</strong>s Cortes <strong>da</strong> II República, e tamén<br />
unha persoa <strong>de</strong> firmes conviccións <strong>de</strong>mocráticas. Probablem<strong>en</strong>te<br />
foi o mellor orador que tivo a política galega e ninguén lle po<strong>de</strong><br />
quitar o mérito <strong>de</strong> ser o iniciador <strong>da</strong> historia parlam<strong>en</strong>tar <strong>en</strong> clave<br />
galega nas Cortes do Estado, xunto con Castelao, Otero Pedrayo<br />
e Vilar Ponte. Os seus discursos na <strong>de</strong>f<strong>en</strong>sa do anteproxecto do<br />
Estatuto do 36 e a súa firmeza oratoria indícannos que Ramón<br />
non era un home mol e que rexeitaba con firmeza os tópicos do<br />
galeguismo <strong>da</strong> “morriña”, <strong>da</strong> “terriña” e <strong>da</strong> “gaitiña”, moi explotados<br />
na emigración e tamén aquí polos que nunca confiaron na nosa terra<br />
e nas súas posibili<strong>da</strong><strong>de</strong>s <strong>de</strong> <strong>de</strong>s<strong>en</strong>volvem<strong>en</strong>to autoc<strong>en</strong>trado.<br />
Ramón Suárez Picallo é un personaxe irrepetible e digno <strong>de</strong><br />
lembranza, int<strong>en</strong>ciona<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te sil<strong>en</strong>ciado durante o franquismo e<br />
tamén na etapa <strong>de</strong>mocrática máis rec<strong>en</strong>te. Por esa razón, o goberno<br />
municipal <strong>en</strong> Sa<strong>da</strong>, que me honro <strong>en</strong> presidir, <strong>de</strong>cidiu <strong>de</strong>dicar o ano
12<br />
Ramón Suárez Picallo<br />
2008 á figura dos irmáns Suárez Picallo, precisam<strong>en</strong>te coa int<strong>en</strong>ción<br />
<strong>de</strong> sacar do esquecem<strong>en</strong>to inmerecido dous veciños honorables, e foi a<br />
socie<strong>da</strong><strong>de</strong> organiza<strong>da</strong> arredor <strong>da</strong> Comisión Irmáns Suárez Picallo a que<br />
planificou moi acerta<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te as xorna<strong>da</strong>s, que contribuíron á<br />
difusión <strong>da</strong> súa figura e do seu p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to.<br />
Unha persoa que se fixo a si mesma, <strong>de</strong>stacado sindicalista<br />
e xornalista, que como político foi a imaxe pública do galeguismo e<br />
do nacionalismo xunto con Castelao, que contribuíu <strong>de</strong>cisivam<strong>en</strong>te<br />
a <strong>de</strong>finir a política <strong>de</strong> alianzas progresista cos partidos que<br />
posteriorm<strong>en</strong>te conformaron a Fronte Popular e que foi un dos catro<br />
membros do <strong>Consello</strong> <strong>de</strong> Galiza, t<strong>en</strong> que ser coñeci<strong>da</strong>, valora<strong>da</strong> e<br />
lembra<strong>da</strong> con admiración e respecto.<br />
Cumprimos tamén o seu último <strong>de</strong>sexo. Xa <strong>de</strong>s<strong>de</strong> o 14 <strong>de</strong><br />
outubro <strong>de</strong> 2008 os seus restos repousan para sempre <strong>en</strong> Sa<strong>da</strong>, no<br />
cemiterio do Fiunchedo.<br />
Abel López Soto<br />
Alcal<strong>de</strong> <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>
PRESENTACIÓN<br />
A publicación <strong>de</strong>ste libro pon <strong>de</strong> manifesto a vonta<strong>de</strong> do<br />
<strong>Consello</strong> <strong>da</strong> Cultura Galega <strong>de</strong> recuperar o traballo dos <strong>de</strong>vanceiros<br />
do galeguismo. A edición <strong>de</strong>ste volume reviste especial importancia,<br />
pois até o mom<strong>en</strong>to os <strong>textos</strong> que nel se recoll<strong>en</strong> permanecían<br />
dispersos por xornais e revistas, fun<strong>da</strong>m<strong>en</strong>talm<strong>en</strong>te <strong>da</strong> emigración.<br />
Xa que logo, reunir unha <strong>escolma</strong> <strong>da</strong> obra <strong>de</strong> Ramón Suárez<br />
Picallo, esparexi<strong>da</strong> por publicacións periódicas, supón recuperar un<br />
testemuño es<strong>en</strong>cial sobre o pasado colectivo <strong>da</strong> comuni<strong>da</strong><strong>de</strong> galega.<br />
Ramón Suárez Picallo, natural <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, emigrou á Arx<strong>en</strong>tina,<br />
on<strong>de</strong> adquiriu unha boa formación letra<strong>da</strong> e unha notable experi<strong>en</strong>cia<br />
política e sindical. Foi a súa escola a ci<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> Bos Aires nos anos<br />
vinte. Nesta déca<strong>da</strong> participou <strong>en</strong> <strong>de</strong>staca<strong>da</strong>s empresas culturais,<br />
como a fun<strong>da</strong>ción <strong>en</strong> 1924 <strong>da</strong> revista Céltiga. Nas páxinas <strong>de</strong>sta<br />
revista publicáronse moitos dos <strong>textos</strong> que recollemos neste libro.<br />
A <strong>de</strong>staca<strong>da</strong> pres<strong>en</strong>za <strong>de</strong> Suárez Picallo no seo <strong>da</strong> colectivi<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
galega porteña, así como a súa <strong>de</strong>dicación ao xornalismo e ao<br />
li<strong>de</strong>rado sindical, fixeron <strong>de</strong>l unha óptima escolla para ser un<br />
dos “<strong>de</strong>legados”, xunto con Antón Alonso Ríos, que a emigración<br />
galega <strong>en</strong> Bos Aires achegou á Galicia republicana para colaborar<br />
na consoli<strong>da</strong>ción dun réxime <strong>de</strong>mocrático e na consecución <strong>da</strong><br />
autonomía política. Foi elixido <strong>de</strong>putado ás Cortes constituíntes <strong>da</strong><br />
II República, <strong>en</strong> xuño <strong>de</strong> 1931, nas listas coman<strong>da</strong><strong>da</strong>s pola ORGA.<br />
O protagonismo <strong>de</strong> Suárez Picallo <strong>en</strong> Galicia ata 1936 e<br />
na España republicana durante a guerra converteu o seu nome<br />
nunha refer<strong>en</strong>cia ineludible, como político e parlam<strong>en</strong>tario, como<br />
xornalista e como combat<strong>en</strong>te a favor <strong>da</strong> autonomía e <strong>da</strong> República.<br />
A guerra, que tronzou as arelas e as esperanzas <strong>de</strong> to<strong>da</strong> unha
14 Ramón Suárez Picallo<br />
xeración, colleuno <strong>en</strong> zona republicana e así rispou <strong>da</strong>s gadoupas<br />
<strong>da</strong> morte, que, pola contra, atraparon un dos seus irmáns e moitos<br />
outros irmáns e camara<strong>da</strong>s.<br />
O exilio non foi doado, como o <strong>de</strong> todos. De Francia aos<br />
Estados Unidos, <strong>de</strong>ste país á República Dominicana do ditador<br />
Trujillo; <strong>de</strong>spois Chile, on<strong>de</strong> colaborou adoito na pr<strong>en</strong>sa para<br />
gañar a vi<strong>da</strong>, e, finalm<strong>en</strong>te, Bos Aires. Outra vez Bos Aires. A<br />
capital arx<strong>en</strong>tina aparece, <strong>de</strong>ste xeito, no comezo e no final <strong>da</strong> súa<br />
traxectoria vital. Na ci<strong>da</strong><strong>de</strong> porteña dirixiu o periódico Lugo, órgano<br />
do C<strong>en</strong>tro Luc<strong>en</strong>se, ao que tamén pert<strong>en</strong>c<strong>en</strong> parte dos <strong>textos</strong> <strong>de</strong>ste<br />
volume.<br />
A obra que pres<strong>en</strong>tamos non é a única na que o <strong>Consello</strong><br />
<strong>da</strong> Cultura Galega participou neste ano. Da súa estadía e traballos<br />
xornalísticos <strong>en</strong> Chile dá conta o libro La feria <strong>de</strong>l mundo. Por outra<br />
parte, na colectánea As Nosas Voces, o <strong>Consello</strong> pres<strong>en</strong>tou treitos<br />
<strong>de</strong> confer<strong>en</strong>cias pronuncia<strong>da</strong>s por Suárez Picallo na época final <strong>da</strong><br />
súa vi<strong>da</strong>.<br />
O libro que o lector t<strong>en</strong> nas mans recolle, pois, <strong>textos</strong> <strong>en</strong><br />
<strong>galego</strong> <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo, docum<strong>en</strong>tos que son expresións <strong>de</strong><br />
amor á Terra que <strong>de</strong>ixara e á que soñaba con volver algún día. Así,<br />
con estes docum<strong>en</strong>tos reunidos, po<strong>de</strong>mos gozar <strong>da</strong> letra do ilustre<br />
sa<strong>de</strong>nse e comprobar con canta ilusión polo futuro traballou. Só<br />
que<strong>da</strong> felicitármonos pola súa publicación e tamén porque, por fin,<br />
Suárez Picallo puido cumprir o seu <strong>de</strong>sexo <strong>de</strong> retornar a Sa<strong>da</strong>.<br />
Ramón Villares<br />
Presi<strong>de</strong>nte do <strong>Consello</strong> <strong>da</strong> Cultura Galega
PRÓLOGO<br />
A mediados <strong>de</strong> 2007 naceu o proxecto <strong>de</strong> lle <strong>de</strong>dicar un<br />
ano a Ramón e Xohán Antón Suárez Picallo. Era preciso, nunha<br />
Sa<strong>da</strong> <strong>de</strong>bruza<strong>da</strong> nun falso progreso, ese que <strong>en</strong>che <strong>de</strong> cem<strong>en</strong>to os<br />
horizontes e receba a memoria para que non <strong>de</strong>rrube as expectativas<br />
dos cobizosos. Coa finali<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> organizar unha serie <strong>de</strong> actos,<br />
máis c<strong>en</strong>trados na difusión <strong>de</strong> i<strong>de</strong>as e coñecem<strong>en</strong>tos que na simple<br />
hom<strong>en</strong>axe, creouse a Comisión Irmáns Suárez Picallo.<br />
Froito <strong>da</strong> colaboración <strong>en</strong>tre Comisión e Concello, elaborouse<br />
un programa baseado na realización <strong>de</strong> actos divulgativos, concretados<br />
nas Primeiras e Segun<strong>da</strong>s Xorna<strong>da</strong>s, e no impulso á creación <strong>de</strong><br />
materiais imperecedoiros: velaí este libro, que ve a luz co obxectivo<br />
<strong>de</strong> achegar unha parte fun<strong>da</strong>m<strong>en</strong>tal <strong>da</strong> obra escrita <strong>de</strong> Ramón<br />
Suárez Picallo tanto á x<strong>en</strong>te que tiña pr<strong>en</strong>dido o interese <strong>de</strong> coñecela,<br />
pero non tiña forma <strong>de</strong> acce<strong>de</strong>r a ela, como a todos aqueles que,<br />
polos motivos que fos<strong>en</strong>, nin sequera sabían <strong>da</strong> exist<strong>en</strong>cia dun<br />
Ramón Suárez Picallo.<br />
Nas páxinas seguintes recóllese unha antoloxía dos<br />
<strong>textos</strong> escritos <strong>en</strong> <strong>galego</strong> ao longo <strong>de</strong> to<strong>da</strong> a súa vi<strong>da</strong>. Trátase,<br />
maioritariam<strong>en</strong>te, <strong>de</strong> artigos xornalísticos. Suárez Picallo viviu<br />
un tempo felizm<strong>en</strong>te convulso e, a<strong>de</strong>mais, escolleu participar <strong>da</strong><br />
historia. Mais fíxoo como home <strong>de</strong> acción, como axitador obreiro,<br />
como orador <strong>en</strong> mitins e parlam<strong>en</strong>tos. Non foi, nin o pret<strong>en</strong><strong>de</strong>u,<br />
un i<strong>de</strong>ólogo do galeguismo como Castelao ou Risco. Pero nunca<br />
un político espertou tanta paixón <strong>en</strong>tre as clases populares, ás que<br />
el mesmo pert<strong>en</strong>cía. A súa ver<strong>da</strong><strong>de</strong>ira obra per<strong>de</strong>use no aire. As<br />
ar<strong>en</strong>gas pronuncia<strong>da</strong>s ante auditorios co ceo por teito. A palabra<br />
fala<strong>da</strong>.
16 Ramón Suárez Picallo<br />
Como todo home <strong>de</strong> acción, Suárez Picallo escolleu como<br />
medio <strong>de</strong> comunicación alternativo o xornalismo. Na pr<strong>en</strong>sa <strong>da</strong><br />
época verteu as súas inque<strong>da</strong>nzas cotiás e as súas reflexións, como<br />
fixeran os anarquistas coruñeses ou os socialistas bonaer<strong>en</strong>ses. As<br />
liñas <strong>de</strong> xornais e revistas como El Despertar Gallego, Céltiga, El<br />
Pueblo Gallego, Lugo, etc. gar<strong>da</strong>n o seu legado e son a expresión<br />
escrita <strong>da</strong> súa vonta<strong>de</strong> combativa.<br />
Seguindo a vella i<strong>de</strong>a <strong>de</strong> Val<strong>en</strong>tín Fernán<strong>de</strong>z, proposta no seu<br />
día á Real Aca<strong>de</strong>mia Galega, pres<strong>en</strong>tamos nesta obra unha selección<br />
<strong>de</strong> <strong>textos</strong> <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo <strong>en</strong> <strong>galego</strong>. Aproveitamos, xa<br />
que logo, algunhas <strong>da</strong>s transcricións <strong>de</strong> Val<strong>en</strong>tín Fernán<strong>de</strong>z <strong>de</strong>stes<br />
docum<strong>en</strong>tos <strong>de</strong>positados no fondo Ramón Suárez Picallo <strong>da</strong> Real<br />
Aca<strong>de</strong>mia Galega.<br />
Agar<strong>da</strong>mos que a seguinte selección, que incorpora algúns<br />
artigos interesantísimos sobre Sa<strong>da</strong>, a súa xeografía natal, axu<strong>de</strong> os<br />
lectores a afon<strong>da</strong>r un pouco máis na figura <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo<br />
ou, cando m<strong>en</strong>os, pr<strong>en</strong><strong>da</strong> neles o <strong>de</strong>sexo <strong>de</strong> se achegar<strong>en</strong> á súa obra,<br />
que, realm<strong>en</strong>te, é a súa propia vi<strong>da</strong> <strong>de</strong> loitador exemplar.<br />
Manuel Pérez Lor<strong>en</strong>zo<br />
Comisión Irmáns Suárez Picallo<br />
Sa<strong>da</strong>, setembro <strong>de</strong> 2008
1<br />
NOTAS AUTOBIOGRÁFICAS
Debuxo <strong>de</strong> Suárez Picallo realizado por Isaac Díaz Pardo.
Ramón Suárez Picallo nace <strong>en</strong> Veloi, parroquia <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, o 4<br />
<strong>de</strong> novembro do 1894. É o primeiro <strong>de</strong> once irmáns, nacidos nun<br />
intervalo <strong>de</strong> tempo <strong>de</strong> 23 anos. A nai, Teresa Picallo Martínez, será<br />
sempre obxecto <strong>da</strong> súa v<strong>en</strong>eración máis <strong>de</strong>vota:<br />
Honra e agasalla á túa nai, pobre ou rica, nova ou anciá porque<br />
nela hónraste a ti mesmo e honras á máis pura fonte <strong>de</strong> amor<br />
dos amores, ao doce remanso <strong>de</strong> to<strong>da</strong>s as fatigas. Achega ao seu<br />
regazo tépedo a túa cabeza e pronuncia o seu nome con ac<strong>en</strong>to<br />
<strong>de</strong> oración. Porque nunca os teus beizos pronunciarán palabra<br />
máis bela: ¡Nai! 1<br />
A través <strong>da</strong> nai tomará o seu primeiro contacto coas letras<br />
‘sagra<strong>da</strong>s’, nos libriños que aquela gar<strong>da</strong>ba no seu cuarto. As lecturas<br />
‘profanas’ chegaranlle <strong>da</strong> man do seu avó:<br />
Don Juan Picallo Caramés, <strong>de</strong>buxante, ceramista, poeta a ratos,<br />
e posuidor dunha biblioteca con máis <strong>de</strong> c<strong>en</strong> volumes, que el<br />
gar<strong>da</strong>ba nun baúl <strong>de</strong> nogueira, pechado con sete chaves, como<br />
a tumba do Cid. 2<br />
Tamén do mestre nacional <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, o vilalbés José Somoza<br />
Eiriz, astrónomo que instruía os seus alumnos <strong>en</strong> materias <strong>en</strong>tón<br />
marxina<strong>da</strong>s polo sistema educativo e que, non obstante, non era<br />
<strong>de</strong>masiado aprezado polos pais, “aferrados á vella e bárbara norma<br />
<strong>de</strong> que ‘a letra con sangue <strong>en</strong>tra’; fronte a ela afirmaba don José,<br />
que ‘a letra <strong>en</strong>tra mellor con música’”. A escola e o seu mestre serán<br />
evocados por Ramón <strong>en</strong> varias ocasións:<br />
A escola pública estaba situa<strong>da</strong> na rúa <strong>da</strong> Mariña, dunha<br />
vila medio labrega e medio pescantina. E todos <strong>de</strong> orixe moi<br />
humil<strong>de</strong>, traballabamos nalgunha <strong>da</strong>s dúas fa<strong>en</strong>as, na terra ou no<br />
mar e, ás veces nas dúas, segundo as épocas do ano.<br />
O local era branco e luminoso, con moitas fiestras, e <strong>da</strong>ba polo<br />
lado <strong>de</strong> atrás a un dos vales máis fértiles e fermosos do mundo;<br />
pola fronte estaba o peirao dos pescadores e, como pano <strong>de</strong><br />
fondo, a bocarría azul, tersa como unha esmeral<strong>da</strong> nas calmas<br />
chichas, <strong>da</strong> primavera e do verán, e alborota<strong>da</strong> como a Ira <strong>de</strong><br />
Deus, no outono e no inverno. 3<br />
1. “¡Madre!”, La Hora, 12 <strong>de</strong> outubro <strong>de</strong> 1942.<br />
2. “Evocación infantil. Cómo conocí a Don Quijote”, El Sur, 3 <strong>de</strong> marzo <strong>de</strong> 1956.<br />
3. Id.
20 Ramón Suárez Picallo<br />
Non eran tempos <strong>de</strong> <strong>de</strong>morarse <strong>en</strong> estudos e lecturas.<br />
A Ramón tocáballe seguir os pasos do seu pai, Eduardo Suárez<br />
Fernán<strong>de</strong>z, o ‘Zoqueiro <strong>de</strong> Veloi’, que, emigrado, navegaba agora<br />
polos mares do mundo:<br />
Cumprira os nove anos, moi poucos para gañar o pan coa<br />
suor <strong>da</strong> miña fronte. Nembargantes, <strong>de</strong>cidírame firmem<strong>en</strong>te a<br />
plantexar á miña nai a miña vonta<strong>de</strong> <strong>de</strong> ir ao mar. Certo que era<br />
pequ<strong>en</strong>o; mais ¿non ían José <strong>de</strong> Sabela, Antón <strong>de</strong> Souto e Vic<strong>en</strong>te<br />
<strong>da</strong> Fonte, que tiñan a miña mesma i<strong>da</strong><strong>de</strong>? [...]<br />
Para o caso, tomara as miñas medi<strong>da</strong>s. Na compaña <strong>de</strong> Don<br />
Fernando Lourido, an<strong>da</strong>ba o meu amigo José <strong>de</strong> Sabela, con<br />
qu<strong>en</strong> xa falara para ver se había sitio.<br />
-E non ha <strong>de</strong> haber, oh. Xa sabes que co tío Fernando sempre<br />
hai sitio para os rapaces. Mañán se queres vir, témola posta na<br />
praia <strong>de</strong> Miño. Tirouse o mascato e paréceme que vai haber<br />
amorra<strong>da</strong>.<br />
A profecía do meu amigo, que ía xa <strong>de</strong> <strong>en</strong>t<strong>en</strong>dido na materia,<br />
<strong>de</strong>cidiume <strong>de</strong> todo, e, esa noite, obtiv<strong>en</strong> <strong>da</strong> miña nai o anhelado<br />
permiso, non s<strong>en</strong> unha t<strong>en</strong>az resist<strong>en</strong>cia <strong>da</strong> súa parte. Rezaba,<br />
¡probiña! por un navegante –o meu pai emigrado– e <strong>de</strong>s<strong>de</strong> esa<br />
noite rezaría por dous.<br />
Ao outro día, m<strong>en</strong>tres colocaba a mer<strong>en</strong><strong>da</strong> no garruncho –que a<br />
mar <strong>da</strong> moito apetito– <strong>en</strong>cheume <strong>de</strong> consellos: –Serás traballador<br />
e honrado; serás humil<strong>de</strong> e b<strong>en</strong> falado cas persoas maores; non<br />
serás <strong>en</strong>vidioso, nin respondón, nin embustero; nin falarás mal<br />
dos compañeiros. Serás amigo <strong>de</strong> todos para que todos sean teus<br />
amigos. S<strong>en</strong>do un n<strong>en</strong>o, portaraste como un home.<br />
[...]<br />
Baixo a impresión <strong>da</strong> b<strong>en</strong>dición <strong>da</strong> miña nai e lembrando a<br />
profecía <strong>da</strong> amorra<strong>da</strong>, cheguei nun santiamén á rampla <strong>de</strong> don<br />
José P<strong>en</strong>a, que servía <strong>de</strong> repisa ao pintoresco pobo <strong>de</strong> Fontán,<br />
colgado do ribazo, como se quixera caer ao mar nun día <strong>de</strong><br />
mareira. 4<br />
4. “Remembranza”, Céltiga, 12 <strong>de</strong> xuño <strong>de</strong> 1925.
Notas autobiográficas<br />
Tamén como o seu pai e como tantos sa<strong>de</strong>nses, remata por<br />
elixir o camiño <strong>da</strong> emigración, única vía <strong>de</strong> subsist<strong>en</strong>cia nunha<br />
familia <strong>de</strong> tal amplitu<strong>de</strong> e tan escasos recursos:<br />
Demos vista, por primeira vez, á ci<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires o 19<br />
<strong>de</strong> marzo, día <strong>de</strong> San Xosé, do ano 1912. Viñamos dirixidos e<br />
confiados a un compañeiro <strong>de</strong> escola do noso pobo natal, que<br />
vivía na rúa Bolívar 262, nunha casa <strong>de</strong> Cajas <strong>de</strong> Fierro –Vetere<br />
y Compañía-; pero uns días antes <strong>da</strong> nosa chega<strong>da</strong>, o veciño<br />
<strong>da</strong> nosa única refer<strong>en</strong>cia fórase a Bahía Blanca. E alí que<strong>da</strong>mos,<br />
s<strong>en</strong> saber a qu<strong>en</strong> dirixirnos, <strong>en</strong> medio e medio <strong>da</strong> gran<strong>de</strong> urbe<br />
porteña, que tiña por aquel <strong>en</strong>tón 700 mil habitantes.<br />
O cocheiro que nos trouxera <strong>de</strong>s<strong>de</strong> a dárs<strong>en</strong>a norte <strong>de</strong>use<br />
<strong>de</strong> conta <strong>da</strong> nosa angustiosa situación <strong>de</strong> recén chegados e<br />
fíxonos un porm<strong>en</strong>orizado interrogatorio. E, s<strong>en</strong> máis nin máis,<br />
resolveunos o problema, levándonos á casa duns veciños do<br />
noso propio concello, situa<strong>da</strong> na rúa Catamarca, <strong>en</strong>tre Belgrado<br />
e Mor<strong>en</strong>o. Alí non tiñan como acomo<strong>da</strong>rme e me levaron á<br />
rúa Solís 351, on<strong>de</strong> vivimos con nove paisanos nunha ancha<br />
habitación dun conv<strong>en</strong>tillo famoso. Días <strong>de</strong>spois empregueime<br />
como peón <strong>de</strong> botica, na casa <strong>de</strong> Baralis, <strong>en</strong> Entre Ríos esquina<br />
V<strong>en</strong>ezuela.<br />
De alí <strong>en</strong> diante todo foi para nós como coser e cantar. V<strong>en</strong><strong>de</strong>dor<br />
<strong>de</strong> artigos <strong>de</strong> goma; v<strong>en</strong><strong>de</strong>dor <strong>de</strong> alfajores cordobeses, mandioca<br />
e doce <strong>de</strong> leite, cunha cesta na cabeza; cobrador dunha gran<br />
casa maiorista; honesto lavalouzas, reposteiro e <strong>de</strong>sp<strong>en</strong>seiro <strong>de</strong><br />
buques mercantes; [...] foi a nosa vi<strong>da</strong> <strong>en</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires, vivi<strong>da</strong> a<br />
pl<strong>en</strong>itu<strong>de</strong> <strong>de</strong> esperanzas, <strong>en</strong>soños e ilusións. 5<br />
Como tantos <strong>galego</strong>s, axiña se integra no tecido sindical e<br />
político <strong>da</strong> capital arx<strong>en</strong>tina, aca<strong>da</strong> sona e protagonismo pola súa<br />
oratoria e pola súa prosa combativa. Logo dun período <strong>de</strong> militancia<br />
socialista, converterase nun dos lí<strong>de</strong>res do Partido Comunista,<br />
tomará parte <strong>en</strong> mitins e asembleas, sufrirá a dura represión estatal<br />
e mesmo publicará <strong>en</strong> 1922 un folleto que tivo éxito, Cartas a un<br />
obrero, do que se esgotarán 10 000 exemplares. Finalm<strong>en</strong>te, por<br />
mor <strong>da</strong>s divisións internas <strong>da</strong> organización, <strong>de</strong>cidirá afastarse <strong>da</strong><br />
política e <strong>de</strong>dicarase pl<strong>en</strong>am<strong>en</strong>te á activi<strong>da</strong><strong>de</strong> sindical. Embarcará<br />
5. “Re<strong>en</strong>cu<strong>en</strong>tro con Bu<strong>en</strong>os Aires”, El Sur, 11 <strong>de</strong> xullo <strong>de</strong> 1954.<br />
21
22 Ramón Suárez Picallo<br />
<strong>en</strong> sucesivas ocasións, percorr<strong>en</strong>do o mundo como reposteiro <strong>de</strong> a<br />
bordo baixo o alcume <strong>de</strong> ‘el repostero poeta’, polo xeito <strong>de</strong> dispor<br />
as ban<strong>de</strong>xas. Nas súas viaxes chegará a visitar China:<br />
Coñecemos Shanghai no 1929. Chegamos alí nun barco <strong>de</strong><br />
mala morte, s<strong>en</strong> itinerario fixo nin rota presinala<strong>da</strong>. Entre os<br />
pasaxeiros –o barco era mixto– ía unha señorita Jacqueline<br />
Jáuregui vasca francesa [...]. E como o barco paraba alí varios<br />
días, os tripulantes que a tiñamos por amiga, quixemos agasallala<br />
cunhas flores.<br />
Baixamos a terra na procura dunha florería e achámola b<strong>en</strong> cedo.<br />
O seu dono era un tipo louro, forte e <strong>de</strong> ollos azuis. Ensaiamos<br />
con el o noso pésimo inglés e o noso pasable francés. Porque<br />
do chinés non tiñamos nin noticias. O home, que a<strong>de</strong>mais <strong>de</strong><br />
florista, era doceiro e limpabotas, escoitounos como qu<strong>en</strong> oe<br />
chover, s<strong>en</strong> <strong>de</strong>catarse dunha soa palabra. A mímica fracasou<br />
tamén. E cando xa iamos <strong>de</strong>ixalo por imposible, díxonos <strong>en</strong><br />
perfecto castelán e con certo ac<strong>en</strong>to rexional:<br />
-Bu<strong>en</strong>o, al fin <strong>de</strong> cu<strong>en</strong>tas, qué c... quier<strong>en</strong> uste<strong>de</strong>s. Por pouco<br />
non o matamos. Fixemos a compra e houbo logo a conseguinte<br />
esmorga. Pres<strong>en</strong>tounos ao dono dun gran cinema, e ao que<br />
<strong>de</strong>buxaba os afiches do Socorro Rojo Internacional. Os tres foran<br />
tripulantes <strong>de</strong> outros tantos barcos, que os <strong>de</strong>ixaron <strong>en</strong> terra, por<br />
non pres<strong>en</strong>tarse á hora <strong>de</strong> saí<strong>da</strong>, porque se per<strong>de</strong>ran nas rúas<br />
do “barrio chino”, beb<strong>en</strong>do viño <strong>de</strong> arroz e com<strong>en</strong>do niños <strong>de</strong><br />
andoriñas, “e aín<strong>da</strong> máis...”. 6<br />
Xa <strong>de</strong> volta <strong>da</strong>s viaxes polo mundo, po<strong>de</strong>rá finalm<strong>en</strong>te<br />
<strong>de</strong>dicarse ao seu oficio: o xornalismo. Colaborará para os máis<br />
importantes diarios bonaer<strong>en</strong>ses, escribindo crónicas sobre o<br />
movem<strong>en</strong>to obreiro, lexislación social, etc. Participará <strong>da</strong> vi<strong>da</strong> social<br />
bonaer<strong>en</strong>se, tomando parte nos máis soados faladoiros:<br />
Compartimos, máis tar<strong>de</strong>, <strong>de</strong>s<strong>de</strong> o mo<strong>de</strong>sto plano <strong>de</strong> oíntes<br />
e espectadores, reunións e faladoiros <strong>en</strong> “peñas” famosas <strong>da</strong><br />
intelectuali<strong>da</strong><strong>de</strong> nova <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires, <strong>da</strong> segun<strong>da</strong> e terceira<br />
déca<strong>da</strong>s do pres<strong>en</strong>te século. E na batalla literaria <strong>en</strong>tre os<br />
intelectuais proletarios <strong>de</strong> Boedo –barria<strong>da</strong> popular– e os <strong>de</strong><br />
Flori<strong>da</strong>, <strong>de</strong> perfil aristocrático, estivemos cos <strong>de</strong> Boedo, que se<br />
6. “Shangai”, La Hora, 27 <strong>de</strong> abril <strong>de</strong> 1949.
Notas autobiográficas<br />
sabían <strong>de</strong> pe a pe to<strong>da</strong> a literatura rusa. E ata botamos o noso<br />
bo cuarto a espa<strong>da</strong>s <strong>en</strong> política, meténdonos on<strong>de</strong> ninguén nos<br />
chamaba, para ir <strong>da</strong>r, algunha vez, á vella sección Or<strong>de</strong>n Social<br />
<strong>da</strong> Policía Arx<strong>en</strong>tina, na rúa Mor<strong>en</strong>o e Sá<strong>en</strong>z Peña. An<strong>da</strong>nzas<br />
impregna<strong>da</strong>s <strong>de</strong> i<strong>de</strong>alismo x<strong>en</strong>eroso ás que non queremos<br />
r<strong>en</strong>unciar, porque foron, se cabe, o máis belo <strong>da</strong> nosa vi<strong>da</strong> e <strong>da</strong><br />
nosa peregrinaxe polos camiños do mundo. Des<strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires<br />
percorremos to<strong>da</strong> a República, <strong>de</strong>s<strong>de</strong> os Chacos ás Patagonias,<br />
todo o Contin<strong>en</strong>te Americano e <strong>de</strong> boa parte do europeo co seu<br />
tanto e canto do africano, t<strong>en</strong>do sempre a Bu<strong>en</strong>os Aires como<br />
punto <strong>de</strong> parti<strong>da</strong> e <strong>de</strong> retorno. 7<br />
Será precisam<strong>en</strong>te na tertulia do café La Armonía, <strong>da</strong> Av<strong>en</strong>i<strong>da</strong><br />
<strong>de</strong> Mayo, on<strong>de</strong> coñeza ao que será o seu gran<strong>de</strong> amigo na vi<strong>da</strong>:<br />
Eduardo Blanco-Amor. Da man do escritor our<strong>en</strong>sán introdúcese no<br />
emerx<strong>en</strong>te nacionalismo <strong>galego</strong> e comeza a participar activam<strong>en</strong>te do<br />
tecido asociativo vinculado á colectivi<strong>da</strong><strong>de</strong> conterránea. Así, no ano<br />
1924 intégrase na Fe<strong>de</strong>ración <strong>de</strong> Socie<strong>da</strong><strong>de</strong>s Gallegas, organización<br />
<strong>de</strong> t<strong>en</strong><strong>de</strong>ncia esquerdista. Neste novo marco <strong>de</strong>s<strong>en</strong>volverá as súas<br />
actuacións, como político e como xornalista. Sempre acompañado<br />
<strong>de</strong> Blanco-Amor, dirixirá a revista Céltiga e El Despertar Gallego,<br />
órgano <strong>da</strong> Fe<strong>de</strong>ración. Así mesmo, o 18 <strong>de</strong> maio do 1925, a<br />
compañía teatral <strong>de</strong> Concepción Olona estrea no Teatro Mayo o seu<br />
drama Marola, que manterá <strong>en</strong> cartel durante 57 noites:<br />
Marola (radiante <strong>de</strong> alegría). –¡Deus che vexa vir...! ¡Achégase<br />
a miña vinganza! (Confi<strong>de</strong>nte.) Oes, ¿coñeces ao tío<br />
Calviño?<br />
Fandiño. --¡E non hei <strong>de</strong> coñecer!... Na<strong>da</strong> m<strong>en</strong>os que o noso<br />
<strong>de</strong>legado máis eficaz, a nosa man <strong>de</strong>reita. É un exemplar<br />
<strong>da</strong> Raza; agora, doume conta por que lle chaman herexe...<br />
Cando era pícaro, contábame contos <strong>de</strong> Esta<strong>de</strong>as e Santas<br />
Compañas, e acórdome que sempre había caciques que<br />
viñan do outro mundo para que lles sacas<strong>en</strong> o hábito...<br />
Marola. --Foi a única persoa que me amparou. Por iso, como ía<br />
to<strong>da</strong>s as noites á súa casa, sei todo canto se fai para<br />
librar a Galicia. Nesta cesta, foron todos os papeis que eu<br />
repartín por vilas e al<strong>de</strong>as.<br />
7. “Re<strong>en</strong>cu<strong>en</strong>tro con Bu<strong>en</strong>os Aires”, El Sur, 11 <strong>de</strong> xullo <strong>de</strong> 1954.<br />
23
24 Ramón Suárez Picallo<br />
Fandiño. --De modo que fuches ti a m<strong>en</strong>saxeira dos nosos i<strong>de</strong>ais!...<br />
¡Déixame que che <strong>de</strong>a unha aperta!... (Apértaa, pero<br />
Marola <strong>de</strong>sprén<strong>de</strong>se avergoña<strong>da</strong>. Vai escurec<strong>en</strong>do. Unha<br />
moza canta unha canción nostálxica, a que Fandiño<br />
escoita <strong>en</strong>sumido.)<br />
Fandiño. --¡Canción <strong>da</strong> miña terra!... ¡Doce como as caricias <strong>da</strong> miña<br />
nai!... ¡Triste como as miñas dores!... ¡Nai Galicia, alma<br />
túa tortura<strong>da</strong> que segues como unha visión angustiosa aos<br />
emigrados!... (Terminou o canto <strong>da</strong> moza: a vigorosa voz<br />
dun mozo <strong>en</strong>toa con aire <strong>de</strong> <strong>de</strong>safío un rudo alalá. Ca<strong>da</strong><br />
vez máis lonxe continúan oíndose as cancións <strong>de</strong> <strong>de</strong>safío.)<br />
¡Alalá viril!... ¡Musa gloriosa <strong>de</strong> Curros e Pon<strong>da</strong>l!... ¡Canto<br />
épico <strong>da</strong> miña heroica estirpe Celta...! Dez anos facía<br />
que non escoitaba os teus máxicos ecos!... ¡Canto <strong>da</strong>rían<br />
por escoitarche os que morreron <strong>en</strong> terras afasta<strong>da</strong>s!...<br />
¡Canto <strong>da</strong>rían porque as túas notas fos<strong>en</strong> o Miserere <strong>da</strong><br />
súa agonía, levando reflecti<strong>da</strong> nas súas pupilas a docísima<br />
visión <strong>da</strong> súa Galicia b<strong>en</strong>ama<strong>da</strong>!<br />
Marola. --¡Probiños!... (A campaniña <strong>da</strong> al<strong>de</strong>a próxima toca o<br />
Angelus. Marola axeónllase fronte á cruz.) Recemos por<br />
eles e polas nosas nais.<br />
Fandiño. --Non sei rezar <strong>de</strong>se xeito. Os meus rezos son outros,<br />
dinse <strong>de</strong> pé e cos puños <strong>en</strong> alto. 8<br />
Non per<strong>de</strong>rá Ramón a súa vinculación co movem<strong>en</strong>to<br />
obreiro. De feito, <strong>en</strong> 1926 viaxa a X<strong>en</strong>ebra como secretario <strong>da</strong><br />
repres<strong>en</strong>tación obreira <strong>da</strong> Organización Internacional do Traballo.<br />
Aproveitará a estancia <strong>en</strong> Europa para visitar fugazm<strong>en</strong>te Galicia<br />
e Sa<strong>da</strong>, on<strong>de</strong> será agasallado con banquetes e hom<strong>en</strong>axes polos<br />
círculos nacionalistas do interior, vinculados ás Irman<strong>da</strong><strong>de</strong>s <strong>da</strong><br />
Fala. Na vila natal re<strong>en</strong>contrarase co seu irmán Xohán Antón e<br />
<strong>de</strong>scubrirá, con gran satisfacción, como o i<strong>de</strong>al galeguista pr<strong>en</strong><strong>de</strong>ra<br />
nalgúns veciños:<br />
Unha <strong>da</strong>s cousas que máis me <strong>en</strong>cheu <strong>de</strong> ledicia o meu esprito<br />
ao chegar a miña vila natal, a Sa<strong>da</strong> dos meus amores, foi saber<br />
que n’ela habia unha xuntanza nazonalista <strong>de</strong> rapaces cuásique<br />
todos m<strong>en</strong>ores <strong>de</strong> 20 anos. E ain<strong>da</strong> mais, cando soup<strong>en</strong> que un<br />
8. “Fragm<strong>en</strong>to <strong>de</strong>l primer acto <strong>de</strong> ‘Marola’”, El Despertar Gallego, 2 <strong>de</strong> agosto <strong>de</strong> 1925.
Notas autobiográficas<br />
hirman meu, que tiña dous anos cando <strong>de</strong>ixei o fogar paterno,<br />
formaba parte d’ela. 9<br />
Na súa xeira por Europa visitará tamén Portugal, Francia,<br />
Suíza ou Italia, recreándose nas rúas <strong>de</strong> Flor<strong>en</strong>cia:<br />
Vai ser media noite. Noite <strong>de</strong> verán, algo anubra<strong>da</strong>. Estamos<br />
sobre a Praza <strong>de</strong> Miguel Anxo, na Porta Santa. [...] Ante a nosa<br />
vista aparece, est<strong>en</strong>di<strong>da</strong> nun val, a vella e señorial Flor<strong>en</strong>cia; a<br />
inmortal ci<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> Lour<strong>en</strong>zo o Magnífico, que <strong>de</strong>u ao mundo<br />
altísimos poetas, sabios emin<strong>en</strong>tes e artistas inmortais. Rodéaa<br />
un cinto <strong>de</strong> ver<strong>de</strong>c<strong>en</strong>tes montañas. O Arno, <strong>de</strong>slizándose por<br />
<strong>de</strong>baixo <strong>da</strong>s pontes vetustas, musita versos <strong>da</strong> “Divina Comedia”,<br />
como eterna hom<strong>en</strong>axe ao gran flor<strong>en</strong>tino que a concibiu nun<br />
soberano chispazo <strong>de</strong> x<strong>en</strong>io. Dorme Flor<strong>en</strong>cia. Ningún ruído<br />
turba o seu sono. [...]<br />
Desc<strong>en</strong><strong>de</strong>mos <strong>da</strong> Praza. S<strong>en</strong> ningún rumbo fixo, como levados<br />
por un guía invisible, chegamos á Ponte Vella. [...] Por unha <strong>da</strong>s<br />
arca<strong>da</strong>s que dá sobre o río, p<strong>en</strong>etra un claro <strong>de</strong> lúa que reflexa<br />
sobre un mármore on<strong>de</strong> está reproducido no alto relevo do c<strong>en</strong>tro<br />
o primeiro <strong>en</strong>contro <strong>de</strong> Dante con Beatriz. Foi neste lugar que nós<br />
ocupamos, on<strong>de</strong> naceu aquel amor inm<strong>en</strong>so que torturou a alma<br />
do poeta. Un hálito <strong>de</strong> emoción nos <strong>en</strong>volve; <strong>en</strong> estraño fluído<br />
fainos vibrar, e, por un mom<strong>en</strong>to, s<strong>en</strong>tímonos transportados a<br />
outras rexións, levados por un misterioso sortilexio.<br />
O tanxer do “campanile” do vello palacio comunal flor<strong>en</strong>tino que dá<br />
as 12 <strong>da</strong> noite, <strong>en</strong>vólv<strong>en</strong>os na reali<strong>da</strong><strong>de</strong>. Botamos unha <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira<br />
olla<strong>da</strong> á alegoría <strong>da</strong>ntesca, e cruzamos a ponte vella <strong>de</strong> Flor<strong>en</strong>cia<br />
on<strong>de</strong> naceu o máis fermoso poema <strong>de</strong> amor <strong>da</strong> Humani<strong>da</strong><strong>de</strong>. 10<br />
A súa <strong>de</strong>mora<strong>da</strong> estadía na Arx<strong>en</strong>tina establecera un vínculo<br />
inquebrantable <strong>en</strong>tre a ci<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> Bos Aires e Ramón Suárez Picallo.<br />
Así, no barco camiño <strong>de</strong> Europa, s<strong>en</strong>tíase fon<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te porteño e<br />
exclamaba:<br />
Esta noite, <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> cear, o noso amigo o crioulo, por un<br />
pouco “tira la bronca” presa do maior furor. Non sabemos cómo<br />
o arranxou; mais o caso é que apareceu cunha rapaza crioula<br />
9. “Manoel L. Freire-Calvelo”, Céltiga, agosto <strong>de</strong> 1926.<br />
10. “Noche flor<strong>en</strong>tina”, Céltiga, 10 <strong>de</strong> agosto <strong>de</strong> 1926.<br />
25
26 Ramón Suárez Picallo<br />
que toca e canta divinam<strong>en</strong>te unha colección <strong>de</strong> tangos: “Viejo<br />
Rincón”, “Langosta”, “Sonsa” e outros.<br />
Desaloxo <strong>de</strong> to<strong>da</strong> a “gabacha<strong>da</strong>”, que<strong>da</strong>ndo o salón por noso.<br />
¡Santo Deus, e que inusita<strong>da</strong>s belezas atopamos nas notas <strong>da</strong><br />
canción do arrabal<strong>de</strong> porteño! ¡Que evocativa e nostálxica semellou<br />
esa música popular, que leva pr<strong>en</strong>didos nas súas notas anacos <strong>da</strong><br />
alma do arrabal<strong>de</strong>, ao que divinizou o sublime Carriego na súa<br />
“Canción <strong>de</strong>l Barrio”! ¡Con que <strong>de</strong>vota emoción os escoitamos,<br />
lembrando noites <strong>de</strong> bohemia, noctámbula, lembrando os ollos<br />
ar<strong>de</strong>ntes, apaixonados <strong>de</strong>sas mulleres crioulas que <strong>en</strong>tregan o seu<br />
corpo e a súa alma ao ritmo dun tango arrabal<strong>de</strong>iro!<br />
As notas <strong>de</strong> “Viejo Rincón” soan aín<strong>da</strong> nos nosos oídos. ¡E non hai<br />
dúbi<strong>da</strong> algunha <strong>de</strong> que esta noite soñaremos con Bu<strong>en</strong>os Aires! 11<br />
Ao regreso <strong>da</strong> súa viaxe seguirá <strong>de</strong>dicándose ao xornalismo.<br />
No 1930 será contratado para <strong>de</strong>sempeñar o posto <strong>de</strong> bibliotecario<br />
do Club Español. Será el un dos promotores do v<strong>en</strong>cello <strong>en</strong>tre os<br />
nacionalistas e republicanos do interior e os <strong>da</strong> diáspora, coa<br />
creación <strong>da</strong> filial bonaer<strong>en</strong>se <strong>da</strong> ORGA:<br />
Cando nas postrimetrías <strong>da</strong> ditadura, apareceu Orga, tivemos<br />
unha viva alegría ao constatar que nas súas filas <strong>en</strong>vorcáranse<br />
todos os galeguistas coruñeses. Soubemos <strong>da</strong> fun<strong>da</strong>ción <strong>de</strong><br />
Orga por eles e especialm<strong>en</strong>te por Villar Ponte con qu<strong>en</strong> a nosa<br />
correspon<strong>de</strong>ncia era asidua. [...] constituímos unha filial <strong>en</strong><br />
Bu<strong>en</strong>os Aires, <strong>de</strong> cuxos socios son o N.° 70. Reimprimimos o seu<br />
manifesto e distribuímolos <strong>en</strong>tre todos os <strong>galego</strong>s resi<strong>de</strong>ntes <strong>en</strong><br />
Arx<strong>en</strong>tina, Uruguai, Chile e Perú.<br />
Nós pres<strong>en</strong>tiamos <strong>en</strong> Orga o milagre re<strong>de</strong>ntor <strong>de</strong> Galicia. Viña<br />
a conxugar a i<strong>de</strong>a republicana e <strong>de</strong>mocrática con es<strong>en</strong>cias<br />
<strong>de</strong> galegui<strong>da</strong><strong>de</strong> que lle <strong>da</strong>ban á loita política, matices espirituais <strong>de</strong><br />
gran valor e, sobre todo, orixinali<strong>da</strong><strong>de</strong>. O noso pobo, <strong>de</strong>s<strong>de</strong> o<br />
ciclo dos precursores viña acusando, especialm<strong>en</strong>te nos núcleos<br />
intelectuais, unha ansia viva <strong>de</strong> resurrección, <strong>de</strong> re<strong>en</strong>contrarse a<br />
si mesmo. Por outra ban<strong>da</strong>, vinculado politicam<strong>en</strong>te ao Estado<br />
español, pres<strong>en</strong>tía que a República abría o camiño á súa esperanza.<br />
Orga, sinalaba con niti<strong>de</strong>z aquel camiño. Por iso Orga tivo ao seu<br />
redor o maior cau<strong>da</strong>l <strong>de</strong> simpatías populares que xamais tivese<br />
11. “De vuelta al hogar. Fragm<strong>en</strong>tos <strong>de</strong> mi diario”, Céltiga, 25 <strong>de</strong> maio <strong>de</strong> 1926.
Notas autobiográficas<br />
<strong>en</strong> Galicia ningunha organización política. E por iso nós, ao ser<br />
consultados, opinamos na VI asemblea nacionalista <strong>da</strong> Coruña,<br />
que o galeguismo <strong>de</strong>bía <strong>de</strong>finirse <strong>en</strong> s<strong>en</strong>tido republicano,<br />
ingresando <strong>en</strong> Orga para fortificar máis aín<strong>da</strong> a súa t<strong>en</strong><strong>de</strong>ncia<br />
galeguista. [...] Quizais antes do tempo necesario para que Orga<br />
se trocase nun gran partido político popular, veu a república, á<br />
que sumou a súa simpatía todo o galeguismo. Inmediatam<strong>en</strong>te,<br />
Fe<strong>de</strong>ración Republicana Galega, <strong>da</strong> que Orga era a súa forza máis<br />
vital, convocou a unha Asemblea na Coruña, para estu<strong>da</strong>r un<br />
proxecto <strong>de</strong> Estatuto autonómico <strong>de</strong> Galicia [...]. A Fe<strong>de</strong>ración <strong>de</strong><br />
Socie<strong>da</strong><strong>de</strong>s Galegas Agrarias e Culturais e Orga <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires<br />
aceptaron a invitación e, xunto con Alonso Ríos e Sigü<strong>en</strong>za, nos<br />
<strong>de</strong>legaron para concorrer a aquel comicio celebrado na Coruña<br />
o 4 <strong>de</strong> xuño. O noso man<strong>da</strong>to era: Soster a máxima autonomía<br />
para Galicia e participar na campaña electoral <strong>en</strong> favor <strong>da</strong>quel<br />
grupo político que fixese artigo principal do seu programa a<br />
autonomía rexional e traballar para lograr a uni<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>da</strong>s forzas<br />
republicanas e galeguistas nun partido político rexional que<br />
comezará e terminará <strong>en</strong> Galicia.<br />
Participei por tres veces naquela asemblea e na súa sesión <strong>de</strong><br />
clausura <strong>en</strong>vorquei sobre o auditorio as esperanzas fervorosas<br />
dos emigrados na República e na autonomía [...]. Ao terminar,<br />
un cabaleiro co que xamais cruzase unha palabra –o doutor<br />
Sal L<strong>en</strong>ce– propuxo ao auditorio que se me propuxese como<br />
candi<strong>da</strong>to a Deputado pola miña provincia natal. O público<br />
apoiou fervorosam<strong>en</strong>te a proposición e ao outro día, s<strong>en</strong> que<br />
eu falase unha soa palabra con ninguén sobre tal proposición,<br />
apareceu o meu nome na candi<strong>da</strong>tura oficial <strong>de</strong> Fe<strong>de</strong>ración<br />
Republicana Galega. Qu<strong>en</strong> o incluíu, qu<strong>en</strong> int<strong>en</strong>tou logo<br />
excluílo, son cousas <strong>da</strong>s cales xamais quix<strong>en</strong> nin quererei<br />
<strong>de</strong>catarme. A miña aceptación –conmovi<strong>da</strong> e chea <strong>de</strong> gratitu<strong>de</strong>– ía<br />
tácita na miña participación nos mitins electorais como tal<br />
candi<strong>da</strong>to. Aquela campaña foi feita sobre un programa que se<br />
baseaba nestes dous principios programáticos <strong>de</strong> Fed. Rep. Galega:<br />
República Fe<strong>de</strong>ral <strong>de</strong> esquer<strong>da</strong>s e autonomía <strong>de</strong> Galicia, coa súa<br />
secuela <strong>de</strong> <strong>de</strong>mocracia popular <strong>de</strong> abaixo para arriba e <strong>de</strong> todo o<br />
índice dos nosos problemas espirituais, políticos e económicos. 12<br />
12. Carta <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo a Santiago Casares Quiroga, 31 <strong>de</strong> agosto <strong>de</strong> 1933, <strong>en</strong><br />
Castro, X.: O Galeguismo na <strong>en</strong>crucilla<strong>da</strong> republicana, vol. 2, Deputación Provincial <strong>de</strong><br />
Our<strong>en</strong>se, 1985.<br />
27
28 Ramón Suárez Picallo<br />
Suárez Picallo axiña se había converter <strong>en</strong> <strong>de</strong>putado, con<br />
55 054 votos. As súas interv<strong>en</strong>cións no Parlam<strong>en</strong>to c<strong>en</strong>traranse no<br />
combate <strong>de</strong> todos aqueles obstáculos que impedían o melloram<strong>en</strong>to<br />
<strong>da</strong>s condicións <strong>de</strong> vi<strong>da</strong> <strong>de</strong> mariñeiros e campesiños. Así, falará <strong>de</strong><br />
reforma agraria, <strong>da</strong> construción <strong>de</strong> portos <strong>de</strong> refuxio (especialm<strong>en</strong>te<br />
o <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>), do arranxo <strong>da</strong>s vías <strong>de</strong> comunicación, etc. Tamén<br />
participará no <strong>de</strong>bate sobre a forma do Estado, pugnando sempre<br />
pola súa organización fe<strong>de</strong>ral. A súa oratoria, máis <strong>de</strong> mitin ca <strong>de</strong><br />
casino, fará exclamar o tamén <strong>de</strong>putado Ortega y Gasset: “¿Quién es<br />
esa voz pega<strong>da</strong> a un hombre?”<br />
En <strong>de</strong>cembro do ano 1931 participa na constitución do<br />
Partido Galeguista, s<strong>en</strong> se <strong>de</strong>svincular, polo mom<strong>en</strong>to, do grupo<br />
parlam<strong>en</strong>tario <strong>da</strong> ORGA, <strong>de</strong> Casares Quiroga. Non o fará ata case<br />
dous anos <strong>de</strong>spois, cando lle <strong>en</strong>víe unha dura misiva a Casares:<br />
Orga foi per<strong>de</strong>ndo masas populares ata que <strong>de</strong>sapareceu o<br />
seu nome e o seu espírito primitivo. [...] Fun<strong>da</strong>do o P.R.G.<br />
a minoría foi <strong>de</strong>ixando <strong>de</strong> ser unha conxunción <strong>de</strong> diversos<br />
sectores i<strong>de</strong>olóxicos para que<strong>da</strong>r reduci<strong>da</strong> a unha minoría <strong>de</strong><br />
Partido. E o P.R.G. foi ori<strong>en</strong>tándose nunha i<strong>de</strong>oloxía que non<br />
comparto; e aum<strong>en</strong>tando as súas filas con elem<strong>en</strong>tos, para os<br />
cales persoalm<strong>en</strong>te son todos os meus respectos, pero <strong>de</strong> cuxa<br />
i<strong>de</strong>oloxía e prácticas políticas, estou separado por distancia<br />
insalvable. [...] Como po<strong>de</strong> V<strong>de</strong>. ver, a miña vinculación á<br />
minoría era puram<strong>en</strong>te numérica, como o expresei nunha<br />
reunión presidi<strong>da</strong> por V<strong>de</strong>., ao tramitarse a última crise.<br />
A <strong>de</strong>cisión que hoxe adopto, <strong>de</strong> separarme <strong>de</strong>la, foi acor<strong>da</strong><strong>da</strong><br />
polo Partido Galeguista fai varios meses. [...] O estado actual<br />
do problema autonomista –para min, insisto niso– o problema<br />
fun<strong>da</strong>m<strong>en</strong>tal <strong>de</strong> Galicia obrígame a non seguir máis na minoría.<br />
[...].<br />
Acatando tal acordo, cuxos fun<strong>da</strong>m<strong>en</strong>tos comparto, e para<br />
r<strong>en</strong>ovar unha traxectoria política e i<strong>de</strong>olóxica que <strong>de</strong>sexo seguir,<br />
para po<strong>de</strong>r actuar librem<strong>en</strong>te <strong>de</strong> acordo con ela, <strong>de</strong>ixo <strong>de</strong><br />
pert<strong>en</strong>cer á minoría que V<strong>de</strong>. presi<strong>de</strong>. Para V<strong>de</strong>. e para os seus<br />
outros compoñ<strong>en</strong>tes con todos os meus respectos persoais e os<br />
meus afectos máis cordiais, coa seguri<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> que me acharán<br />
sempre ao seu lado, cando se trate <strong>de</strong> <strong>de</strong>f<strong>en</strong><strong>de</strong>r a República e
Notas autobiográficas<br />
as súas es<strong>en</strong>cias <strong>de</strong>mocráticas contra todo int<strong>en</strong>to <strong>de</strong> reacción;<br />
e cando haxa <strong>de</strong> loitarse, fervorosam<strong>en</strong>te, por <strong>da</strong>r a Galicia,<br />
como pobo autónomo, o seu propio goberno e con el o tesouro<br />
prezado <strong>da</strong> súa liber<strong>da</strong><strong>de</strong>. 13<br />
O triunfo <strong>da</strong> <strong>de</strong>reita nas eleccións do 1933 <strong>de</strong>ixará a Suárez<br />
Picallo fóra do Parlam<strong>en</strong>to, o que aproveitará para realizar a carreira <strong>de</strong><br />
Dereito na Universi<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> Santiago <strong>de</strong> Compostela. No 1935 exerce<br />
xa como avogado. En paralelo, mantén a súa activi<strong>da</strong><strong>de</strong> xornalística,<br />
fun<strong>da</strong>ndo e dirixindo o semanario SER. Mais, <strong>en</strong> febreiro do 1936,<br />
logo <strong>de</strong> reflorecer<strong>en</strong> as vellas alianzas <strong>en</strong>tre os sectores <strong>da</strong> esquer<strong>da</strong>,<br />
recupera o escano xa como <strong>de</strong>putado polo Partido Galeguista <strong>de</strong>ntro<br />
<strong>da</strong> Fronte Popular. A campaña electoral fora especialm<strong>en</strong>te dura e así<br />
o recolle nalgunha carta a Eduardo Blanco-Amor:<br />
Des<strong>de</strong> un mes antes <strong>da</strong>s eleccións son estes os primeiros<br />
minutos <strong>de</strong> relativo <strong>de</strong>scanso. E para iso ás 2 <strong>da</strong> mañá, na parte<br />
<strong>de</strong> atrás do “Marine<strong>da</strong>”. Non podo máis! Os últimos exames,<br />
a Lic<strong>en</strong>ciatura, as primeiras actuacións for<strong>en</strong>ses e por riba a<br />
campaña electoral máis dura habi<strong>da</strong> e por haber. A 17 mitins<br />
por día teño saído! Logo as inci<strong>de</strong>ncias postelectorais e o trunfo.<br />
[...]. Polo <strong>de</strong>mais foron horas inesquecibles. Sobre todo aquelas<br />
nas que, para evitar que se nos roubase o trunfo, tivemos que <strong>da</strong>r<br />
un golpe <strong>de</strong> man no Goberno Civil, empuxados por este pobo<br />
coruñés marabilloso, lanzado á rúa ao berro <strong>de</strong>: “A queimar aos<br />
ladróns <strong>da</strong>s actas”. [...]. Ai meu gran amigo que cousas <strong>de</strong>scubrín<br />
eu <strong>de</strong>s<strong>de</strong> a tribuna nesta campaña electoral ao longo e ancho <strong>da</strong><br />
nosa Terra. Que ollos xuv<strong>en</strong>ís alucinados seguindo o voo <strong>da</strong>s<br />
palabras. Que gran fe <strong>en</strong> nós e que sortilexio <strong>de</strong> comuñón na<br />
charla amable do post-mitin. Ao seu conxuro comecei a s<strong>en</strong>tirme<br />
“lea<strong>de</strong>r” “conductor” do meu Pobo. 14<br />
A vitoria colmábao novam<strong>en</strong>te <strong>de</strong> esperanzas. Mais axiña<br />
compr<strong>en</strong><strong>de</strong> que se está a fraguar a resposta por parte <strong>da</strong> <strong>de</strong>reita<br />
intransix<strong>en</strong>te, como llo manifesta nunha nova carta a Blanco-Amor:<br />
Acaba <strong>de</strong> circular a nova, xa confirma<strong>da</strong>, do asasinato <strong>de</strong> Calvo<br />
Sotelo. A guerra civil está <strong>en</strong> medio <strong>da</strong> rúa. Estamos no período<br />
13. Id.<br />
14. Carta <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo a Eduardo Blanco-Amor, marzo <strong>de</strong> 1936, Biblioteca <strong>da</strong><br />
Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se.<br />
29
30 Ramón Suárez Picallo<br />
álxido do Cataclismo, do que sairá unha España nova. ¿Cómo?<br />
Ninguén o sabe. [...] O goberno <strong>de</strong>sconcertado, saboteado polos<br />
seus servidores, ro<strong>de</strong>ado <strong>de</strong> inimigos <strong>de</strong>ntro <strong>da</strong> casa. Non se<br />
atreveu á varri<strong>da</strong>, non compr<strong>en</strong><strong>de</strong>u a súa posición revolucionaria<br />
e paga as consecu<strong>en</strong>cias. En política só trunfan os que se colocan<br />
sempre na of<strong>en</strong>siva. Def<strong>en</strong><strong>de</strong>rse é só o fracaso.<br />
Axiña se <strong>da</strong>rá <strong>en</strong> España o sálvese qu<strong>en</strong> po<strong>da</strong>. Galicia, se para<br />
<strong>en</strong>tón t<strong>en</strong> <strong>en</strong> movem<strong>en</strong>to o seu estatuto salvarase. Como cando<br />
Napoleón. 15<br />
Efectivam<strong>en</strong>te, non an<strong>da</strong>ba errado. A sublevación militar do<br />
17 <strong>de</strong> xullo cólleo <strong>en</strong> Madrid, negociando a aprobación <strong>de</strong>finitiva<br />
do Estatuto <strong>de</strong> autonomía, logo doutra int<strong>en</strong>sa campaña previa ao<br />
plebiscito. El e Castelao, lonxe <strong>de</strong> Galicia, salvan a vi<strong>da</strong>. A fe na<br />
vitoria consegue, polo mom<strong>en</strong>to, mantelo <strong>en</strong> pé:<br />
Agora hai só unha consigna: V<strong>en</strong>cer como sexa. Iso significa<br />
liqui<strong>da</strong>r para sempre a chantaxe que os militares viñan realizando<br />
a costa do tesouro español. Chantaxe <strong>de</strong> dúas <strong>en</strong>telequias: o<br />
valor e a honra; significa <strong>da</strong>r luz a unha España insospeita<strong>da</strong> no<br />
mundo e <strong>en</strong> España mesmo, a España popular e <strong>de</strong>mocrática,<br />
frea<strong>da</strong> hasta hoxe por todos; significa abrir ante o mundo un<br />
capítulo novo <strong>da</strong> Historia vital. 16<br />
Mais <strong>en</strong> Madrid s<strong>en</strong>te que na<strong>da</strong> po<strong>de</strong> facer ante a barbarie<br />
<strong>de</strong>sata<strong>da</strong> <strong>en</strong> Galicia, algo que lle f<strong>en</strong><strong>de</strong> no máis profundo:<br />
Segundo as nosas novas –temos emisora e receptora <strong>de</strong> radio–<br />
houbo fusilam<strong>en</strong>tos moitos. Entre eles sospeito que o do meu<br />
irmán Antón. Aquel o meu gran Antón que quero como á luz<br />
dos meus ollos. 17<br />
Efectivam<strong>en</strong>te, Xohán Antón Suárez Picallo, galeguista,<br />
agrarista e dinamizador cultural na Sa<strong>da</strong> republicana, fóra paseado,<br />
corre pois a mesma sorte ca outros veciños. A traxedia non <strong>de</strong>rruba<br />
a Ramón, s<strong>en</strong>ón que o impulsa a seguir na loita. Como home<br />
<strong>de</strong> acción e <strong>de</strong> compromiso colabora co exército republicano no<br />
mesmo campo <strong>de</strong> batalla, organizando unha “Milicia Gallega”:<br />
15. Id., 12 <strong>de</strong> xullo <strong>de</strong> 1936, Biblioteca <strong>da</strong> Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se.<br />
16. Id., 17 <strong>de</strong> agosto <strong>de</strong> 1936, Biblioteca <strong>da</strong> Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se.<br />
17. Id.
Notas autobiográficas<br />
Hoxe acuartelamos. Somos uns mil. Hai <strong>de</strong> todo, ata segadores<br />
que forman un grupo <strong>de</strong> choque que leva o nome <strong>de</strong> Rosalía. A<br />
misión principal é <strong>en</strong>trar <strong>en</strong> Galicia como sexa. Mais m<strong>en</strong>tres<br />
isto non se poi<strong>da</strong> facer a nosa milicia loitará on<strong>de</strong> o queira o<br />
Goberno. Está moi b<strong>en</strong> organiza<strong>da</strong>. [...].<br />
[…]. Mañá comezaremos a instrución. Deseguido iremos á Serra<br />
para foguearnos. Despois a on<strong>de</strong> sexa. Con nós, b<strong>en</strong> <strong>de</strong>ntro, van<br />
Galicia e a República. 18<br />
O inexorable avance franquista levarao a Barcelona, on<strong>de</strong><br />
codirixirá a revista Nova Galiza. Alí, fac<strong>en</strong>do valer a súa faceta <strong>de</strong><br />
avogado, <strong>de</strong>f<strong>en</strong><strong>de</strong>rá a moitos anarquistas <strong>da</strong>s acusacións stalinistas,<br />
nun mom<strong>en</strong>to <strong>en</strong> que os comunistas prosoviéticos aglutinaban un<br />
gran po<strong>de</strong>r. Suárez Picallo, antigo comunista, distanciarase dos<br />
seguidores <strong>da</strong> doutrina marca<strong>da</strong> <strong>en</strong> Rusia e criticaraos ace<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te,<br />
así <strong>en</strong> público como na correspon<strong>de</strong>ncia con Blanco-Amor:<br />
Esquecía dicirche que noto certa frouxeira <strong>en</strong> combater a Rusia<br />
e ao “seu” comunismo. Consi<strong>de</strong>ro que é preciso rachar con<br />
esa x<strong>en</strong>te. Fixéronnos moito <strong>da</strong>no! Para o futuro, o noso perfil<br />
ac<strong>en</strong>tuado <strong>de</strong> republicanos e <strong>de</strong>mócratas, s<strong>en</strong> contaminación con<br />
eles, será <strong>de</strong> gran<strong>de</strong> utili<strong>da</strong><strong>de</strong>. 19<br />
Adoptaba, xa para sempre, a clara <strong>de</strong>finición <strong>de</strong> republicano<br />
e <strong>de</strong>mócrata. O curso <strong>da</strong> guerra levarao ao exilio, parte <strong>de</strong>s<strong>de</strong><br />
Francia a Nova York. As súas peripecias polo mundo relatáballas <strong>en</strong><br />
carta ao galeguista Xosé Hermi<strong>da</strong>:<br />
Ó terminar a Guerra, fun os Estados Unidos, chamado e levado<br />
polos fillos <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong> ali resi<strong>de</strong>ntes. Estuv<strong>en</strong> 7 meses <strong>da</strong>ndo<br />
confer<strong>en</strong>cias por “Hispanas Confe<strong>de</strong>ra<strong>da</strong>s” <strong>en</strong> 40 Estados <strong>da</strong><br />
Unión, xuntando diñeiro pra fletar o “Ipanema” que levou a México<br />
os primeiros refuxiados <strong>de</strong> Francia. Despois pasei á República<br />
Dominicana (a terra <strong>de</strong> Trujillo, que dios Confun<strong>da</strong>) on<strong>de</strong><br />
estiv<strong>en</strong> un ano. Alí “non me prestaba” o clima físico nin o outro<br />
clima, e arreglei <strong>de</strong> modo <strong>de</strong> ir a Chile. 20<br />
18. Id.<br />
19. Id., 19 <strong>de</strong> outubro <strong>de</strong> 1939, Biblioteca <strong>da</strong> Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se.<br />
20. Carta <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo a Xosé Hermi<strong>da</strong>, 10 <strong>de</strong> agosto <strong>de</strong> 1959, propie<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong><br />
Keith Hermi<strong>da</strong>.<br />
31
32 Ramón Suárez Picallo<br />
O exilio para Ramón Suárez Picallo viña acompañado dunha<br />
serie <strong>de</strong> <strong>de</strong>sgrazas que, <strong>en</strong> ap<strong>en</strong>as tres anos, esnaquizaran á súa<br />
familia. Serán os peores mom<strong>en</strong>tos <strong>da</strong> súa vi<strong>da</strong> e <strong>de</strong>ixarán nel un<br />
pouso <strong>de</strong> amargura incurable. Blanco-Amor, o gran<strong>de</strong> amigo, será a<br />
testemuña <strong>de</strong> tanta dor:<br />
Querido Eduardo: Un día angustioso <strong>da</strong> túa vi<strong>da</strong>, cando a túa<br />
nai estaba morr<strong>en</strong>do, fixéchesme unha <strong>en</strong>carga. Cumprina<br />
<strong>de</strong>votam<strong>en</strong>te. Pouco <strong>de</strong>spois cando a túa nai se foi e que<strong>da</strong>ches<br />
só, leveite ao meu fogar. Quería que a calor dos meus, mitigase <strong>en</strong><br />
parte a túa dor. Non sei se o logrei. Mais esa foi a int<strong>en</strong>ción. Pois<br />
b<strong>en</strong>, eu áchome hoxe igual que ti antes. Só, s<strong>en</strong> ter a qu<strong>en</strong> dicir<br />
to<strong>da</strong> a dor <strong>da</strong> miña alma. Hai uns 6 días Meilán, <strong>de</strong> Montevi<strong>de</strong>o,<br />
dime que morreu aí o meu irmán Leonardo. O bo, o querido,<br />
o discreto Leonardo. Oito días antes escribíronme <strong>de</strong> Fila<strong>de</strong>lfia,<br />
dicíndome que a viúva do meu irmán Diego, morto <strong>en</strong> Fila<strong>de</strong>lfia <strong>en</strong><br />
setembro do 1938, <strong>de</strong>sapareceu <strong>de</strong>ixando abandonados aos<br />
meus sobriños, Eduardo <strong>de</strong> 10 anos e Teresita <strong>de</strong> 6, dúas<br />
preciosi<strong>da</strong><strong>de</strong>s. Co Ministro americano aquí, por recom<strong>en</strong><strong>da</strong>ción<br />
dunha alta personali<strong>da</strong><strong>de</strong>, logrei que os meus sobriños <strong>en</strong>tr<strong>en</strong> no<br />
“Guard College” <strong>de</strong> Fila<strong>de</strong>lfia, o mellor dos Estados Unidos, <strong>de</strong><br />
on<strong>de</strong> sairán cunha carreira universitaria aos 21 anos <strong>de</strong> i<strong>da</strong><strong>de</strong>.<br />
Onte recibo carta <strong>da</strong> miña irmá María dicíndome que o meu<br />
pai morreu dunha síncope cardíaca o 4 <strong>de</strong> xaneiro. Santo Deus!<br />
Como ves, imaxínate como estou. Axú<strong>da</strong>me! Escrébeme! Non<br />
teño a qu<strong>en</strong> falarlle no mundo. 21<br />
Ao pouco morrían tamén a nai e mais outro irmán,<br />
Eduardo. Aín<strong>da</strong> na República Dominicana, e por se fose pouco,<br />
sufrirá a persecución do goberno <strong>de</strong> Trujillo e estará a punto <strong>de</strong> ser<br />
extraditado a España. Como lle conta a Blanco-Amor, conseguirá<br />
saír rumbo a Chile:<br />
Logo <strong>de</strong> mil esforzos conseguín saír <strong>da</strong>quel inferno que é Santo<br />
Domingo, on<strong>de</strong> que<strong>da</strong>n aín<strong>da</strong> 1.700 compatriotas. Grazas ao<br />
ministro <strong>de</strong> Chile alí, o escritor Víctor Domingo Silva, que me<br />
facilitou pasaporte chil<strong>en</strong>o semioficial, pui<strong>de</strong>n lograr os visados<br />
<strong>de</strong> tránsito por Haití e Panamá, vetados a todo viaxeiro europeo,<br />
sobre todo se é refuxiado. –Vou a Chile, nu, s<strong>en</strong> un c<strong>en</strong>tavo.<br />
21. Carta <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo a Eduardo Blanco-Amor, 27 <strong>de</strong> febreiro <strong>de</strong> 1940,<br />
Biblioteca <strong>da</strong> Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se.
Notas autobiográficas<br />
Levo algunhas cartas para diarios e editoriais. É posible que po<strong>da</strong><br />
<strong>de</strong>f<strong>en</strong><strong>de</strong>rme. Pero o meu propósito é chegar a Bu<strong>en</strong>os Aires. 22<br />
Con todo, instalarase <strong>en</strong> Chile, que o acollerá durante 15<br />
anos. Dedicarase profesionalm<strong>en</strong>te ao xornalismo, colaborando cos<br />
máis importantes diarios do país: La Opinión, La Hora, El Mercurio,<br />
El Sur, etc. Na súa columna, “La feria <strong>de</strong>l mundo”, expresará ca<strong>da</strong><br />
xorna<strong>da</strong> as súas inquietu<strong>de</strong>s, lembrará acontecem<strong>en</strong>tos do pasado e,<br />
curiosam<strong>en</strong>te, impulsará unha campaña gobernam<strong>en</strong>tal <strong>en</strong> favor do<br />
consumo <strong>de</strong> peixe, o que acompañará con confer<strong>en</strong>cias, por todo o<br />
país, <strong>de</strong>stina<strong>da</strong>s a conv<strong>en</strong>cer a poboación chil<strong>en</strong>a <strong>da</strong>s vantaxes dos<br />
produtos do mar:<br />
Xa dixemos algunha vez, <strong>de</strong>s<strong>de</strong> esta mesma sección, que é un<br />
absurdo do consumo, <strong>da</strong> alim<strong>en</strong>tación, e <strong>da</strong> economía <strong>de</strong> Chile,<br />
o feito <strong>de</strong> que, t<strong>en</strong>do un problema <strong>de</strong> importación <strong>de</strong> carne,<br />
cara e mala, non recorra, por vía estatal e ci<strong>en</strong>tífica, a buscarlle<br />
un substituto ao produto que <strong>de</strong>be importar. O substitutivo<br />
vantaxoso <strong>en</strong> prezo e cali<strong>da</strong><strong>de</strong>, t<strong>en</strong>o Chile nun vasto plan <strong>de</strong><br />
produción e industrialización pesqueira, con amplos al<strong>en</strong>tos. Un<br />
plan que parta <strong>da</strong> extracción do produto, o seu almac<strong>en</strong>am<strong>en</strong>to <strong>en</strong><br />
fresco <strong>en</strong> porto, a súa industrialización, –salga, secado, conserva,<br />
escabeche, etc.–, o seu transporte, o control dos prezos e a<br />
creación dunha masa consumidora, <strong>de</strong>ntro e fóra <strong>da</strong>s fronteiras do<br />
país. É certam<strong>en</strong>te, moito plan; pero estamos <strong>en</strong> época <strong>de</strong> gran<strong>de</strong>s<br />
creacións, e os esforzos físicos, económicos e técnicos, que se<br />
gast<strong>en</strong> neste, serán retribuídos á nación, a razón do c<strong>en</strong>to por un.<br />
O pobo chil<strong>en</strong>o, <strong>de</strong>be <strong>en</strong>riquecer a súa dieta diaria, pobre e<br />
raquítica, con peixe abun<strong>da</strong>nte e barato. A economía nacional<br />
non po<strong>de</strong> ter fontes <strong>de</strong> produción cau<strong>da</strong>losas, que non estean <strong>en</strong><br />
pl<strong>en</strong>o r<strong>en</strong><strong>de</strong>m<strong>en</strong>to. É un imperdoable pecado <strong>de</strong> lesa Patria, e <strong>de</strong><br />
lesa Democracia. 23<br />
Así irá Suárez Picallo malvivindo, nunha situación económica<br />
precaria e experim<strong>en</strong>tando unha <strong>de</strong>terioración física evi<strong>de</strong>nte,<br />
que el mesmo se <strong>en</strong>cargará <strong>de</strong> difundir, amosando unha certa<br />
hipocondría:<br />
22. Carta <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo a Eduardo Blanco-Amor, 4 <strong>de</strong> setembro <strong>de</strong> 1940,<br />
Biblioteca <strong>da</strong> Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se.<br />
23. “La pesca <strong>en</strong> Chile”, La Hora, 30 <strong>de</strong> <strong>de</strong>cembro <strong>de</strong> 1942.<br />
33
34 Ramón Suárez Picallo<br />
Des<strong>de</strong> mañá, e por causa <strong>de</strong> ditame médico compet<strong>en</strong>te, o<br />
xornalista que escribe esta columna <strong>de</strong> “La Hora” <strong>de</strong>s<strong>de</strong> hai<br />
máis <strong>de</strong> seis anos, acóllese a un mes <strong>de</strong> repouso <strong>en</strong> Las Cruces,<br />
or<strong>de</strong>nado polo Servizo Medico Nacional <strong>de</strong> Empregados [...].<br />
E todo, porque Pick-Up está <strong>en</strong>fermo do corazón. Os sapi<strong>en</strong>tes<br />
cardiólogos <strong>de</strong> Chile que o viron e examinaron afirman que<br />
t<strong>en</strong> unha afección ás coronarias, con algo <strong>de</strong> “angina pectoris”;<br />
é dicir, que morrerá, irremediablem<strong>en</strong>te, un día ou unha noite<br />
calquera, s<strong>en</strong> dicir nin auga vai. Pero, m<strong>en</strong>tres tanto, a Lei é a<br />
Lei, e o xornalista pobre, s<strong>en</strong> máis cau<strong>da</strong>l nin amparo que o que<br />
lle conce<strong>de</strong>n, o día, a noite, o traballo honesto e o pouco ou<br />
moito valer <strong>da</strong> súa pluma, a<strong>de</strong>mais <strong>da</strong> súa xerarquía intelectual e<br />
moral, vai buscar nun recuncho amable <strong>da</strong> costa chil<strong>en</strong>a, o b<strong>en</strong><br />
inestimable <strong>da</strong> saú<strong>de</strong> perdi<strong>da</strong>. E confía <strong>en</strong> que o mar, o santo<br />
mar dos seus vellos amores e <strong>da</strong>s súas inque<strong>da</strong>s an<strong>da</strong>nzas, actúe<br />
a modo <strong>de</strong> elem<strong>en</strong>to restaurador, co seu misterio <strong>de</strong> eterni<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
e <strong>de</strong> esperanza e o <strong>en</strong>canto <strong>da</strong>s súas polífonas sonori<strong>da</strong><strong>de</strong>s,<br />
calla<strong>da</strong>s <strong>en</strong> espumas brancas.<br />
Despedímonos, pois, dos nosos lectores por un espazo <strong>de</strong> tempo,<br />
fixado polos médicos <strong>en</strong> trinta días, pero b<strong>en</strong> pui<strong>de</strong>ra ocorrer<br />
que esta <strong>de</strong>spedi<strong>da</strong> fose <strong>de</strong>finitiva. 24<br />
Así mesmo, pa<strong>de</strong>cerá dunha absoluta soi<strong>da</strong><strong>de</strong>, afastado <strong>da</strong><br />
familia e dos mellores amigos. As súas ansias <strong>de</strong> retorno serán ca<strong>da</strong><br />
vez maiores e farano fantasiar coa posibili<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> retomar a súa vi<strong>da</strong><br />
<strong>en</strong> Veloi. Nunha carta a Blanco-Amor, <strong>en</strong> resposta a outra <strong>de</strong>ste,<br />
escribirá:<br />
Agora b<strong>en</strong>, eu quero recoller <strong>da</strong> túa última carta unha frase: disme<br />
nela que se tiveses as terras que eu teño, a miña casa e o amor<br />
dos meus, non p<strong>en</strong>sarías noutra cousa que <strong>en</strong> cultivar todo iso:<br />
eu xúrote polo amor e a memoria dos meus mortos, que nesas<br />
terras, na casa e no cariño dos que que<strong>da</strong>n no meu humil<strong>de</strong> fogar<br />
<strong>de</strong> Veloi, tes ti, para gozalo con pl<strong>en</strong>o dominio, a meta<strong>de</strong> <strong>de</strong><br />
todo. Sempre terás alí un amable recuncho; os cor<strong>de</strong>iros, cunha<br />
estrela na testa, volverán comer nas túas mans espigas <strong>de</strong> millo;<br />
criarás bois e non farás o que o meu bon<strong>da</strong>doso pai fixo cos que<br />
ti coñeciches, v<strong>en</strong><strong>de</strong>los para a cortaduría. Deixaralos sempre,<br />
vellos e todo, s<strong>en</strong> <strong>de</strong>ixar que ninguén os mate. As augas <strong>da</strong> miña<br />
24. “Reposo”, La Hora, 16 <strong>de</strong> maio <strong>de</strong> 1949.
Notas autobiográficas<br />
fermosa Ría <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, camiño dos “Caneiros”, seguirán azuis <strong>de</strong><br />
día e pola noite ac<strong>en</strong>di<strong>da</strong>s <strong>de</strong> “ar<strong>de</strong>ntía” iluminando os corpos<br />
apolíneos dos mozos na<strong>da</strong>dores para <strong>de</strong>leitación dos nosos ollos<br />
fatigados; na Praza <strong>de</strong> San Roque volveremos ver os pespuntes<br />
máxicos <strong>da</strong> “muiñeira”; e <strong>de</strong> retorno <strong>da</strong> festa naquel cuartiño teu<br />
e meu do noso fogar, o vello merlo cantareiro, volverá asubiar<br />
nas mañás o seu “bu<strong>en</strong>os días Pepito”. Claro que alí faltará moito<br />
insubstituíble: a pres<strong>en</strong>za do meu querido Antón e dos meus<br />
pais que te adoraban; mais <strong>en</strong> troques a miña irmá María, que<br />
casou hai pouco cun excel<strong>en</strong>te rapaz, t<strong>en</strong> un n<strong>en</strong>o e unha n<strong>en</strong>a<br />
preciosos. Ela chámase María Teresa, <strong>en</strong> hom<strong>en</strong>axe á nai morta,<br />
e el chámase Juan Ramón. [...] Queira Deus que este soño se<br />
cumpra! 25<br />
No 1956 viaxa a Bos Aires, repres<strong>en</strong>tando os <strong>galego</strong>s <strong>de</strong><br />
Chile no Primeiro Congreso <strong>da</strong> Emigración Galega. Sobre esta viaxe<br />
e as súas inmediatas consecu<strong>en</strong>cias escríbelle a Xosé Hermi<strong>da</strong>:<br />
Aquí topeime cos currunchos on<strong>de</strong> pasara a miña adolesc<strong>en</strong>cia e<br />
con vellos e moi queridos amigos, loitadores pola mesma causa.<br />
¡E que<strong>de</strong>ime aqui! Traballo coma sempre. Son Asesor Cultural do<br />
po<strong>de</strong>roso C<strong>en</strong>tro Luc<strong>en</strong>se <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires, como direitor <strong>da</strong> sua<br />
Cátedra perman<strong>en</strong>te <strong>de</strong> Cultura Gallega e do seu periódico Lugo,<br />
do que che mando eixemplares por correo ordinario. Escribo<br />
noutros periódicos, e dou confer<strong>en</strong>cias <strong>en</strong> varias instituciós<br />
<strong>de</strong>mocráticas e republicanas españolas e arx<strong>en</strong>tinas. A<strong>de</strong>mais<br />
estou escribindo un libro titulado Castelao Político, que sairá<br />
xunto con Castelao Artista, <strong>de</strong> Luís Seoane, é, Castelao Escritor,<br />
<strong>de</strong> Eduardo Blanco-Amor. Poño nel a alma, vi<strong>da</strong> e corazón. [...]<br />
Son socio <strong>de</strong> honor <strong>de</strong> casi to<strong>da</strong>s as instituciós repres<strong>en</strong>tativas <strong>da</strong><br />
coleitivi<strong>da</strong><strong>de</strong> e, como Diputado, secretario <strong>de</strong> Relaciós Esteriores<br />
do <strong>Consello</strong> <strong>de</strong> Galicia, fun<strong>da</strong>do por Castelao. 26<br />
O libro Castelao Político nunca o chegará a concretar sobre o<br />
papel. Nos anos 1961 e 1962 impartirá un curso <strong>de</strong> xornalismo <strong>de</strong><br />
gran<strong>de</strong> aceptación e perdurabili<strong>da</strong><strong>de</strong> na memoria dos seus alumnos.<br />
A súa saú<strong>de</strong>, ca<strong>da</strong> vez máis <strong>de</strong>teriora<strong>da</strong>, levarao a operarse <strong>da</strong> vista<br />
25. Carta <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo a Eduardo Blanco-Amor, 24 <strong>de</strong> agosto <strong>de</strong> 1946, Biblioteca<br />
<strong>da</strong> Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se.<br />
26. Carta <strong>de</strong> Ramón Suárez Picallo a Xosé Hermi<strong>da</strong>, 10 <strong>de</strong> agosto <strong>de</strong> 1959, propie<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong><br />
Keith Hermi<strong>da</strong>.<br />
35
36 Ramón Suárez Picallo<br />
e, un tempo <strong>de</strong>spois, a ingresar no sanatorio do C<strong>en</strong>tro Gallego. Alí<br />
falecerá o 14 <strong>de</strong> outubro do 1964, ro<strong>de</strong>ado <strong>da</strong> estimación <strong>de</strong> todos,<br />
pero afastado <strong>de</strong> todo canto quixo na vi<strong>da</strong> e quebrados todos os<br />
seus proxectos. Nunha carta, dirixi<strong>da</strong> ao presi<strong>de</strong>nte do C<strong>en</strong>tro<br />
Gallego e titula<strong>da</strong> “Mi trabajo ha terminado”, escribirá profetizando<br />
o seu final:<br />
Eu non teño fogar nin familia propia, e a miña vi<strong>da</strong>, que está<br />
chegando ao seu final, <strong>de</strong>s<strong>en</strong>vólvese na máis absoluta tristeza<br />
e soi<strong>da</strong><strong>de</strong>; pero me consola o saber que conto co afecto, a<br />
estimación e o respecto <strong>de</strong> cantos me coñec<strong>en</strong> [...].<br />
Aín<strong>da</strong> que V<strong>de</strong>. non o crea, <strong>de</strong>bo dicirlle que s<strong>en</strong>do como son un<br />
profesional <strong>da</strong> palabra fala<strong>da</strong> e escrita, nesta ocasión non acho as<br />
xustas e necesarias para expresarlle canto s<strong>en</strong>t<strong>en</strong> o meu espírito<br />
e o meu corazón. Xa non estou <strong>en</strong> condicións <strong>de</strong> retribuír na<strong>da</strong>,<br />
pero, se algo aín<strong>da</strong> podo facer será sempre para seguir a liña<br />
que ori<strong>en</strong>tou to<strong>da</strong> a miña vi<strong>da</strong>: servir a Galicia, a nosa patria;<br />
e ás institucións que a repres<strong>en</strong>tan no mundo coa máis alta<br />
xerarquía; <strong>en</strong>tre as cales cóntase, <strong>en</strong> primeirísimo lugar, este<br />
b<strong>en</strong>emérito C<strong>en</strong>tro Gallego <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires, a nosa santa sé, o<br />
noso refuxio para achar instantes <strong>de</strong> paz e acougo m<strong>en</strong>tres chega<br />
a hora <strong>de</strong> dicir: o meu traballo terminou. 27<br />
27. “Mi trabajo ha terminado”, Lugo, outubro <strong>de</strong> 1964.<br />
Manuel Pérez Lor<strong>en</strong>zo<br />
Francisco A. Pita Fernán<strong>de</strong>z
2<br />
LEMBRANZAS DE SADA
Fotografía dos pais <strong>de</strong> Suárez Picallo.
A TRAXEDIA DE MANGÚA<br />
(Narración mariñeira)<br />
A miña nai con todo agarimo,<br />
adícolle este meu primeiro traballo<br />
escrito na nosa fala; naquela me<br />
cantaba, abalándome cando era<br />
n<strong>en</strong>o.<br />
Pasara <strong>de</strong> rapaz <strong>de</strong> boliche. Xa an<strong>da</strong>ba a traíña ganando un<br />
quiñón coma un home. D<strong>en</strong><strong>de</strong> había tres meses que escom<strong>en</strong>zara<br />
escura<strong>da</strong> e aín<strong>da</strong> no augueiro non caera un peixe. Nos fogares<br />
mariñeiros non se comía compaanno, e pan, comíase pouco. Tres<br />
meses que lle dábamos ó mar a suor nosa, pra que nos <strong>de</strong>ra, a<br />
troque, o froito ab<strong>en</strong>zoado <strong>da</strong>s súas <strong>en</strong>tranas, que era o pan noso.<br />
* * *<br />
Como <strong>de</strong> adoito saiamos, to<strong>da</strong>las traíñas <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> pasar<br />
o domingo na casa. Compoñían a nosa, duas m<strong>en</strong>uetas, o bote i o<br />
barco –un lanchón que armaba doce remos por ban<strong>da</strong>− que levaba<br />
o aparello. Era iste o “Arm<strong>en</strong>teiro”, embarcación o máis x<strong>en</strong>til e<br />
mariñeira conosci<strong>da</strong> <strong>de</strong>n<strong>de</strong> Miño a Estaca <strong>de</strong> Bares, por Nor<strong>de</strong>ste,<br />
e <strong>de</strong> Morazón a Fisterra por V<strong>en</strong><strong>da</strong>val. Era o seu mestre, Mangúa,<br />
o peixeiro máis val<strong>en</strong>te e arrisgado que había nas costas Cántabras.<br />
Ir con el ó mar era tíduo <strong>de</strong> mariñeiro pois qu<strong>en</strong> mu<strong>da</strong>ra <strong>de</strong> coor á<br />
vista <strong>da</strong> morte non tiña sitio na sua compaña. Nunca levara vellos,<br />
que nos istantes <strong>de</strong> perigro lembraran a muller i os fillos. Quería<br />
rapaces novos, incosc<strong>en</strong>tes do perigro. Por iso o noso Mestre tíñase<br />
moita fe. E por eso tamén, recollía todolos <strong>de</strong>safíos <strong>da</strong>s outras<br />
embarcacións.<br />
Ó aparear a praia <strong>de</strong> “Arnela” un tripulante <strong>da</strong>s outras<br />
traíñas, dou o berro <strong>de</strong> <strong>de</strong>safío:
40 Ramón Suárez Picallo<br />
−Ei lanchas, ¡vai!<br />
Era cousa <strong>de</strong> honor mariñeiro. Era perciso aceutalo. I o<br />
berro <strong>da</strong> resposta non se fixo agar<strong>da</strong>r:<br />
−¡Vai! –contestou Mangúa, e <strong>de</strong>trás dil os patróns <strong>da</strong>s cor<strong>en</strong>ta<br />
embarcacións, <strong>de</strong> to<strong>da</strong>las traíñas do Porto. E póndose <strong>en</strong> ringleira,<br />
<strong>de</strong> Nor<strong>de</strong>ste a V<strong>en</strong><strong>da</strong>val, escom<strong>en</strong>zou a estrepa<strong>da</strong> que termiñaría na<br />
Marola, levando loureiro trunfal a que chegase pirmeiro.<br />
Mangúa botou man o remo <strong>de</strong> goberno e seguindo os<br />
movem<strong>en</strong>tos dos vintedous remadores, esquequ<strong>en</strong>ábase mant<strong>en</strong>do<br />
o “Arm<strong>en</strong>teiro” proa a p<strong>en</strong>a <strong>da</strong> Marola, meta final <strong>da</strong>quela loita, pra<br />
non per<strong>de</strong>r nin un chisco do esforzo <strong>da</strong> sua x<strong>en</strong>te.<br />
−¡Ai <strong>de</strong>sta ban<strong>da</strong>! –berraban os <strong>de</strong> babor pra animar os seus.<br />
−¡Da nosa máis an<strong>da</strong>! –contestábamos os <strong>de</strong> estribor.<br />
−Duro rapaces, que pasamos –animaba o Mestre. I os nosos<br />
lombos, co esforzo <strong>da</strong> boga tira<strong>da</strong>, <strong>de</strong>itábanse para tras que<strong>da</strong>ndo<br />
<strong>en</strong> nivel co courel. Os remos bimbiábanse, cando as paas cravávanse<br />
no mar, <strong>de</strong>ixando pola popa un rego <strong>de</strong>scuma branca e burlante.<br />
Pero as embarcacións to<strong>da</strong>s seguían <strong>en</strong> ringleira sin adiantar un pelo<br />
unhas <strong>da</strong>s outras.<br />
−Agora, rapaces, que pasamos, −berrou <strong>de</strong> novo o Mestre<br />
e cando faltaban poucas pala<strong>da</strong>s, a proa do “Arm<strong>en</strong>teiro”, saiu<br />
gallar<strong>da</strong> e x<strong>en</strong>til <strong>de</strong>sposta a chegar primeiro.<br />
−¡Pasamos! ¡Pasamos!, −cramaron todos i o proel ergueu o<br />
remo anunceando “¡posta!”, que quería <strong>de</strong>cir: ¡Trunfo!<br />
As tripulacións <strong>da</strong>s outras fixéronllo “Arm<strong>en</strong>teiro” os honores<br />
<strong>de</strong> rei, ceibando un aturuxo que rachou os ares.<br />
Tomamos refolgo, <strong>en</strong>cetámolas mer<strong>en</strong><strong>da</strong>s que nosas nais<br />
puxérannos nos garruchos, m<strong>en</strong>tras os salseiros que se escachizaban<br />
na Marola, mandábannos nas áas do Nor<strong>de</strong>ste gor<strong>da</strong>s pingueiras<br />
que refrescaban as nosas testas suorosas.<br />
* * *
A traxedia <strong>de</strong> Mangúa. (Narración mariñeira)<br />
Os <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iros frescos do día agacháranse <strong>de</strong>trás <strong>da</strong> Cruña.<br />
A farola <strong>de</strong> Hércules refrexaba sobor do mar os seus variados coores.<br />
I o faro do “Peirao” emborcaba <strong>en</strong> Coitela<strong>da</strong> lixeiros refachos.<br />
Pr<strong>en</strong>cipiaba escura<strong>da</strong>. A hora do traballo rudo, que repetíamos<br />
<strong>de</strong>n<strong>de</strong> había tres meses, empuñando o remo nas primeiras sombras<br />
do asexo e ceibando, os primeiros albores do amanexo. O Nor<strong>de</strong>ste<br />
arreiciara, <strong>de</strong>speinando os cabelos do mar, feitos argazo.<br />
Mangúa botou sobor dos hombreiros o chaquetón <strong>de</strong> augas,<br />
cobreu a cabeza co sueste e cravouse na proa, cun pé <strong>en</strong> ca<strong>da</strong> lado<br />
<strong>da</strong> ro<strong>da</strong>, <strong>de</strong>reito e firme como un p<strong>en</strong>edo. Xa po<strong>de</strong>rían caer risos, xa<br />
podía o “Arm<strong>en</strong>teiro” <strong>da</strong>r brincos e rebrincos sobor <strong>da</strong>s olas bravas,<br />
que il non se movería.<br />
Cos seus ollos <strong>de</strong> mascato cravados no abrego <strong>da</strong> ar<strong>de</strong>ntía<br />
escom<strong>en</strong>zou o ataleo.<br />
−Boga corta<strong>da</strong> –mandou, i as paas espetábanse no mar<br />
co mesmo sil<strong>en</strong>cio que se foran coitelos, mainiñam<strong>en</strong>te para non<br />
escor<strong>en</strong>talos peixes.<br />
De cando <strong>en</strong> cando, a voz dos patróns <strong>da</strong>s lanchas<br />
compañeiras perguntaban:<br />
−¿Ves algo Mangúa? –A resposta era a mesma sempre:<br />
−¡Na<strong>da</strong>!... ¡Na<strong>da</strong>!... –Seis horas <strong>de</strong> duro bregar. Non se vía<br />
a costa. Pola popa a rás <strong>da</strong>s augas que<strong>da</strong>ba a Torre <strong>de</strong> Hércules por<br />
V<strong>en</strong><strong>da</strong>val i o “Peirao” por Nor<strong>de</strong>ste. O sono, o traballo, i a <strong>de</strong>spranza,<br />
r<strong>en</strong>díannos xa. Algúns, durmindo levaban automaticam<strong>en</strong>te pola<br />
forza do costume, o compás <strong>da</strong> boga. Per<strong>de</strong>uno o meu compañeiro<br />
<strong>de</strong> banca<strong>da</strong> i o guión do seu remo tropezou co meu <strong>da</strong>ndo un<br />
bouro.<br />
Debaixo <strong>de</strong> nós un lástrego branco, alomeou as augas.<br />
−¡Un branco!...<br />
−¡Un branco! –anunceu Mangúa, tolo <strong>de</strong> cont<strong>en</strong>to.<br />
−¡Aquí vai!... ¡E sardiña! –Repetiron <strong>da</strong> lancha compañeira.<br />
O corazón dounos un pulo, ameazando saltárs<strong>en</strong>os do peito.<br />
41
42 Ramón Suárez Picallo<br />
−¡Boga a Nor<strong>de</strong>ste! ¡Cerca lixeiro! –or<strong>de</strong>nou Mangúa<br />
imperioso. O Nor<strong>de</strong>ste arreciara coa velocidá <strong>de</strong> seis risos. O argazo<br />
non <strong>de</strong>ixaba facer auga as páas; pero nós, fac<strong>en</strong>do un supremo<br />
esforzo, avantamos. O branco corría cara o abr<strong>en</strong>te.<br />
−¡Arrea ahí mesmo! –Un choupo feito na auga cas ploma<strong>da</strong>s<br />
anunciou que tocaba o mar o primeiro peixe <strong>de</strong> aparello. Veloz<br />
como unha frecha o Arm<strong>en</strong>teiro cercou o branco, atallándolle o<br />
paso co a inm<strong>en</strong>sa traíña <strong>de</strong> setanta pés <strong>de</strong> outura. Voltou o punto,<br />
polo re<strong>de</strong>dor sostido por tres homes. Os outros repartidos nas duas<br />
puntas, <strong>en</strong>trabámolo aparello.<br />
As outras lanchas viñan no cerco <strong>da</strong> copea<strong>da</strong>. Os patróns<br />
<strong>de</strong>las tocaban os chífaros e asuaban pra <strong>da</strong>rnos callo. E no meio, o<br />
peixe, arremuiñábase poñ<strong>en</strong>do mar brando, callado <strong>de</strong> fartura. Xa<br />
se vían as calimas i os boureles, xa íamos botalas as mans afanosas<br />
as golas do cope. No argazo, ca<strong>da</strong> vez máis rexo, os peixes facían<br />
gorgola tremante e promisora. Un berro angustioso do Mestre,<br />
trastallounos o corpo.<br />
−¡Virxe do Carme, estamos <strong>en</strong>riba <strong>da</strong>s pedras!<br />
O afán <strong>de</strong> ganar fixéranos esquecer có v<strong>en</strong>to era cuase<br />
huracán. O risón do retedor foise a rastra a sotav<strong>en</strong>to, botándonos<br />
sobor dos p<strong>en</strong>edos <strong>de</strong> Campelo. ¡A morte a un paso! ¡A morte<br />
inevitabel, <strong>de</strong>sfeitos contra as rocas! A sua sombra negra, cobríanos<br />
xa. O mar, o esnaquizarse chapuzábanos nas gue<strong>de</strong>llas.<br />
Mangúa dun brinco, foi á tilla e cun coitelo na man foi<br />
a tronzalo retedor i as pernas, <strong>da</strong> traíña <strong>de</strong>ixando o barco ceibe,<br />
que, tocando xa a sua barriga nas pedras dou un queixume. Nun<br />
santiamén armamos dous remos i arredámonos como po<strong>de</strong>mos do<br />
baixo temíbel <strong>de</strong>ixando <strong>en</strong>gastallado nas pedras o copo anhelado<br />
m<strong>en</strong>tras o branco fuxía pola proa, e con el as nosas acariña<strong>da</strong>s<br />
espranzas.<br />
¡Todo perdido…!<br />
¡Perdido! I a voz do val<strong>en</strong>te Mangúa <strong>da</strong>ba no oco do p<strong>en</strong>edo,<br />
voltando ós nosos oídos, coma se viñera do outro mundo.
A traxedia <strong>de</strong> Mangúa. (Narración mariñeira)<br />
−¡Ímonos prá casa! –O “Arm<strong>en</strong>teiro”, diante, v<strong>en</strong>to <strong>en</strong> popa,<br />
e ó seu remolque, as embarcacións compañeiras, <strong>en</strong>tramos <strong>en</strong><br />
Fontán, o porto <strong>da</strong> parti<strong>da</strong>, coma unha ringleira <strong>de</strong> ca<strong>da</strong>leitos.<br />
Nas nosas casas, esa noite houvo oracións por non habernos<br />
morto nos baixos tráxicos.<br />
* * *<br />
D<strong>en</strong><strong>de</strong> aquel día Mangúa non voltou ó mar.<br />
De cote vai ó seu Arm<strong>en</strong>teiro, que toquea na boia cinco do<br />
porto; fala con el e chora. Non tuvo cartos pra un novo aparello; e<br />
nadie lle fía ningún, porque din que está tolo. Debe estar, o coitado;<br />
porque nas noites <strong>de</strong> torm<strong>en</strong>ta, vai hasta o Cargadoiro. I alí coas<br />
gue<strong>de</strong>llas, xa brancas, axita<strong>da</strong>s polo v<strong>en</strong>to, toca o seu vello chífaro,<br />
coma cando animaba os seus rapaces nas costas Cántabras. I os<br />
refrexos <strong>da</strong> ar<strong>de</strong>ntía, aloméandoo, <strong>da</strong>nlle o aspeuto dunha aparición<br />
do Alén…<br />
Come peixe, porque os mariñeiros todos, fan sempre un<br />
quiñón, o probe compañeiro a qu<strong>en</strong> lle quedou a razón i a alma,<br />
<strong>en</strong>gastalla<strong>da</strong> nos cachos do aparello, nos baixos <strong>de</strong> Campelo, aquela<br />
noite malfa<strong>da</strong><strong>da</strong>…<br />
43<br />
Céltiga, 25-07-1925.
A ESTREPADA<br />
Eu lémbrome sempre con ledicia d’aquela estrepa<strong>da</strong> na<br />
que a “Raíña dos Anxeles” –a máis xeitosa e lanzal minueta que<br />
sucaba a ría azul que <strong>en</strong>tra pola Marola e morre a o pe <strong>da</strong> secular vila<br />
Betanceira– foi procrama<strong>da</strong> raiña <strong>da</strong> semán, a máis outa dini<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
peixeira con saudo <strong>de</strong> remos arriba ca<strong>da</strong> vega<strong>da</strong> que pasa diante <strong>da</strong>s<br />
outras embarcacións peixadoras <strong>da</strong> bisbarra.<br />
I eu lembro con moito agarimo aquela estrepa<strong>da</strong>, porque<br />
foi a <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira <strong>en</strong> que tomei parte <strong>de</strong>nantes <strong>de</strong> empr<strong>en</strong><strong>de</strong>r o longo<br />
camiño por on<strong>de</strong> aín<strong>da</strong> vou pelegrinando. E, a<strong>de</strong>máis, porque a<br />
nosa beli<strong>da</strong> minueta foi meu fogar mariñeiro, moitos días, moitas<br />
noites, moitos meses, varios anos. Enriba <strong>da</strong>s súas taboas –limpa<strong>da</strong>s<br />
arreo polas miñas mans– tiv<strong>en</strong> a s<strong>en</strong>sación <strong>de</strong> estar preto do alén, un<br />
día <strong>de</strong> fera nor<strong>de</strong>sía a o pé <strong>da</strong> Marola mil<strong>en</strong>aria. Na sua tilla e no seu<br />
panel, durmíu e soñei. Do seu augueiro sairon as primeiras moe<strong>da</strong>s<br />
<strong>de</strong> prata que orgulloso, <strong>en</strong>treguei a miña nai, <strong>en</strong> troque dunha<br />
b<strong>en</strong>zón e dunha profecía <strong>de</strong> boa fa<strong>da</strong>. A miña minueta está agora<br />
tirando pola cor<strong>da</strong> <strong>da</strong> sua vellés no porto <strong>de</strong> Fontán, facéndolle<br />
ac<strong>en</strong>os a sua moce<strong>da</strong><strong>de</strong> heróica. Agar<strong>da</strong>, serea, como unha aboíña<br />
<strong>de</strong> albeiros cabelos, que unha maresía poña fin a os seus días contra<br />
os baixíos <strong>de</strong> Morazón ou as pedras do Cargadoiro.<br />
Coma todolos luns, as lanchas e traiñeras <strong>da</strong> ría, preparábanse<br />
para salir. Era escura<strong>da</strong> e habíase <strong>de</strong> atalear <strong>de</strong> asexo na hora do<br />
lusco e fusco. Cuando os ollos lumiosos do Faro <strong>de</strong> Hércules<br />
ceibas<strong>en</strong> sobor a bocana <strong>da</strong> ría seus primeiros refachos, as traíñas<br />
<strong>da</strong> bisbarra <strong>de</strong>bían embocar Marola afora. No Campiño e nas<br />
ramplas os mestres, os patróns i os largadores, facían com<strong>en</strong>tos:<br />
Fr<strong>en</strong>te a Coitela<strong>da</strong> vírase tirar o mascato, e moi preto do Prioriño
46 Ramón Suárez Picallo<br />
aros e arroaces v<strong>en</strong>taban peixe con fartura. Nas lanchas, os rapaces<br />
apretaban toletes i axustaban estrobos, <strong>en</strong>sebaban drizas e ron<strong>da</strong>nas<br />
con gran<strong>de</strong> i algareiro rebulicio.<br />
Dunhas lanchas a outras berraban os rapaces:<br />
–A estrepa<strong>da</strong> <strong>de</strong> hoxe t<strong>en</strong> a que ganar a “Velaíña”.<br />
–Xa quixeras. Qu<strong>en</strong> gana exe é a “María Manuel”.<br />
–Xogo un patacón pola “Gaviota”.<br />
–Dous reás a favor <strong>da</strong> “Raíña dos Anxeles”.<br />
–Hoxe –s<strong>en</strong>t<strong>en</strong>cia o máis asisado rapás <strong>de</strong> Fontán, que por<br />
ser tan asisado <strong>de</strong>cíanlle “O Chiflado”– ha <strong>de</strong> ganar a que teña<br />
millores remadores. –Temos calma chicha <strong>de</strong>ica a meia noite<br />
–<strong>en</strong>gadío nun alar<strong>de</strong> <strong>de</strong> sabi<strong>de</strong>ncia astronómica.<br />
Baixaron os patróns i os <strong>de</strong>máis homes as escaleiras <strong>da</strong><br />
rambra e unha or<strong>de</strong>n, percorreu to<strong>da</strong> a ribeira:<br />
–¡ A bordo!...<br />
As primeiras pala<strong>da</strong>s dos remos crebaron o cristal azul <strong>da</strong>s<br />
augas do porto e remexéronas, facéndose unha branca ferv<strong>en</strong>za <strong>de</strong><br />
escumas a badía peixadora.<br />
A o aparexar a praia doira<strong>da</strong> d’Arnela, as lanchas que ían<br />
<strong>de</strong>nante amainazaron a boga; i as que foron que<strong>da</strong>ndo a o regazo<br />
diron boga tira<strong>da</strong>.<br />
A praia doira<strong>da</strong> <strong>de</strong> Arnela foi sempre o lugar sinalado pra<br />
<strong>en</strong>com<strong>en</strong>zala a estrepa<strong>da</strong> que todolos luns disputaban as lanchas<br />
traiñeras <strong>da</strong> bisbarra a o sair a peixar, e que remataban nun trunfal<br />
aturuxo <strong>de</strong>baixo do p<strong>en</strong>edo bravío <strong>da</strong> Marola.<br />
Tres minutos, i as lanchas to<strong>da</strong>s, sin levarse un <strong>de</strong>do, facían<br />
longal ringleira <strong>de</strong> remos abertos como áas <strong>de</strong> gaivotas. Ringleira <strong>de</strong><br />
corpos bariles e cabelos roibos e ollos azúes acariñados pola groria<br />
do sol agostiño, est<strong>en</strong>didos no punto mouro que fai na bocana a roca<br />
bruante, remate <strong>da</strong> brava puxa. Ringleira <strong>de</strong> oídos prestos a escoitar o<br />
<strong>de</strong>safío tradicional que resonou baril i <strong>en</strong>riba <strong>de</strong>l caeu a aceitación:<br />
–Ei, lanchas…!
A estrepa<strong>da</strong><br />
–¡Vai, lanchas…!<br />
A unha, pandáronse todolos corpos dos remeiros nun pulo<br />
xigante i heróico. O bourar monorrítmico <strong>de</strong> remos e toletes fíxose<br />
un so golpe, un ¡room! ¡room! acompasado que facía o baixo a o<br />
bisbiseo queixoso <strong>da</strong>s augas trastalla<strong>da</strong>s dos remos bimbiantes.<br />
Mangúa, o noso patrón, o máis barudo e val<strong>en</strong>te peixeiro<br />
<strong>da</strong> ría <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong> empuñaba o remo <strong>de</strong> goberno, mesmo que un<br />
guerreiro dos lonxanos tempos empuñara o ferro na batalla. Cara a<br />
nós, esquerqu<strong>en</strong>ábase quer<strong>en</strong>do doarlle a nosa “Raíña dos Anxeles”<br />
os azos <strong>da</strong> sua alma. Con voz <strong>de</strong> prego <strong>de</strong> incitación e <strong>de</strong> ameaza,<br />
animábanos:<br />
–¡Duro, meus rapaces! ¡Boga duro, que hoxe ganamos! Ese<br />
tolete <strong>da</strong> barca<strong>da</strong> <strong>da</strong>s guías. A ver aquel estrobo <strong>de</strong> proel, –or<strong>de</strong>aba<br />
<strong>de</strong> paso a o noso rapaz que facía equilibrios máxicos polo courel<br />
vixiándo i apretando estrobos e toletes.<br />
–¡Duro! ¡Duro! ¡Duro! ¡Boga duro…!<br />
Os remadores trocando <strong>en</strong> forzas o amor propio i o anceio<br />
<strong>de</strong> ganar a estrepa<strong>da</strong>, berrábamos unhos ós outros xubilosos e<br />
bravos.<br />
–¡Ei <strong>da</strong> miña ban<strong>da</strong>!<br />
–¡Ei, que <strong>da</strong> miña ban<strong>da</strong> máis an<strong>da</strong>!<br />
Dunha proa para outra, a o longo <strong>de</strong> to<strong>da</strong>s as lanchas podíase<br />
tirar dunha liña reuta sin esmallar un cabelo, un milímetro. Tras<br />
<strong>de</strong>las a ría que<strong>da</strong>ba suca<strong>da</strong> <strong>de</strong> ronseles escumosos i albeiros. Sucos<br />
ferv<strong>en</strong>tes que as gaivotas seguían alela<strong>da</strong>s. C<strong>en</strong> rellas trastallantes<br />
facían a sua ara<strong>da</strong> no agro azul <strong>da</strong> ría acouga<strong>da</strong>.<br />
Por didiante dos nosos ollos asolagados no suor, pasaron<br />
<strong>en</strong> rau<strong>da</strong> fuxi<strong>da</strong> os praíales <strong>da</strong> costa: Arnela, Arm<strong>en</strong>teiro, Lourido,<br />
Cirro, Dexo, Lorbé. A liña máxica que facían as lanchas non se<br />
crebaba. Un estrano sortilexio sostiñaa fitante.<br />
O p<strong>en</strong>edo irto <strong>da</strong> Marola xa cuáseque nos <strong>en</strong>volvía na sua<br />
sombra mesta. O noso Mangúa <strong>en</strong>gruñouse e berrounnos cun berro<br />
racial i asubiante.<br />
47
48 Ramón Suárez Picallo<br />
¡Agora, rapaces que ganamos! ¡Outro pulo, meus bravos!<br />
¡Duro <strong>de</strong> babor e estribor! ¡Durooooooo…! E nam<strong>en</strong>tras<br />
pronunciaba a incitación, co seu remo <strong>de</strong> goberno dou un rexo<br />
golpe <strong>de</strong> couce e outro <strong>de</strong> asimán, e a nosa minueta crebóu a liña<br />
<strong>en</strong>canta<strong>da</strong> adiantando a sua proa groriosa e trunfal nun salto máxico<br />
sobor <strong>da</strong>s primeiras on<strong>da</strong>s outas do mar <strong>da</strong> Marola.<br />
Tódolos remos a o ar, e un aturuxo longo, foi o saudo que<br />
<strong>de</strong>crarou a “Raíña dos Anxeles” raíña <strong>da</strong>s lanchas peixeiras <strong>da</strong> ría<br />
<strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>.<br />
Os refachos do Faro Herculino, do Prioiro e do Prioriño,<br />
alumeaban e facían flamas loc<strong>en</strong>tes dos cabelos do mar que<br />
<strong>de</strong>spieitaba unha fresca nor<strong>de</strong>sía. As lanchas abríronse pola est<strong>en</strong>sión<br />
azul, e os patróns <strong>de</strong> pé na proa <strong>en</strong>com<strong>en</strong>zaron o ataleo, albiscando<br />
na ar<strong>de</strong>ntía <strong>da</strong>s augas a aparisción do froito b<strong>en</strong>dizcado do mar<br />
noso. Nin unha verba. Som<strong>en</strong>tes <strong>de</strong> cando <strong>en</strong> cando unha or<strong>de</strong>n <strong>en</strong><br />
voz baixiña:<br />
–Amodo. Amodiño. Boga corta<strong>da</strong>… As paas dos remos,<br />
choupaban manseliñam<strong>en</strong>te na ar<strong>de</strong>ntía e o noso corazón brincaba<br />
<strong>de</strong> ledicia polo trunfo conquerido, cubizado galardón <strong>da</strong> miña caste<br />
mariñeira.<br />
Bos Aires. Albora<strong>da</strong>, <strong>de</strong>cembro <strong>de</strong> 1930.
NO CARTO DE MIÑA NAI<br />
Heime no carto <strong>de</strong> mina nai, meu amado recuncho do fogar<br />
nativo, santuario <strong>de</strong> t<strong>en</strong>rura, on<strong>de</strong> <strong>de</strong>correron os anos xá lonxanos<br />
<strong>da</strong> miña n<strong>en</strong>és, a páxina albeira <strong>da</strong> pureza do libro <strong>da</strong> miña vi<strong>da</strong>.<br />
***<br />
Eiquí está, santo patrón <strong>de</strong> éste altar, o vello Santo Cristo<br />
<strong>de</strong> pau <strong>de</strong> cer<strong>de</strong>ira, mant<strong>en</strong>do sempre, pese aos seus anos, aquel<br />
xesto <strong>de</strong> pie<strong>da</strong><strong>de</strong> amargura<strong>da</strong>. Diante dél eu recei as permeiras<br />
oraciós; por meu pai emigrante, por meus abós mortos. El foi qu<strong>en</strong><br />
recibiu a <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira olla<strong>da</strong> dos que se foron aos reinos do Alén e<br />
qu<strong>en</strong> presidiu nas circunstancias mais trasc<strong>en</strong><strong>de</strong>ntales, ôs concellos<br />
familiares.<br />
¡Cantas veces ouviches, ¡ou vello Santo Cristo!, meu nome<br />
<strong>en</strong>volto na pregaria materna pidíndoche a miña volta! Por eso,<br />
b<strong>en</strong>dizoa<strong>da</strong> imaxe do Rabí Mártire, eu axiónllome diante <strong>de</strong> ti, é<br />
ofréndoche, por mellor oración, esta bágoa emociona<strong>da</strong> que ro<strong>da</strong><br />
mainiñam<strong>en</strong>te pol-a miña meixela.<br />
A nobre hucha <strong>de</strong> nogueira, que gar<strong>da</strong> mantelos <strong>de</strong> bo<strong>da</strong> e<br />
panos bautismales, arumados <strong>de</strong> espriego rec<strong>en</strong><strong>de</strong>nte e lembranzas<br />
<strong>de</strong> doces amores e <strong>de</strong> festas <strong>en</strong>xebres.<br />
Alí o chineiro on<strong>de</strong> miña nai gar<strong>da</strong>ba as larpeira<strong>da</strong>s, que<br />
eu cubizaba, premio <strong>da</strong>s boas auciós: O mel doirado, as froitas<br />
fraganciosas. Ti sabes, pícaro armatoste, <strong>de</strong> moitas falcatrua<strong>da</strong>s e<br />
mais <strong>de</strong> algús pecados contra o sete man<strong>da</strong>m<strong>en</strong>to do Decálogo.<br />
Agora non estás mais fechado. ¡Non hai n<strong>en</strong>os na casa...!<br />
I-a mesa petrucial sobor <strong>da</strong> que se esquirbiron c<strong>en</strong>tos <strong>de</strong><br />
misivas, ateiga<strong>da</strong>s <strong>de</strong> anguria e <strong>de</strong> agarimo. ¡Arelado m<strong>en</strong>saxe dos
50 Ramón Suárez Picallo<br />
seres b<strong>en</strong>amados! Mesa b<strong>en</strong>dizoa<strong>da</strong> antes <strong>de</strong> ca<strong>da</strong> xantar e <strong>de</strong> ca<strong>da</strong><br />
cea pol-a man <strong>de</strong> meu abó. ¡Eu bícote Ara sagratísima d’este altar!<br />
E ti, vello reloxio que segues marcando o <strong>de</strong>curso <strong>de</strong> vi<strong>da</strong>s<br />
b<strong>en</strong> queri<strong>da</strong>s, <strong>de</strong> aus<strong>en</strong>cias dolori<strong>da</strong>s, non acababres esperas. ¡Cómo<br />
añorei ô tic-tac do teu péndulo, i-o tanguir sonoroso <strong>da</strong>s tuas<br />
campana<strong>da</strong>s!<br />
E este noble leito, que foi nupcial, <strong>de</strong> nacim<strong>en</strong>to e <strong>de</strong> agonía,<br />
<strong>de</strong> sonos ledizosos e <strong>de</strong> sonos tristes. Na morne<strong>da</strong><strong>de</strong> emocional<br />
<strong>da</strong>s túas roupas <strong>de</strong> liño caseiro eu quero repousar miña cabeza<br />
frebec<strong>en</strong>te, cuáseque louca.<br />
E na vella ca<strong>de</strong>ira <strong>de</strong> bimbios xa algo <strong>de</strong>sv<strong>en</strong>cella<strong>da</strong> pol-os<br />
anos meu corpo e miña i-alma arelan <strong>de</strong>scansar<strong>en</strong>, <strong>de</strong>spois do longo<br />
pel<strong>en</strong>griñar nos tempos que foron...; ¡mais non podo! A miña <strong>de</strong>stra<br />
está o porta libros <strong>de</strong> miña nai. Est<strong>en</strong>do a mán e póusoa n’un azar.<br />
E un libriño <strong>de</strong> tapas mouras e l<strong>en</strong><strong>da</strong> doira<strong>da</strong> que dí: “ancora <strong>de</strong><br />
Salvación”. ¡Libro <strong>da</strong> vi<strong>da</strong> é libro <strong>da</strong> morte! Nas permeiras follas<br />
<strong>de</strong>pr<strong>en</strong>dín as oraciós dos n<strong>en</strong>os na premeira comunión, albora<strong>da</strong> <strong>de</strong><br />
vi<strong>da</strong>, e nas <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iras linlle a letanía dos agonizantes a meu abó no<br />
trance supremo, na hora do seu sol-pôr.<br />
***<br />
Pola f<strong>en</strong>estra aberta <strong>en</strong>tra unha brisa mariñeira, subtil e<br />
perfuma<strong>da</strong>. Os paxaros voan cara aos seus niños, seus fogares<br />
abalados polo v<strong>en</strong>to. Na lonxanía o Sol vai <strong>de</strong>itarse no mar, seu leito<br />
<strong>de</strong> azul eterno. I-eu ollo o vieiro por on<strong>de</strong> aquela crúa mañán <strong>de</strong><br />
marzal botei a an<strong>da</strong>r rumbo ás terras <strong>da</strong> emigración. Ao ollar aquel<br />
carreiro, volto os ollos que tropezan c’os <strong>de</strong> miña nai. E musito con<br />
vós trem<strong>en</strong>te:<br />
“¡Miña casiña...!<br />
¡Meu lar...!”<br />
No meu fogar, MCMXXVI
LEMBRANZA DO ORZÁN<br />
¡Orzán tan vello coma ó mundo!<br />
¡Orzán, que pol’o mesmo sabes a hestoria dos nosos abós,<br />
perdi<strong>da</strong> na noite dos tempos que foron!<br />
¡Orzán, que fuches a armonía <strong>da</strong> vella oración dos drui<strong>da</strong>s,<br />
i-a música sonorosa d’as <strong>da</strong>nzas le<strong>da</strong>s, feitas arredor <strong>da</strong> tumba on<strong>de</strong><br />
<strong>de</strong>scansan os <strong>de</strong>uses familiares!<br />
¡Orzán, mar gallego; mar noso; mar que levaches ó lombo a<br />
Breogán i-os seus xurdios compañeiros!<br />
¡Orzán, pano <strong>de</strong> bágoas dos que se alonxan <strong>da</strong> Terra Galega<br />
pra non vela quizaves máis...!<br />
Porque fuches o mar dos meus anos n<strong>en</strong>os; porque lle<br />
falaches ó meu esprito, alelado, diante <strong>de</strong> ti, <strong>da</strong> maxesta<strong>de</strong> <strong>da</strong> nai<br />
natureza; porque <strong>en</strong>señaches ós nosos mariñeiros a ser val<strong>en</strong>tes<br />
diante do peligro, i-ain<strong>da</strong> <strong>da</strong> morte, eu quérote lembrar, meu Orzán,<br />
e quero tamén <strong>de</strong>s<strong>en</strong>tranar o s<strong>en</strong>so <strong>da</strong>s tuas verbas varu<strong>da</strong>s, <strong>da</strong>s<br />
verbas <strong>en</strong> que falas c’a tua amiga a Torre <strong>de</strong> Hércoles –mil<strong>en</strong>aria<br />
tamén– do pasado e do porvir.<br />
***<br />
Maino e falangueiro, cóntaslle a hestoria dos amores <strong>de</strong><br />
Noeri e <strong>de</strong> Artei; esprícaslle o xeito como a Aboa Celta, impedíu<br />
¡nai gallega! a guerra <strong>en</strong>tre irmáns, facéndoos axo<strong>en</strong>llar, e bicarlle os<br />
pés; fálaslle <strong>da</strong> epopeia dos fachuzos é <strong>da</strong>s fouces. I-a Torre escoita<br />
ó Poeta.<br />
Bruando baixo é sonoroso, <strong>en</strong>tonas un triste “Miserere”, ou<br />
un “Réquiem”, pol’a i-alma do noso Mariscal e dos seus Irmaos,
52 Ramón Suárez Picallo<br />
mártires <strong>da</strong> Terra e <strong>da</strong> sua liberta<strong>de</strong>. I-a Torre, tristeira, escoita<br />
o pregoeiro <strong>da</strong> traxedia, e chora, i-as suas bágoas, feitas brétema<br />
e nebueiro, velan a lús d’os seus ollos que <strong>de</strong>ixan <strong>de</strong> alumear<br />
amostrando ós navegantes o camiño do porto-salvo.<br />
Bourador, fero e viol<strong>en</strong>to padricas o sermón-protesta contr’os<br />
séculos d’aldraxe e <strong>de</strong> cautivi<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>da</strong> nai Galicia; e bouras, e bouras<br />
pra que “<strong>de</strong>sperte do seu sono o Fogar <strong>de</strong> Breogán”; e como ó<br />
teu requerim<strong>en</strong>to respon<strong>de</strong> o sil<strong>en</strong>zo dos aletargados; choupas<br />
inxurias i-anatemas contr’os <strong>de</strong>sleigados, contr’os indifer<strong>en</strong>tes que<br />
dorm<strong>en</strong> m<strong>en</strong>tres que a nai chora a sua <strong>de</strong>sv<strong>en</strong>tura, e, iracundo,<br />
int<strong>en</strong>tas abranguer a Costa i-a Terra pra arrincala d’acaron <strong>de</strong><br />
qu<strong>en</strong>’a aldraxou, e tragal’a, asolagal’a, antes <strong>de</strong> seguir vivindo <strong>en</strong><br />
asoballam<strong>en</strong>to, ou prantala n’o teu seo, fac<strong>en</strong>do <strong>de</strong> ca<strong>da</strong> salseiro<br />
un gar<strong>da</strong>dor <strong>da</strong> sua velléz augusta. I-a Torre escoita, cont<strong>en</strong>ta, ó<br />
padricador rebel<strong>de</strong>, e –coma todol’s rebel<strong>de</strong>s– xeeroso i-heroico.<br />
Dimpois n’un xeito <strong>de</strong> <strong>da</strong>nza compasa<strong>da</strong> é rítmica, fas a<br />
profecía dos Tempos Novos e <strong>en</strong>saias os “psalmos” <strong>da</strong> Terra Ceibe.<br />
I-a Torre, relixiosa, ab<strong>en</strong>zoa ó Profeta do trunfo d’os bos e x<strong>en</strong>erosos,<br />
dos paladis esforzados pol’o reconquerim<strong>en</strong>to <strong>da</strong> nosa liberta<strong>de</strong>.<br />
***<br />
¡Orzán! Lémbrote e prego os meus fados proteutores, que do<br />
mesmo xeito que recolliches as miñas bágoas d’emigrante e as dos meus<br />
irmans d’eisilo, recollas n’as tuas augas o <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iro sopro do meu<br />
folgo pra levar eisi, ó Reino do Alén as túas l<strong>en</strong><strong>da</strong>s <strong>de</strong> Poeta, os teus<br />
ecos musicaes i-os teus sermós <strong>de</strong> padricador; e as tuas anuciaciós<br />
<strong>de</strong> Profeta d’a nosa Terra Galega.<br />
(Bu<strong>en</strong>os Aires, primavera <strong>de</strong> 1925).<br />
Céltiga
3<br />
EMIGRACIÓN
Suárez Picallo <strong>en</strong> Chile.
¡NENIÑO GALEGO!<br />
¡Ou retoño <strong>da</strong> vella raza baru<strong>da</strong>!<br />
¡Irmán dos toxos, dos pinos outos, e <strong>da</strong>s silvar<strong>da</strong>s<br />
punzantes!<br />
¡Irmán do maínzo <strong>en</strong> frol, e do trigo louro i espigado!<br />
¡Suprema espranza <strong>da</strong> Patria galega!<br />
Cariña churrusqueira e doce, que han <strong>de</strong> queimar os soles<br />
can<strong>de</strong>ntes dos trópicos, ou que han <strong>de</strong> escartillar as neves xéli<strong>da</strong>s<br />
dos polos, ou que han <strong>de</strong> chapuzar os salseiros <strong>de</strong> tódolos mares do<br />
mundo. ¡Que pra todo has <strong>de</strong> servir, retoño <strong>da</strong> Raza!<br />
Eses teus peíños, acariñados polas froles do noso chan <strong>galego</strong>,<br />
e hastra polas espiñas feras e irtas, que non se estrev<strong>en</strong> a rabuñalos,<br />
santificados como están polos terróns <strong>da</strong> terra fecun<strong>da</strong><strong>da</strong>, han <strong>de</strong><br />
hollar tódolos camiños, no teu futuro pelegrinaxe <strong>de</strong> emigrante.<br />
¡E coido que xa p<strong>en</strong>sas neso!<br />
Debaixo <strong>da</strong> tua pucha al<strong>de</strong>án xa bol<strong>en</strong> e rebol<strong>en</strong> os<br />
p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>tos <strong>da</strong> fuxi<strong>da</strong> pra terras est<strong>en</strong>sas, fiel á tradición av<strong>en</strong>tureira<br />
<strong>da</strong> túa estirpe nóma<strong>de</strong>.<br />
Tua probe nai −¡ou traxedia im<strong>en</strong>sa <strong>da</strong>s mulleres galegas!−<br />
aín<strong>da</strong> reza tó<strong>da</strong>las noites por teu pai emigrado, e xa logo rezará tamén<br />
por ti a oración angustiosa dos alinxados. Presínteo cando polas<br />
noites vixía o teu sono; un sono don<strong>de</strong> non hai fa<strong>da</strong>s, nin princesas<br />
<strong>en</strong>canta<strong>da</strong>s, nin <strong>en</strong>anos, como nos sonos dos n<strong>en</strong>os <strong>da</strong> vila.<br />
No teu sono hai mares fabulosos, piñeirales im<strong>en</strong>sos <strong>de</strong>svaídos<br />
<strong>en</strong> brétema, no lonxán hourizonte.
56 Ramón Suárez Picallo<br />
Presínteo na mira<strong>da</strong> fixa que pos no mar e nas estrelas<br />
arelando <strong>de</strong>scobrir os misterios do Infinito.<br />
E nos paliques que tes cos bois teus amigos, e cos paxaros,<br />
teus compañeiros. Sabe que ese é o teu <strong>de</strong>stino. E críate pra eso. E<br />
dáche consellos e leicións <strong>de</strong> b<strong>en</strong>crianza.<br />
¡E prégache coa alma que cando eso suce<strong>da</strong>, te lembres <strong>de</strong>la,<br />
que xa será velliña, e morrerá amargura<strong>da</strong> levando pró outro mundo<br />
o teu nome nos beizos, i o teu lembro na alma!<br />
¡E ti, tamén, xa estás neso! ¡Non esqu<strong>en</strong>cerás, non, as duas<br />
cousas santas <strong>de</strong> to<strong>da</strong> santi<strong>da</strong><strong>de</strong>, as dúas <strong>de</strong>i<strong>da</strong><strong>de</strong>s que teñ<strong>en</strong> un altar<br />
<strong>en</strong> ca<strong>da</strong> corazón <strong>galego</strong>: A Nai e a Terra!<br />
¡Ó conxuro <strong>de</strong>s<strong>de</strong>s dous gran<strong>de</strong>s amores, trunfarás no<br />
mundo! Serás poeta, ou Músico; serás Apóstol, ou Nauta. ¡Serás o<br />
que queiras ser, a troques <strong>de</strong> que seas sempre <strong>galego</strong>, sólo <strong>galego</strong>!<br />
Gar<strong>da</strong> pra <strong>da</strong>quela na tua retina a visión saúdo <strong>de</strong>ses eidos<br />
queridos, que che bican os pés. Gar<strong>da</strong> a música armoniosa dos<br />
nosos paxariños ledos, dos nosos regachos cantareiros i o rouco<br />
queixume do mar e dos pinos. Gar<strong>da</strong> os máxicos ecos do alalá e do<br />
aturuxo baril. Fecha na ucha do corazón o rico tesouro dos bicos<br />
<strong>de</strong> tua nai i os agoiros <strong>de</strong> boa fa<strong>da</strong> que che din teus abós cando lles<br />
bicas a man.<br />
Todo pra <strong>da</strong>quela, pra cando te alonxes, e te queim<strong>en</strong> os<br />
raios do trópico, ou te escartill<strong>en</strong> as neves do Polo, ou te chapuc<strong>en</strong><br />
os salseiros <strong>de</strong> tódolos mares do mundo. ¡Que <strong>da</strong>quela eses recordos<br />
hanche <strong>de</strong> parescer o máis preciado tesouro! I han <strong>de</strong> che servir pra<br />
trunfares no mundo: ¡Pra ser o que queiras ser, n<strong>en</strong>iño <strong>galego</strong>!<br />
¡Retoño <strong>da</strong> Raza!<br />
¡Suprema espranza <strong>da</strong> Patria Galega! ¡Deus te b<strong>en</strong>zoe, e te<br />
críe pra boa fa<strong>da</strong>, irmán dos toxos e dos paxaros!<br />
¡N<strong>en</strong>iño <strong>galego</strong>!<br />
Céltiga, 25-XI-1925.
EMIGRANTES<br />
D<strong>en</strong><strong>de</strong> <strong>en</strong>tón cando vexo que un<br />
<strong>galego</strong> as praias <strong>de</strong>ixa on<strong>de</strong>, infeliz,<br />
nasceu, i achego busca noutras<br />
praias, digo: ¡Guíete Dios, tamén!<br />
Curros<br />
A <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira pita<strong>da</strong> do vapor semella un salaio saído <strong>da</strong> lama<br />
doori<strong>da</strong> <strong>de</strong> Galicia que v<strong>en</strong> amargurar máis a nosa alma. I o r<strong>en</strong>ixer<br />
<strong>da</strong>s ca<strong>de</strong>as <strong>da</strong>s áncoras bourannos no corazón coma c<strong>en</strong> martelos<br />
xuntos. ¡Ímonos! ¡Deixamos novam<strong>en</strong>te a Terra Nosa, cuios airiños<br />
b<strong>en</strong>zoados, ían xa sanándonos a alma, do<strong>en</strong>te <strong>de</strong> lonxe<strong>da</strong><strong>de</strong>!<br />
O “aleve e negreiro vapor” xa botou a an<strong>da</strong>r. Lonxe, no<br />
peirao, mans b<strong>en</strong> ama<strong>da</strong>s axitan os panos brancos <strong>de</strong>cíndonos<br />
adiós. ¡Qu<strong>en</strong> sabe até cando! ¡Cicais até máis nunca! Os panos<br />
brancos soméllans<strong>en</strong>os pombiñas brancas que quer<strong>en</strong> vir bicarnos<br />
cos petelos; pro non po<strong>de</strong>n voar.<br />
Ouvimos os agoiros <strong>de</strong> “bon viaxe”, “saú<strong>de</strong> e sorte”, “Deus<br />
vos acompañe, ¡filliños!”.<br />
¡Nosas nais! ¡Nosos fogares!<br />
¡O Pasaxe! ¡Santa Cruz! ¡Mera! ¡A Cruña! Todo voa e vai<br />
que<strong>da</strong>ndo atrás. I as bágoas <strong>de</strong>ixan aos ollos nosos facer un esforzo<br />
supremo pra manter sempre, alén mar, esta visión sagra na nosa<br />
retina. E morrer con ela nas meixelas, pra que o noso esprito torne<br />
a estes eidos e lles <strong>de</strong>a os bicos que cicais non poi<strong>da</strong>n <strong>da</strong>rlle os nosos<br />
beizos carnaes que comerá terra est<strong>en</strong>a.
58 Ramón Suárez Picallo<br />
¡Marola! ¡Torre <strong>de</strong> Hércules! ¡Orzán! ¡Derra<strong>de</strong>iros s<strong>en</strong>lleiros<br />
<strong>da</strong> Nosa Terra! ¡Até a volta! ¡En corpo ou <strong>en</strong> esprito! ¡Vivos ou<br />
mortos!<br />
Agora: Mar, Ceo, e gueivotas galegas que quér<strong>en</strong>nos<br />
acompañar un anaquiño mar a<strong>de</strong>ntro. Estas boas gueivotas, que<br />
aniñan na Costa Brava e que son o <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iro sopro <strong>de</strong> vi<strong>da</strong> galega,<br />
han ser, tamén, as pirmeiras <strong>en</strong> vir a <strong>da</strong>rnos a b<strong>en</strong>vi<strong>da</strong> cando<br />
retornemos.<br />
Gueivotas amigas, leva<strong>de</strong> no petelo o noso <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iro bico á<br />
Terra que xa non ollamos…<br />
* * *<br />
O esprito av<strong>en</strong>tureiro <strong>da</strong> Estirpe, atópase na cuberta do<br />
vapor que marcha cara América. El, un fondo amor á Terra Nai, e<br />
o <strong>de</strong>sexo <strong>de</strong> voltar pronto a ela, son o úneco cau<strong>da</strong>l <strong>de</strong>stes anacos<br />
<strong>de</strong> Galicia.<br />
Homes e mulleres; viriles mozos e mozas garri<strong>da</strong>s, velliños<br />
que levan o tráxico pres<strong>en</strong>tim<strong>en</strong>to <strong>de</strong> que os seus ósos durmían<br />
o sono <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iro <strong>en</strong> terras estranas, lonxe do cimiterio al<strong>de</strong>án<br />
on<strong>de</strong> <strong>de</strong>scansan seus maores; n<strong>en</strong>iños a meio criar que van xa<br />
compartir con seus pais o amargurado pan do <strong>de</strong>sterro. − ¡Oh fillos<br />
infortunados <strong>da</strong> Galicia escraviza<strong>da</strong>, que, como os fillos <strong>de</strong> Israel,<br />
percorr<strong>en</strong> tódolos vieiros do mundo, unha peregrinaxe eterna…!<br />
No chan b<strong>en</strong>zoado <strong>da</strong> América, ceibe e x<strong>en</strong>erosa, acharán moitos<br />
piadosa sepultura; <strong>da</strong>s súas <strong>en</strong>tranas fecun<strong>da</strong>s arrincarán outros a<br />
fortuna cobiza<strong>da</strong>; nas súas leises xusticieiras conquerirán azos pra<br />
ser apóstolos <strong>da</strong> Liberta<strong>de</strong>; na gran<strong>de</strong>za dos seus ríos e <strong>da</strong>s súas<br />
alonga<strong>da</strong>s sem<strong>en</strong>teiras buscarán a ispiración pra ser poetas; no<br />
amor <strong>da</strong>s súas mulleres s<strong>en</strong>tarán os cim<strong>en</strong>tos dun fogar novo que<br />
lle <strong>da</strong>rá a América barudos retoños <strong>da</strong> Raza <strong>de</strong> Breogán. ¡Que todo<br />
eso po<strong>de</strong> saír <strong>de</strong>ste feixe <strong>de</strong> carne emigrante, <strong>de</strong>ste anaco <strong>de</strong> alma<br />
galega, que vai sobor <strong>da</strong> cuberta do vapor! ¡Piñusco <strong>de</strong> ilusicóns!<br />
¡Proieitos aloumiñados <strong>de</strong> gran<strong>de</strong>za prós seres queridos! ¡Sonos<br />
<strong>de</strong> día v<strong>en</strong>turosos <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> duras xorna<strong>da</strong>s <strong>de</strong> traballo! ¿Faranse<br />
reali<strong>da</strong><strong>de</strong>…? ¡Quén o sabe! Mais aín<strong>da</strong> que así sexa, non serán<br />
felices nunca máis.
Emigrantes<br />
Levarán sempre metido na alma pra torturala o meiguizo <strong>da</strong>s<br />
nosas campías ver<strong>de</strong>sc<strong>en</strong>tes; a lembranza torturante dos alalás, <strong>da</strong><br />
gaita e dos aturuxos; o arrec<strong>en</strong>do suave dos nosos vales frorecidos;<br />
a visión do <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iro “lusco e fusco” i o toque <strong>da</strong> oración <strong>da</strong> campá<br />
parroquial.<br />
Ese lembro –música, alma e paisaxe <strong>galego</strong>s− será seu<br />
compañeiro perma<strong>en</strong>te <strong>de</strong> pelegrinaxe por tódolos vieiros do<br />
mundo, martirizándolles o esprito até non voltar aos eidos nativos.<br />
E <strong>de</strong>spois que se torn<strong>en</strong>, terán arelas <strong>da</strong>s terras, que aín<strong>da</strong> non<br />
s<strong>en</strong>do suas terras, acocháronos, agarimosas no seu seo. I así a sua<br />
vi<strong>da</strong> será xa pra sempre arela eterna <strong>de</strong> mundos lonxáns…<br />
* * *<br />
Tódolos días, na hora <strong>en</strong> que o Pai Sol <strong>de</strong>itase no leito<br />
azul do mar, un rapaz emigrante toca na sua frauta <strong>de</strong> pau <strong>de</strong><br />
buxo canzóns saudosas do Val <strong>de</strong> Barcia. E a sua frauta <strong>de</strong> pau<br />
<strong>de</strong> buxo canzóns señaba aos melros a subiar a riveirana ¡E cousa<br />
miragrosa a frauta <strong>de</strong> buxo <strong>de</strong>ste rapaz! A o conxuro dos seus<br />
saloucos, tódolos emigrantes sob<strong>en</strong> a coberta e vanse acercando a o<br />
rapaz até facer un corro sil<strong>en</strong>ciosos ó seu arredor…<br />
Un vaho <strong>de</strong> Sau<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>en</strong>volve nas suas azas invisibres e<br />
misteriosas aos emigrantes <strong>galego</strong>s. Apodéranse <strong>de</strong>les unha tristura<br />
doce que fai ins<strong>en</strong>sibrem<strong>en</strong>te caer as bágoas.<br />
O rapaz frautista <strong>de</strong>porcatase <strong>de</strong>so e rompe a tocar unha<br />
muiñeira. Sa<strong>en</strong> a bailar una parexa que a puntea lediciosam<strong>en</strong>te.<br />
Un aturuxo ro<strong>da</strong> sobor <strong>da</strong>s augas e vaise a esnaquizar nos<br />
p<strong>en</strong>edos <strong>da</strong> Costa Nosa, tales bríos leva a tal esforzo anímico o<br />
impulsa.<br />
* * *<br />
Entre todos hai algúns que levan <strong>en</strong>riba <strong>da</strong> alma unha<br />
traxedia.<br />
Dous n<strong>en</strong>iños –unha parexiña− que aín<strong>da</strong> non suma vinte<br />
anos <strong>en</strong>tre os dous e que, orfos <strong>de</strong> nai, mán<strong>da</strong>os chamar seu pai<br />
<strong>de</strong>s<strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires. Van soliños s<strong>en</strong> amparo <strong>de</strong> ninguén. El maréase,<br />
59
60 Ramón Suárez Picallo<br />
e a n<strong>en</strong>a fac<strong>en</strong>dosa como unha nai galega, como unha nai que que<strong>da</strong><br />
durmindo no Camposanto <strong>de</strong> Carnoedo, lévalle tisanas, acóchao<br />
garimosam<strong>en</strong>te. Non falan con ninguén. Som<strong>en</strong>tes o médico-<br />
-ispector <strong>de</strong> emigrantes puido <strong>en</strong>trar nas suas almas. O médico, é<br />
un nobre rapaz, fillo inteleitual i espritual <strong>da</strong> ilustre Compostela,<br />
que lles fala <strong>en</strong> <strong>galego</strong>, que os aloumiña <strong>en</strong> <strong>galego</strong>, porque el sabe<br />
<strong>da</strong> traxedia <strong>da</strong> nosa Terra.<br />
Un vello que por mor dun pleito (que per<strong>de</strong>u gracias á<br />
interv<strong>en</strong>ción dun cacique) quedóu polas portas do mundo. Pásase<br />
horas longas <strong>de</strong>bruzado no baran<strong>da</strong>l cos ollos <strong>en</strong>cravados na estela<br />
escumosa que <strong>de</strong>ixa o barco, longo “vía crucis” do seu calvario. Este<br />
non se afacerá. ¡Vello pino <strong>galego</strong> que morrerá murchadiño a o sere<br />
trasprantado noutras terras!<br />
Un rapaz peixeiro <strong>da</strong> Costa <strong>da</strong> Morte que víu unha<br />
noite malfa<strong>da</strong><strong>da</strong>, morrer a seu pai afogado <strong>en</strong>volto nos outos<br />
salseiros. No probe fogar mariñeiro que<strong>da</strong> a nai tolleita e dous<br />
irmanciños agar<strong>da</strong>ndo polo que el gane <strong>en</strong> América como polo<br />
Santo Adv<strong>en</strong>im<strong>en</strong>to. Cos brazos cruzados i os cabelos a o ar, mirar<br />
o mar con fon<strong>da</strong> x<strong>en</strong>reira. Emporeso <strong>de</strong> noite soña e oiselle <strong>de</strong>cir:<br />
“couce”, “Asimán”, “Orza”, “Duro <strong>de</strong> babor”, ¡Soña que é peixeiro<br />
na Costa Finisterrán!<br />
* * *<br />
¡Soio traballo lle pi<strong>de</strong>n a América! E América, x<strong>en</strong>erosa e<br />
nobre, <strong>da</strong>ralles traballo, Liberta<strong>de</strong> e Amor a presas cheas.<br />
Polas xéli<strong>da</strong>s e soberbas costas patogónicas; pola inm<strong>en</strong>si<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
ver<strong>de</strong> <strong>da</strong>s Pampas arx<strong>en</strong>tinas; polo Chaco abraxado do Sol tropical<br />
e polas ruas <strong>da</strong> gran<strong>de</strong> ci<strong>da</strong><strong>de</strong> arx<strong>en</strong>tina, esparéxase un novo anaco<br />
<strong>da</strong> alma galega, atereci<strong>da</strong> <strong>de</strong> door e <strong>de</strong> sau<strong>da</strong><strong>de</strong>.<br />
¡Deus a guíe…!<br />
Céltiga, 10-XI-1926.
POSICION E SINIFICADO ESPRITUAL E CULTURAL<br />
DO MUTUALISMO GALEGO NA EMIGRACIÓN<br />
Historia<br />
A historia do mutualismo <strong>galego</strong> na emigración costitue<br />
un ver<strong>da</strong><strong>de</strong>iro milagre <strong>de</strong> télesis coeitiva e a sua máisima creación.<br />
Bu<strong>en</strong>os Aires, La Habana e Montevi<strong>de</strong>o, ofrec<strong>en</strong> neste or<strong>de</strong>n<br />
exemplos mainíficos.<br />
As causas principaes do seu <strong>de</strong>s<strong>en</strong>rolo progresivo, <strong>de</strong>b<strong>en</strong><br />
buscarse nas circunstancias que ro<strong>de</strong>aron a nosa emigración dos<br />
fins do século XIX, e as primeiras duas déca<strong>da</strong>s do XX. A “l<strong>en</strong><strong>da</strong><br />
negra” <strong>en</strong>col <strong>de</strong> Galicia e dos <strong>galego</strong>s, nasci<strong>da</strong> na P<strong>en</strong>ínsua, chegou<br />
as Américas traí<strong>da</strong> polos mesmos que a crearon alá. Polo <strong>de</strong>máis,<br />
os nosos emigrantes, s<strong>en</strong> oficio n<strong>en</strong> b<strong>en</strong>eficio, dotados dunha<br />
instrución elem<strong>en</strong>tal mal <strong>da</strong><strong>da</strong>, por non <strong>de</strong>cir a os máis <strong>de</strong>gra<strong>da</strong>ntes,<br />
prestábanse como campo propicio pra aquela l<strong>en</strong><strong>da</strong>.<br />
Som<strong>en</strong>tes a sua vonta<strong>de</strong>, o seu afán e os seus esforzos por<br />
abrirse peso nistes novos meios sociaes, así como unha intuición, un<br />
instinto, unha honra<strong>de</strong>z e unha conc<strong>en</strong>cia do seu valer, poido facelo<br />
milagre <strong>da</strong> sua superación.<br />
Nestas condicións, as primeiras istitucións mutualistas foron<br />
<strong>de</strong> importancia estraordinaria. Amparándoos e protexéndoos coa<br />
sua asist<strong>en</strong>cia e, <strong>de</strong> paso, xerarquizando as nosas virtu<strong>de</strong>s e os nosos<br />
esforzos, ante os alleos e ante os mesmos. Os seus a<strong>de</strong>ministradores<br />
exemprares fixeron o resto <strong>de</strong>ica po<strong>de</strong>r ofrecer hoxe a Emigración<br />
Galega nas Américas, orgaizacións sin parigual <strong>en</strong> ningunha<br />
coleitivi<strong>da</strong><strong>de</strong> estranxeira do Novo Mundo.
62 Ramón Suárez Picallo<br />
Caraiterísticas esprituales, sociaes e culturaes do noso mutualismo<br />
O mutualismo <strong>galego</strong> non é unha b<strong>en</strong>fic<strong>en</strong>cia, nin unha<br />
cari<strong>da</strong><strong>de</strong>, nin unha filantropía. E unha espresión <strong>de</strong> soli<strong>da</strong>ri<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
humán <strong>en</strong>tre x<strong>en</strong>tes que se sint<strong>en</strong> irmáns, na v<strong>en</strong>tura e na <strong>de</strong>sv<strong>en</strong>tura,<br />
<strong>en</strong> traiectoria <strong>de</strong> abaixo pra riba e <strong>de</strong> arriba pra baixo, comprindo o<br />
vello apotegma <strong>de</strong> “todos pra un e un pra todos”. Tampouco é unha<br />
doutrina ou teoría <strong>de</strong> friaxe sociolóxica. E unha posición espritual<br />
con hálitos humáns. De ahí o respecto que meresc<strong>en</strong> a todos as<br />
suas istitucións repres<strong>en</strong>tativas, más alén e máis arriba <strong>de</strong> posicións<br />
sociaes, políticas, económicas e relixiosas. E <strong>de</strong> ahí a perfeición<br />
téinica e frolecem<strong>en</strong>to a que chegaron.<br />
Unha vez logrados <strong>en</strong> gran parte os fins es<strong>en</strong>ciaes <strong>de</strong> axu<strong>da</strong> e<br />
asist<strong>en</strong>cia o mutualismo <strong>galego</strong> tivo unha notabel <strong>de</strong>rivación cultural<br />
<strong>da</strong> máis outa importancia; parte <strong>da</strong> sua laboura <strong>de</strong> divulgación dos<br />
nosos valores artísticos, inteleituaes e tradicionaes; a formación<br />
<strong>de</strong> gran<strong>de</strong>s bibliotecas; a sua posición e a sua aititu<strong>de</strong>, conqueríu<br />
especiaes releves, cando na Patria, por razóns políticas <strong>de</strong> todos<br />
conosci<strong>da</strong>s, foi persegui<strong>da</strong> e couta<strong>da</strong> a nosa cultura e o seu vehículo<br />
es<strong>en</strong>cial, a l<strong>en</strong>gua propia.<br />
Edicións <strong>de</strong> obras que non podían editarse na Terra;<br />
concursos literarios con importantes premios, <strong>en</strong>col <strong>de</strong> temas<br />
<strong>galego</strong>s <strong>de</strong> palpitante aituali<strong>da</strong><strong>de</strong> e <strong>de</strong> gran valor literario; aitos<br />
culturaes coa participación dos nosos inteleituaes máis escrarecidos<br />
<strong>de</strong> Galicia e <strong>de</strong> fora, e aín<strong>da</strong> <strong>de</strong> amigos non <strong>galego</strong>s, intresados nas<br />
nosas cousas; esposicións <strong>de</strong> arte e concertos, fan un conxunto <strong>de</strong><br />
laboura estraordinaria. Con ela, a<strong>de</strong>máis <strong>de</strong> protexer e arrequ<strong>en</strong>tar a<br />
cultura mesma, axudouse eficazm<strong>en</strong>te a moito dos seus forxadores,<br />
nesta hora tristeira. Neste s<strong>en</strong>so e <strong>de</strong> estricta xusticia afirmar que<br />
o C<strong>en</strong>tro Gallego <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires foi, e sigue s<strong>en</strong>do, exempro e<br />
paradigma.<br />
Hai que arrequ<strong>en</strong>tar a her<strong>en</strong>cia.–<br />
Miles, <strong>de</strong>ceas <strong>de</strong> miles <strong>de</strong> fillos e netos <strong>de</strong> <strong>galego</strong>s, nados<br />
<strong>en</strong> América, conosc<strong>en</strong> e aman a Galicia a través <strong>da</strong>s suas istitucións<br />
mutualistas, cando din fr<strong>en</strong>te a elas: “Ahí nacín eu”. Ou: “Ahí
Posicion e sinificado espritual e cultural do mutualismo <strong>galego</strong> na emigración<br />
morreu meu pai”. Ou, fr<strong>en</strong>te do lugar do repouso eterno no<br />
camposanto, coroado cos símbolos sagros <strong>de</strong> Deus e <strong>de</strong> Galicia, din:<br />
“Ahí <strong>de</strong>scansan os meus antergos”.<br />
Esto, é o conoscim<strong>en</strong>to que tiveron do noso xeito <strong>de</strong> ser, <strong>de</strong><br />
vivir, e <strong>de</strong> p<strong>en</strong>sar, a través <strong>da</strong> nosa cultura, costitui<strong>en</strong> o invisíbel fío<br />
<strong>de</strong> ouro, que av<strong>en</strong>cella <strong>en</strong> torno a Galicia as x<strong>en</strong>eracións que foron,<br />
que son e que serán no futuro, as forxadoras <strong>de</strong>sta impon<strong>de</strong>rable<br />
her<strong>en</strong>cia espritual.<br />
Compre <strong>en</strong>gadir eiquí, a xeito <strong>de</strong> inciso, que as institucións<br />
mutualistas <strong>de</strong> América, seguiron e seguirán progresando, pese<br />
a que as lexislacións sociaes americáns, <strong>de</strong> seguri<strong>da</strong><strong>de</strong> e <strong>de</strong><br />
Previsión, parescería facelas innecesarias. Seríano efeitivam<strong>en</strong>te, se<br />
fos<strong>en</strong> som<strong>en</strong>tes institucións puram<strong>en</strong>te asist<strong>en</strong>ciaes. Mantéñ<strong>en</strong>se, e<br />
seguirán manténdose, necesarias e indisp<strong>en</strong>sábeles, por aquel hálito<br />
espritual <strong>de</strong> que falamos <strong>de</strong>nantes; polas suas inque<strong>da</strong>nzas culturaes<br />
e como espresión viva do s<strong>en</strong>so cooperativo, tradicioal do home<br />
<strong>galego</strong>, vivindo <strong>en</strong> comuni<strong>da</strong><strong>de</strong>, <strong>en</strong> Galicia e fora <strong>de</strong> Galicia.<br />
Arrequ<strong>en</strong>tar esta her<strong>en</strong>cia buscándolle novos vieiros ou<br />
completando os xa empr<strong>en</strong>didos, será un sagro <strong>de</strong>ber <strong>de</strong> todolos<br />
nosos emigrados, vellos e novos, voluntarios e involuntarios.<br />
Nam<strong>en</strong>tras, este traballo quer ser unha semblanza do que se leva<br />
feito; e, a<strong>de</strong>máis, un sinxelo homaxe a os que foron fun<strong>da</strong>dores,<br />
precursores e continuadores do mutualismo <strong>galego</strong> <strong>en</strong> América, a<br />
máis gran<strong>de</strong> e trasc<strong>en</strong><strong>de</strong>ntal creación dos nosos irmáns emigrados.<br />
Santiago <strong>de</strong> Chile, San Xoán, 1956.<br />
Primeiro Congreso <strong>da</strong> Emigración Galega–Bos Aires.<br />
63
MISTER COIRÓS EN CLEVELAND<br />
(Lembranza dun viaxe)<br />
Unhas poucas horas <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> cruzar a frontera catalana<br />
para Francia, por Le Perthús, xunto co Exército republicán <strong>en</strong><br />
<strong>de</strong>rrota, no coche <strong>de</strong> Marcial Fernán<strong>de</strong>z –o <strong>de</strong>legado <strong>de</strong> México ao<br />
Congreso <strong>da</strong> Emigración Galega− Direitor do Corpo <strong>de</strong> Carabineiros,<br />
estando no Hotel Salas <strong>de</strong> Perpignán, recibimos el e eu un telegrama<br />
<strong>de</strong> Nova York, que nos <strong>en</strong>cheu <strong>de</strong> ledicia.<br />
O Fronte Popular Galego <strong>de</strong> Axu<strong>da</strong> á República Hespañola<br />
<strong>da</strong> gran urbe norteamericana chamábanos aos dous pra que foramos<br />
a <strong>da</strong>r alí un ciclo <strong>de</strong> confer<strong>en</strong>cias. Firmaba Ramón Mosteiro, un<br />
veciño meu <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, que era <strong>da</strong>quela Presi<strong>de</strong>nte <strong>da</strong> <strong>en</strong>ti<strong>da</strong><strong>de</strong>. Iste<br />
Ramón Mosteiro estivera con nós <strong>en</strong> Cataluña <strong>da</strong>rredor <strong>da</strong> Noite<br />
Boa, cando a guerra estaba a punto <strong>de</strong> rematar, co resultado que<br />
todos xa prevíamos. Fíxose gran amigo noso e díxonos que <strong>en</strong><br />
chegando a Nova York ocuparíase <strong>da</strong> nosa situación. Eisí o fixo<br />
aquel gran galeguista e republicán sa<strong>de</strong>nse; e cando leu na pr<strong>en</strong>sa<br />
norteamericana a noticia do gran éxodo, o 10 <strong>de</strong> febreiro <strong>de</strong> 1939,<br />
mandounos o telegrama. Decíanos nel que nas oficiñas <strong>da</strong> “Cunard<br />
Line” <strong>de</strong> París, tiñamos á nosa disposición un pasaxe <strong>en</strong> clase “turista”<br />
no gran trasatlántico “Que<strong>en</strong> Mary” e 50 dólares <strong>en</strong> efeitivo pra ca<strong>da</strong><br />
un. O telegrama fixémol-o firmar no Consulado norteamericano,<br />
como transeúntes prós Estados Unidos o que nos serviu <strong>de</strong> “laser<br />
paser” evitando con el que os s<strong>en</strong>egaleses nos levaran a un campo<br />
<strong>de</strong> conc<strong>en</strong>tración.<br />
Algún día narrarei as inci<strong>de</strong>ncias <strong>da</strong>quel viaxe memorabel ao<br />
traverso <strong>de</strong> Francia, <strong>de</strong> Perpignán a París e <strong>de</strong> París a Cherburgo, co<br />
corazón i-o esprito cangados <strong>de</strong> angustia por todo canto <strong>de</strong>ixabamos<br />
atrás.<br />
* * *
66 Ramón Suárez Picallo<br />
Chegamos a Nova York o 29 <strong>de</strong> Marzal. Tamén falarei no seu<br />
día <strong>da</strong> emoción <strong>da</strong> chega<strong>da</strong> e do recibim<strong>en</strong>to. Do <strong>en</strong>contró alí con<br />
vellos amigos, par<strong>en</strong>tes e compañeiros <strong>de</strong> escola. Con Castelao e<br />
con Basilio Álvarez; con Pérez Dacal e con Emilio González López<br />
e con c<strong>en</strong> máis. Cumpre <strong>de</strong>cir que o oit<strong>en</strong>ta por c<strong>en</strong>to <strong>da</strong> coletivi<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
hespañola <strong>de</strong> N. York compóñ<strong>en</strong>o <strong>galego</strong>s; e que á súa vez, <strong>de</strong>stes<br />
<strong>galego</strong>s, mais <strong>da</strong> mita<strong>de</strong> son <strong>da</strong> miña comarca <strong>da</strong>s Mariñas <strong>de</strong><br />
Betanzos, <strong>da</strong>s dúas ban<strong>da</strong>s <strong>da</strong> Ría. Todos sin unha soa eiscepción,<br />
republicáns e bons <strong>galego</strong>s, inxeles, cordiales e x<strong>en</strong>erosos.<br />
A guerra estaba perdi<strong>da</strong>, e <strong>de</strong>ixaba tras <strong>da</strong> <strong>de</strong>rrota o<br />
ingustioso problema dos refuxiados nos campos <strong>de</strong> conc<strong>en</strong>tración<br />
<strong>de</strong> Francia. I-os <strong>galego</strong>s <strong>de</strong> Nova York, que aportaran inx<strong>en</strong>te<br />
axu<strong>da</strong> durante a loita, non pararon os seus esforzos. Abriron<br />
inmediatam<strong>en</strong>te unha campaña pra xuntar fondos e fletar un barco<br />
que trouxera a México <strong>de</strong>s<strong>de</strong> Francia, o maior número posible <strong>de</strong><br />
refuxados. A iniciativa galega foi recolli<strong>da</strong> e dirixi<strong>da</strong> por Socie<strong>da</strong><strong>de</strong>s<br />
Hispanas Confe<strong>de</strong>ra<strong>da</strong>s, e cos fondos recollidos nela, fletouse o<br />
vapor “Ipanema”, o segundo que chegou a Mexico cargado <strong>de</strong><br />
refuxiados, <strong>galego</strong>s na súa maioría.<br />
Marcial e eu, <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> tomar parte <strong>en</strong> varios aitos <strong>en</strong> Nova<br />
York e ale<strong>da</strong>ños, fomos nomeados pra percorrer as principales<br />
cib<strong>da</strong><strong>de</strong>s <strong>de</strong> 21 estados <strong>da</strong> Unión, <strong>da</strong>ndo confer<strong>en</strong>cias e recoll<strong>en</strong>do<br />
fondos. Púxose un auto á nosa disposición, conducido por un<br />
magnífico rapaz, José Lores, <strong>de</strong> Lérez. E unha especie <strong>de</strong> “Manager”<br />
<strong>en</strong>cargado dos cartos. Iste era un maraviloso “chueta” Mallorquino,<br />
que nas “parrafa<strong>da</strong>s” mais emocionantes dos nosos discursos<br />
mandábanos parar. Abría os brazos e <strong>de</strong>cía:<br />
“A ver, ¿qu<strong>en</strong> me <strong>da</strong> 10 dólares por iste emocionante<br />
párrafo que acaban <strong>de</strong> escoitar?” Os billetes caían que era unha<br />
b<strong>en</strong>dición, e dispois seguía o discurso. Lémbrome que unha vez,<br />
Marcial i eu fomos solicitados pra <strong>da</strong>r unha confer<strong>en</strong>cia <strong>en</strong> forma<br />
<strong>de</strong> información, <strong>en</strong>col <strong>da</strong> guerra e <strong>da</strong>s suas causas políticas e<br />
sociales, nun Instituto Cultural <strong>de</strong> Detroit. Era unha eisposición<br />
serea e ouxeitiva que non se prestaba a facer “latiguillos” con<br />
aprausos interruptores. Os aprausos foron moitos pero som<strong>en</strong>tes
Mister Coirós <strong>en</strong> Cleveland (Lembranza dun viaxe)<br />
ao final. O noso “manager” <strong>de</strong>crarou que a charla fora mañífica,<br />
moi “ilustrativa” e moi “docum<strong>en</strong>ta<strong>da</strong>”; mais el protestou porque<br />
non ouvera aprausos máis que unha soia vez, con moita per<strong>da</strong> <strong>en</strong><br />
dólares. Hispanas Confe<strong>de</strong>ra<strong>da</strong>s pagábanos 25 dólares por semana<br />
e os gastos pagos. De que os gastos foran os mínimos <strong>en</strong>cargábase<br />
o <strong>de</strong>vandito “manager”, que o primeiro que facía ao chegar a ca<strong>da</strong><br />
sitio, era <strong>en</strong>terarse dos hoteles mais baratos pra nos aloxar e comer.<br />
Soupemos <strong>de</strong>spois que o tal “chueta” fora o mellor administrador<br />
que tivera a Axu<strong>da</strong> á República Hespañola e que, fora <strong>de</strong>sa función,<br />
na súa vi<strong>da</strong> priva<strong>da</strong>, dispoñ<strong>en</strong>do dos seus cartos, era un eispléndido<br />
e muñific<strong>en</strong>te cabaleiro.<br />
* * *<br />
Foi nunha <strong>de</strong>stas an<strong>da</strong>nzas que coñecimos a Mister Coirós,<br />
<strong>en</strong> Cleveland. É unha blanca, limpa e fermosa cib<strong>da</strong><strong>de</strong> do Estado<br />
<strong>de</strong> Ohio, famosa pol-os seus restaurantes e por outras cousas. Nela,<br />
antes <strong>de</strong> aituar na nosa misión, estivemos dous días <strong>de</strong> incóñito pra<br />
tomar refolgos.<br />
A Marcial Fernán<strong>de</strong>z atrogalláronselle tres cousas <strong>de</strong>ndo<br />
primeiro dia que chegamos aos Estados Unidos: as comi<strong>da</strong>s,<br />
os pitillos leiros e o idioma inglés. Herba nova pra cabalos<br />
vellos, <strong>de</strong>cía. En canto ao idioma, resolveu o problema <strong>de</strong> raíz,<br />
falándolle <strong>galego</strong> a todo o mundo; ao porteiro do hotel, ao camareiro,<br />
ao taxista, a todos. O tabaco, arransouse con un contrabandista <strong>de</strong><br />
Pa<strong>de</strong>rne que lle fiso provisión pra seis meses dunha eisquisita<br />
picadura habanera. A comi<strong>da</strong> era mais difícil. Som<strong>en</strong>te o pasaba b<strong>en</strong><br />
na Casa <strong>de</strong> Galicia <strong>de</strong> Nova York, cuio cociñeiro <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se, facía<br />
caldo <strong>galego</strong>, cla<strong>de</strong>ira<strong>da</strong> <strong>de</strong> peixe, e, ás vega<strong>da</strong>s, lacón con grelos.<br />
Pero nos viaxes sufría e brasfemaba ca<strong>da</strong> vez que se s<strong>en</strong>taba<br />
a comer. Non aturaba os “steiks” <strong>de</strong> carne insípi<strong>da</strong>, nin as patacas<br />
sin sal, e moito m<strong>en</strong>os a <strong>en</strong>sala<strong>da</strong> <strong>de</strong> leituga, s<strong>en</strong> aceite nin vinagre,<br />
unta<strong>da</strong> con unha pasta abominabel que tiña asucre.<br />
Por iso <strong>en</strong> Cleveland, dímoslle “esquinazo” ao manager e<br />
ao chofer e fumon-os os dous soios, a percorrer a rúa on<strong>de</strong> estaban<br />
os millores restaurantes <strong>da</strong> cib<strong>da</strong><strong>de</strong>. Entramos no mellor <strong>de</strong>les,<br />
atuguidos por unhas fermosas xar<strong>da</strong>s-cabalas, que se eisibían na<br />
67
68 Ramón Suárez Picallo<br />
xia<strong>de</strong>ira que facía <strong>de</strong> vidreira eisposición. S<strong>en</strong>támonos e dímosnos a<br />
matinar como se chamarían as xar<strong>da</strong>s <strong>en</strong> inglés. Na carta figuraban<br />
co nome <strong>de</strong> “Macarelas”, igualiño que lles chamaban na Casa <strong>de</strong><br />
Galicia <strong>en</strong> Nova York.<br />
O camareiro que nos at<strong>en</strong><strong>de</strong>u era un home outo, loiro,<br />
<strong>de</strong> ollos azúes, vestido <strong>de</strong> impecabel “smoking”, teso coma un<br />
fuso. Asinaleille co <strong>de</strong>do as “macarelas”, nem<strong>en</strong>tras que o Marcial<br />
rosmaba coma pra si: “lástima <strong>de</strong> pícaracha”. Foise o camareiro a<br />
facel-o pedido, e voltou pra <strong>da</strong>rlle un retoque á mesa s<strong>en</strong> pronunciar<br />
verba e voltou a irse. Pareceunos que tar<strong>da</strong>ba moito o plato e o<br />
Marcial púxose a esbar<strong>da</strong>llar unha an<strong>da</strong>na<strong>da</strong> <strong>de</strong> diatribas contra os<br />
Estados Unidos, os seus restaurantes i-os cociñeiros e camareiros<br />
que neles servían. E nesto reapareceu o noso servidor tra<strong>en</strong>do nas<br />
mans unha fantástica tarteira <strong>de</strong> barro, fomegante e rec<strong>en</strong><strong>de</strong>nte, que<br />
puxo con moita ceremonia no meio e meio <strong>da</strong> mesa, <strong>de</strong>cindo con<br />
ufana sorrisa:<br />
− A PICARACHA.<br />
¡Santo Deus! Era, efectivam<strong>en</strong>te, unha picaracha gloriosa,<br />
con pataquiñas novas, chícharos, cebola, tomates cortados, e aín<strong>da</strong><br />
unhos fondos recortados <strong>de</strong> alcachofas. Que<strong>da</strong>mos abraiados, s<strong>en</strong><br />
po<strong>de</strong>r <strong>de</strong>cir verba. Neste intre o “metre” chamou ao noso camareiro<br />
pra lle facer unha pregunta, con este resonante apelativo:<br />
− ¿MISTER COIRÓS…?<br />
Era, coma qu<strong>en</strong> di, chover sobre mollado. Despois <strong>de</strong><br />
ser <strong>galego</strong> o camareiro, e <strong>de</strong> saber facer unha picaracha <strong>de</strong> xar<strong>da</strong><br />
–díxonos mais tar<strong>de</strong> que a fixera el mesmo− chamábanlle Mister<br />
Coirós. Dimonos a conocer con ver<strong>da</strong><strong>de</strong>ira emoción, nosa e <strong>de</strong>l.<br />
Marcial, que é <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se, pero que pasou moitos anos <strong>en</strong> Ferrol,<br />
coñecía moito Coirós, i-eu <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, a don<strong>de</strong> viñan todol-os anos<br />
a tomar baños moitos familiares e veciños do noso xa <strong>en</strong>trañabel<br />
amigo.<br />
Xurdiu logo a invitación a visitar o seu fogar. Nel conocemos<br />
á súa dona, que era <strong>de</strong> Pa<strong>de</strong>rne, e a dous fermosos retoños yanquis,<br />
seus fillos, que tamén na escola lles chamaban Coirós.
Mister Coirós <strong>en</strong> Cleveland (Lembranza dun viaxe)<br />
− Eu chámome −díxonos− Francisco Cotos, pero cando<br />
<strong>en</strong>trei a traballar nunha fábrica <strong>de</strong> Portland, don<strong>de</strong> había outros<br />
<strong>galego</strong>s, chamábamos pol-o nome dos pobos <strong>de</strong> nacim<strong>en</strong>to. Había<br />
un “Bergondo”, un “Belouzás” e un “Aranga” <strong>en</strong>tre outros. E así me<br />
quedou a min Coirós, porque, naturalm<strong>en</strong>te, eu son <strong>de</strong> Coirós e a<br />
moitísima honra ¿sabe?<br />
− Pois que o seas por moitos anos, oh, que b<strong>en</strong> o mereces<br />
–respondimos a unha.<br />
− E voste<strong>de</strong>s que o vexan –<strong>en</strong>gadiu el, moi orguloso.<br />
Bu<strong>en</strong>os Aires, mes <strong>de</strong> Santiago <strong>de</strong> 1957.<br />
69<br />
Revista Coirós.
4<br />
GALEGUISMO
Suárez Picallo nun mitin <strong>en</strong> Compostela a carón do monum<strong>en</strong>to a Rosalía <strong>de</strong> Castro.
DIVAGACIONS ENCOL DO GALEGUISMO MILITANTE<br />
Política<br />
Fai hoxe un ano escribimos nestas mesmas columnas <strong>en</strong>col<br />
<strong>da</strong> necesi<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> <strong>da</strong>r ao galeguismo unha táctica e unha finali<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
política. Ninguén nos contestóu, a pesar <strong>de</strong> que o <strong>de</strong>sexábamos.<br />
En troques a custión política sigue s<strong>en</strong>do a custión fun<strong>da</strong>m<strong>en</strong>tal do<br />
galeguismo, e así se leva dito por distintos conductos. Villar Ponte,<br />
Correa Cal<strong>de</strong>rón, Peña Novo e outros aló. Acó cuaseque todos os<br />
nosos elem<strong>en</strong>tos novos. Agora o doctor Sánchez Mosquera –que sin<br />
ser dos novos tampouco e dos vellos– resucita unha vella iniciativa:<br />
un Congreso gallego, como complem<strong>en</strong>to dos aitos conmemorativos<br />
do c<strong>en</strong>t<strong>en</strong>ario <strong>de</strong> Murguía e Rosalía, que <strong>en</strong>tre outras cousas, trataría<br />
a custión política <strong>de</strong> Galicia. Non está mal. Pro temos unha du<strong>da</strong>.<br />
Un Congreso que trate <strong>de</strong> política non po<strong>de</strong> xuntarse hoxe. Non<br />
selle cons<strong>en</strong>tiría. Política é unha verba escomulga<strong>da</strong> polos políticos<br />
que gobernan. Habería que facer o Congreso a pesar <strong>de</strong>les. ¿Cómo<br />
facemos querido doctor? ¿Botámolos pra que non estorb<strong>en</strong> os nosos<br />
planes? ¿Contamos con voste<strong>de</strong> pra eso?. Se nos poñemos <strong>da</strong>cordo<br />
nesto teríamos moito camiño an<strong>da</strong>do.<br />
Nam<strong>en</strong>tras rexístremos a inque<strong>da</strong>nza política <strong>de</strong> cantos v<strong>en</strong><br />
a Galicia con ollos <strong>de</strong> agarimo e con arelas <strong>de</strong> futuro. Política, a máis<br />
nobre aitivi<strong>da</strong><strong>de</strong>, hoxe, dos pobos máis cultos do mundo, t<strong>en</strong><strong>de</strong> sere<br />
na nosa Terra parte do Evanxelio re<strong>de</strong>ntor.<br />
Loita<br />
Dun tempo a esta parte o galeguismo <strong>en</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires<br />
conqueríu persoali<strong>da</strong><strong>de</strong> na nosa vi<strong>da</strong> coleitiva. Somos ca<strong>da</strong> día<br />
máis. Polos diversos camiños retornan a Galicia moitos fillos seus.
74 Ramón Suárez Picallo<br />
Os millores; os máis s<strong>en</strong>sibles, os maís inquedos; os que pose<strong>en</strong><br />
unha meiran<strong>de</strong> faculta<strong>de</strong> pra p<strong>en</strong>sar e pra s<strong>en</strong>tir. Xa somos moitos e<br />
mañán seremos máis. Esto, que nos <strong>da</strong> azos, tamén trai aparella<strong>da</strong>s<br />
moitas responsabili<strong>da</strong><strong>de</strong>s. Polo <strong>de</strong> pronto xa se nos combate.<br />
Gabámonos moito <strong>de</strong>lo. Preferimos a loita franca <strong>de</strong> i<strong>de</strong>ias contra<br />
i<strong>de</strong>ias –do <strong>en</strong>contro han sair trunfantes as nosas– a indifer<strong>en</strong>cia<br />
dos que praitican a política <strong>da</strong> avestruz. B<strong>en</strong> chega<strong>da</strong> a loita, a<br />
nobre loita, <strong>da</strong>s i<strong>de</strong>ias e <strong>da</strong>s razóns, pra suplantar a parva aitivi<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
<strong>de</strong> don Xan contra don Farruco, ambos a dous, hocos <strong>de</strong> cabeza e <strong>de</strong><br />
corazón.<br />
Uni<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
Mais teñan <strong>en</strong> conta os <strong>da</strong> casa que a “falanxe <strong>de</strong> ferro<br />
b<strong>en</strong> teci<strong>da</strong>” <strong>de</strong> que fala o bardo e a meiran<strong>de</strong> garantía do trunfo.<br />
Sumar vounta<strong>de</strong>s ha <strong>de</strong> ser a consina sagra. Qu<strong>en</strong> reste unha soia<br />
perxudica. Non está <strong>en</strong> discusión Xan nin Pedro. Está <strong>en</strong> xogo o<br />
porvir do galeguismo na ci<strong>da</strong><strong>de</strong> galega máis gran<strong>de</strong> do mundo. A<br />
ci<strong>da</strong><strong>de</strong> que po<strong>de</strong> ser a Galicia o que foi New York a Irlan<strong>da</strong>: a Meca<br />
<strong>da</strong> Liberta<strong>de</strong>. Outo s<strong>en</strong>so político e fondo instinto <strong>de</strong> irman<strong>da</strong><strong>de</strong>.<br />
Busquemos a qu<strong>en</strong> poi<strong>da</strong> ser útil a Causa polas suas virtu<strong>de</strong>s. Non o<br />
arre<strong>de</strong>mos polos seus <strong>de</strong>fectos. E máis nobre e <strong>de</strong> máis com<strong>en</strong><strong>en</strong>cia.<br />
Acabouse pra sempre <strong>en</strong>tre os bós e x<strong>en</strong>erosos a verba “eu” funesta<br />
pra to<strong>da</strong> aición <strong>de</strong> or<strong>de</strong> coleitivo. En troques fagamos unha norma<br />
<strong>da</strong> verba “nos”. Vivimos unha hora úneca pro galeguismo <strong>en</strong> Bu<strong>en</strong>os<br />
Aires. Galeguismo <strong>de</strong> hoxe, con inque<strong>da</strong>nzas <strong>de</strong> hoxe, galeguismo<br />
político e militante, con responsabili<strong>da</strong><strong>de</strong>. A sem<strong>en</strong>te está ceiba<strong>da</strong>.<br />
Escom<strong>en</strong>za a xermolar. Que na hora <strong>da</strong> colleita non sufran <strong>de</strong>ceición<br />
os que sigu<strong>en</strong> o vello aforismo <strong>de</strong>: “Polo froito conoscerás o albre”.<br />
Despois…<br />
A ver qu<strong>en</strong> nos v<strong>en</strong>ce. Que veñan a facernos fr<strong>en</strong>te cantos<br />
queiran. De to<strong>da</strong>las ban<strong>da</strong>s. Da <strong>de</strong>reita e <strong>da</strong> esquer<strong>da</strong>. Unhos co<br />
seu patriotismo <strong>de</strong> Marcha <strong>de</strong> Cádiz, agar<strong>da</strong>ndo que <strong>de</strong> Madrid<br />
nos chegu<strong>en</strong> todolos remedios doados gasallosam<strong>en</strong>te polos que<br />
man<strong>da</strong>n; i os outros coas suas “nove<strong>da</strong><strong>de</strong>s <strong>de</strong>mocráticas” <strong>de</strong> antes<br />
<strong>de</strong> 1914, que falan “<strong>de</strong> la Humani<strong>da</strong>d”, esquec<strong>en</strong>do que o primeiro
Divagacions <strong>en</strong>col do galeguismo militante<br />
anaco <strong>de</strong>sa humani<strong>da</strong><strong>de</strong> e a propia casa, a propia terra. Uns ou<br />
outros “ismos” non nos espantan, sempre que teñan por diante<br />
unha verba: <strong>galego</strong>.<br />
Po<strong>de</strong>remos con todos. Mais an<strong>da</strong>, moitos <strong>de</strong>nfr<strong>en</strong>te virán a nós<br />
e <strong>da</strong>rémoslles a man, limpa e cordial, no seo do fogar ceibe e dinificado.<br />
No fogar petrucial <strong>da</strong> Galicia Nai, raíñá e señora <strong>de</strong> sí e dos seus fillos.<br />
75<br />
Bos Aires. Céltiga, xullo 25 <strong>de</strong> 1929.
POLÍTICA GALEGA<br />
Inque<strong>da</strong>nza política<br />
Evaristo Correa Cal<strong>de</strong>rón, un dos inteleituales máis inquedos<br />
<strong>da</strong> nova x<strong>en</strong>eración galega, vén pubricando <strong>en</strong> El Pueblo Gallego<br />
unha serie <strong>de</strong> traballos <strong>en</strong>col dos máis palpitantes problemas que<br />
Galicia t<strong>en</strong> <strong>de</strong> resolver, baixo o nome x<strong>en</strong>érico <strong>de</strong> “Los Trabajos y<br />
los Días”. Nun dos pubricados <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iram<strong>en</strong>te <strong>de</strong> pasa<strong>da</strong>, coma<br />
qu<strong>en</strong> non quer a cousa, tocou a custión política. Falou, con moito<br />
siso, <strong>da</strong> imperiosa necesi<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> <strong>da</strong>r vi<strong>da</strong> a un movimi<strong>en</strong>to político<br />
<strong>de</strong> médula, <strong>de</strong> es<strong>en</strong>cia e <strong>de</strong> contido <strong>galego</strong>. Referíndose ás distintas<br />
crases sociaes que compoñ<strong>en</strong> a socie<strong>da</strong><strong>de</strong> galega, nomeou a os<br />
obreiros e mariñeiros, e aludía a o seu socialismo, <strong>en</strong>ciclopédico,<br />
internacioalista, moi século <strong>da</strong>zanove, pero moi pouco, ou mellor<br />
dito na<strong>da</strong> <strong>galego</strong> por non <strong>de</strong>cir direitam<strong>en</strong>te anti<strong>galego</strong>.<br />
Simultáneam<strong>en</strong>te eiquí, <strong>en</strong>tre nosotros, suscitóuse tamén<br />
unha polémica <strong>da</strong>rredor dun <strong>en</strong>xundioso artigo <strong>de</strong> Sebastián<br />
Guerrero –un cultísimo rapaz berbiano, nacionalista <strong>galego</strong>, que<br />
se nos revelóu un xúrdio xornalista− pubricado no órgano <strong>de</strong><br />
pubrici<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>da</strong> nosa máis liberal coleitivi<strong>da</strong><strong>de</strong>, e no que afirmaba,<br />
con razóns como tempros, que ningún partido político español está<br />
apto para resolver os problemas máis vitaes <strong>de</strong> Galicia.<br />
Por outro lado, Antón Villar Ponte, o outísimo pubricista<br />
<strong>galego</strong> sempre a<strong>de</strong>mirado, polo seu saber e a súa cristaíña austeri<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
i<strong>de</strong>olóxica, laiábase <strong>de</strong> que Galicia non tivese unha agrupación política<br />
liberal e <strong>de</strong>craraba <strong>de</strong> moita com<strong>en</strong><strong>en</strong>cia a súa costitución.<br />
Como po<strong>de</strong> ollarse, a inque<strong>da</strong>nza política xur<strong>de</strong> por distintas<br />
partes, como un aspeito –dos máis intresantes sin dúbi<strong>da</strong>− <strong>da</strong><br />
inque<strong>da</strong>nza integral <strong>de</strong> Galicia. E tiña que ser eisí. Aparella<strong>da</strong>s as
78 Ramón Suárez Picallo<br />
nobrísimas aitivi<strong>da</strong><strong>de</strong>s inteleituaes do noso esprito, <strong>da</strong> nosa c<strong>en</strong>cia e<br />
<strong>da</strong>s nosas letras, temos <strong>de</strong> crear as nosas aitivi<strong>da</strong><strong>de</strong>s políticas, que son<br />
as que mov<strong>en</strong> hoxe a os pobos máis cultos. A causa galeguista <strong>de</strong>be<br />
chegar a o seo mesmo do pobo <strong>galego</strong>. E alí non chegan os homes<br />
<strong>de</strong> gabinete falando <strong>de</strong> prehistoria, <strong>de</strong> arqueoloxía, <strong>de</strong> atlantismo, do<br />
s<strong>en</strong>so mo<strong>de</strong>rnista dos nosos poetas líricos. Estos homes cuia laboura<br />
escrareci<strong>da</strong>, sil<strong>en</strong>ciosa, ári<strong>da</strong> polo mesmo que non t<strong>en</strong> máis que conta<strong>da</strong>s<br />
voces <strong>de</strong> estímulo, meresce o noso máis <strong>de</strong>voto respeto; chegarán a o<br />
pobo previa a fa<strong>en</strong>a <strong>de</strong> esbrozam<strong>en</strong>to dos homes <strong>de</strong> aición que son por<br />
excel<strong>en</strong>cia os homes políticos. A verba galeguista t<strong>en</strong> <strong>de</strong> chegar a al<strong>de</strong>ia<br />
falando <strong>da</strong> importación do millo, <strong>da</strong> baixa do gando, <strong>da</strong> supresión<br />
dos lau<strong>de</strong>mios, <strong>da</strong> eist<strong>en</strong>sión <strong>da</strong> cultura popular, dos <strong>de</strong>reitos do que<br />
traballa pra a<strong>de</strong>ministrar o froito do seu esforzó, <strong>da</strong> moura conc<strong>en</strong>cia<br />
caciquil, <strong>da</strong> premisa <strong>de</strong> que pra Madrid vai todo, e que <strong>de</strong> Madrid non<br />
vén a Galicia máis que disgustos, <strong>de</strong> que o Aiuntam<strong>en</strong>to non <strong>de</strong>be ser<br />
unha cousa estrana, nemiga, s<strong>en</strong>ón, a xuntanza <strong>de</strong> to<strong>da</strong> a vecin<strong>da</strong><strong>de</strong> pra<br />
mellor or<strong>de</strong>ar a vi<strong>da</strong> <strong>de</strong> relación. Todo esto remollado con gavanzas a<br />
o noso idioma, ás nosas grorias pasa<strong>da</strong>s e pres<strong>en</strong>tes, a o traballo ceibe<br />
que <strong>en</strong>gran<strong>de</strong>ce e a liberta<strong>de</strong> que dinifica. Todo eso é política que na<strong>da</strong><br />
t<strong>en</strong> que ver coa “outra” política –a política do adro on<strong>de</strong> se merca e se<br />
v<strong>en</strong><strong>de</strong> a conc<strong>en</strong>cia e o <strong>de</strong>reito, por un co<strong>de</strong>lo <strong>de</strong> molete e unha cunca<br />
<strong>de</strong> viño− política galega que soio os <strong>galego</strong>s, con vistas a Galicia e non<br />
a Madrid, po<strong>de</strong>mos facer, <strong>de</strong>bemos imperiosam<strong>en</strong>te facer. E pra facela<br />
fai falla un vehículo específico e úneco. Un partido político. Non se<br />
espant<strong>en</strong> os antipolíticos, que paradoxicam<strong>en</strong>te serviron sempre a os<br />
peores politiqueiros, sempre que fos<strong>en</strong> do Aiuntam<strong>en</strong>to. Ent<strong>en</strong><strong>de</strong>mos<br />
por política to<strong>da</strong> obra coordina<strong>da</strong> t<strong>en</strong><strong>de</strong>nte a conquerir un fin común<br />
<strong>de</strong> b<strong>en</strong> prá coleitivi<strong>da</strong><strong>de</strong> on<strong>de</strong> se aitúa. ¿Estamos?<br />
O socialismo español non nos <strong>en</strong>t<strong>en</strong><strong>de</strong><br />
D<strong>en</strong>antes <strong>de</strong> pasar máis adiante <strong>de</strong>craremos que somos<br />
socialistas. Si señor, socialistas. E temos <strong>de</strong> <strong>en</strong>gadir –som<strong>en</strong>tes<br />
pra atallar a inculpación que poi<strong>de</strong>ra facérs<strong>en</strong>os <strong>de</strong> non saber<br />
o que <strong>de</strong>cimos, que non por vani<strong>da</strong><strong>de</strong>− que a<strong>de</strong>máis <strong>de</strong> quince<br />
anos <strong>de</strong> aituación nas loitas xornaleiras, temos pasado moitas<br />
noites estu<strong>da</strong>ndo as doutrinas socialistas <strong>de</strong>s<strong>de</strong> Campanella a
Política galega<br />
Fourier, <strong>de</strong>s<strong>de</strong> éste a Marx e <strong>de</strong> Marx a L<strong>en</strong>in. Pero antidogmáticos<br />
por <strong>en</strong>riba <strong>de</strong> todo, máis que a doutrina escrita polos teóricos,<br />
estimamos a doutrina que emana dos feitos a cotío, <strong>da</strong>cordo co meio<br />
social don<strong>de</strong> aituamos. Mais aín<strong>da</strong>: para nosotros unha doutrina<br />
som<strong>en</strong>tes po<strong>de</strong> intresar cando conta con unha v<strong>en</strong>taxosa suma<br />
<strong>de</strong> posibili<strong>da</strong><strong>de</strong>s <strong>de</strong> aplicación. A doutrina, <strong>de</strong> por si como cousa<br />
astraita, non nos intresa s<strong>en</strong>ón como curiosi<strong>da</strong><strong>de</strong> inteleitual.<br />
Hoxe <strong>en</strong> Galicia –parafraseando aquel sabi<strong>de</strong>nte “hoy y aquí”<br />
dun diputado socialista arx<strong>en</strong>tino− o partido socialista español non<br />
po<strong>de</strong> resolver os problemas que afeitan á vi<strong>da</strong> <strong>de</strong> Galicia. Proba <strong>de</strong>lo<br />
é a súa escasa, cuase nula, infru<strong>en</strong>cia no noso país, a pesar <strong>de</strong> canto<br />
se t<strong>en</strong> feito pra axu<strong>da</strong>lo. Si quitamos Vigo e Ferrol, as duas ciu<strong>da</strong><strong>de</strong>s,<br />
racial, morfolóxica i espritualm<strong>en</strong>te, m<strong>en</strong>os galegas <strong>de</strong> Galicia, non<br />
conta pra na<strong>da</strong>. ¿Incultura <strong>da</strong> nosa x<strong>en</strong>te? Máis culta que a x<strong>en</strong>te on<strong>de</strong><br />
t<strong>en</strong> moita infru<strong>en</strong>cia o socialismo. ¿Sometim<strong>en</strong>tos a o crero? L<strong>en</strong><strong>da</strong><br />
pura, como outras moitas l<strong>en</strong><strong>da</strong>s. ¿O caciquismo? Outro samb<strong>en</strong>ito<br />
que nos colgaron <strong>de</strong>s<strong>de</strong> Madrid, on<strong>de</strong> se fom<strong>en</strong>tou e se sostuvo o<br />
noso caciquismo. Tópico manido <strong>de</strong> <strong>en</strong>ciclopedistas parvos. ¿Que<br />
foi logo? Incompr<strong>en</strong>sión do noso amb<strong>en</strong>te, dos nosos problemas,<br />
<strong>da</strong> nosa sicoloxía. Cousa allea, importa<strong>da</strong>, que quixo apricarse tal<br />
como nasceu e viviu noutros países, con problemas distintos e con<br />
distintas m<strong>en</strong>tali<strong>da</strong><strong>de</strong>s. O socialismo español, pola sua m<strong>en</strong>tali<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
<strong>de</strong> anteguerra, polo seu xunguim<strong>en</strong>to á i<strong>de</strong>oloxía c<strong>en</strong>tralista, polo seu<br />
praiticismo cego a ista rexurdir do i<strong>de</strong>alismo impulsado polo s<strong>en</strong>tim<strong>en</strong>to,<br />
polo seu industrialismo –tipo “Tra<strong>de</strong> Unións” inglesas− nun país pouco<br />
industrializado, e pola súa indifer<strong>en</strong>cia fr<strong>en</strong>te a os problemas que van <strong>da</strong><br />
periferia a o c<strong>en</strong>tro, t<strong>en</strong> que <strong>da</strong>r un forte pulo se quer seguir exerc<strong>en</strong>do<br />
as suas funcións, aín<strong>da</strong> nos c<strong>en</strong>tro máis industriaes, pra canto máis<br />
<strong>en</strong> Galicia, on<strong>de</strong> non eisist<strong>en</strong> un proletario, na ver<strong>da</strong><strong>de</strong>ira aceición<br />
do vocablo. Som<strong>en</strong>tes unha pequeña minoría <strong>en</strong>t<strong>en</strong><strong>de</strong>, <strong>en</strong> parte, o<br />
problema. Foi a que fixo trunfar nun congreso memorabel unha<br />
moción <strong>de</strong> Pérez <strong>de</strong> Solís <strong>en</strong>col do reconoscim<strong>en</strong>to <strong>da</strong>s nacionali<strong>da</strong><strong>de</strong>s<br />
ibéricas. Polo <strong>de</strong>máis a sua tradición antiinteleitual –<strong>en</strong> contraposición<br />
co socialismo francés que foi sempre un movimi<strong>en</strong>to inteleitual− o<br />
seu economismo, consecu<strong>en</strong>cia do pauto coa UGT, non <strong>de</strong>ixa xurdir<br />
a t<strong>en</strong><strong>de</strong>ncia humanista que pugna <strong>en</strong> vano por <strong>da</strong>rlle á agrupación un<br />
soplo i<strong>de</strong>alista.<br />
79
80 Ramón Suárez Picallo<br />
Estas cousas non as v<strong>en</strong> os dirix<strong>en</strong>tes antigos. E tratan <strong>en</strong> vano<br />
–sin <strong>da</strong>rse conta <strong>de</strong> que se trata dun esprito post-guerreiro− <strong>de</strong> atraer<br />
a os movem<strong>en</strong>tos <strong>de</strong> fon<strong>da</strong> inque<strong>da</strong>nza, <strong>de</strong> esprito es<strong>en</strong>cialm<strong>en</strong>te<br />
liberal que está producídose nas artes e nas letras <strong>da</strong>s rexións, ca<strong>da</strong><br />
unha <strong>de</strong> por si. Deiquí que El Socialista –con moito respeto e con<br />
outura adoita<strong>da</strong>− recollese e com<strong>en</strong>tase os nomeados artigos <strong>de</strong><br />
Correa Cal<strong>de</strong>rón e o escrito eiquí por Guerrero, chamando a at<strong>en</strong>ción<br />
<strong>en</strong>col <strong>da</strong> laboura que o PSO vén realizando, <strong>de</strong>ixando <strong>en</strong>trever que él<br />
podía abor<strong>da</strong>r os problemas <strong>de</strong> Galicia. Nós reconocemos a sua boa<br />
int<strong>en</strong>ción; <strong>de</strong>craramos que no panorama <strong>da</strong> política española e o máis<br />
intresante, o máis honesto, e <strong>de</strong>craramos máis, que na falta <strong>de</strong> un<br />
partido <strong>galego</strong>, os galeguistas po<strong>de</strong>n e <strong>de</strong>b<strong>en</strong> apoialo con condicións:<br />
Unha <strong>de</strong>las sería o reconoscim<strong>en</strong>to esplícito dun movem<strong>en</strong>to socialista<br />
<strong>galego</strong>, netam<strong>en</strong>te <strong>galego</strong>, <strong>da</strong>cordo coa mo<strong>da</strong>li<strong>da</strong><strong>de</strong> do noso esprito,<br />
dos nosos problemas agrarios, políticos i económicos. Non faría na<strong>da</strong><br />
novo. A Internacional reconocía no seu seo as minorías socialistas do<br />
c<strong>en</strong>tro <strong>de</strong> Europa, <strong>de</strong> Polonia, <strong>de</strong> Irlan<strong>da</strong> e <strong>de</strong> outras partes, por riba<br />
dos c<strong>en</strong>tralismos.<br />
A nosa aititu<strong>de</strong><br />
¿Po<strong>de</strong>mos agar<strong>da</strong>r esto do socialismo español? ¿Se esto non<br />
fose posíbel, que faremos os galeguistas que creemos que é <strong>de</strong>ber<br />
<strong>de</strong> todo home culto aituar <strong>en</strong> política, e que a<strong>de</strong>máis creemos que<br />
chegou a hora <strong>de</strong> que o probrema <strong>galego</strong> sexa un probrema <strong>de</strong><br />
política liberta e aitiva? ¿Seguiremos tirando unhos pra unha ban<strong>da</strong><br />
e outros pra outra? ¿Seguiremos confiando nas promesas persoales<br />
–non ouxetamos as persoas, nin xusgamos int<strong>en</strong>cións, s<strong>en</strong>ón que<br />
falamos <strong>de</strong> sistemas− que <strong>en</strong> vísperas <strong>de</strong> eleicións solicit<strong>en</strong> o apoio<br />
galeguista? ¿Os galeguistas que han <strong>de</strong> ter todos un conceuto<br />
político uniforme, seguirán votando por don Pepe <strong>de</strong> Sant-Yago,<br />
por don Xacinto <strong>en</strong> Our<strong>en</strong>se, e por don Pedro na Cruña, pert<strong>en</strong>c<strong>en</strong>do<br />
don Pepe, don Xacinto e don Pedro a tres partidos distintos?<br />
¡Canto nos gustaría que estas perguntas fos<strong>en</strong> resposta<strong>da</strong>s.<br />
Resposta<strong>da</strong>s franca e lealm<strong>en</strong>te, escluíndo por inocuo o “anti” ou<br />
o “apoliticismo”, posición vulgar que, nos tempos que corr<strong>en</strong>, non<br />
conceibimos nunha persoa culta. Fai unhas horas, limos por terceira
Política galega<br />
vega<strong>da</strong>, un artigo do doctor Marañón, pubricado <strong>en</strong> La Nación <strong>de</strong><br />
Bu<strong>en</strong>os Aires, no que di que <strong>de</strong>ntro <strong>de</strong> pouco gabarse <strong>de</strong> anti ou<br />
<strong>de</strong> apolítico equivalera a gabarse <strong>de</strong> “ser un mal educado, un incivil o<br />
un ignorante”. As verbas do doctor Marañón, parésc<strong>en</strong>nos lumiosas,<br />
sabi<strong>de</strong>ntes. ¡Que caros pagan algún pobos a su indifer<strong>en</strong>cia fr<strong>en</strong>te<br />
a os probremas políticos que o son hoxe tódolos probremas do<br />
mundo! ¡E como van conquerindo a sua liberta<strong>de</strong> moitos pobos<br />
asoballados mediante unha aición política intelix<strong>en</strong>te e sistemática!<br />
Conclusión<br />
Descartamos por sabi<strong>da</strong>s algunas ouxecións: Que o<br />
galeguismo conta na sua causa homes <strong>de</strong> tó<strong>da</strong>las i<strong>de</strong>oloxías; que a<br />
o lado <strong>de</strong> liberales probados hai relixiosos –sacerdotes moitos− cuia<br />
sabi<strong>de</strong>ncia necesita Galicia. De acordo. Que a o lado do esforzo<br />
xornaleiro, necesitamos <strong>da</strong> axu<strong>da</strong> <strong>de</strong> algúns capitalistas x<strong>en</strong>erosos<br />
–<strong>de</strong>sgracia<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te estos cóntanse cos <strong>de</strong>dos dunha man e aín<strong>da</strong><br />
sobran <strong>de</strong>dos− que chocarían cos que temos conceutos avanzados<br />
sociolóxicos i económicos.<br />
Coi<strong>da</strong>mos lealm<strong>en</strong>te que pra un galeguista integral, estas<br />
cuestións son <strong>de</strong> or<strong>de</strong>n secun<strong>da</strong>rio, <strong>de</strong> or<strong>de</strong>n mediato. O primeiro,<br />
inmediato pra un ver<strong>da</strong><strong>de</strong>iro galeguista t<strong>en</strong> <strong>de</strong> ser o reconquerim<strong>en</strong>to pra<br />
Galicia <strong>da</strong> sua condición <strong>de</strong> pobo ceibe. Pró conquerim<strong>en</strong>to<br />
inmediato <strong>de</strong>ste i<strong>de</strong>al eu <strong>da</strong>ríalle a man a un sacerdote, con unha<br />
lixeira modificación: Que <strong>en</strong> vez <strong>de</strong> <strong>de</strong>cirse católico, apostólico,<br />
romano, se nomease católico, apostólico, <strong>galego</strong>. O programa<br />
<strong>de</strong> Lugo, con algunhas modificacións <strong>de</strong> s<strong>en</strong>so liberal e social,<br />
condicionado por unha ampla tolerancia po<strong>de</strong> ser aín<strong>da</strong> hoxe un<br />
programa político, ampliado con unha liña <strong>de</strong> táitica e <strong>de</strong> aición,<br />
con posibili<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> chegar a o pobo, sobre todo a o pobo rural<br />
sin cuios azos o noso movem<strong>en</strong>to non terá o vehículo pra to<strong>da</strong><br />
eispresión do esprito: O corpo físico que lle sirva <strong>de</strong> istrum<strong>en</strong>to.<br />
81<br />
Céltiga, 25-VII-1928.
5<br />
DATAS SIGNIFICATIVAS
Interv<strong>en</strong>ción <strong>de</strong> Suárez Picallo nun mitin a prol do Estatuto <strong>galego</strong> <strong>en</strong> 1936.
O PLEBISCITO DO ESTATUTO AUTONÓMICO DE GALICIA<br />
Un carto <strong>de</strong> século, cinco lustros, vintecinco anos <strong>da</strong><br />
meiran<strong>de</strong> xorna<strong>da</strong> espritual, política e patriótica <strong>de</strong> to<strong>da</strong> a historia<br />
<strong>de</strong> Galicia dos <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iros tempos, cúmpl<strong>en</strong>se neste mes <strong>de</strong> San<br />
Xoán, <strong>de</strong> mil novec<strong>en</strong>tos ses<strong>en</strong>ta e un ó conxuro dunha consulta<br />
popular a que <strong>de</strong>bía <strong>de</strong> respon<strong>de</strong>r o noso pobo con unha sílaba<br />
afirmativa: SI.<br />
Artistas, poetas, escritores, pe<strong>da</strong>gagos, políticos e sociólogos,<br />
foron comprometidos pra eiscitar e conciliar o pobo <strong>galego</strong> a que<br />
fixera unha suprema afirmación <strong>de</strong> vounta<strong>de</strong>:<br />
¿Estatuto <strong>de</strong> Galicia? Si.<br />
Cifras<br />
Galicia tiña <strong>da</strong>quela unha poboación con <strong>de</strong>reito a voto <strong>de</strong><br />
1.343.135; votaron 1.000.963; <strong>en</strong> favor do estatuto, 993.351; <strong>en</strong><br />
contra, 6.161 e <strong>en</strong> blanco 1.451. Dacordo coa norma costitucional<br />
<strong>da</strong> República Española o plebiscito aprobatorio do estatuto <strong>de</strong>bía <strong>de</strong><br />
ter máis do 66 % <strong>de</strong> votos a favor, sobor do padrón eleitoral. Como<br />
po<strong>de</strong> verse, ista cifra foi supera<strong>da</strong> e polo tanto o plebiscito conqueríu<br />
o porc<strong>en</strong>taxe requerido aín<strong>da</strong> con creces. De ista eispresión <strong>da</strong><br />
vounta<strong>de</strong> do pobo <strong>galego</strong> <strong>de</strong>ron fe, <strong>en</strong> aitas notariaes firma<strong>da</strong>s <strong>en</strong><br />
Santiago <strong>de</strong> Compostela por D. Manuel Banet Font<strong>en</strong>la, D. Antón<br />
Rajoi Leloup e don Bernardo Corral Iglesias. Estas aitas, sempre<br />
<strong>de</strong>ntro do man<strong>da</strong>to costitucioal <strong>da</strong> Repúbrica Española (artículos 11<br />
ó 20) foron <strong>en</strong>trega<strong>da</strong>s nas Cortes <strong>da</strong> República o día 15 <strong>de</strong> Xulio<br />
<strong>de</strong> 1936.<br />
Tres días <strong>de</strong>nantes <strong>de</strong> estalar a guerra civil e o mesmo día <strong>en</strong><br />
que fora asasinado José Calvo Sotelo.
86 Ramón Suárez Picallo<br />
A trem<strong>en</strong><strong>da</strong> conmoción <strong>de</strong>tuvo e retuvo os trámites<br />
parlam<strong>en</strong>tarios do estatuto <strong>de</strong> Galicia, que tuvera <strong>de</strong>spois leitura<br />
e <strong>en</strong>tra<strong>da</strong> parlam<strong>en</strong>taria nas Cortes celebra<strong>da</strong>s <strong>en</strong> Montserrat o 1<br />
<strong>de</strong> febreiro do 1938. Máis tar<strong>de</strong>, na sesión <strong>de</strong> Cortes celebra<strong>da</strong><br />
<strong>en</strong> México, o ano 1944 foi nomea<strong>da</strong> a comisión parlam<strong>en</strong>taria<br />
<strong>en</strong>carrega<strong>da</strong> <strong>de</strong> ditaminalo.<br />
Fica pois estabelescido que o noso estatuto correu todos os<br />
trámites constitucioaes m<strong>en</strong>os a aprobación e promulgación por as<br />
Cortes e o Goberno.<br />
Dahí que teñamos á vista un texto pubricado a com<strong>en</strong>zos<br />
do ano <strong>en</strong> curso polo goberno <strong>da</strong> República Española, no cal<br />
aparesc<strong>en</strong> a costitución repubricana, o estatuto catalán, o estatuto<br />
vasco e o estatuto <strong>de</strong> Galicia como parte integrante do or<strong>de</strong>n<br />
xurídico, istitucioal e costitucioal <strong>da</strong> República Española. Queremos<br />
suliñar que todos os trámites feitos <strong>en</strong>col do estatuto <strong>de</strong> Galicia<br />
foron apoiados cordial e fraternalm<strong>en</strong>te polas repres<strong>en</strong>tacións<br />
parlam<strong>en</strong>tarias <strong>de</strong> Euzkadi, e <strong>de</strong> Catalunya; eisí como, por todos os<br />
seitores <strong>de</strong>mocráticos e repubricáns trunfantes nas elecións do 12<br />
<strong>de</strong> febreiro <strong>de</strong> 1936.<br />
Galicia <strong>en</strong> pé<br />
Coma nos vellos tempos <strong>da</strong>s tribus célticas a noite anterior ó<br />
plebiscito celebráronse aitos púbricos populares <strong>en</strong> todos os lugares<br />
máis importantes <strong>de</strong> Galicia. Ó fío <strong>da</strong> meia noite nos cúmios <strong>de</strong><br />
castros e montanas foron <strong>en</strong>c<strong>en</strong>déndose pouco a pouco facheiros<br />
e lumanra<strong>da</strong>s chamando ós irmáns e ós veciños a afirmar a vella<br />
persoali<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>da</strong> nosa patria galega. Os vales, as costas <strong>da</strong> veira mar e<br />
as outas montanas foron alum<strong>en</strong>a<strong>da</strong>s polo fogo sagro <strong>da</strong> tradición<br />
e <strong>de</strong> amor á patria. As gaitas e as cantigas cubrían a terra e o mar; e<br />
por <strong>en</strong>riba as estrelas, mirando pra baixo ceibaban luminarias <strong>de</strong><br />
espranza e <strong>de</strong> fe no pobo r<strong>en</strong>ascido.<br />
E os foguetes callados <strong>de</strong> colores estoupaban <strong>en</strong>tre o ceo e a<br />
terra nunha festa <strong>de</strong>bec<strong>en</strong>te <strong>de</strong> v<strong>en</strong>to, <strong>de</strong> lús e <strong>de</strong> gracia.
O plebiscito do Estatuto Autonómico <strong>de</strong> Galicia<br />
Hoxe<br />
Pasaron vintecinco anos, cinco lustros, un carto <strong>de</strong> século<br />
<strong>de</strong>n<strong>de</strong> a histórica xorna<strong>da</strong>. Como a qu<strong>en</strong> di unha fraición millonésima<br />
<strong>de</strong> tempo no <strong>de</strong>curso <strong>da</strong> historia. Dos participantes na groriosa tarefa,<br />
unhos están <strong>en</strong>terrados e outros estamos <strong>de</strong>sterrados. É <strong>de</strong>cir, unhos<br />
na terra e outros fóra <strong>da</strong> terra. No seu día, cando Galicia recupere o<br />
que per<strong>de</strong>u <strong>de</strong>spois <strong>da</strong>queles días volveremos a atoparnos todos no<br />
tempo e no espacio, na terra e no mar, no p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to, na ilusión<br />
e na espranza, como fillos fi<strong>de</strong>les <strong>de</strong> unha patria e <strong>de</strong> unha nación<br />
que t<strong>en</strong> raís na terra, estrela no ceo e áncora no mar.<br />
¡Até <strong>da</strong>quela, irmáns!<br />
87<br />
Lugo, xuño <strong>de</strong> 1961.
O ESTATUTO DE GALICIA<br />
Un ano máis, unha vega<strong>da</strong> máis, <strong>da</strong> efeméri<strong>de</strong> crucial na<br />
historia galega do noso tempo. Fai, xustam<strong>en</strong>te agora, 27 anos,<br />
cando o noso pobo afirmou, plebiscitariam<strong>en</strong>te, a sua vounta<strong>de</strong><br />
<strong>de</strong> ser autónomo e libre dándose a si mesmo normas xurídicas<br />
e políticas que lle permitirán vivir a sua propia vi<strong>da</strong>, <strong>da</strong>cordo co<br />
seu xeito e co seu x<strong>en</strong>io orixinaes, <strong>de</strong>ntro do or<strong>de</strong>n <strong>de</strong>mocrático<br />
institucional e costitucional <strong>da</strong> Repúbrica Hespañola. É <strong>de</strong>cir,<br />
<strong>de</strong>ntro dunha comuni<strong>da</strong><strong>de</strong> plurinacional <strong>de</strong> pobos e <strong>de</strong> nacións, con<br />
idiomas, xeografías, historias, culturas i espranzas propias común,<br />
<strong>en</strong>roita<strong>da</strong> cara a un futuro <strong>de</strong> progreso e <strong>de</strong> boan<strong>da</strong>nza, xusta e<br />
<strong>de</strong>mocrática, no concerto dos pobos libres do mundo.<br />
O gran<strong>de</strong>iro acontecim<strong>en</strong>to histórico <strong>galego</strong>, logrado no dia<br />
<strong>de</strong> San Pedro, do ano 1936 ó conxuro dunha pergunta e dunha<br />
resposta –Estatuto <strong>de</strong> Galicia? Si!− foi anulado, tronzado, aniquilado,<br />
por unha moura traición, fratici<strong>da</strong>, que <strong>de</strong>spois dunha pavorosa<br />
guerra civil na que trunfou o esprito <strong>da</strong> Caín afundiu non som<strong>en</strong>tes<br />
a Galicia, s<strong>en</strong>ón que a tódolos outros pobos irmáns <strong>da</strong> órbita<br />
p<strong>en</strong>insuar ibérica, nunha longa noite <strong>de</strong> tiranía <strong>de</strong> arbitrarie<strong>da</strong><strong>de</strong>s, e<br />
<strong>de</strong> agravio e <strong>de</strong> inxuría, os máis esgrevios direitos e valores morales<br />
i esprituales <strong>da</strong> criatura humán e <strong>da</strong> sua índole natural <strong>de</strong> ser parte<br />
dunha comuni<strong>da</strong><strong>de</strong> libre, civil e civiliza<strong>da</strong>.<br />
Nembargantes, nós, os <strong>galego</strong>s <strong>de</strong> hoxe, que estamos <strong>en</strong><br />
trance <strong>de</strong> asc<strong>en</strong><strong>de</strong>r o cumio <strong>da</strong> anciani<strong>da</strong><strong>de</strong>, e que fomos, <strong>de</strong> lonxe<br />
ou <strong>de</strong> preto, autores, protagonistas e aitores naquil drama histórico,<br />
non <strong>de</strong>sexamos manter por máis tempo as súas lembranzas<br />
r<strong>en</strong>corosas, nin a suas proieicións negativas. Preferimos asinalar os<br />
feitos pasados como fitos <strong>de</strong> refer<strong>en</strong>cia obriga<strong>da</strong>. Mais coa olla<strong>da</strong>
90 Ramón Suárez Picallo<br />
posta no futuro. Nun futuro dos que se mataron <strong>en</strong>tre si, por i<strong>de</strong>ias<br />
e por problemas, reaes ou fiticios, impostos moitas veces, <strong>de</strong>n<strong>de</strong><br />
<strong>en</strong>riba, ou <strong>de</strong>n<strong>de</strong> fóra, se reatop<strong>en</strong> traballando, brazo a brazo, e<br />
hombreiro a hombreiro pra vivir <strong>en</strong> paz, <strong>en</strong> liberta<strong>de</strong>, <strong>en</strong> <strong>de</strong>mocracia<br />
i <strong>en</strong> xusticia, t<strong>en</strong>do <strong>de</strong> seu unha patria propia e libre na comuni<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
universal dos homes libres e <strong>da</strong>s patrias soberáns.<br />
Lugo, xuño <strong>de</strong> 1963.
¿ESTATUTO DE GALICIA? SI<br />
Unha vega<strong>da</strong> máis, a <strong>da</strong>ta <strong>da</strong> lembranza. Unha pregunta e<br />
unha resposta carga<strong>da</strong>s <strong>de</strong> anceios e <strong>de</strong> esperanzas nunha Galiza<br />
nova, rediviva, posta <strong>de</strong> pé, <strong>de</strong> por sí e pra sí mesma. Detrás<br />
que<strong>da</strong>ban catro séculos <strong>de</strong> letargo moi parecido á morte. E didiante<br />
unha historia nova nun mundo novo con azos <strong>de</strong> recén nado. E pra<br />
todo, un testo, un anteproieto <strong>de</strong> Estatuto <strong>de</strong> Galiza que serviría <strong>de</strong><br />
lei fun<strong>da</strong>m<strong>en</strong>tal e <strong>de</strong> or<strong>de</strong>n xurídico, político, social e económico<br />
dunha comuni<strong>da</strong><strong>de</strong> humán con todol-as caraiterísticas dunha<br />
nacionali<strong>da</strong><strong>de</strong> perfeita: Galiza.<br />
D<strong>en</strong><strong>de</strong> as serras <strong>de</strong> Garboeiro e <strong>de</strong> San Mame<strong>de</strong>, do Cebreiro<br />
á Espelunca, <strong>da</strong>s serras <strong>de</strong> Meira até o Pindo sagrado e helénico,<br />
fachuzos acesos, como nos tempos vellos <strong>da</strong>s tribus patriarcales<br />
saudábanse e chamábanse uns ós outros pra comemorar o r<strong>en</strong>acer<br />
do vello fogo sagro, alumeador dos espritos, dos p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>tos,<br />
<strong>da</strong> fe e <strong>da</strong> esperanza. Era na noite <strong>da</strong>s lumara<strong>da</strong>s <strong>de</strong> San Pedro<br />
que coincidían con outra lumara<strong>da</strong> política que facía qu<strong>en</strong>cer a<br />
terra, as almas, os mitos e ritos, as cantigas i-os pulos dun pobo<br />
que a forza <strong>de</strong> ser vello sigue e seguirá s<strong>en</strong>do eternam<strong>en</strong>te mozo<br />
adolesc<strong>en</strong>te.<br />
Eso foi, eso era, eso quería ser o Estatuto <strong>de</strong> Galiza,<br />
plebiscitado a noite <strong>de</strong> San Pedro do 1936, unhos dias <strong>de</strong>nantes<br />
<strong>de</strong> que a moura traición, a sombra sinistra do Caín fratici<strong>da</strong>,<br />
est<strong>en</strong><strong>de</strong>ra a sua proieición sobor <strong>da</strong> patria b<strong>en</strong> ama<strong>da</strong>, unxi<strong>da</strong> <strong>de</strong><br />
esperanzas. En pl<strong>en</strong>o vrao, cando granaba o grao nas me<strong>da</strong>s i-as<br />
eiras pra malla, todo aquelo foi segado, truncado, malogrado e<br />
<strong>de</strong>struido.
92 Ramón Suárez Picallo<br />
¿Por que o lembramos? Porque tras do feito concreto, tras<br />
<strong>da</strong> vi<strong>da</strong> e <strong>da</strong> esperanza e <strong>da</strong> morte <strong>en</strong> reali<strong>da</strong><strong>de</strong>, que<strong>da</strong> o xesto dun<br />
pobo que por aquelo loitou e morreu. E que por aquelo ou por<br />
cousa semellante a aquelo fai m<strong>en</strong>tes <strong>de</strong> resucitar.<br />
Lugo, n.º 251, xuño <strong>de</strong> 1964.
SI<br />
SI quer <strong>de</strong>cir que Galicia –o esprito s<strong>en</strong>síbel <strong>da</strong>s suas<br />
criaturas– recolle o man<strong>da</strong>to dos precursores mortos, pra facelo<br />
reali<strong>da</strong><strong>de</strong> n’unha vi<strong>da</strong> digna, <strong>de</strong>corosa con fartura pr’os corpos e <strong>de</strong><br />
pan pr’os espritos. As ánimas b<strong>en</strong>ditas <strong>de</strong> aqueles mortos, <strong>de</strong>nd’o<br />
reino <strong>da</strong> Inmortali<strong>da</strong><strong>de</strong> don<strong>de</strong> moran pronunciarán connosco a<br />
afirmación:<br />
SI.<br />
SI é a verba alumea<strong>da</strong>, que v<strong>en</strong> <strong>da</strong>s cinco partes do mundo,<br />
por todol-os camiños do mar e do ceo, naci<strong>da</strong> <strong>en</strong> corazóns <strong>galego</strong>s,<br />
que levan <strong>de</strong>ntro a lus acesa <strong>da</strong> Terra Nai, alumeando a noite escura<br />
<strong>da</strong> emigración; e que v<strong>en</strong> a <strong>de</strong>cirlles aos <strong>galego</strong>s: Irmáns, pra que<br />
<strong>en</strong><strong>de</strong>xamais, vos nin os vosos fillos, nin os vosos netos teñan<br />
que empr<strong>en</strong><strong>de</strong>r este duro camiño, pra moitos <strong>de</strong> nós sin retorno,<br />
vota<strong>de</strong>:<br />
SI.<br />
SI é a chave <strong>de</strong> ouro milagrosa que abre a Galicia as portas do<br />
porvir. Pra que sea unha Democracia Social, Campesina e Mariñeira<br />
rexi<strong>da</strong> por si mesma nun réxim<strong>en</strong> <strong>de</strong> cib<strong>da</strong><strong>da</strong>nía civil e civiliza<strong>da</strong>.<br />
Pra que sea unha Democracia económica <strong>en</strong> que ca<strong>da</strong> traballador<br />
perciba o producto íntegro do seu traballo. Pra que sea unha<br />
Democracia cultural aberta a todos os cerebros e a todos os espritos<br />
aptos pra gozala, agachados nas capas máis homil<strong>de</strong>s do Noso pobo.<br />
Pra que <strong>en</strong> Galicia frolezan estes b<strong>en</strong>s, que son aspiración eterna <strong>da</strong><br />
Humani<strong>da</strong><strong>de</strong>, hay que votar:<br />
SI.
94 Ramón Suárez Picallo<br />
SI dirán as mulleres galegas que non queiran parir fillos pra<br />
guerra e pra emigración; dirán-no os mozos que queiran emprear<br />
os seus brazos i-o seu cerebro, na groriosa empresa <strong>de</strong> crear<br />
unha patria; e os vellos que queiran pr’os seus fillos e pr’os seus<br />
netos unha vi<strong>da</strong> millor que a súa probe vi<strong>da</strong> triste por escrava; os<br />
campesinos que lle contan ao suco aberto o segredo estremecido <strong>da</strong><br />
súa fame; os mariñeiros que lle arrincan ao mar, pai e verdugo, berce<br />
e sepulcro, o pan <strong>da</strong>s súas criaturas, agar<strong>da</strong>ndo como premio ao seu<br />
esforzo, ser un día sobor <strong>da</strong>s súas augas corpos boiantes, cos brazos<br />
abertos para unha aperta sin dono; i-os artistas e intelectuales,<br />
con<strong>de</strong>nados oxe a unha vi<strong>da</strong> escura, se non quer<strong>en</strong> corromper o seu<br />
esprito e a sua s<strong>en</strong>sibili<strong>da</strong><strong>de</strong>, e v<strong>en</strong><strong>de</strong>rlla a estranas x<strong>en</strong>tes, <strong>en</strong> ves <strong>de</strong><br />
ofr<strong>en</strong><strong>da</strong>rlla como agasallo supremo a un pobo culto. Todos a unha,<br />
un solo p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to, unha sola volunta<strong>de</strong>:<br />
SI.<br />
Afirmación <strong>de</strong> conc<strong>en</strong>cia <strong>de</strong> ser, SI. Ilusión optimista <strong>de</strong><br />
crear, SI. Cantiga <strong>de</strong> esperanza, SI.<br />
El Pueblo Gallego, 28-VI-1936.
OFRENDA<br />
Na tua dia<strong>da</strong> maor, nosa doce e b<strong>en</strong> ama<strong>da</strong> Galicia,<br />
ofrecémosche o úneco b<strong>en</strong> que po<strong>de</strong>mos ofrecerche os que estamos<br />
alonxados <strong>de</strong> ti por légoas e por anos; unhas verbas agarimosas<br />
y emociona<strong>da</strong>s coa tua propia emoción; verbas <strong>de</strong> anguria, <strong>de</strong><br />
sau<strong>da</strong><strong>de</strong>, <strong>de</strong> lembranza <strong>de</strong> ti. Dos teus eidos b<strong>en</strong>amados, dos teus ríos<br />
silan<strong>de</strong>iros, <strong>da</strong>s tuas montanas ergueitas e sacras, dos teus castros,<br />
dos teus piñeiraes rumorosos, <strong>da</strong>s tuas rías <strong>de</strong> <strong>en</strong>soño, <strong>da</strong>s tuas<br />
ci<strong>da</strong><strong>de</strong>s santas e dotas, augustas e sacram<strong>en</strong>ta<strong>da</strong>s, <strong>da</strong>s tuas vilas<br />
ruraes e mariñeiras, con esgrevio señorío. Do teu esprito universal<br />
e universalista, trasc<strong>en</strong>dido e trasc<strong>en</strong><strong>de</strong>nte ó conxuro do pulso,<br />
do corazón e do esprito cristián e ouci<strong>de</strong>ntal <strong>de</strong> todo o meioevo<br />
ro<strong>de</strong>ando unha tumba marmórea <strong>en</strong> afervoado peregrinaxe,<br />
<strong>en</strong>tonando cánticos <strong>de</strong> ultreia <strong>en</strong> to<strong>da</strong>s as linguas do mundo.<br />
Evocando e invocando o s<strong>en</strong>so amoroso e familiar dos fogares<br />
homildosos que cobr<strong>en</strong> as tuas terras, as tuas paisaxes, polícromas<br />
e humaniza<strong>da</strong>s polos traballos, r<strong>en</strong>didos dos teus fillos o balbordo<br />
dos teus mares, dos teus irtos acantilados, dos ortegales, dos<br />
fisterras, nas ribeiras do mar que <strong>de</strong>ixou <strong>de</strong> ser t<strong>en</strong>ebroso <strong>de</strong>spois<br />
<strong>de</strong> que os teus fillos o atravesaron <strong>de</strong>ixándonos no seu fondo unha<br />
roita trem<strong>en</strong><strong>da</strong> <strong>de</strong> afogados.<br />
Ficamos alonxados <strong>de</strong> ti, nosa doce Mater Amabilis e Mater<br />
Admirabilis, mais, has <strong>de</strong> saber co alonxam<strong>en</strong>to no tempo e no<br />
espacio t<strong>en</strong>nos ca<strong>da</strong> xorna<strong>da</strong>, ca<strong>da</strong> vega<strong>da</strong>, mais perto <strong>de</strong> ti, do<br />
teu esprito e <strong>da</strong> tua sinificación como pobo, como nación e como<br />
Patria.
96 Ramón Suárez Picallo<br />
E que nesta dia<strong>da</strong> reafirmamos o noso propósito que é un<br />
xeito <strong>de</strong> servirte: De servir os teus anceios, as tuas espranzas e tuas<br />
ilusións <strong>de</strong> vivir unha vi<strong>da</strong> máis libre, máis xusta e máis <strong>de</strong>corosa.<br />
Bos Aires. Lugo, xullo <strong>de</strong> 1961.
NOSA DOCE MATER AMABILIS E MATER ADMIRABILIS<br />
Na tua dia<strong>da</strong> maior na efeméri<strong>de</strong> ilustre <strong>da</strong> tua ecum<strong>en</strong>i<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
universal, saudámoste con alma viva e corazón, coma fillos<br />
fi<strong>de</strong>lísimos do teu esprito, <strong>da</strong> tua cultura e <strong>da</strong> tua materni<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
espritoal.<br />
Sau<strong>da</strong>mos ós teus fillos e fillas insiñes, <strong>de</strong>n<strong>de</strong> a reina Lupa até<br />
Conceución Ar<strong>en</strong>al, Rosalía e Doña Emilia, pasando por Inés <strong>de</strong> Castro,<br />
pol-a virx<strong>en</strong> etérea até chegar a Xohana <strong>de</strong> Vega e María Pita.<br />
Os teus fillos, que veñ<strong>en</strong> <strong>de</strong>n<strong>de</strong> Prisciliano, Paulo Orosio e<br />
San Martiño <strong>de</strong> Tours, o doutor Sánchez, fray Martiño <strong>de</strong> Sarmi<strong>en</strong>to e<br />
fray B<strong>en</strong>ito Xerónimo Feixóo, Curros Enríquez, Añón, Pon<strong>da</strong>l<br />
e Val<strong>en</strong>tín Lamas, que che cantaron e te cantaron <strong>en</strong> verbas <strong>de</strong><br />
emoción estreleci<strong>da</strong>. Dimpois dos trovadores galaico-portugueses<br />
<strong>da</strong> E<strong>da</strong><strong>de</strong> Media que cultivaron o teu verbo cando quixeron ser<br />
poetas: Alifonso o Sabio <strong>de</strong> Castela, Alifonso Onc<strong>en</strong>o <strong>de</strong> León e don<br />
Dinis <strong>de</strong> Portugal, Alifonso Castelao e Ramón Cabanillas, Xaime<br />
Quintanilla e Alexandre Bóve<strong>da</strong>, figuras paradigmáticas do teu<br />
cerne, do teu ser e do teu esprito.<br />
Saudámoste oxe, coma un fito <strong>de</strong> esperanza, <strong>de</strong> cantiga, <strong>de</strong><br />
p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to, <strong>de</strong> liberta<strong>de</strong> e <strong>de</strong> trasc<strong>en</strong><strong>de</strong>ncia no oxe e no mañán, no<br />
mundo europeo oici<strong>de</strong>ntal e cristián, cuios camiños abriron mundo<br />
adiante os pelegríns que viñeron a ti e sairon <strong>de</strong> ti levando nos<br />
beizos l<strong>en</strong><strong>da</strong>, cantiga, profecía, emoción i-esperanza.<br />
Nista ofr<strong>en</strong><strong>da</strong> vai o noso s<strong>en</strong>tim<strong>en</strong>to, a nosa emoción pra ti,<br />
Galicia, como pobo, patria e nación <strong>de</strong> todos os <strong>galego</strong>s, <strong>de</strong>n<strong>de</strong> esta<br />
América don<strong>de</strong> vive o teu nome e o teu esprito <strong>de</strong> océano a océano,<br />
<strong>de</strong> cordilleira a cordilleira, pasando por Chacos qu<strong>en</strong>tes, por
98 Ramón Suárez Picallo<br />
Patagonias xia<strong>da</strong>s, por estreitos alporizados e por paisaxes vexetales<br />
que axu<strong>da</strong>ron a criar, cultivar e manter os teus millores fillos.<br />
E vai tamén o noso corazón e o noso esprito, alonxados <strong>de</strong> ti<br />
por anos e por leguas. E por iso mesmo, ca<strong>da</strong> día máis pretos <strong>de</strong> ti.<br />
Lugo, n.º 228, xullo <strong>de</strong> 1962.<br />
Lugo, n.º 264, xullo <strong>de</strong> 1965.
MENSAXE<br />
Adoitase <strong>en</strong> todo o mundo civilizado adicar nestes días <strong>de</strong><br />
Na<strong>da</strong>l e Aninovo, dialogando fra<strong>de</strong>rnalm<strong>en</strong>te, unhas x<strong>en</strong>tes coas<br />
outras, <strong>en</strong> a<strong>de</strong>mán <strong>de</strong> pacífico e cordial <strong>en</strong>t<strong>en</strong>dim<strong>en</strong>to. Faise esto <strong>en</strong><br />
lembranza, a<strong>de</strong>miración e respeto praquel n<strong>en</strong>o <strong>da</strong>do nun pesebre<br />
<strong>de</strong> Belén, fai agora mil novec<strong>en</strong>tos ses<strong>en</strong>ta e tres anos, ro<strong>de</strong>ado <strong>de</strong><br />
máxicos miragres no ceo e na terra. Porque il mesmo era miragre<br />
<strong>de</strong> paz, <strong>de</strong> concordia, <strong>de</strong> boan<strong>da</strong>nza, <strong>de</strong> estrela alumeante dos<br />
mais escuros camiños <strong>da</strong> humani<strong>da</strong><strong>de</strong>. Porque a sua vi<strong>da</strong> é <strong>da</strong><br />
humani<strong>da</strong><strong>de</strong>. Porque a sua vi<strong>da</strong> e a sua obra trasc<strong>en</strong><strong>de</strong>ron na vi<strong>da</strong><br />
espritual <strong>de</strong> moitas e moi ilustres comuni<strong>da</strong><strong>de</strong>s humáns. Porque<br />
aquela vi<strong>da</strong> e aquela obra sigu<strong>en</strong> s<strong>en</strong>do, aín<strong>da</strong> hoxe, o traverso <strong>de</strong><br />
vinte séculos, guieiro, refer<strong>en</strong>cia, e meta dos máis nobres valores<br />
do home como obra maestra <strong>da</strong> creación. Por algo, no meio e meio<br />
<strong>de</strong> todolos progresos ci<strong>en</strong>tíficos, teínicos, económicos e sociaes, a<br />
humani<strong>da</strong><strong>de</strong> retorna a aquela fonte promix<strong>en</strong>ia <strong>de</strong> augas craras e<br />
cristaínas pra limparse <strong>de</strong> lixosi<strong>da</strong><strong>de</strong>s <strong>da</strong> feroz loita do emoísmo, <strong>de</strong><br />
ambicións, e <strong>de</strong> afáns <strong>de</strong> dominación dos uns sobor dos outros.<br />
Iste xeito <strong>de</strong> lembrar a universal efeméri<strong>de</strong>s falando,<br />
dialogando i eispricándose chámase m<strong>en</strong>saxe; m<strong>en</strong>saxe que leva<br />
esplícito un <strong>de</strong>sexo <strong>de</strong> v<strong>en</strong>tura, <strong>de</strong> prosperi<strong>da</strong><strong>de</strong>, <strong>de</strong> sosego<br />
espritual, <strong>de</strong> paz e <strong>de</strong> concordia pra nós, pra nosas familias, pros<br />
nosos amigos, pros nosos adversarios, pros nosos veciños <strong>de</strong> xunta<br />
a porta, <strong>de</strong> mais lonxe e todolos veciños que integran o xénero<br />
humán, poboadores diste cativo planeta Terra; m<strong>en</strong>saxe que<br />
incita a <strong>de</strong>ixar <strong>de</strong> ban<strong>da</strong> os <strong>de</strong>sfeitos, as cativeces, as dificulta<strong>de</strong>s,<br />
as incompr<strong>en</strong>sións do próximo para buscar <strong>en</strong> todos as virtu<strong>de</strong>s<br />
creadoras que sempre se atopan si se buscan con afán e con<br />
paixón <strong>de</strong> b<strong>en</strong>. Por iso, aparella<strong>da</strong> ó m<strong>en</strong>saxe v<strong>en</strong> a festa no sagro
100 Ramón Suárez Picallo<br />
convidio familiar do pan e do viño <strong>de</strong> to<strong>da</strong>las celebracións e to<strong>da</strong>s<br />
as cordiaes hospitali<strong>da</strong><strong>de</strong>s; a cea <strong>de</strong> noite boa <strong>de</strong> noite vella coas<br />
que lembramos a aqueles qu<strong>en</strong> Belén non tiveron cea, porque eran<br />
probes <strong>de</strong> sol<strong>en</strong>i<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>en</strong> b<strong>en</strong>s materiaes, máis opul<strong>en</strong>tos ricos <strong>en</strong><br />
b<strong>en</strong>s esprituales <strong>de</strong>ixados como her<strong>da</strong><strong>de</strong> as criaturas humáns <strong>de</strong><br />
to<strong>da</strong>s as xeracións do pasado e do porvir.<br />
Facer a felici<strong>da</strong><strong>de</strong> dun n<strong>en</strong>o probe aín<strong>da</strong> que sea som<strong>en</strong>tes<br />
por unha noite; acercarse con agarimo a un anciano <strong>en</strong>fermo;<br />
ofrecerlle o brazo a qu<strong>en</strong> non po<strong>de</strong> valerse <strong>de</strong> por sí; ter un<br />
p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to do amoroso afeito para cantos sofr<strong>en</strong> doores físicos<br />
ou doores esprituales ou morales; p<strong>en</strong>sar que todos somos irmáns<br />
nas pequ<strong>en</strong>as e nas gran<strong>de</strong>s comuni<strong>da</strong><strong>de</strong>s eis o mellor xeito <strong>de</strong><br />
festexar istes días fac<strong>en</strong>do un outo nas ru<strong>da</strong>s loitas materiaes,<br />
nas discrepancias e nas disi<strong>de</strong>ncias, pra est<strong>en</strong><strong>de</strong>rnos <strong>en</strong> a<strong>de</strong>mán<br />
<strong>de</strong> saudo fra<strong>de</strong>rnal e os corazóns abertos para <strong>da</strong>r e recoller nun<br />
intertroque creador o mellor que ca<strong>da</strong> un leva <strong>de</strong>ntro <strong>de</strong> sí como ser<br />
humán, civil e civilizado.<br />
Iste é noso m<strong>en</strong>saxe.<br />
Bos Aires. Lugo, <strong>de</strong>cembro <strong>de</strong> 1963.
GALICIA NAI E SEÑORA<br />
Unha vega<strong>da</strong> máis, pasou, cobrindo os espritos i os corazóns<br />
dos seus fillos, o nome sagro <strong>de</strong> Galicia, co seu esprito, coa sua<br />
lembranza, co sortilexio máxico <strong>da</strong> sau<strong>da</strong><strong>de</strong>, e coa forza inv<strong>en</strong>cíbel<br />
do que ela t<strong>en</strong>, pra nós, <strong>de</strong> fe, <strong>de</strong> esforzo e <strong>de</strong> espranza.<br />
Unha vega<strong>da</strong> máis pasou sobor <strong>de</strong> nós, o conxuro <strong>da</strong><br />
l<strong>en</strong><strong>da</strong> estreleci<strong>da</strong> na terra e no mar, on<strong>de</strong> t<strong>en</strong> vieiros e ronseles<br />
imborrábeles. E nós, os seus fillos fi<strong>de</strong>les s<strong>en</strong>timos e pres<strong>en</strong>timos o<br />
seu paso fugaz, coma unha invisíbel b<strong>en</strong>zón <strong>de</strong> boan<strong>da</strong>nza.<br />
Porque, ca<strong>da</strong> ano que pasa é máis forte <strong>en</strong>tre nós a sua<br />
omnipres<strong>en</strong>cia integral; no culto do idioma, no fom<strong>en</strong>to <strong>da</strong> cultura,<br />
na fraternal conviv<strong>en</strong>cia, civila e civiliza<strong>da</strong>, <strong>de</strong> todos os <strong>galego</strong>s, e<br />
<strong>da</strong>s suas istitucións repres<strong>en</strong>tativas <strong>de</strong> emigración.<br />
E xa que alá <strong>de</strong>ntro dos seus lin<strong>de</strong>iros xeográficos, o seu<br />
corpo i o seu esprito, están submetidos i opresos polos ferrollos <strong>da</strong><br />
tiranía, sirva <strong>de</strong> l<strong>en</strong>itivo a súa door, ista nosa fi<strong>de</strong>li<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> sempre.<br />
E sírvalles, tamén os que alí agar<strong>da</strong>n e traballan por días<br />
millores, <strong>de</strong> xusticia, <strong>de</strong> liberta<strong>de</strong> e <strong>de</strong> dini<strong>da</strong><strong>de</strong>, individual e coleitiva,<br />
como estímulo e soli<strong>da</strong>ri<strong>da</strong><strong>de</strong>, na sua gar<strong>da</strong> e nos seus traballos.<br />
Até que todos, eles e nós, poi<strong>da</strong>mos cantar xuntos, nunha<br />
albora<strong>da</strong> <strong>de</strong> groria, a profecía augural do bardo ilustre:<br />
***<br />
“Os tempos son chegados dos bardos <strong>da</strong>s e<strong>da</strong><strong>de</strong>s<br />
E as vosas vague<strong>da</strong><strong>de</strong>s comprido fin terán”.<br />
Bos Aires. Lugo, xullo <strong>de</strong> 1959.
6<br />
SEMBLANZAS
Suárez Picallo con Antón Alonso Ríos e María Casares.
CASTELAO SEMPRE PRESENTE<br />
Celebróuse, coma todolos anos, nos mes <strong>de</strong> Xaneiro un novo<br />
aniversario do pasam<strong>en</strong>to a inmortali<strong>da</strong><strong>de</strong> do noso gran Castelao: O<br />
patriota, o artista, o guieiro, o home <strong>de</strong> b<strong>en</strong>, carne e sangue corazón<br />
e pulos <strong>da</strong> Galiza eterna no tempo e no espacio.<br />
E, unha vega<strong>da</strong> máis como <strong>de</strong> cote os <strong>galego</strong>s bos e x<strong>en</strong>erosos<br />
que o amamos e o a<strong>de</strong>miramos <strong>en</strong> vi<strong>da</strong>, seguimos r<strong>en</strong>díndolle<br />
<strong>de</strong>voto hom<strong>en</strong>axe <strong>de</strong>pois <strong>da</strong> sua morte. Hom<strong>en</strong>axe r<strong>en</strong>dido as suas<br />
virtu<strong>de</strong>s, a sua vi<strong>da</strong> exemprar e a sua obra perdurabel. Porque<br />
o honorar a Castelao, honorámosnos a nós mesmos, e, sobor <strong>de</strong><br />
todo honoramos a nosa estirpe e a nosa patria galega.<br />
E coma no caso dos hérois, dos mártires e dos santos, o seu<br />
nome e a sua lembranza conquire ca<strong>da</strong> ano que pasa os contornos<br />
máis craros dos que fixeron, e dos que aín<strong>da</strong> sigu<strong>en</strong> e seguirán<br />
fac<strong>en</strong>do a millor historia.<br />
Bos Aires. Lugo, xaneiro <strong>de</strong> 1964.
ORACION PRA CASTELAO…<br />
Dita por Ramón Suárez Picallo o 7 <strong>de</strong> xaneiro <strong>de</strong> 1960, ós <strong>de</strong>s<br />
anos <strong>de</strong> seu pasam<strong>en</strong>to, no C<strong>en</strong>tro Gallego <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires e no lugar do<br />
seu velatorio.<br />
En terra allea, como se fora un pelegrino. En casa amiga,<br />
arro<strong>de</strong>ado <strong>de</strong> x<strong>en</strong>tes fraternas e <strong>de</strong>votas, coma si fora un Profeta ou<br />
un Patriarca bíblico, tivo pasam<strong>en</strong>to eiquí, nesta casa, e sobor <strong>de</strong>ste<br />
teito acolledor, o noso Castelao, fai hoxe, a ista mesma hora <strong>de</strong>s<br />
anos xustos.<br />
Os médicos ilustres que o trataron, dianosticadores <strong>da</strong>s<br />
do<strong>en</strong>zas do corpo carna, <strong>de</strong>ran, facía xa tempo, seu ditame:<br />
Castelao estaba afeitado dun mal físico que non perdoa. Que mata<br />
irremediabelem<strong>en</strong>te.<br />
Mais os poetas, que adoitan pescu<strong>da</strong>r nas do<strong>en</strong>zas do<br />
esprito, <strong>de</strong>ron tamén o seu dianóstico, por boca do seu Mestre maor,<br />
Ramón Cabanillas, morto tamén fai poucos días, nun poema que<br />
formula unha pregunta e <strong>da</strong> unha resposta:<br />
“¿De que mal morreu a nosa pr<strong>en</strong><strong>da</strong>?”<br />
“Morreo <strong>de</strong> amor a Terra”.<br />
Si, irmáns, <strong>de</strong>so morreu a nosa pr<strong>en</strong><strong>da</strong>. Do que fora amor<br />
dos seus amores. Sustancia e consustancia <strong>da</strong> sua vi<strong>da</strong> imorredoira.<br />
Ispiración e hálito do seu x<strong>en</strong>io <strong>de</strong> artista, ilusión i esperanza <strong>da</strong> sua<br />
emoción e <strong>da</strong> sua vocación <strong>de</strong> guieiro, <strong>de</strong> conductor e <strong>de</strong> re<strong>de</strong>ntor<br />
do seu pobo e <strong>da</strong> sua nación, <strong>en</strong> trance <strong>de</strong> r<strong>en</strong>acer e <strong>de</strong> recrear a sua<br />
persoali<strong>da</strong><strong>de</strong> política, histórica, espritual e cultural.<br />
Si, <strong>de</strong>so e por eso morreu Castelao. Dunha lonxanía <strong>de</strong> Galicia<br />
no tempo e no espacio, carne do seu corpo e pulso do seu esprito.
108 Ramón Suárez Picallo<br />
E nós seus irmáns e seus amigos, que cremos firmem<strong>en</strong>te<br />
nunha vi<strong>da</strong> per<strong>en</strong>ne alén <strong>da</strong> morte física, invocámolo i evocámolo<br />
hoxe, por sí, <strong>en</strong> esprito, quer estar xunta nós, a nosa veira, esta noite<br />
<strong>da</strong> sua lembranza. Invocámolo <strong>en</strong> omnipres<strong>en</strong>cia. Na pres<strong>en</strong>cia <strong>da</strong> sua<br />
fe, <strong>da</strong> sua espranza, e do seu outísimo nos outos <strong>de</strong>stinos <strong>da</strong> Patria,<br />
asoballa<strong>da</strong>, tronza<strong>da</strong> pola traición a sua traieitoria histórica.<br />
Invocámolo os que fomos seus compañeiros e camiños.<br />
Polos camiños <strong>da</strong> angustia e <strong>da</strong> agonía nos intres trem<strong>en</strong>dos <strong>da</strong><br />
<strong>de</strong>sespranza e do <strong>de</strong>sconsolo. E até polos camiños áridos e poir<strong>en</strong>tos<br />
do eisilio e do <strong>de</strong>sterro.<br />
E con nós, invocá<strong>de</strong>lo vós, <strong>galego</strong>s <strong>da</strong> emigración, que sabe<strong>de</strong>s<br />
dos seus traballos, do seu vivir, e do seu <strong>de</strong>svivirse por <strong>da</strong>rlle contido<br />
sólido, conc<strong>en</strong>cia patriótica e política, ós vosos traballos a prol <strong>da</strong><br />
galegui<strong>da</strong><strong>de</strong>. Que dialogáste<strong>de</strong>s con él <strong>en</strong>col <strong>de</strong> probremas ex<strong>en</strong>ciaes<br />
<strong>de</strong> Galicia. E que gozáste<strong>de</strong>s <strong>da</strong> gracia <strong>da</strong> sua verba socarrona<br />
contando anéidotas to<strong>da</strong>s con fío e punta. Que o arro<strong>de</strong>áste<strong>de</strong>s no seu<br />
mal incurabel, e que erguéste<strong>de</strong>s eiquí, niste mesmo lugar, a capela<br />
pro seu velatorio, como se vela un santo, un héroi ou mártir.<br />
Evocámolo e lembrámolo todos nós, para que a sua<br />
lembranza siga alumeando e ispirando os nosos esforzos e os nosos<br />
traballos a prol <strong>da</strong>s suas <strong>de</strong>i<strong>da</strong><strong>de</strong>s, <strong>da</strong> sua emoción máisima e<br />
perman<strong>en</strong>te: Galicia e a sua liberta<strong>de</strong>. Até que a Patria libre poi<strong>da</strong><br />
acollelo no seu seo como fillo, fi<strong>de</strong>lísimo e dileito, cando él volva<br />
polo mar, cubrindo singladuras <strong>de</strong> emoción baixo as Galaxias<br />
tremeluc<strong>en</strong>tes do firmam<strong>en</strong>to.<br />
***<br />
Esprito lumioso <strong>de</strong> Castelao, o sempre b<strong>en</strong> amado <strong>de</strong> Galicia<br />
e dos <strong>galego</strong>s, que estás <strong>en</strong>tre nós, a nosa veira, esta noite: Eiquí<br />
que<strong>da</strong>n pra ti pra tua lembranza istas verbas a xeito <strong>de</strong> oración.<br />
Ou, si ti queres, a xeito <strong>de</strong> doce e mainiña choiva que regue<br />
e fecun<strong>de</strong> o xardín on<strong>de</strong> frolecerán, no seu día, as tuas ilusións, as<br />
tuas espranzas, os teus esforzos todos, nunha amañeci<strong>da</strong> auroral <strong>de</strong><br />
nosa Patria Galega. ¡Así sexa!<br />
Bos Aires. Opinión Gallega, febreiro <strong>de</strong> 1960.
O SEÑOR DE TRASALBA<br />
Conoscimos persoalm<strong>en</strong>te a Ramón Otero Pedrayo, no mes<br />
<strong>de</strong> agosto do ano 1926, dous días <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> ter conoscido tamén<br />
a Castelao. Facíamos por <strong>da</strong>quela un viaxe a Galicia, <strong>de</strong>spois <strong>de</strong><br />
<strong>da</strong>zasete anos <strong>de</strong> aus<strong>en</strong>cia <strong>da</strong> Patria, botados <strong>en</strong> América. Pero xa<br />
moito <strong>de</strong>nantes, sabíamos <strong>da</strong> obra, <strong>da</strong> persoali<strong>da</strong><strong>de</strong> e do esprito <strong>da</strong>s<br />
duas figuras máis esgrevias <strong>da</strong> Nosa Galegui<strong>da</strong><strong>de</strong>, Castelao era soio<br />
e simprem<strong>en</strong>te Castelao, nam<strong>en</strong>tras que Ramón Otero Pedrayo era<br />
“O señor <strong>de</strong> Trasalba”. En certidume i <strong>en</strong> ver<strong>da</strong><strong>de</strong>, un gran señor <strong>da</strong><br />
Cultura, <strong>da</strong> Verba e do P<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to dunha terra opul<strong>en</strong>ta <strong>en</strong> tales<br />
dóns e b<strong>en</strong>s impo<strong>de</strong>rábeles doados <strong>de</strong>reitam<strong>en</strong>te pola gracia do seu<br />
Creador. D<strong>en</strong><strong>de</strong> aquela ficamos cautivos pra sempre <strong>da</strong> sua señorial<br />
pres<strong>en</strong>cia, dos seus <strong>de</strong>cires alados, e dos seus fondos p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>tos;<br />
e <strong>de</strong>ixamos <strong>de</strong> esguello a sua condición maxisterial <strong>de</strong> Profesor, para<br />
a<strong>de</strong>mirar a súa índole <strong>de</strong> home e <strong>de</strong> humanista.<br />
Máis tar<strong>de</strong> cando limos a sua beli<strong>da</strong> “Historia <strong>de</strong> la Cultura<br />
Gallega”, a sua “Guía <strong>de</strong> Galicia”, e outros <strong>textos</strong> saídos <strong>da</strong> sua<br />
fecun<strong>da</strong> pluma, p<strong>en</strong>samos nun lexítimo her<strong>de</strong>iro dos Francisco<br />
Sánchez, dos Feixóo, e dos Sarmi<strong>en</strong>to, precursores <strong>da</strong> r<strong>en</strong>asc<strong>en</strong>cia<br />
do ser sustantivo i eterno, no tempo e no espacio <strong>da</strong> nosa Patria<br />
ab<strong>en</strong>zoa<strong>da</strong>.<br />
***<br />
Cinco anos <strong>de</strong>spois, no 1931, Otero Pedrayo, Castelao,<br />
Antón Villar Ponte e qu<strong>en</strong> escribe estas liñas, atopámonos outra<br />
vez <strong>en</strong> Madrid, como persoeiros <strong>de</strong> Galicia nas Cortes Constituíntes<br />
<strong>da</strong> Repúbrica Española. Nós, que conoscimos a Otero Pedrayo,<br />
historiador e xeógrafo, como com<strong>en</strong>tarista <strong>de</strong> Humani<strong>da</strong><strong>de</strong>s crásicas,<br />
como novelista, poeta e autor dramático, como católico ouservante
110 Ramón Suárez Picallo<br />
amigo <strong>de</strong> Prisciliano, como tradutor <strong>de</strong> Goethe, e como primeiro<br />
tradutor, na P<strong>en</strong>ínsula Ibérica, do “Ulises” <strong>de</strong> James Joyce, non<br />
sospeitábamos que, a<strong>de</strong>máis <strong>de</strong> todo eso, o señor <strong>de</strong> Trasalba,<br />
levaba <strong>de</strong>ntro <strong>de</strong> sí unha viva vocación política, <strong>en</strong>t<strong>en</strong><strong>de</strong>ndo a<br />
Política ó nobre xeito <strong>de</strong> Aristóteles; un político repubricano,<br />
católico e fe<strong>de</strong>ral, firmante, xunto con <strong>galego</strong>s, vascos e cataláns <strong>en</strong><br />
primeiro termo, <strong>da</strong> primeira <strong>en</strong>m<strong>en</strong><strong>da</strong> constitucioal que discutiron<br />
aquelas cortes memorábeles:<br />
“España es una república fe<strong>de</strong>ral”. Un político <strong>de</strong> estilo<br />
europeo conviv<strong>en</strong>te e tolerante, disposto a <strong>de</strong>svivirse polo seu<br />
<strong>de</strong>reito <strong>de</strong> crer e polo <strong>de</strong>reito dos <strong>de</strong>máis a non crer, ou a crer con<br />
difer<strong>en</strong>te fe <strong>da</strong> sua fe.<br />
Faríanos falla escribir un libro, som<strong>en</strong>tes coas anécdotas <strong>de</strong><br />
Otero Pedrayo, durante a sua tempa<strong>da</strong> <strong>de</strong> político <strong>galego</strong> resi<strong>de</strong>nte<br />
<strong>en</strong> Madrid. D<strong>en</strong><strong>de</strong> aquela dona, estristeci<strong>da</strong> i <strong>en</strong>loita<strong>da</strong>, que pasaba<br />
por bisneta dun “gran repúblico”, que o visitaba unha vez por<br />
semán, levándolle c<strong>en</strong> pesetas por visita; <strong>de</strong>ica o pillabán con traza<br />
<strong>de</strong> paragüeiro ou <strong>de</strong> afiador <strong>de</strong> San Miguel do Campo que tiña que<br />
voltar a Terra, por mor <strong>de</strong> unha terríbel <strong>en</strong>ferme<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>da</strong> súa nai... i<br />
él sempre gran señor <strong>de</strong> mans abertas, servindo <strong>de</strong> pano <strong>de</strong> bágoas<br />
a cantos se lle arrechegaban por fas ou por nefas.<br />
Fraternalm<strong>en</strong>te amigo <strong>de</strong> poetas, <strong>de</strong> escritores, <strong>de</strong> pintores<br />
e <strong>de</strong> tolos maravillosos; mestre paternal dos seus alunos, naquil<br />
Our<strong>en</strong>se prócer, sempre fi<strong>de</strong>l as tradicións máis beli<strong>da</strong>s <strong>da</strong> lingua,<br />
<strong>de</strong> esprito e <strong>da</strong> Cultura <strong>de</strong> Galicia, cecáis sexa hoxe un dos poucos<br />
homes <strong>de</strong> aituación e siñificación púbricas, <strong>de</strong> to<strong>da</strong> a nosa Terra,<br />
que non t<strong>en</strong> nemigos, nin antre mouros nin antre cristiáns. Tamaña<br />
xerarquía moral, concé<strong>de</strong>nlla <strong>de</strong> consún a sua sabi<strong>de</strong>ncia, a sua<br />
limpa historia púbrica e priva<strong>da</strong>; e por sobor <strong>de</strong> todo, a sua índole<br />
<strong>de</strong> cabaleiro do esprito e <strong>de</strong> home <strong>de</strong> b<strong>en</strong> a carta cabal.<br />
Bos Aires. Opinión Gallega, xuño-xullo <strong>de</strong> 1959.
DON MANOEL LUGRÍS FREIRE<br />
Na ri<strong>de</strong>ira vila <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, partido xudicial <strong>de</strong> Betanzos,<br />
provincia <strong>da</strong> Coruña, nasceu fai agora c<strong>en</strong> anos esta esgrevia figura <strong>da</strong><br />
galegui<strong>da</strong><strong>de</strong>, do fe<strong>de</strong>ralismo e <strong>da</strong> <strong>de</strong>mocracia. Morreu na ci<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
<strong>de</strong> María Pita, pouco <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> producirse a traición insurreicional<br />
que <strong>de</strong>rriba a nac<strong>en</strong>te <strong>de</strong>mocracia p<strong>en</strong>unsular repubricana, que lle<br />
ofrecía a Galiza a espranza <strong>de</strong> conquerir os i<strong>de</strong>aes que alumearan a<br />
vi<strong>da</strong> <strong>en</strong>teira <strong>de</strong> don Manuel Lugrís Freire.<br />
Cando se proclamou a fugaz República Española –1873–<br />
Lugrís tiña <strong>de</strong>z anos <strong>de</strong> e<strong>da</strong><strong>de</strong>. Era alumno dun famoso escolante<br />
<strong>de</strong> Sa<strong>da</strong> Darriba, conoscido <strong>en</strong> to<strong>da</strong> a comarca polas súas liberales<br />
i<strong>de</strong>ias e pola sua afervoa<strong>da</strong> emoción galega. Conoscíase ese mestre<br />
exemprar co seu nome <strong>de</strong> pila, que era don Crisanto. O escolante,<br />
empezou a forxar na lama do rapaz alumno, anceios, i<strong>de</strong>ias,<br />
espranzas, e tamén, unha esquisita s<strong>en</strong>sibili<strong>da</strong><strong>de</strong>, que había <strong>de</strong> frolecer<br />
<strong>de</strong>spois nun gran escritor, poeta e dramaturgo <strong>en</strong> lingoa galega.<br />
Contos <strong>de</strong> Asieumedre forman unha coleición preciosa <strong>de</strong> l<strong>en</strong><strong>da</strong>s,<br />
tradicións e misterios que teñ<strong>en</strong> por esceario O Qu<strong>en</strong>cle <strong>de</strong> Lixandre,<br />
a al<strong>de</strong>a <strong>de</strong> Rioboro e o Val <strong>de</strong> Beloy. Entre as súas obras teatrales máis<br />
conosci<strong>da</strong>s e populares figuran: Mareiras, A esta<strong>de</strong>íña, Minia e outras<br />
obras precursoras <strong>de</strong> todo o teatro <strong>galego</strong> do noso tempo. Como<br />
poeta, to<strong>da</strong> a súa obra está influí<strong>da</strong> por nobles ac<strong>en</strong>tos pon<strong>da</strong>lianos,<br />
xa que don Manoel fora amigo <strong>en</strong>trañabel e a<strong>de</strong>mirador <strong>de</strong>voto, do<br />
outísimo poeta <strong>de</strong> Ponteceso, <strong>de</strong> qu<strong>en</strong> recolleu unha seleición <strong>de</strong><br />
poesías escrita <strong>en</strong> cartós, cuio orixinaes están na Aca<strong>de</strong>mia Galega,<br />
rexistrados co tídoo Os Eoas.<br />
Entre os poemas máis conoscidos e <strong>de</strong> máis forza simbólica<br />
que escribíu Lugrís Freire, figura “Castro <strong>da</strong> Fragachán”, que se recitou<br />
durante a repúbrica <strong>en</strong> to<strong>da</strong>s as escolas <strong>da</strong> bisbarra mariñana.
112 Ramón Suárez Picallo<br />
Por istes e outros méritos literarios foi nomeado Presi<strong>de</strong>nte<br />
<strong>da</strong> Aca<strong>de</strong>mia Galega, até a sua morte.<br />
Vi<strong>da</strong> política<br />
D<strong>en</strong><strong>de</strong> fins do pasado século don Manoel <strong>en</strong>rolóuse<br />
<strong>de</strong>cidi<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te nas corr<strong>en</strong>tes políticas galeguistas, repubricáns<br />
e <strong>de</strong>mocráticas. En 1908 formou parte <strong>de</strong> Soli<strong>da</strong>ri<strong>da</strong><strong>de</strong> Galega,<br />
un movem<strong>en</strong>to pangaleguista equival<strong>en</strong>te no p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to e nos<br />
propósitos a Soli<strong>da</strong>ri<strong>da</strong>d Catalana, e que integraban os homes máis<br />
ilustres <strong>da</strong> política, <strong>da</strong>s letras e do p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to <strong>da</strong> Galiza <strong>da</strong>quel<br />
intre; e que tiña como base es<strong>en</strong>cial <strong>da</strong> sua laboura proselitista<br />
a re<strong>de</strong>nción, o <strong>de</strong>spertam<strong>en</strong>to, e a diñificación dos labradores<br />
<strong>de</strong> Galiza. Iste movem<strong>en</strong>to había <strong>de</strong> rexurdir <strong>de</strong>spois no famoso<br />
Movim<strong>en</strong>to Agrario <strong>de</strong> Galiza que insuflaran Basilio Álvarez, Portela<br />
Valla<strong>da</strong>res, don Rodrigo Sanz e outras gran<strong>de</strong>s figuras <strong>de</strong> primeiro<br />
prano na política militante galega.<br />
Nam<strong>en</strong>tras, don Manoel Lugrís aituaba no partido repubricano<br />
fe<strong>de</strong>ral, na sua seición <strong>da</strong> Cruña. En 1917 foi, con outros, fun<strong>da</strong>dor<br />
<strong>da</strong>s Irman<strong>da</strong><strong>de</strong>s <strong>da</strong> Fala e ó procramarse a segun<strong>da</strong> repúbrica, <strong>en</strong> 1931,<br />
formou parte <strong>da</strong> Asamblea <strong>da</strong> Cruña pro estatuto <strong>galego</strong>, eisí como <strong>de</strong><br />
to<strong>da</strong>s as comisións que aituaban na capital <strong>de</strong> Galiza, preparando as<br />
eleicións <strong>da</strong>s Cortes Costitui<strong>en</strong>tes i a espera<strong>da</strong> autonomía, que fora un<br />
xeito <strong>de</strong> ilusión maísima <strong>da</strong> vi<strong>da</strong> diste patriarca. No chamado bi<strong>en</strong>io<br />
negro e <strong>de</strong>spois, nas eleicións do febreiro <strong>de</strong> 1936, e nas xorna<strong>da</strong>s do<br />
Plebiscito, xa mui velliño aín<strong>da</strong> seguía s<strong>en</strong>do o gran orador, o escritor e o<br />
poeta sempre ó servicio <strong>de</strong> Galiza. o <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iro aito <strong>da</strong> sua vi<strong>da</strong> política<br />
foi o voto polo Estatuto, o 28 <strong>de</strong> San Xoán <strong>de</strong> 1936. Catro rapaces <strong>da</strong>s<br />
moce<strong>da</strong><strong>de</strong>s galeguistas <strong>da</strong> Cruña, que podían ser seus bisnetos, foronno<br />
buscar á súa casa e levárono ó Colexio Eleitoral, facéndolle Gar<strong>da</strong> <strong>de</strong><br />
Honor. Despois <strong>de</strong> emitido o seu voto, botouse a chorar e dixo: “Agora<br />
xa podo morrer”. I <strong>en</strong> efeito, morreu poucos días <strong>de</strong>pois.<br />
A sua vi<strong>da</strong> afeitiva<br />
Despois <strong>da</strong> súa familia, o seu gran amor, era o amor a Galiza, as<br />
suas paisaxes, a sua cultura, as súas tradicións, e sobor todo a súa lingua,
Don Manoel Lugrís Freire<br />
113<br />
á que lle foi fi<strong>de</strong>lísimo, ó longo e ó ancho <strong>da</strong> sua obra política, literaria<br />
i espritoal. Estabelecido na Cruña como outo funcionario <strong>da</strong> traí<strong>da</strong><br />
<strong>de</strong> augas, iba tó<strong>da</strong>las semáns a facer unha visita á súa vila <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>,<br />
nunca esqueci<strong>da</strong>. Iba con particular <strong>de</strong>voción tódolos 15 <strong>de</strong> agosto,<br />
festa patronal baixo a advocación mariana <strong>da</strong> Raíña dos Ánxeles.<br />
Iste home, repubricán <strong>de</strong> sempre, non <strong>de</strong>ixou nunca <strong>de</strong> ofrecerlle<br />
seu homaxe na sua dia<strong>da</strong> maior á Patrona <strong>da</strong> parroquia don<strong>de</strong><br />
fora bautismado. Leváballe froles e incrinábase, diante <strong>de</strong>la, nunha<br />
meditación sin verbas. Ista imax<strong>en</strong> que é <strong>de</strong> pedra, <strong>de</strong> nobre estilo<br />
barroco do século XVII t<strong>en</strong> unha l<strong>en</strong><strong>da</strong> miragrosa mui axeita<strong>da</strong> ó<br />
esprito mariñán <strong>de</strong> don Manoel. Aparesceu florando <strong>en</strong>riba <strong>da</strong>s augas,<br />
no meio dunha grandísima torm<strong>en</strong>ta, dunha suesta <strong>da</strong> pavorosa. Foi<br />
recolli<strong>da</strong> por un dos mariñeiros que lle pediron que fixera calmar<br />
a mareira, e que a farían patrona do primeiro porto on<strong>de</strong> a barca<br />
peixeira fixera arriba<strong>da</strong>. E arribou a Sa<strong>da</strong> e alí quedou <strong>de</strong> patrona.<br />
As visitas <strong>de</strong> don Manoel a Sa<strong>da</strong> polas festas <strong>de</strong> agosto, creábanlle<br />
un gran probrema, pois tó<strong>da</strong>las familias <strong>da</strong> comarca querían ter o honor<br />
<strong>de</strong> s<strong>en</strong>talo á sua mesa na gran dia<strong>da</strong> festeira. E don Manoel moitas veces,<br />
tuvo que pasar varios días pra non faltar a ningunha invitación.<br />
Sa<strong>da</strong> correspondíalle ó seu escritor e poeta na moe<strong>da</strong> <strong>de</strong> ouro<br />
<strong>da</strong> sua estimanza e do seu amor. Eisí imediatam<strong>en</strong>te <strong>de</strong> procrama<strong>da</strong><br />
a Repúbrica, a av<strong>en</strong>i<strong>da</strong> principal <strong>da</strong> vila foi bautisma<strong>da</strong> co nome <strong>de</strong><br />
Manoel Lugrís Freire, nome que naturalm<strong>en</strong>te, foi borrado polos<br />
que viñeron <strong>de</strong>spois pra poñerlle un nome absolutam<strong>en</strong>te estrano.<br />
Hoxe, na efeméri<strong>de</strong> c<strong>en</strong>t<strong>en</strong>aria do seu natalicio, é cuasi que<br />
seguro que <strong>en</strong> Galiza non poi<strong>da</strong> ser evoca<strong>da</strong> nin festexa<strong>da</strong> como<br />
se meresce a figura do gran patriarca. Mais a outra Galiza, a Galiza<br />
emigra<strong>da</strong>, que o amou a traveso dos seus escritos, <strong>da</strong> súa obra e <strong>da</strong><br />
súa índole <strong>de</strong> patriota <strong>galego</strong> vertical e insobornabel, evócao <strong>de</strong>n<strong>de</strong><br />
lonxe e man<strong>da</strong> como m<strong>en</strong>saxe impalpabel, por <strong>en</strong>riba do mar, istas<br />
verbas a xeito <strong>de</strong> doce choiva pola sua lembranza, pola sua memoria<br />
e pola sua inmortali<strong>da</strong><strong>de</strong> no tempo e no espacio.<br />
Lugo, marzo <strong>de</strong> 1963.
VERBAS PRA RAMÓN BEADE MÉNDEZ NA SÚA MORTE<br />
Tiña a prestancia física dun gran señor rural i o esprito<br />
dun poeta que non facía versos. Amaba a terra coma leira, coma<br />
paisaxe, como <strong>de</strong>sp<strong>en</strong>sa e coma carne <strong>da</strong> sua propia carne. Por eso<br />
a traballaba coas suas propias mans.<br />
Falaba acouga<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te a nosa fala, coa suavi<strong>da</strong><strong>de</strong> musical<br />
dunha cantiga ala<strong>da</strong>, e tiña nos ollos unha mira<strong>da</strong> limpa, alonga<strong>da</strong><br />
chea <strong>de</strong> amical t<strong>en</strong>rura prás x<strong>en</strong>tes e prás cousas que o ro<strong>de</strong>aban.<br />
Era socialista <strong>de</strong> p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to universal: pero para el o<br />
Universo i as suas cousas, escom<strong>en</strong>zaban <strong>en</strong> San Martiño <strong>de</strong> Tiobre,<br />
nos ale<strong>da</strong>ños <strong>da</strong> vella vila <strong>de</strong> Betanzos nas ribeiras fecun<strong>da</strong>s e<br />
xocun<strong>da</strong>s do Man<strong>de</strong>o, no corazón <strong>da</strong>s Mariñas, e remataban no<br />
cabo do mundo.<br />
Pai exemprar, espello <strong>de</strong> amigos, frol <strong>de</strong> loitadores, era,<br />
fun<strong>da</strong>m<strong>en</strong>talm<strong>en</strong>te, un home <strong>de</strong> b<strong>en</strong>, incapaz <strong>de</strong> unha x<strong>en</strong>reira<br />
innobre, nin xiquera prós seus nemigos máis innobres.<br />
Percorremos xuntos moitos camiños, soñando, falando,<br />
v<strong>en</strong>do e meditando <strong>en</strong>col <strong>da</strong> Patria Galega, do seu pres<strong>en</strong>te e do seu<br />
porvir, <strong>en</strong>tre labregos inxeles que o tiñan, máis que por xefe, por<br />
irmán e por apóstolo.<br />
Todo aquello foi interrumpido pola traición alevosa, que<br />
o tuvo arre<strong>da</strong>do do mundo once anos, ocultado e amparado, por<br />
amigos fi<strong>de</strong>les, <strong>en</strong>tre os que se contaban dous sacerdotes, cristianos<br />
e <strong>galego</strong>s. Cando voltou ó mundo, <strong>de</strong>ulle noxo e cecais <strong>de</strong>so<br />
morreu. De noxo, <strong>de</strong> ira, <strong>de</strong> carraxe polo que vían os seus ollos,<br />
<strong>de</strong>safeitos a ver taes cousas, porque os homes coma él po<strong>de</strong>n morrer
116 Ramón Suárez Picallo<br />
<strong>de</strong>so, <strong>de</strong> unha do<strong>en</strong>za que os médicos aín<strong>da</strong> non teñ<strong>en</strong> crasifica<strong>da</strong>,<br />
n<strong>en</strong> <strong>da</strong>snostica<strong>da</strong>.<br />
Fraternal amigo Ramón <strong>de</strong>ica logo. E perdóame se che teño<br />
<strong>en</strong>vexa por estares ahí, <strong>en</strong>volto na terra, sagra, que tanto temos<br />
amado, servido e traballado, nela e pra ela. A<strong>de</strong>us Ramón.<br />
Opinión Gallega, xullo <strong>de</strong> 1956.
VERBAS DE RAMÓN SUÁREZ PICALLO NO AGASALLO DO<br />
CONSELLO DE GALIZA A MARÍA CASARES<br />
Pra ti, María Casares, nosa irmán <strong>en</strong> Galicia e no amor á<br />
Liberta<strong>de</strong>, <strong>en</strong> homaxe a ti, <strong>en</strong> sinal <strong>de</strong> a<strong>de</strong>miración por ti t<strong>en</strong><strong>de</strong>use<br />
ista mesa. As persoas que a ro<strong>de</strong>an, donas e cabaleiros, pert<strong>en</strong>c<strong>en</strong><br />
a ista Galicia I<strong>de</strong>al que é Bu<strong>en</strong>os Aires con tresc<strong>en</strong>tos mil <strong>galego</strong>s.<br />
Traballan todos e to<strong>da</strong>s a prol <strong>da</strong>s suas máis diversas institucións<br />
repres<strong>en</strong>tativas. É dicir, traballan por Galicia e pola sua elevación<br />
cultural i espritual, e, tamén por reconquerir a sua liberta<strong>de</strong>.<br />
Convocounas o <strong>Consello</strong> <strong>de</strong> Galiza, e som<strong>en</strong>tes a premura do tempo<br />
impidíu que o número non sexa maior, xa que, o conxuro do teu<br />
nome ilustre, <strong>de</strong> non ser por eso, serían milleiros os que te ro<strong>de</strong>arían<br />
ista noite.<br />
A pesares <strong>da</strong> siñificación e <strong>da</strong> resoancia histórica do teu<br />
apellido na historia <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira <strong>de</strong> Galicia, que nós valoramos, iste<br />
homaxe e som<strong>en</strong>tes pra ti, María Casares, artista x<strong>en</strong>ial na nobre arte<br />
teatral, istrum<strong>en</strong>to precisoso <strong>de</strong> cultura e <strong>de</strong> emoción populares; e<br />
no que ocupas un posto <strong>de</strong> primeira <strong>en</strong>tras primeiras do mundo.<br />
Porque vemos na tua groria e na eisaltación <strong>da</strong> tua persoa, a<br />
eisaltación i a grorificación <strong>da</strong> nosa Patria Galega. Eisí, como vemos,<br />
continua<strong>da</strong> <strong>en</strong> ti, a continui<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> outras gran<strong>de</strong>s mulleres nosas:<br />
a misericordia <strong>de</strong> Conceución Ar<strong>en</strong>al, o lirismo <strong>de</strong> Rosalía, o s<strong>en</strong>so<br />
crítico <strong>da</strong> Con<strong>de</strong>sa i o valor heróico i arriscado <strong>da</strong> nosa veciña María<br />
Pita; valores fem<strong>en</strong>inos <strong>da</strong> Nosa Galicia, Matriarcal e Maternal; é<br />
<strong>de</strong>cir, terra <strong>de</strong> gran<strong>de</strong>s mulleres, irmás <strong>de</strong>staca<strong>da</strong>s <strong>da</strong> comuni<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
<strong>de</strong> heroinas homil<strong>de</strong>s, sofri<strong>da</strong>s e valerosas, que traballan a terra,<br />
crían b<strong>en</strong> aos seus fillos e, <strong>de</strong>spois, rezan por eles cando an<strong>da</strong>n<br />
percorr<strong>en</strong>do os camiños do mundo. De to<strong>da</strong>s elas eres ti parigual,<br />
porque eres hoxe a máis extraordinaria muller galega do mundo.
118 Ramón Suárez Picallo<br />
Non importa que esteas <strong>en</strong> París, é sempre a capital <strong>de</strong> tódolos<br />
gran<strong>de</strong>s espritos. Por eso ningún esprito superior se sinte estranxeiro<br />
<strong>en</strong> París. E m<strong>en</strong>os ti, <strong>en</strong>carrega<strong>da</strong> <strong>de</strong> ter relación perma<strong>en</strong>te con<br />
Corneille e con Racine, con Balzac e con Víctor Hugo, dándolles<br />
carne, sangue e corazón, esprito ás súas criaturas <strong>de</strong> Arte.<br />
Nós sabemos que <strong>en</strong>volvéndote, arro<strong>de</strong>ándote, dándoche<br />
hálito, azos e pulos, vai a sombra proteitora e b<strong>en</strong>fatoira, <strong>de</strong> Galicia,<br />
a xeito <strong>de</strong> Musa e Fa<strong>da</strong>. A lembranza <strong>de</strong> Rosalía e <strong>de</strong> Curros, a visión<br />
<strong>da</strong> Patria b<strong>en</strong> ama<strong>da</strong> van alumeando, cubrindo <strong>de</strong> aureola e <strong>de</strong> lus<br />
os teus camiños. ¡Que eisí sexa sempre María Casares!<br />
Pra que cando voltemos á Terra, <strong>en</strong> corpo físico ou <strong>en</strong><br />
esprito impapabel, atopémoste a ti, ou ao teu nome grorificado por<br />
tódolos seus recunchos. Especialm<strong>en</strong>te naqueles recunchos que<br />
che son máis amados. A Cruña, Monelos, Perillo, Montrove, Santa<br />
Cristina, Riazor, Batiagueiros. Porque eisí, na groria do teu nome,<br />
atoparemos grorifica<strong>da</strong> a Galicia.<br />
Unión Gallega, outubro <strong>de</strong> 1957.
MANOEL L. FREIRE-CALVELO<br />
O rexurdir galeguista, que nesta hora augural pra Galicia une<br />
<strong>en</strong> sagro apreixam<strong>en</strong>to a o millor <strong>da</strong> nosa inteleituali<strong>da</strong><strong>de</strong> escom<strong>en</strong>za<br />
a <strong>da</strong>r os seus froitos. Detrás <strong>de</strong>sta x<strong>en</strong>eración vislúmbranse xa a os<br />
que han <strong>de</strong> irlle <strong>en</strong> seguim<strong>en</strong>to. E vislúmbranse non som<strong>en</strong>tes<br />
nas ci<strong>da</strong><strong>de</strong>s, s<strong>en</strong>ón que nas pequ<strong>en</strong>as vilas e aín<strong>da</strong> nas al<strong>de</strong>ias<br />
atópanse rapaces acesos no lume sagro do amor a Terra, arelantes <strong>de</strong><br />
ofercerlle o seu esforzo pra sua re<strong>de</strong>nción. Rapaces noviños, cheos<br />
<strong>de</strong> sau<strong>de</strong> moral e física, don<strong>de</strong> xermina vigorosam<strong>en</strong>te a sem<strong>en</strong>te<br />
dos Mestres.<br />
Unha <strong>da</strong>s cousas que máis me <strong>en</strong>cheu <strong>de</strong> ledicia o meu<br />
esprito ao chegar a miña vila natal, a Sa<strong>da</strong> dos meus amores, foi<br />
saber que n’ela habia unha xuntanza nazonalista <strong>de</strong> rapaces cuásique<br />
todos m<strong>en</strong>ores <strong>de</strong> 20 anos. E ain<strong>da</strong> mais, cando soup<strong>en</strong> que un<br />
hirman meu, que tiña dous anos cando <strong>de</strong>ixei o fogar paterno,<br />
formaba parte d’ela. Quix<strong>en</strong> visitala. Nas roíñas dun vello muíño, á<br />
sombra do Castelo <strong>de</strong> Corbeiroa, na veira mesma do mar, t<strong>en</strong> a sua<br />
se<strong>de</strong> este novo feixe <strong>de</strong> loitadores <strong>da</strong> Terra. Meu irmán sirvíume <strong>de</strong><br />
guía. Petou a porta cunha sinal especial e respon<strong>de</strong>ron <strong>de</strong> <strong>de</strong>ntro:<br />
“Couce”<br />
“Asimán” –dixo o meu guía. (Estas verbas –verbas usa<strong>da</strong>s<br />
polos mariñeiros pra our<strong>en</strong>tar o goberno <strong>da</strong>s nosas minuetas– non<br />
ouvi<strong>da</strong>s por min facía moitos anos, estremecéronme). “Terra a Nosa”,<br />
insistíu o <strong>de</strong> <strong>de</strong>ntro. “Terra”, respon<strong>de</strong>u <strong>de</strong> novo. Abriuse a porta.<br />
Unha lus <strong>de</strong> carburo alumeaba un salonciño don<strong>de</strong> había unha<br />
mesa con libros, xornaes e revistas galegas –<strong>en</strong>tre elas Céltiga– e<br />
na pare<strong>de</strong>, como nun altar a ban<strong>de</strong>ira galega, ca fouce, co remo<br />
atravesado e coa estrela. Debaixo esta l<strong>en</strong><strong>da</strong>: “Mareiras”. Xuntaza
120 Ramón Suárez Picallo<br />
Nacionalista dos rapaces mariñeiros <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>. Cando souperon<br />
qu<strong>en</strong> eu era, puxéronse <strong>de</strong> pé e relixiosam<strong>en</strong>te, cantaron o Hino<br />
Galego. As súas facianas, aín<strong>da</strong> non poboa<strong>da</strong>s polo bozo, máis xa<br />
tosta<strong>da</strong>s polo v<strong>en</strong>to e polos salseiros, na dura brega <strong>de</strong> arrincarlle<br />
a o mar o bocado <strong>de</strong> pan, conquerían coa canción <strong>da</strong> Patria, tal<br />
xeito <strong>de</strong> t<strong>en</strong>rura que me dou gana <strong>de</strong> os bicar. Despois, un n<strong>en</strong>iño<br />
<strong>de</strong> 11 anos rezou –está é a espresión– “Galicia” <strong>de</strong> Cabanillas con<br />
tanta <strong>en</strong>erxía e propie<strong>da</strong><strong>de</strong>, que <strong>de</strong> atoparse alí o Poeta <strong>da</strong> Raza<br />
houbérao apreixado. Eu, pola miña parte, confeso que non trocaría<br />
o máis apoteósico homaxe, por este sinxelo, emocionante, que me<br />
tributaron os rapaces mariñeiros do meu pobo natal.<br />
Os regram<strong>en</strong>tos <strong>da</strong> <strong>de</strong>vandita xuntanza non po<strong>de</strong>n ser máis<br />
breves e esplícitos. Costan <strong>de</strong> tres artigos, a saber:<br />
1º- Def<strong>en</strong><strong>de</strong>r a Nosa Terra e a Nosa Fala contra os seus<br />
nemigos <strong>de</strong> fora e <strong>de</strong> <strong>de</strong>ntro <strong>de</strong>la, aín<strong>da</strong> que pra elo haixa que<br />
espoñer a vi<strong>da</strong>.<br />
2º- Conquerir pra Causa <strong>da</strong> Liber<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> Galicia a todolos<br />
rapaces <strong>da</strong> veiramar, tratandoos como irmáns b<strong>en</strong>queridos.<br />
2º- Falar <strong>en</strong> <strong>galego</strong>, cantar <strong>en</strong> <strong>galego</strong>, p<strong>en</strong>sar <strong>en</strong> <strong>galego</strong>,<br />
<strong>de</strong>ntro e fora <strong>da</strong> xuntanza e facerlle a guerra a qu<strong>en</strong> así non o faga.<br />
Polo <strong>de</strong> agora soio sa<strong>en</strong> a rua os días <strong>de</strong> festa coa gaita, as<br />
tradicionaes conchas <strong>de</strong> vieira, e o pan<strong>de</strong>iro, cantan unha boa coleición<br />
<strong>de</strong> cantigas mariñeiras, algunhas axeita<strong>da</strong>s as aspiracións galeguistas.<br />
Cantan o Hino Galego, e cando o fan non som<strong>en</strong>tes están<br />
eles <strong>de</strong>scobertos, s<strong>en</strong>ón que fanlle estalo, polas boas ou polas malas,<br />
a cantos os escoitan. Polas noites, lén, estu<strong>da</strong>n, din poesías e p<strong>en</strong>sar<br />
crear un cadro que repres<strong>en</strong>te teatro <strong>galego</strong>, especialm<strong>en</strong>te o <strong>de</strong><br />
Lugrís Freire, que t<strong>en</strong> como esceario a vila <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, seu pobo natal.<br />
Decateime axiña que unha man hábil, unha s<strong>en</strong>sibili<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
esquisita tiña que an<strong>da</strong>r polo meio. Cando perguntei polo mestre <strong>de</strong><br />
todo aquelo, as olla<strong>da</strong>s to<strong>da</strong>s caeron sobor dun rapaz a qu<strong>en</strong> conosc<strong>en</strong><br />
os leutores <strong>de</strong> CELTIGA, Freire-Calvelo, un nome conoscido non<br />
som<strong>en</strong>tes <strong>en</strong> Sa<strong>da</strong> por estar vinculado a moitos sucesos alí habidos,<br />
s<strong>en</strong>ón que <strong>en</strong> todolos xornaes <strong>galego</strong>s <strong>de</strong> <strong>de</strong>ntro e <strong>de</strong> fora <strong>de</strong> Galiza
Manoel L. Freire-Calvelo<br />
121<br />
figuran seus traballos, adicados todos a gabar as incomparábeles<br />
belezas <strong>da</strong>s nosas mariñas, ateigados todos <strong>de</strong> tremante fraterni<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
pros fam<strong>en</strong>tos <strong>de</strong> pan e <strong>de</strong> xusticia. As traxedias dos nosos fogares<br />
–meio labregos e meio mariñeiros– o abandono <strong>en</strong> que os teñ<strong>en</strong> os<br />
<strong>de</strong> arriba; as falcatrua<strong>da</strong>s dos caciques, gran<strong>de</strong>s e pequ<strong>en</strong>os, tuveron<br />
e teñ<strong>en</strong> neste rapaz, seu espositor máis outo e <strong>en</strong>érxico. Pra elo<br />
vaise, como que<strong>da</strong> dito, <strong>de</strong> todolos xornaes <strong>galego</strong>s e non <strong>galego</strong>s.<br />
E cando esto non lle abon<strong>da</strong>, cun esprito quixotista admirabel,<br />
fun<strong>da</strong> e dirixe polo seu esforzo, pubricacións locales cos mesmos<br />
propósitos nobres e x<strong>en</strong>erosos. Aín<strong>da</strong> non t<strong>en</strong> 20 anos. Estu<strong>da</strong>nte<br />
<strong>de</strong> medicina, a<strong>de</strong>quiriu e asimilou na vella Compostela o esprito<br />
galeguista dos inteleituaes <strong>de</strong> hoxe, a par que unha cultura que lle<br />
permite discutir cos letrados raposos, e cos raposos letrados que nos<br />
<strong>de</strong>sgobernan, todos os probremas políticos e sociaes <strong>de</strong> hoxe. E fillo<br />
dun fogar v<strong>en</strong>erado <strong>en</strong> to<strong>da</strong> a comarca. Seu pai, fillo dun labrego,<br />
mestre superior axu<strong>da</strong>nte <strong>de</strong> Obras Públicas, médico ciruxano e<br />
<strong>galego</strong> dunha peza, doulle <strong>en</strong> herdo a sua vonta<strong>de</strong> <strong>de</strong> ferro; e a<br />
sua santa nai doulle a t<strong>en</strong>rura dunha alma im<strong>en</strong>sa e a nobreza dun<br />
apellido ilustre na nosa historia patria.<br />
Nam<strong>en</strong>tras outros rapaces do seu igual, con m<strong>en</strong>os motivos<br />
que él, se fan os señoritos vielegos, con moito <strong>de</strong> ocos e <strong>de</strong> tilingos<br />
arré<strong>da</strong>nse do pobo, e non sint<strong>en</strong> ningún dos seus doores e arr<strong>en</strong>egan<br />
<strong>da</strong> sua fala, este mainífico mozo <strong>galego</strong> pasa as suas terturias, cos seus<br />
irmáns <strong>da</strong> xuntanza a veira do mar, falándolles do porvir <strong>de</strong> Galiza,<br />
con fe cuase apostólica, léndolles a aqueles n<strong>en</strong>os, futuros sol<strong>da</strong>dos<br />
do exército liberador <strong>da</strong> Nosa Terra, os traballos proselitistas dos<br />
nosos mestres, espricándolles anacos <strong>da</strong> nosa historia, inculcándolles<br />
un fondo esprito <strong>de</strong> dini<strong>da</strong><strong>de</strong> persoal e <strong>de</strong> liberta<strong>de</strong>s ci<strong>da</strong><strong>da</strong>nas. Tal a<br />
laboura <strong>de</strong>ste rapaz, aló nunha vila mariñeira <strong>da</strong> Galicia Nosa. Coma<br />
él ha <strong>de</strong> haber outros –sabemos que os hai– que sil<strong>en</strong>ciosam<strong>en</strong>te,<br />
mo<strong>de</strong>stam<strong>en</strong>te fan obra fon<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te galega e re<strong>de</strong>ntora <strong>en</strong>tre a nosa<br />
moce<strong>da</strong><strong>de</strong>. Son os novos. Os que veñ<strong>en</strong> tras os mestres, recoll<strong>en</strong>do<br />
a sua sem<strong>en</strong>te x<strong>en</strong>erosa. E un <strong>de</strong>ber estimulalos. Son o Porvir. A<br />
suprema espranza <strong>da</strong> Nosa Patria Galega.<br />
Céltiga, agosto <strong>de</strong> 1926.
7<br />
CRÍTICAS DE LIBROS
Suárez Picallo, segundo pola <strong>de</strong>reita, con Neira Vilas e Alonso Ríos, <strong>en</strong>tre outros.
MEMORIAS DUN NENO LABREGO.<br />
Orixinal <strong>de</strong> Xosé Neira Vilas<br />
Estamos diante dun texto <strong>galego</strong>, inxel e absolutam<strong>en</strong>te<br />
auténtico. Pepe Neira Vilas que xa se tiña revelando <strong>de</strong>nantes coma<br />
un bon poeta, arrequ<strong>en</strong>ta agora con este libro a sua condición <strong>de</strong><br />
gran prosista do noso idioma vernáculo.<br />
Neira Vilas, que t<strong>en</strong>do como t<strong>en</strong> agora 32 anos, casado<br />
con Anisia Miran<strong>da</strong>, tamén poeta i escritora cubana <strong>de</strong> estirpe<br />
galega, sitúase na condición dun n<strong>en</strong>o al<strong>de</strong>án <strong>da</strong> comarca ribeireña<br />
do Patrucial Río Ulla, pra narrar as inque<strong>da</strong>nzas, as av<strong>en</strong>turas,<br />
as preocupacións e as angurias dun n<strong>en</strong>o labrego que se chama<br />
Balbino.<br />
Balbino é un n<strong>en</strong>o probe que está a mirarnos con ollos<br />
tristes, m<strong>en</strong>tras nos vai contando os seus anceios e <strong>de</strong>sv<strong>en</strong>turas.<br />
Nasceu labrego nun país <strong>de</strong> leiras cativas e amos fach<strong>en</strong>dosos. T<strong>en</strong><br />
un padriño sabio e un irmán na América. Conosce os trafegos <strong>da</strong><br />
terra porque se criou <strong>en</strong>tre angazos e forca<strong>da</strong>s. Sabe <strong>de</strong> restrebas,<br />
sem<strong>en</strong>teiras e segas… A vi<strong>da</strong> é un novelo. O mundo está acugulado<br />
<strong>de</strong> inxusticias <strong>da</strong>s que son vítimas os iñorantes e os probes. As<br />
palabras sirv<strong>en</strong> pra <strong>de</strong>cir a ver<strong>da</strong><strong>de</strong> ou pra fuxir <strong>de</strong>la. E Balbino<br />
cavila todo esto. Mais alá do Xudío, ou <strong>de</strong> Eladia, ou <strong>de</strong> Pachín, está<br />
o xuram<strong>en</strong>to feito no adro. Soña <strong>de</strong> día e <strong>de</strong> noite, pero herdou a<br />
fon<strong>da</strong> e vella sabi<strong>de</strong>ncia al<strong>de</strong>án, e as ilusións non lle impi<strong>de</strong>n ollar<br />
a reali<strong>da</strong><strong>de</strong> que o <strong>en</strong>volve. Non cree no <strong>de</strong>stino. Di que as cousas<br />
acontec<strong>en</strong> asegún nós queiramos. Mais un día o Lan<strong>de</strong>iro ponlle<br />
diante as “Memorias do Capitán Smith”; e outro, a pique <strong>de</strong> morrer<br />
afogado, atopa a Lelo, o seu amigo, que máis tar<strong>de</strong> emigra e lle<br />
escribe <strong>de</strong>n<strong>de</strong> o Brasil, Balbino non é un rapaz coma todos. Doille<br />
que non o compr<strong>en</strong><strong>da</strong>n. Síntese atafegado na al<strong>de</strong>ia. Quere elevarse,
126 Ramón Suárez Picallo<br />
fuxir dos seres que soio p<strong>en</strong>san na maseira. E teima ser “alguén”.<br />
Non morrer <strong>de</strong> todo “cando morra”.<br />
Ent<strong>en</strong><strong>de</strong>rase, diante <strong>de</strong>ste anunciado que o libro <strong>de</strong> Neira é<br />
un ver<strong>da</strong><strong>de</strong>iro m<strong>en</strong>saxe; un m<strong>en</strong>saxe conmovedor para cantos fomos<br />
na nosa infancia, n<strong>en</strong>os labregos ou mariñeiros <strong>de</strong> Galicia, que<br />
rezábamos pra que Deus nos permitira fuxir <strong>da</strong> nosa propia terra.<br />
Da súa pobreza física, <strong>da</strong> sua soe<strong>da</strong><strong>de</strong> espritual e todo elo por causa<br />
dun antergo e catric<strong>en</strong>t<strong>en</strong>ario asoballam<strong>en</strong>to. Balbino o narrador, e<br />
noso irmán, noso compañeiro, noso vello amigo, coa cachola chea<br />
<strong>de</strong> ilusión e anceios <strong>de</strong> fuxi<strong>da</strong>. O gran drama <strong>de</strong> Galicia, do que os<br />
n<strong>en</strong>os p<strong>en</strong>san todos <strong>en</strong> arre<strong>da</strong>rse.<br />
O ámbito espritual <strong>de</strong> Balbino é moi limitado; t<strong>en</strong> un<br />
límite al<strong>de</strong>án nas ribeiras do Ulla mais por est<strong>en</strong>sión é un ámbito<br />
que subxuga a todolos n<strong>en</strong>os <strong>de</strong> Galicia, con anceio e cobiza <strong>de</strong><br />
hourizontes ultramariños.<br />
Hai no libro <strong>de</strong> Neira Vilas, a<strong>de</strong>máis <strong>de</strong> todo esto, un empeño<br />
<strong>de</strong> estética e <strong>de</strong> arte, moi rara <strong>en</strong>tre os autores que escrib<strong>en</strong> pra n<strong>en</strong>os<br />
e que non quer<strong>en</strong> ser n<strong>en</strong>os. Escribir pra n<strong>en</strong>os é s<strong>en</strong>tirse n<strong>en</strong>o a<br />
vega<strong>da</strong>, require un outo s<strong>en</strong>tim<strong>en</strong>to artístico <strong>de</strong> ternura e <strong>de</strong> amor.<br />
E facer esto nun l<strong>en</strong>guaxe auténtico, inxel, e insobornabélm<strong>en</strong>te<br />
<strong>galego</strong>, é certam<strong>en</strong>te, unha gran obra <strong>de</strong> arte, que logrou na sua<br />
narración, <strong>de</strong> apar<strong>en</strong>cia intrasc<strong>en</strong><strong>de</strong>nte, pero <strong>de</strong> fondura sicolóxica<br />
e nacional galega, o noso prosista Xosé Neira Vilas.<br />
Os n<strong>en</strong>os <strong>de</strong> Galicia teñ<strong>en</strong> un p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to propio, un<br />
lingoaxe <strong>de</strong> seu, un xeito <strong>de</strong> espresarse fac<strong>en</strong>do comparanzas,<br />
incruso coas letras do alfabeto; eisí a “ele” é o legón <strong>da</strong> labranza; a<br />
“o” é a ro<strong>da</strong> do carro; e a “b” é o anzó dos mariñeiros. A “Ll” é o feixe<br />
<strong>de</strong> herba e a “n” é o símbolo <strong>de</strong> <strong>de</strong>cir: non. Calor, neste sinificado<br />
<strong>da</strong>s letras e a <strong>da</strong>s verbas é a función –tiña que ser, mellor dito, a<br />
función– dos pe<strong>da</strong>gogos. Os pe<strong>da</strong>gogos non sab<strong>en</strong> <strong>de</strong>sto nin unha<br />
soia verba. En troques sabe moito, e vese na sua obra, Xosé Neira<br />
Vilas, situado na condición dun n<strong>en</strong>o labrego <strong>de</strong> Galicia.<br />
Sau<strong>da</strong>mos nas “MEMORIAS DUN NENO LABREGO” <strong>de</strong> Xosé<br />
Neira Vilas, unha obra maestra <strong>de</strong> límpi<strong>da</strong> prosa galega, <strong>de</strong> sicoloxía<br />
infantil, e <strong>de</strong> s<strong>en</strong>tido m<strong>en</strong>saxe prós n<strong>en</strong>os <strong>de</strong> Galicia <strong>de</strong> onte, <strong>de</strong>
Memorias dun n<strong>en</strong>o labrego. Orixinal <strong>de</strong> Xosé Neira Vilas<br />
127<br />
hoxe e <strong>de</strong> mañán. E tamén para os gran<strong>de</strong>s que, cicais por non<br />
saber <strong>en</strong>t<strong>en</strong><strong>de</strong>r os n<strong>en</strong>os do seu propio fogar e <strong>da</strong> sua propia patria i<br />
estirpe crí<strong>en</strong> fillos que, o longo, lles serán infi<strong>de</strong>les; nemigos.<br />
Sau<strong>da</strong>mos tamén neste docum<strong>en</strong>to a aparisción <strong>de</strong> un<br />
gran<strong>de</strong> e puro prosista do noso idioma <strong>galego</strong>, <strong>en</strong> xerarquía <strong>de</strong><br />
suprema obra <strong>de</strong> arte popular.<br />
Bos Aires. Lugo, febreiro <strong>de</strong> 1961.
A CULTURA GALEGA NA SUA DIMENSIÓN AMERICÁN<br />
Antón Alonso Ríos é sustancial i es<strong>en</strong>cialm<strong>en</strong>te un patriota<br />
<strong>galego</strong>, un home <strong>de</strong> b<strong>en</strong>, unha conduta vertical e un xeito<br />
humán <strong>de</strong> ver a Galicia no mundo. É tamén un escel<strong>en</strong>te<br />
escritor, pe<strong>da</strong>gogo e divulgador dos nosos valores. A iste home,<br />
que nasceu <strong>en</strong> Sille<strong>da</strong> e se recriou <strong>en</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires, vivindo<br />
soñando e loitando pola liberta<strong>de</strong> <strong>da</strong> súa patria houbo qu<strong>en</strong> lle<br />
reprochou <strong>de</strong> vivir constantem<strong>en</strong>te na lúa. Cando se lle dixo a<br />
Castelao ista afirmación <strong>da</strong> outura si<strong>de</strong>ral <strong>en</strong> que vivía Alonso<br />
Ríos, o gran lí<strong>de</strong>r e artista respon<strong>de</strong>u: E non será que somos<br />
nós os que an<strong>da</strong>mos moi a rás <strong>de</strong> terra, <strong>en</strong> vez <strong>de</strong> ser il o que an<strong>da</strong><br />
moi por <strong>en</strong>riba?<br />
Con esta resposta <strong>de</strong> Castelao, que<strong>da</strong> retratado o noso Alonso<br />
Ríos, cabaleiro dos espacios si<strong>de</strong>raes on<strong>de</strong> os pés non tocan a probe<br />
e mísera terra <strong>da</strong>s pasións inferiores dos probremas <strong>en</strong>revesados, e<br />
<strong>de</strong> ética corrutíbel <strong>da</strong>s outas i<strong>de</strong>ias e dos sagros p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>tos a que<br />
se refería Pon<strong>da</strong>l no seu poema inmorr<strong>en</strong>te.<br />
Alonso Ríos acaba <strong>de</strong> pubricar un pequ<strong>en</strong>o opúsculo, cuio<br />
tíduo <strong>en</strong>cabeza estas liñas: “A cultura galega na sua dim<strong>en</strong>sión<br />
americán”. (Bases pra unha política Galega). É dicir, unha Galicia<br />
que vive, p<strong>en</strong>sa, loita e agar<strong>da</strong> nos seus propios lin<strong>de</strong>iros xeográficos<br />
e unha Galicia trasmariña <strong>de</strong> alén mar, que as<strong>en</strong>tou eiquí, nestos<br />
pobos <strong>de</strong> América, unha forte raíz social rega<strong>da</strong> co s<strong>en</strong>so moral<br />
e espritual <strong>de</strong> cumprir os <strong>de</strong>beres i exercer os <strong>de</strong>reitos. Unha<br />
Galicia que insultou nestas nasc<strong>en</strong>tes socie<strong>da</strong><strong>de</strong>s americáns a<br />
súa persoasili<strong>da</strong><strong>de</strong> sin crebar, nin violar ningunha virxini<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
autótona.
130 Ramón Suárez Picallo<br />
Pra Alonso Ríos, según esprica no seu opúsculo, coi<strong>da</strong><br />
que istas duas Galicias teñ<strong>en</strong> que <strong>en</strong>t<strong>en</strong><strong>de</strong>rse e conxugarse <strong>en</strong>col<br />
dun p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to sustancial o manteñim<strong>en</strong>to <strong>da</strong> vella persoali<strong>da</strong><strong>de</strong><br />
patrial, ó traveso do traballo e <strong>da</strong> cultura. Non esqu<strong>en</strong>ce Alonso<br />
Ríos a condición xeográfica <strong>da</strong> P<strong>en</strong>ínsula Ibérica e, por ilo, esprica<br />
nun m<strong>en</strong>saxe histórico na súa cali<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> segre<strong>da</strong>rio do <strong>Consello</strong> <strong>de</strong><br />
Galicia a necesi<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> incorporar integram<strong>en</strong>te o Portugal irmán á<br />
vi<strong>da</strong> política e cultural do dramático pelexo <strong>de</strong> touro ibérico.<br />
En resum<strong>en</strong>. Un precioso libro escrito <strong>en</strong> limpo idioma<br />
<strong>galego</strong> que marcará s<strong>en</strong> dúbi<strong>da</strong> algunha, un fito como <strong>en</strong>saio<br />
político <strong>da</strong> Galicia dos nosos tempos.<br />
Lugo, setembro <strong>de</strong> 1961.
8<br />
COLABORACIÓNS LITERARIAS
Suárez Picallo bailando durante unhas vacacións <strong>en</strong> Mar <strong>de</strong> Ajó, Bos Aires (1962).
NOSA SEÑORA DA ROCA<br />
(L<strong>en</strong><strong>da</strong>)<br />
A xeito <strong>de</strong> atalaya xigante ollando pr’o mar on<strong>de</strong> viv<strong>en</strong> seus<br />
<strong>de</strong>votos, érguese no curuto do outísimo p<strong>en</strong>edo, a imáx<strong>en</strong> pédrea<br />
<strong>de</strong> Nosa Señora <strong>da</strong> Roca. T<strong>en</strong> por capela to<strong>da</strong> a eist<strong>en</strong>sión do mar<br />
azul n’un belido recuncho <strong>da</strong> costa galega, i-as terras ver<strong>de</strong>c<strong>en</strong>tes e<br />
mimosas <strong>da</strong> ribeira s<strong>en</strong> igoal, sempre froleci<strong>da</strong>s. T<strong>en</strong> por mantelo<br />
o ceo estrelecido, e t<strong>en</strong> un altar sempre alumeado pol-as fachas do<br />
máis sinxelo amor, <strong>en</strong> ca<strong>da</strong> corazón <strong>de</strong> ca<strong>da</strong> mariñeiro <strong>da</strong> bisbarra.<br />
Cando as barcas peixeiras pasan cabo d’ela, os homes quitan<br />
a pucha rever<strong>en</strong>tes, i-os rapaces fan a sinal <strong>da</strong> cruz, nam<strong>en</strong>tras os<br />
remos <strong>de</strong>ixan <strong>de</strong> choupar metidos <strong>de</strong> couce nos estrobos <strong>da</strong> banca<strong>da</strong>.<br />
A primeira vés qu’eu fun a o mar e pasei por diante <strong>da</strong> imáx<strong>en</strong> <strong>de</strong><br />
pedra, aín<strong>da</strong> s<strong>en</strong> saber do que se trataba, santigüéime tamén, coma<br />
se alguén mo man<strong>da</strong>se.<br />
O tío Traíñas o mais velliño dos meus compañeiros, e cecais<br />
o mais vello peixeiro <strong>da</strong> comarca, contóume a hestoria d’a milagreira<br />
Virx<strong>en</strong> mariñeira; unha hestoria vella her<strong>da</strong><strong>da</strong> <strong>de</strong> séculos, trasmiti<strong>da</strong><br />
dos abôs aos netos como unha sagra obriga.<br />
Foi unha noite <strong>de</strong> treboa<strong>da</strong> arrepiante. Os peixeiros <strong>da</strong>s<br />
al<strong>de</strong>ias ribeiráns saíran todos <strong>en</strong> percura do pan pr’os seus fogares e<br />
alonxáranse mar afora porque na costa facía moito tempo que non<br />
se vira peixe d’ollos. A posta <strong>da</strong> lúa, na hora <strong>de</strong> pleamar, aparesceron<br />
no ceo mouros nubarróns. O con <strong>de</strong> Coitela<strong>da</strong> escom<strong>en</strong>zou a<br />
bruar ceibando agoiros <strong>de</strong> traxedia. O bourar dos tronos crebóu <strong>de</strong><br />
súpeto o sil<strong>en</strong>zo maxestoso <strong>da</strong> noite i-os lóstregos alumearon o mar,<br />
como se quixeran amostrar aos homes o camiño do outro mundo.<br />
Descargóuse a temi<strong>da</strong> nor<strong>de</strong>sía. Embravecéuse o mar facéndose<br />
mareira. As barcas s<strong>en</strong> goberno voavan nas ás do huracán cara a
134 Ramón Suárez Picallo<br />
costa, a esnaquizarse nos baixos s<strong>en</strong> que ningún esforzo humán<br />
poi<strong>de</strong>ra <strong>de</strong>tel-as.<br />
* * *<br />
As mulleres i-os m<strong>en</strong>iños dos peixeiros <strong>da</strong> comarca<br />
<strong>de</strong>spertaron <strong>en</strong> outas horas <strong>da</strong> noite, ao s<strong>en</strong>tir<strong>en</strong> os bruídos <strong>da</strong><br />
treboa<strong>da</strong> temíbel e arremuiñánronse na punta máis saí<strong>da</strong> <strong>da</strong> costa<br />
ao pé d’un p<strong>en</strong>edo outísimo. Ollaban n’un supremo esforzo por ver<br />
os seus, car’o mar. Som<strong>en</strong>tes os lóstregos alumeaban <strong>de</strong> cando <strong>en</strong><br />
cando un anaco <strong>de</strong> mar preto <strong>da</strong> costa, bourando e rebourando,<br />
ao esnaquizarse nos p<strong>en</strong>edos irtos. Un mouro mantelo d’anguria<br />
<strong>en</strong>volvía o mar i-a terra. Os pregos d’agunía eran un sôo prego,<br />
loitando por rachar o veo dos elem<strong>en</strong>tos ceibos, pra chegar <strong>de</strong>ica<br />
o trono <strong>de</strong> El Señor <strong>en</strong> <strong>de</strong>man<strong>da</strong> <strong>da</strong> súa pie<strong>da</strong><strong>de</strong>. E foi d’aquela<br />
que suce<strong>de</strong>u o milagre. D’<strong>en</strong>tre o bourar dos tronos, o bruído <strong>da</strong>s<br />
ar<strong>de</strong>ntías i-o asubiar tráxico do huracán, escoitóuse unha vella<br />
cantiga feita oración, crara, níti<strong>da</strong>, cristaiña que espallóu seus ecos<br />
trem<strong>en</strong>tes d’emoción por to<strong>da</strong> a comarca mariñeira. Parece que<br />
viñera do outro mundo coma unha verba d’espranza.<br />
Nosa Señora do Carme<br />
Nosa Señora ¡Váléime!<br />
Qu’estou perdido no mar<br />
E n-hai barqueiro que reme.<br />
As mulleres i-os m<strong>en</strong>iños caeron <strong>de</strong> xionllos. O mar, o v<strong>en</strong>to<br />
i-os tronos, coma se quixeran escoitar le<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te os ecos <strong>da</strong> cantiga<br />
fixeron un sil<strong>en</strong>zo. O vello i-outísimo p<strong>en</strong>edo fíxose un facho aceso<br />
que alumeou o mar. Finóu a treboa<strong>da</strong> tráxica. As mulleres viron<br />
as barcas peixeiras navegar cara ó porto impulsa<strong>da</strong>s por un lixeiro<br />
sotav<strong>en</strong>to. Os mariñeiros, <strong>en</strong> troques, viron outra cousa. Viron a<br />
vella roca trasforma<strong>da</strong> <strong>en</strong> forma <strong>de</strong> muller, est<strong>en</strong><strong>de</strong>ndo os brazos<br />
ao mar n’un t<strong>en</strong>ro a<strong>de</strong>mán <strong>de</strong> b<strong>en</strong>dizoar, <strong>en</strong>volta nunha aureola<br />
lumiosa.
Nosa Señora <strong>da</strong> Roca. (L<strong>en</strong><strong>da</strong>)<br />
135<br />
Dixérase que o p<strong>en</strong>edo, tocado <strong>de</strong> miragre, conmovéuse<br />
c’os pregos <strong>da</strong>s nais mariñeiras, e tomóu sua mesma forma física, e<br />
mandóu seus pregos <strong>de</strong>ica o ceo.<br />
Pol-a mañán do outro día as x<strong>en</strong>tes <strong>da</strong> comarca fixeron<br />
xuntanza ao pé <strong>da</strong> p<strong>en</strong>a milagreira, i-os mariñeiros espricaban a<br />
un fato <strong>de</strong> canteiros as formas <strong>de</strong> muller e <strong>de</strong> santa, <strong>en</strong> que, a noite<br />
<strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira, viran trasforma<strong>da</strong> a vella roca. I-así foi como a arte<br />
rústica dos canteiros inspirara pol-a fé dos mariñeiros trocou aquel<br />
irto p<strong>en</strong>edo, na “Nosa Señora <strong>da</strong> Roca” que foi ti<strong>da</strong> <strong>de</strong>nd’<strong>en</strong>tón<br />
por nosa patrona e qu<strong>en</strong> como vés –terminou o tío Traíñas−<br />
rever<strong>en</strong>ciamos ain<strong>da</strong> oxe…<br />
* * *<br />
Moitos anos <strong>de</strong>spois, cando pol-os áridos camiños do mundo<br />
<strong>de</strong>ixara anacos <strong>da</strong> miña fé primeira, visitei o vello p<strong>en</strong>edo <strong>en</strong> cuio picoto<br />
érguese, sol<strong>en</strong>e a maxestosa, a pétrea imáx<strong>en</strong>, no seu eterno a<strong>de</strong>mán <strong>de</strong><br />
b<strong>en</strong>dizoar ô mar noso i-as criaturas que n-el viv<strong>en</strong> e traballan.<br />
Era o día <strong>en</strong> que os peixeiros <strong>da</strong> comarca fan festa na sua<br />
loubanza.<br />
Pol-os vieiros que conduc<strong>en</strong> â roca miragrosa, caravanas<br />
<strong>en</strong>dominga<strong>da</strong>s <strong>de</strong> homes, mulleres e n<strong>en</strong>os chegaban lediciosas <strong>de</strong><br />
to<strong>da</strong>l-as al<strong>de</strong>ias <strong>da</strong> costa. A ría maina i-azul coma unha esmeral<strong>da</strong>.<br />
Os vales cubertos <strong>de</strong> froles, coroa<strong>da</strong>s <strong>de</strong> doas d’orballo. Festa<br />
xocun<strong>da</strong> e ri<strong>de</strong>nte na prima<strong>de</strong>ira galega. Festa <strong>de</strong> veiramar con<br />
arumes <strong>de</strong> xebras e marmulos. Brisa mariñeira que agarima as testas<br />
i-os cabelos louros.<br />
O pé do outo p<strong>en</strong>edo cubriuse <strong>de</strong> frores, ofr<strong>en</strong><strong>da</strong> sinxela do<br />
amor mariñeiro, <strong>da</strong> fé pura e limpa com’as augas <strong>da</strong> ría. Un fato <strong>de</strong><br />
mozos e mozas, ro<strong>de</strong>an a roca. E voa coma unha pomba branca a<br />
le<strong>da</strong> cantiga d’oxe:<br />
“Nosa Señora <strong>da</strong> Roca<br />
Nosa Reina, Nosa Nai,<br />
Frores a traguerche veñ<strong>en</strong><br />
Os peixeiros do lugar”.
136 Ramón Suárez Picallo<br />
I-a miña vós sumóuse âs outras voces pra <strong>en</strong>tonal-a cantiga,<br />
porque foime doa<strong>da</strong> a dita infin<strong>da</strong> <strong>de</strong> me s<strong>en</strong>tir tan n<strong>en</strong>o, coma<br />
cando o tío Traíñas me contara a hestoria vella d’esta Nosa Señora<br />
<strong>da</strong> Roca que se ergue, sempre b<strong>en</strong>dizoando ao mar n’un outo<br />
p<strong>en</strong>edo <strong>da</strong> costa galega.<br />
Céltiga, 25-VII-1927.
AO PASAR POLO CEO<br />
Os <strong>galego</strong>s que moran no ceo –que pra intranquili<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong><br />
Deus son moitos– adoitaban, <strong>de</strong>spois <strong>de</strong> cear, xuntarse no xardín<br />
que hai perto do comedor, pra pres<strong>en</strong>ciar<strong>en</strong> a parti<strong>da</strong> <strong>da</strong> birisca que<br />
<strong>de</strong> cotío xogaban Curros e Murguía, contra Brañas e Pon<strong>da</strong>l.<br />
A noite que socedéu o que vou a contarvos, Curros que<br />
levaba ó xogo, estaba <strong>de</strong> mal xor, porque Brañas levaba todolos<br />
trunfos, nam<strong>en</strong>tras o seu compañeiro non vía nin un besbello.<br />
–Hai que matar co que sexa –man<strong>da</strong>ba Curros ao seu<br />
compañeiro, refiríndose ao rei <strong>de</strong> trunfo que xogara Brañas para lle<br />
comer unha birisca <strong>de</strong> once.<br />
–Cunha lana romana –respon<strong>de</strong>u don Manoel, relembrando<br />
os seus tempos <strong>de</strong> hestoriador.<br />
Ganáste<strong>de</strong>s –rosmou Curros, conv<strong>en</strong>cido que según as suas<br />
contas xa os rivales fixeran ses<strong>en</strong>ta e unha.<br />
Ouviron, <strong>de</strong> súpeto, un estrano zoar, que non era <strong>de</strong> abellón,<br />
nin <strong>de</strong> tabau, nin <strong>de</strong> nespra, nin <strong>de</strong> paxaro conoscido.<br />
–Ha <strong>de</strong> sere un morcego que coi<strong>da</strong> que ó ceo é unha eirexa<br />
vella –s<strong>en</strong>t<strong>en</strong>ciou o autor <strong>de</strong> “Mirando pro chan”–. Da cartas<br />
–agregóu, mirando pra Brañas que tiña na man a baraxa.<br />
Aparesceu <strong>en</strong>tón, voando sobor do ceo, un paxaro <strong>de</strong> ferro.<br />
Unha andróm<strong>en</strong>a con áas, fac<strong>en</strong>do no aar voltas e reviravoltas i<br />
unha man que lles capeaba dicindo abúr.<br />
Gran rebumbio no ceo. O vixía <strong>da</strong> torre máis outa, foi<br />
corr<strong>en</strong>do <strong>da</strong>r conta ao vello Deus <strong>da</strong> nunca olla<strong>da</strong> aparisción. O<br />
vello, que estaba moi ocupado eisaminando o libro <strong>de</strong> <strong>en</strong>tra<strong>da</strong>s que
138 Ramón Suárez Picallo<br />
lle trouxera San Pedro, pra que sinalara ós que ficarían no paradiso<br />
i os que irían <strong>de</strong>rreterse ás cal<strong>de</strong>iras do inferno, tomóu moita<br />
x<strong>en</strong>reira, cando soupo que sin sua lic<strong>en</strong>cia, querían tomar serv<strong>en</strong>tía<br />
polos seus eidos nunca atravesados por ninguén.<br />
Nam<strong>en</strong>tres, ó Mestre Murguía, diante do ceo asombrado,<br />
espricaba o mecanismo do paxaro con áas <strong>de</strong> ferro, por sere el o<br />
<strong>de</strong>rra<strong>de</strong>iro que viñera do “outro mundo” <strong>de</strong>sque se inv<strong>en</strong>tara tal<br />
estrum<strong>en</strong>to.<br />
A nao voadora, como se estivera presa dun esconxuro,<br />
quedouse que<strong>da</strong> mov<strong>en</strong>do unhas áas pequ<strong>en</strong>as, como fan as<br />
tartarañas sobor dos pitos novos, cando quér<strong>en</strong>os atrapar.<br />
Un berro varil, que <strong>de</strong>s<strong>de</strong> a nao ala<strong>da</strong> foi ceibado, puxo<br />
gran<strong>de</strong> alegría nos <strong>galego</strong>s, que reconosceron ser<strong>en</strong> <strong>da</strong> Terra Galega<br />
os que ían <strong>de</strong>ntro <strong>de</strong>la:<br />
¡¡Terra a Nosa!!<br />
E coma se ouviran unha consiña sagra, ós <strong>galego</strong>s<br />
respon<strong>de</strong>ron a coro:<br />
¡¡Terra!!<br />
Deus ain<strong>da</strong> se puxo máis indiñado cando soupo que aqueles<br />
ousados eran <strong>galego</strong>s. Deus, <strong>de</strong>sque Curros lle chamou nun verso<br />
“vello reumático” t<strong>en</strong>lles x<strong>en</strong>reira aos <strong>galego</strong>s. E xa sabe<strong>de</strong>s –porque<br />
o contóu Cabanillas– <strong>de</strong> que xeito <strong>en</strong>tróu no ceo, por infru<strong>en</strong>cias<br />
<strong>de</strong> Nosa Señora, que, <strong>en</strong> troques, t<strong>en</strong> aos <strong>galego</strong>s por dileutisimos<br />
amigos, <strong>de</strong>sque o bardo a nomeou con verbas <strong>de</strong> non iguala<strong>da</strong><br />
gabanza na “Virxe do Cristal”.<br />
O rei do ceo, ro<strong>de</strong>ado <strong>de</strong> todo ó goberno celestial, saíu do<br />
seu <strong>de</strong>spacho, iracundo, <strong>en</strong> xeito <strong>de</strong> tomar compri<strong>da</strong> v<strong>en</strong>ganza, ia<br />
disposto man<strong>da</strong>rlle a o inx<strong>en</strong>eiro que coi<strong>da</strong> as chaves dos raios e dos<br />
v<strong>en</strong>tos, que ceibara unha <strong>de</strong>scarga que <strong>de</strong>ra cos estrevidos nautas no<br />
fondo do mar ou do inferno, cando Curros, <strong>en</strong>érxico como adoitaba<br />
inquiríu:<br />
–¿Qué vai facer voste<strong>de</strong>?<br />
–¡O que quero i o que podo: esnaquizálos!
Ao pasar polo ceo<br />
139<br />
–Voste<strong>de</strong> non fará eso –am<strong>en</strong>azóu ó bardo–, porque o<br />
<strong>de</strong>stronamos…<br />
Unha ovación acolleu as verbas do rebel<strong>de</strong>. A revolución no<br />
ceo ficaba <strong>de</strong>crara<strong>da</strong>. Pon<strong>da</strong>l oferceuse pra escribir “A Marsellesa”.<br />
Brañas pra ar<strong>en</strong>gar ás multitu<strong>de</strong>s, Murguía pra compoer a historia<br />
<strong>da</strong> xorna<strong>da</strong> e o Mariscal Pardo <strong>de</strong> Cela coman<strong>da</strong>ría ó exército.<br />
Malas se poñían as cousas pra o rei do ceo; mais terco él<br />
tamén azuzado por seu permeiro ministro, Iñigo <strong>de</strong> Loyola, –que<br />
nunca quixo b<strong>en</strong> a Curros polo haber alcumado, nun soneto, <strong>de</strong><br />
“católico bergante”– non se viña a razóns, <strong>de</strong> ningún xeito.<br />
Nosa Señora, nam<strong>en</strong>tres, estaba allea a canto alí socedía.<br />
Entretíñase isa noite <strong>en</strong> a<strong>de</strong>pr<strong>en</strong><strong>de</strong>r a tecer puntilla <strong>de</strong> camariñas, –seu<br />
adorno máis preciado cando ia ás hermi<strong>da</strong>s galegas a recoller os pregos<br />
<strong>da</strong>s nais e <strong>da</strong>s noivas– tomando leucións <strong>de</strong> Rosalía e <strong>de</strong> Conceución,<br />
suas amigas preferi<strong>da</strong>s. Foi axiña avisa<strong>da</strong> do motín, e pedi<strong>da</strong> a sua<br />
interv<strong>en</strong>ción pra que puxera pas nos alteirados espritos.<br />
Acudíu Nosa Señora e cando os <strong>galego</strong>s virona aparescer,<br />
abríronlle camiño e fixéronlle, gasallosos, unha x<strong>en</strong>til rever<strong>en</strong>za.<br />
Así que a Santa Nai se <strong>en</strong>teróu do que pasaba, fíxolles a os<br />
revoltosos un ac<strong>en</strong>o <strong>de</strong> que estaba <strong>da</strong> sua parte, i o vello Deus un<br />
xesto <strong>de</strong> esconsolo, cavilando que tiña perdi<strong>da</strong> a parti<strong>da</strong>.<br />
–Boa ias a facela home ¿Non che avisaron que ise rapaz vai pras<br />
Américas, e que por intermeios <strong>de</strong> sua nai, conta co a miña proteución,<br />
prega<strong>da</strong> nunha hermi<strong>da</strong> do Ferrol? ¿Non sabías que os nautas <strong>galego</strong>s<br />
téñ<strong>en</strong>me por patrona e rín<strong>de</strong>nme non semellado homaxe?<br />
Cando Deus ouvíu tales razóns baixóu a testa avergoñado<br />
e metéuse novam<strong>en</strong>tes no seu <strong>de</strong>spacho, conv<strong>en</strong>cido <strong>de</strong> que<br />
na<strong>da</strong> po<strong>de</strong>ría contra os <strong>galego</strong>s, que contaban con tan po<strong>de</strong>rosa<br />
proteución. E conv<strong>en</strong>cido, tamén, <strong>de</strong> que na<strong>da</strong> man<strong>da</strong>ba naquel<br />
reino, cavilou <strong>en</strong> pres<strong>en</strong>tar a dimisión do seu platónico goberno. E<br />
coma <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira medi<strong>da</strong> gobernativa dou <strong>en</strong>tra<strong>da</strong> no ceo a un fato<br />
<strong>de</strong> caciques que figuraban no libro <strong>de</strong> <strong>en</strong>tra<strong>da</strong>s, pra que lle fixes<strong>en</strong> a<br />
guerra a o bardo rebel<strong>de</strong>, buscando <strong>de</strong>se xeito v<strong>en</strong>garse do relúmbio<br />
que lle armara…
140 Ramón Suárez Picallo<br />
Cando a Nosa Señora b<strong>en</strong>zoou o ar, a nao ala<strong>da</strong>, que estivera<br />
todo o tempo tartarañando, partíu como unha frecha, perdéndose<br />
no hourizonte azuado, <strong>de</strong>ixándo tras sí lumioso ronsel…<br />
Houbo gran festa no ceo. Nosos bardos fixeron <strong>de</strong> novo<br />
tremar <strong>de</strong> emoción suas liras groriosas, e racharon ó ar as notas<br />
variles do hino: “Os tempos son chegados”.<br />
Bos Aires. Céltiga, febreiro <strong>de</strong> 1926.
O CRUCEIRO CONFIDENTE<br />
D<strong>en</strong>antes que as primeiras raiolas do sol puxeran seus cores<br />
doirados no ermo solitario e dimpois que as ba<strong>da</strong>la<strong>da</strong>s do “Anxelus”<br />
espallaban seus ecos <strong>de</strong> b<strong>en</strong>zón ao morrer a tar<strong>de</strong>, a probe velliña ía<br />
<strong>de</strong> cote <strong>de</strong>itar sua oración a o pé do cruceiro solitario.<br />
Ninguén soupo nunca a oración <strong>da</strong> probe vellina, que<br />
arrima<strong>da</strong> a o seu caxato <strong>de</strong> pau <strong>de</strong> toxo, percorría duas veces por<br />
día, o treito que arre<strong>da</strong>ba a sua probe chavola do cruceiro mil<strong>en</strong>ario,<br />
que ergía sua t<strong>en</strong>rura pétrea a veira do camiño poeir<strong>en</strong>to i árido.<br />
Ninguén soupo se as verbas l<strong>en</strong>es, por ninguén ouvi<strong>da</strong>s, eran prego<br />
ou confesión <strong>de</strong> pecado. O certo é que as mans i a cara rebelli<strong>da</strong>s <strong>da</strong><br />
vella erguíanse nun a<strong>de</strong>mán angurioso <strong>en</strong> xeito <strong>de</strong> door infindo.<br />
Vivía alonxado do mundo, arrecuncha<strong>da</strong> na sua chavola. As<br />
x<strong>en</strong>tes <strong>da</strong> comarca ollabana con respeto cuase medoñ<strong>en</strong>to. Parcía<br />
unha aparisción do Alén, vagando <strong>en</strong>tre o cruceiro i a chavola.<br />
Non se lle conoscían par<strong>en</strong>tes e non se sabía <strong>de</strong> don<strong>de</strong> viñera. Non<br />
faltou qu<strong>en</strong> dixese que tiña fillos, pero que a negaban pola sua<br />
probeza. ¡Fillos que arr<strong>en</strong>egaban <strong>de</strong> sua nai! Dicían outros que non<br />
era persoa humán, que era cousa <strong>de</strong> Alén-mundo. Som<strong>en</strong>tes, falaba<br />
co cruceiro. De cando <strong>en</strong> cando ficaba que<strong>da</strong>, na veira do camiño,<br />
i est<strong>en</strong>día a man rebelli<strong>da</strong> <strong>en</strong> aititu<strong>de</strong> <strong>de</strong> pedir esmola. Facíao <strong>de</strong> tal<br />
xeito que máis semellaba arelar esmola <strong>de</strong> amor e <strong>de</strong> agarimo, que<br />
non esmola <strong>de</strong> pan…<br />
Unha crúa mañán do mes <strong>de</strong> xaneiro, a vella non aparesceu<br />
no vieiro que <strong>de</strong> adoito percorría <strong>en</strong>tre a chavola i o cruceiro. Unha<br />
sabán albeira <strong>de</strong> xia<strong>da</strong> cubría o ermo. Os días seguintes tampouco<br />
aparesceu. Tolleríase co frío –dixeron as x<strong>en</strong>tes que adoitaban vela–<br />
e fóronse a chavola. Toparon a valeira; mais a o abrila xanela, viron
142 Ramón Suárez Picallo<br />
con ollar alampado, que unha pomba branca voóu cara ó cruceiro<br />
e foi pousarse aos pés <strong>de</strong> Nosa Señora <strong>da</strong>s Angustias, labra<strong>da</strong> polos<br />
canteiros facía séculos, cecais mil<strong>en</strong>ios, mesmam<strong>en</strong>te na ban<strong>da</strong> <strong>en</strong><br />
que a velliña se axioanllaba tódolos días pra <strong>de</strong>cir sua pregaria ou<br />
<strong>de</strong>itar sua confi<strong>de</strong>ncia.<br />
E din as x<strong>en</strong>tes <strong>da</strong> bisbarra que aquela pomba branca, fai o<br />
mesmo percorrido que facía a probe velliña, tódolos días, <strong>de</strong>nantes<br />
que as raiolas do sol esparexan seus coores doira<strong>da</strong>s no ermo<br />
solitario, e dimpois que as ba<strong>da</strong>la<strong>da</strong>s do “Anxelus”, creban o sil<strong>en</strong>cio<br />
<strong>da</strong> hora mística.<br />
Bos Aires. Céltiga, 25 <strong>de</strong> febreiro <strong>de</strong> 1927.
CARTA QUE PODE SER PROLOGO<br />
Meu dileito amigo i a<strong>de</strong>mirado poeta:<br />
Pí<strong>de</strong>sme un prólogo pro teu fermoso Itinerario Galego, na<br />
edición bilingüe que vas pubricar –no castelán orixinal <strong>en</strong> que foi<br />
escrito e na tradución galega que lle fixo Xosé Neira Vilas–; e eu<br />
teño que che <strong>de</strong>cir, como xa dix<strong>en</strong> nalgunha outra ocasión <strong>en</strong> que<br />
se me fixo igual pedido, que non sei como se fai un prólogo.<br />
Polos libros “con prólogo” que teño lido, coido que un<br />
prólogo v<strong>en</strong> a ser algo así como a pres<strong>en</strong>tación dun libro e do<br />
autor que o escribíu, feito por autori<strong>da</strong><strong>de</strong> compet<strong>en</strong>te e sabi<strong>de</strong>nte<br />
<strong>de</strong> abondo, <strong>en</strong>col <strong>da</strong>s duas cousas; é <strong>de</strong>cir, do libro e do autor, no<br />
or<strong>de</strong> literario, i eu, mo<strong>de</strong>sto xornaleiro por vocación, formación<br />
e temperam<strong>en</strong>to, non teño nin sabi<strong>de</strong>ncia nin autori<strong>da</strong><strong>de</strong> pra<br />
“prologarte”.<br />
Cecáis, si poi<strong>da</strong> falar <strong>de</strong> ti na miña cali<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> <strong>galego</strong> leitor<br />
<strong>de</strong> libros refer<strong>en</strong>tes a miña Patria, ó seu esprito, o seu xeito <strong>de</strong> ser, <strong>de</strong><br />
estar e <strong>de</strong> vivir, como <strong>en</strong>te nacional eisist<strong>en</strong>te, coáseque misterioso.<br />
De prox<strong>en</strong>ie italián, “x<strong>en</strong>eise”, nado e criado <strong>en</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires –unha<br />
<strong>da</strong>s ci<strong>da</strong><strong>de</strong>s máis cosmopolitas do mundo– viches e s<strong>en</strong>tiches a<br />
Galicia con <strong>de</strong>voción conmovedora; acercácheste primeiro, as suas<br />
x<strong>en</strong>tes emigra<strong>da</strong>s, veciñas do teu barrio porteño, e compr<strong>en</strong>diches<br />
que algo impalpabel <strong>en</strong>volvía as inque<strong>da</strong>nzas do seu vivir e do seu<br />
morrer. Algo lonxano no tempo e no espacio que as fai ser como<br />
son. Despois percorriches os camiños <strong>de</strong> Galicia e alí atopácheste<br />
coa revelación. Alí estaba o cerne, a raíz, o hálito espritual, que ti,<br />
poeta, tiñas pres<strong>en</strong>tido, como fonte primix<strong>en</strong>ia do ser e do estar dos<br />
<strong>galego</strong>s que xa conosceras <strong>de</strong> perto.
144 Ramón Suárez Picallo<br />
E iso é o que frolece no belido “Itinerario”. Un libro ledicioso<br />
para nós, polo que di <strong>de</strong> Galicia e dos seus máis <strong>de</strong>licados matices<br />
populares: pero, a<strong>de</strong>máis, especialm<strong>en</strong>te notabel, polo que suxire<br />
<strong>en</strong>col <strong>da</strong> súa persoali<strong>da</strong><strong>de</strong>, dos seus doores, <strong>da</strong>s suas loitas e <strong>da</strong>s<br />
suas espranzas. Todo visto con ollos <strong>de</strong> poeta e con cordiali<strong>da</strong><strong>de</strong> e<br />
eistremeci<strong>da</strong> <strong>de</strong> emoción humán.<br />
Galicia foi singularm<strong>en</strong>te favoreci<strong>da</strong> nos testemuños que<br />
<strong>de</strong>ron <strong>de</strong>la os escritores e poetas estranxeiros que a conosceron e<br />
visitaron, <strong>en</strong>tre eles moitos arx<strong>en</strong>tinos ilustres. En ti, no teu libro,<br />
Galicia, máis favoreci<strong>da</strong>, está grorifica<strong>da</strong>.<br />
Agora unhas verbas <strong>en</strong>col <strong>da</strong> tradución galega <strong>de</strong> Neira<br />
Vilas. Eiquí non vale o apotegma dos teus paisans: “tradutore,<br />
traditore”. Porque a tradución é <strong>de</strong> a<strong>de</strong>mirabel fi<strong>de</strong>li<strong>da</strong><strong>de</strong> ó texto<br />
castelán. O meu xuicio escesivam<strong>en</strong>te fi<strong>de</strong>l, pois coas metáforas,<br />
p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>tos, exégesis e <strong>de</strong>finicións do orixinal, o poeta que hai <strong>en</strong><br />
Neira Vilas puído, pola sua conta, facer tamén poesía. Mais él, moi<br />
<strong>da</strong>do a esaititu<strong>de</strong> matemática, limitouse a traducir soio as verbas.<br />
Eso sí, que as verbas na versión <strong>de</strong> Neira Vilas, teñ<strong>en</strong> <strong>de</strong> por sí, valor<br />
estraordinario, xa que son recolli<strong>da</strong>s na fonte máis crara e pura do<br />
idioma: no falar <strong>da</strong> x<strong>en</strong>te al<strong>de</strong>án cando aloumiña, cando canta e<br />
cando traballa. Algunhas <strong>de</strong>sas verbas trouxéronme a lembranza,<br />
os <strong>de</strong>cires <strong>de</strong> miña aboa, as historias <strong>de</strong> cegos <strong>da</strong>s feiras, os refráns<br />
dos vellos sabidores e a gracia ala<strong>da</strong> <strong>da</strong>s cantigas. E moitas <strong>de</strong>las,<br />
orixinaes <strong>da</strong> fermosa comarca on<strong>de</strong> nasceu e se criou o tradutor,<br />
aín<strong>da</strong> non figuran <strong>en</strong> dicionarios e vocabularios, o cal quer <strong>de</strong>cir<br />
que siñifican unha valiosa aportación pró arrequ<strong>en</strong>tam<strong>en</strong>to do<br />
idioma <strong>galego</strong> escrito.<br />
Resulta certam<strong>en</strong>te maravilloso comprobar, a vista dos dous<br />
<strong>textos</strong>, como un escritor e poeta, feito literariam<strong>en</strong>te nunha urbe<br />
on<strong>de</strong> se falan ou se malfalan varias ducias <strong>de</strong> idiomas, po<strong>de</strong> ser<br />
vertido e <strong>en</strong>t<strong>en</strong>dido, con transpar<strong>en</strong>cia cristaíña, a unha lingua que<br />
conta con <strong>de</strong>z séculos <strong>de</strong> vi<strong>da</strong>, frolec<strong>en</strong>te, nus intres e proscrita e<br />
persegui<strong>da</strong> noutros, conserva<strong>da</strong> durante catroc<strong>en</strong>tos anos, som<strong>en</strong>tes<br />
na cantiga do fogar e no traballo.
Carta que po<strong>de</strong> ser prologo<br />
145<br />
O milagre débese, s<strong>en</strong> dúbi<strong>da</strong> –aparte do tal<strong>en</strong>to literario do<br />
autor e tradutor– a <strong>de</strong>voción, amor e rever<strong>en</strong>cia, que ambos a dous<br />
sint<strong>en</strong> polo tema <strong>de</strong> que se trata: Galicia.<br />
Eu non sei, meu querido amigo Molinari, se o que <strong>de</strong>ixo<br />
escrito poi<strong>da</strong> servirche ou non pra poñelo <strong>de</strong> prólogo no teu<br />
Itinerario Galego. O que che podo <strong>de</strong>cir, e que xa o levo dito tres<br />
veces, e que ca<strong>da</strong> vez góstame máis. O “Itinerario”, se <strong>en</strong>t<strong>en</strong><strong>de</strong>, que<br />
non o prólogo ou o que sexa.<br />
Coa estimanza <strong>de</strong> sempre, teu amigo e a<strong>de</strong>mirador.<br />
Ramón Suárez Picallo.<br />
Bu<strong>en</strong>os Aires, 4 <strong>de</strong> setembro <strong>de</strong> 1958.<br />
Prólogo do libro Itinerario gallego, <strong>de</strong> Víctor Luis Molinari.
ESTAMPAS MARIÑEIRAS<br />
A TABERNA DA TRENLA<br />
¡Carnoedo!<br />
Nome sonoro que trai ao noso p<strong>en</strong>sam<strong>en</strong>to arumes <strong>de</strong> craro<br />
abol<strong>en</strong>go celta; nome empoirado no longo camiño dos seculos<br />
lonxanos do abó Brigos e <strong>da</strong> aboa Celt; nome espetado coma unha<br />
cuña <strong>de</strong> toxo, no vieiro azúl que f<strong>en</strong><strong>de</strong> o corazón <strong>da</strong> Terra <strong>de</strong>n<strong>de</strong><br />
o Pai Atrántico <strong>de</strong>ica a vella Briganza. ¡Ou b<strong>en</strong>ama<strong>da</strong> ria <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong><br />
que nasce nas ferv<strong>en</strong>zas remexi<strong>da</strong>s <strong>da</strong> Marola, pra morrer na festa<br />
beli<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te helénica dos Caneiros!<br />
Al<strong>de</strong>iña peixeira <strong>de</strong>bruza<strong>da</strong> n’ún irto ribazo <strong>da</strong> ria, coma<br />
unha fi<strong>da</strong>lga na solaina d’un vello pazo. Na curvilin<strong>da</strong> <strong>en</strong>s<strong>en</strong>a<strong>da</strong>,<br />
dornas e botes, lanchas e minuetas, gamelas e traineras, fac<strong>en</strong>do<br />
ac<strong>en</strong>os <strong>de</strong> ribeirana x<strong>en</strong>til, falan d’un pobo que arrinca o pan <strong>de</strong><br />
Deus, <strong>da</strong>s <strong>en</strong>tranas inhóspitas do mar.<br />
Enriba <strong>da</strong>s pedras, as re<strong>de</strong>s <strong>de</strong> xeito, do bou e <strong>da</strong> rapeta, do<br />
boliche e <strong>da</strong> trilla, recib<strong>en</strong>, pra <strong>en</strong>xoitarse, os raios lumiosos do sol<br />
coma un vello poema cribado <strong>de</strong> lús, indicando que alí non chegou<br />
a nova s<strong>en</strong>sibili<strong>da</strong><strong>de</strong> peixeira, musica<strong>da</strong> <strong>en</strong> isócronos bruidos <strong>de</strong><br />
motoras e tarrafas. Na outra al<strong>de</strong>a, a soma perfuma<strong>da</strong> <strong>de</strong> loureiros e<br />
sanguiños, a ermi<strong>da</strong> parroquia. D<strong>en</strong>tro <strong>de</strong>la Nosa Señora do Carme,<br />
ext<strong>en</strong><strong>de</strong>ndo unha olla<strong>da</strong>, lumiñosa e maternal, <strong>en</strong>riba d’un milleiro<br />
<strong>de</strong> ex-votos, testimuño doutras tantas loitas <strong>en</strong>tr’o mar e os homes.<br />
Polo abano <strong>de</strong> carreiros e congostras, á hora do lusco fusco, coma<br />
pombas pro pombal, como abellas d’ouro d’un <strong>en</strong>xamio, as mulleres<br />
dós peixeiros, voltan ao fogar, coas patelas acugula<strong>da</strong>s <strong>de</strong> froitos<br />
do agro <strong>en</strong> troques dos que levaran acugula<strong>da</strong>s <strong>de</strong> froitos <strong>da</strong> ria!...<br />
Troque do mar i-a terra, carne e sangre <strong>de</strong> Galicia!... Pan e viño na<br />
Eucarestía <strong>da</strong> Raza! ¡Carnoedo!<br />
***
148 Ramón Suárez Picallo<br />
No meio do rueiro al<strong>de</strong>án, geoc<strong>en</strong>tro d’aquel mundo<br />
primitivo, avistase a taberna <strong>da</strong> Tr<strong>en</strong>la. N’ela vive inscrita a historia<br />
d’aquel núcleo humán, chea <strong>de</strong> inédito heroismo. Casino on<strong>de</strong><br />
gran<strong>de</strong>s e pequ<strong>en</strong>os, alleos ao conceuto clasista, xogan nas noites<br />
d’invernía, l<strong>en</strong>do no libro <strong>da</strong>s cor<strong>en</strong>ta a mais outa leición <strong>de</strong><br />
<strong>de</strong>mocracia. Bulsa e banco, <strong>de</strong>spacho e ucha <strong>de</strong> cau<strong>da</strong>les, alí fanse as<br />
partixas <strong>da</strong> Compaña peixeira, recibindo ca<strong>da</strong> compañeiro o produto<br />
<strong>en</strong>teiro do seu traballo; ca<strong>da</strong> un t<strong>en</strong> aberta unha conta corr<strong>en</strong>te<br />
con tanto creto como poi<strong>da</strong> <strong>da</strong>r o capital comun <strong>da</strong> tradicional<br />
irman<strong>da</strong><strong>de</strong>. Socie<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> mútua axu<strong>da</strong>, <strong>de</strong> infin<strong>da</strong> soli<strong>da</strong>ri<strong>da</strong><strong>de</strong>, sin<br />
carta orgánica, sin estatutes, si noutra ley que a ley <strong>da</strong> Tradicción,<br />
alí cobra “o quiñón do náufrago” a viu<strong>da</strong> a qu<strong>en</strong> o mar <strong>de</strong>ixou sin<br />
compañeiro, e aos cativiños sin pai. Xuntoiro ledicioso nas festas<br />
<strong>de</strong> gar<strong>da</strong>r, cén parexas dixéronse seu amor, e xurdiron c<strong>en</strong> fogares<br />
on<strong>de</strong> se cumpríu o outo man<strong>da</strong>do <strong>de</strong> “medra<strong>de</strong> e multiplicaivos”.<br />
Tribunal inapelabel, alí repártese xusticia, sin estranas interv<strong>en</strong>ciós<br />
<strong>da</strong>s hocas leises alleas, sob a gui<strong>da</strong>nza som<strong>en</strong>tes do mais vello<br />
compañeiro, cuía sabi<strong>de</strong>ncia, <strong>en</strong> asuntos <strong>de</strong> xusticia, está graba<strong>da</strong><br />
no espello cristaiño <strong>da</strong> sua conc<strong>en</strong>cia, limpa coma a auga <strong>da</strong> fonte<br />
parroquial. Xuntorio <strong>da</strong> fé, t<strong>en</strong> n’un recuncho unha boeta on<strong>de</strong><br />
todos botan a súa parte pra que Ela, Nosa Señora do Carme, teña<br />
a festa mais soa<strong>da</strong> <strong>da</strong> comarca, con mais foguetes, mais gaiteiros<br />
na festa do adral, e con mais <strong>de</strong>votos na sua procesión mariñeira,<br />
escolta<strong>da</strong> r<strong>en</strong>di<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te por dornas e botes, lanchas e minuetas,<br />
gamelas e traineras, co choupar monorrítmico dos remos.<br />
¡Taberna <strong>da</strong> Tr<strong>en</strong>la, esprito e corazón <strong>da</strong> al<strong>de</strong>a mariñeira!<br />
Detrás do taboleiro, c<strong>en</strong> “tr<strong>en</strong>las” exerceron dino e noble<br />
matriarcado <strong>en</strong>tr-as x<strong>en</strong>tes peixeiras. A olla<strong>da</strong> <strong>de</strong> to<strong>da</strong>s, paseou<br />
sempre por riba do mesmo panorama: Darredor <strong>da</strong> tabola común,<br />
homes <strong>en</strong> cuios ollos remansa o azul <strong>da</strong> ria. Enriba, concas <strong>de</strong><br />
viño <strong>da</strong> terra rec<strong>en</strong><strong>de</strong>nte. Na atmósfera fume, cheiro d’alquitrán<br />
e <strong>de</strong> maruxía, afogando profecias <strong>de</strong> temi<strong>da</strong>s mareiras e visiós<br />
<strong>de</strong> afogados. Fora, o mar pai e verdugo, here<strong>da</strong><strong>de</strong> fartur<strong>en</strong>ta, sin<br />
marcos nin liñas divisorias, bruando, o vater <strong>en</strong> Coitela<strong>da</strong> a sua<br />
sinfoníta <strong>de</strong> “Eterni<strong>da</strong><strong>de</strong>”.<br />
***
Estampas mariñeiras. A taberna <strong>da</strong> Tr<strong>en</strong>la<br />
149<br />
¡Taberna Mariñeira <strong>da</strong> Tr<strong>en</strong>la! ¡Alma e corazón <strong>de</strong> Carnoedo!<br />
¡Ucha aruma<strong>da</strong> <strong>de</strong> tradiciós mariñeiras <strong>de</strong> vella Briganza! Fi<strong>da</strong>lga<br />
<strong>de</strong>bruza<strong>da</strong>, coma na solaina d’un vello pazo, no ribazo irto <strong>de</strong><br />
Arnela. ¡Deus te gar<strong>de</strong>!<br />
D<strong>en</strong><strong>de</strong> unha inm<strong>en</strong>surable lonxanía <strong>de</strong> anos e <strong>de</strong> leguas,<br />
meu esprito vai <strong>de</strong>ica tí, e <strong>en</strong>xoénllase conmovido pra bicar a<br />
canteria <strong>da</strong> tua porta, que non po<strong>de</strong>n pisar os meus pés.<br />
Galicia: Revista <strong>de</strong>l C<strong>en</strong>tro Gallego <strong>de</strong> Montevi<strong>de</strong>o. Vol. 12,<br />
n.º 151 (1929).
UN HOME QUE NUNCA VIRA O MAR<br />
Nam<strong>en</strong>tras fun diputado a Cortes, ao igual que outros<br />
moitos diputados <strong>galego</strong>s, ía a Galicia cuaseque todos os fins <strong>de</strong><br />
semán. As sesión terminaban os viernes e reiniciábanse os martes.<br />
O carnet parlam<strong>en</strong>tario era tamén pase libre <strong>en</strong> primeira clase<br />
dos ferrocarriles. Tomábamos o tr<strong>en</strong> <strong>en</strong> Madrid ás 9 <strong>de</strong> noite e<br />
chegábamos á Cruña o sábado á 1 <strong>da</strong> tar<strong>de</strong>. O viaxe era pesado<br />
i-aburrido. O pase non incluía cama i-as mil pesetas que percibíamos<br />
<strong>de</strong> dieta, non permitían o luxo do dormitorio. Nembargantes eu<br />
lembro cordialm<strong>en</strong>te aqueles viaxes pol-as moitas cousas que<br />
neles com<strong>en</strong>téi, <strong>en</strong>señéi i-a<strong>de</strong>pr<strong>en</strong>dín, asegún os compañeiros e<br />
compañeiras que me tocaban <strong>en</strong> sorte ou <strong>en</strong> <strong>de</strong>sdita. Istes ían <strong>de</strong>n<strong>de</strong><br />
o que nos contaba minuciosam<strong>en</strong>te unha operación ao estómago<br />
que lle fixeran a sua sogra, até o marino que se facía l<strong>en</strong>guas do que<br />
faría cando estivese no Ferrol, formando parte do “quinto reino <strong>de</strong><br />
An<strong>da</strong>lucia”, pasando pol-o asombro dos que, <strong>de</strong>mpois do diálogo<br />
máis ou m<strong>en</strong>os trivial, aseguraban que os <strong>galego</strong>s somos moi listos<br />
cando saímos listos <strong>de</strong> ver<strong>da</strong><strong>de</strong>. Sin faltar, alguna que outra vega<strong>da</strong>,<br />
o amabel viaxante <strong>de</strong> comercio –cuase sempre catalán− que nos<br />
contaba como trataba <strong>de</strong> facer aforros nas plazas que tocaba para<br />
ílos a gastar na Cruña.<br />
D-un <strong>de</strong>stes compañeiros <strong>de</strong> viaxe quero contarvos a<br />
peregrina anéidota: Tomou o tr<strong>en</strong> <strong>en</strong> Valladolid vestido <strong>de</strong> militar<br />
coas insiñas <strong>de</strong> capitán no quepis e na guerreira. Portaba dúas<br />
gran<strong>de</strong>s maletas coma qu<strong>en</strong> sai con todo pra un logo viaxe. No<br />
xeito <strong>de</strong> <strong>en</strong>trar, <strong>de</strong> <strong>da</strong>r as boas noites, <strong>de</strong> colocar as maletas e<br />
até <strong>de</strong> s<strong>en</strong>tarse, calquera podía pescu<strong>da</strong>r que estaba <strong>de</strong> moi mal<br />
talante. Estivo un bon intre calado; logo, obe<strong>de</strong>c<strong>en</strong>do o sortilexio<br />
dos tr<strong>en</strong>s españoles, <strong>en</strong>fióuse na conversa. Botóu sapos e cóbregas
152 Ramón Suárez Picallo<br />
contra <strong>da</strong> política, pois el, bon republicano, por ter chocado cos<br />
seus superiores xerárquicos, cuáseques todos monárquicos, saía<br />
trasla<strong>da</strong>do, virtualm<strong>en</strong>te <strong>de</strong>sterrado <strong>de</strong> Valladolid.<br />
− ¿E a don<strong>de</strong> vai voste<strong>de</strong> <strong>de</strong>sterrado, se non é segredo<br />
militar? –pregunteille.<br />
− Pois á Cruña.<br />
−¿A Cruña? Pois asegún noticias que eu teño d-esa cib<strong>da</strong><strong>de</strong>,<br />
non coido que o seu <strong>de</strong>sterro haixa <strong>de</strong> sere moi acedo, n<strong>en</strong> moi<br />
aburrido…<br />
− Mais si; pero xa ve… <strong>en</strong> Galicia –E dixo Galicia como<br />
se dixera un país lonxano, pouco estimado, alleo <strong>de</strong> todo ao seu<br />
mundo habitual.<br />
− En fin, <strong>de</strong> to<strong>da</strong>l-as maneiras levo a ilusión <strong>de</strong> comprir un<br />
gran <strong>de</strong>sexo: o <strong>de</strong> ver o mar por primeira vez.<br />
− ¿Logo voste<strong>de</strong> nunca viu o mar…? –pregunteille con<br />
<strong>de</strong>screí<strong>da</strong> lástima.<br />
− Nunca. –Calamos os dous. Eu matinando na sorpresa<br />
que o agar<strong>da</strong>ba, e que xa saboreaba <strong>de</strong> antemán, como unha<br />
lediciosa vinganza. E lembrando as verbas do ilustre poeta catalán,<br />
referíndose á incompr<strong>en</strong>sión <strong>de</strong> Castela con respeto á sua Patria:<br />
“Deixarlles ver o mar, irmáns”.<br />
Reañudóuse <strong>de</strong>spóis o fío <strong>da</strong> conversa <strong>en</strong>col <strong>de</strong> outros<br />
teimas. Era home leído, relativam<strong>en</strong>te culto e raram<strong>en</strong>te s<strong>en</strong>sibel,<br />
pra ser <strong>da</strong> Castela. Confesóume <strong>de</strong>spois que era máis b<strong>en</strong> <strong>de</strong> orixe<br />
leonés, pois a súa familia era <strong>de</strong> Las Navas <strong>de</strong>l Rey. Falamos <strong>de</strong> “Mio<br />
Cid”, <strong>de</strong> San Xohán <strong>de</strong> la Cruz, do Arcipreste e <strong>de</strong> Santa Teresa, até<br />
que nos veu o sono.<br />
Coma <strong>de</strong> cote, o tr<strong>en</strong> chegou a Monforte <strong>de</strong> Lemos <strong>da</strong>rredor<br />
<strong>da</strong>s 7 <strong>da</strong> mañán, e fixo o tempo necesario pra <strong>de</strong>saiunar. Invitéi<br />
ao meu “<strong>de</strong>sterrado”. Monforte –ou mellor dito, a sua estación<br />
ferroviaria− non é, certam<strong>en</strong>te, unha moi axeita<strong>da</strong> antesala pra<br />
<strong>en</strong>trar <strong>en</strong> Galicia os que a v<strong>en</strong> por vez primeira. Naturalm<strong>en</strong>te ao<br />
meu hóspe<strong>de</strong> non lle gostóu pouco nin moito. Reconciliouse un
Un home que nunca vira o mar<br />
153<br />
pouco co <strong>de</strong>saiuno: uns toros <strong>de</strong> merluza reboza<strong>da</strong>, queixo <strong>de</strong><br />
Curtis e viño <strong>de</strong> Val<strong>de</strong>orras.<br />
A sulpresa pra el foi cando o tr<strong>en</strong> paróu na estación <strong>de</strong> Betanzos<br />
diante <strong>da</strong> ver<strong>de</strong>c<strong>en</strong>te paisaxe <strong>da</strong>s mariñas. O <strong>en</strong>lace do Man<strong>de</strong>o coa<br />
incorparabel ria i-o mosaico multipolícromo <strong>da</strong>s leiras traballa<strong>da</strong>s e<br />
cubertas <strong>de</strong> froitos <strong>en</strong> frol, simétricas <strong>en</strong>tre carreiros. Unha b<strong>en</strong>zón<br />
<strong>de</strong> Deus e do traballo dos <strong>galego</strong>s mariñáns.<br />
O home ficóu abraiado e sil<strong>en</strong>zoso. Eu crebéi o seu sil<strong>en</strong>zo<br />
con unha soia verba que me parecéu naquel intre mói vingativa:<br />
− Galicia.<br />
Quix<strong>en</strong> sair e <strong>de</strong>ixalo soio na sua contemplación, mais el<br />
contívome con istas verbas homildosas:<br />
− Voste<strong>de</strong> é <strong>galego</strong> i-eu téñolle que pedir mil perdóns.<br />
− Non falemos máis e siga ollando –pechéi.<br />
Uns intres <strong>de</strong>nantes <strong>de</strong> <strong>en</strong>trar o tr<strong>en</strong> na estación <strong>da</strong> Cruña,<br />
invitéino a que xantase e pasase a tar<strong>de</strong> conmigo, xa que dispuña<br />
<strong>de</strong> 24 horas pra pres<strong>en</strong>tarse aos seus superiores <strong>da</strong> Praza. Aceitóu<br />
gostoso e leveíno á miña mo<strong>de</strong>sta p<strong>en</strong>sión cruñesa, <strong>da</strong> señora <strong>de</strong><br />
Liñares, na rúa <strong>de</strong> San Andrés, fr<strong>en</strong>te á fonte <strong>de</strong> Santa Catalina.<br />
Antes <strong>de</strong> nos s<strong>en</strong>tar á mesa, fun á cociña e falei coa bondosa e<br />
mañífica doña Dolores. Contéille todo i-ela alporizóuse moito cando<br />
lle dix<strong>en</strong> que o meu acompañante s<strong>en</strong>tíase <strong>de</strong>sterrado na Cruña.<br />
− Asús −cramou− ¿Desterrado na Cruña? Agora verá. Vaia a<br />
s<strong>en</strong>tarse con el á mesa axiña.<br />
Servíunos a propia patrona, to<strong>da</strong> curiosa por coñecer o<br />
“mostro”. Sardiñas cabezu<strong>da</strong>s asa<strong>da</strong>s con cachelos, pra facer boca.<br />
Logo o caldo rec<strong>en</strong><strong>de</strong>nte a groria i-a seguido o fartur<strong>en</strong>te cocido con<br />
fabiñas <strong>en</strong> vez dos garabanzos. E aín<strong>da</strong> outras cousas máis as que<br />
r<strong>en</strong>uncióu <strong>de</strong> bon grado o meu convi<strong>da</strong>do.<br />
Fomos tomar o café ao “Galicia”. Reuníanse alí moi<br />
anima<strong>da</strong>s e simpáticas tertulias. Entre elas a dos galeguistas máis<br />
novos, presidi<strong>da</strong> pol-a flema i-a prestancia <strong>galego</strong>-británicas <strong>de</strong><br />
Plácido Castro. Pres<strong>en</strong>téi o meu <strong>de</strong>sterrado e nun aparte contéi a
154 Ramón Suárez Picallo<br />
historia, que corréu coma un regueiro <strong>de</strong> pólvora acesa por todo o<br />
café. Ás duas horas tiña máis amigos que os que tivera <strong>en</strong> to<strong>da</strong> a súa<br />
vi<strong>da</strong>, <strong>de</strong>n<strong>de</strong> que fora ca<strong>de</strong>te na Escola <strong>de</strong> Toledo.<br />
Pol-a hora <strong>de</strong> solpor estábamos na punta <strong>da</strong> P<strong>en</strong>ínsua <strong>da</strong><br />
Torre d-Hércules, <strong>de</strong> cara ao mar. O Orzán estaba nun dos “seus<br />
millores días”, ergueito <strong>en</strong> olas xigantes, bravío e balbor<strong>da</strong>nte.<br />
Facíalle acompañam<strong>en</strong>to o bramar baixo e profundo <strong>da</strong> Marola,<br />
nam<strong>en</strong>tras que as oliñas máis pequ<strong>en</strong>as <strong>de</strong>sfacíanse mainam<strong>en</strong>te<br />
nas praias <strong>de</strong> San Amaro e <strong>de</strong> Riazor, cubertas <strong>de</strong> lus doura<strong>da</strong>, <strong>en</strong><br />
escumas brancas.<br />
O home, conmovido, axionllóuse e musitóu unhas verbas,<br />
que eu non ouvín, pro que s<strong>en</strong>tín no meu esprito coma u eco dunha<br />
pregaria <strong>de</strong> “laus Deo”.<br />
* * *<br />
Volvín a velo moi <strong>de</strong> pasa<strong>da</strong> varias vega<strong>da</strong>s. Despois fun a<br />
estudiar a Santiago e falaba con el som<strong>en</strong>tes <strong>de</strong> cando <strong>en</strong> cando.<br />
Atopéino cando eu era outra ves diputado. Nas vispras <strong>da</strong> campaña<br />
do Plebiscito. Eu preguntéille con certa sorna.<br />
− ¿E logo, cómo vai o seu <strong>de</strong>sterro?<br />
Ollóume cuáseque con furia contra si mesmo e contestóu.<br />
− Non me volva a m<strong>en</strong>tar a verba. ¿Non sabe? Teño noiva<br />
cruñesa e casaréime na Cruña. Conquerín o direito <strong>de</strong> vecin<strong>da</strong><strong>de</strong>, e<br />
votaréi, non lle queipa dúbi<strong>da</strong>, pol-o Estatuto <strong>de</strong> Galicia.<br />
Revista Orzán, do C<strong>en</strong>tro Coruñés <strong>de</strong> Bos Aires, ca. 1956.
9<br />
CORRESPONDENCIA
Caricaturas <strong>de</strong> Suárez Picallo realiza<strong>da</strong>s por Masi<strong>de</strong>.
CARTA A EDUARDO BLANCO-AMOR<br />
CALIMA DO OESTE<br />
PRESENTE, MEU CAPITÁN<br />
Aquí, nun recuncho <strong>da</strong> Costa “do outro mar”, mariñeiro sin<br />
plaza, escoito, agora mesmo, a tua chama<strong>da</strong>, Capitán Blanco-Amor.<br />
Aín<strong>da</strong> que os novos ou vellos señoritos “sprom<strong>en</strong>” non-o seipan, eu<br />
sigo ataleándo, no asexo e no amanexo, adicado a recoller señales<br />
no dia e na noite. As señales vellas, <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, <strong>de</strong> Beloy, <strong>de</strong> Morazón<br />
e <strong>de</strong> Carnoedo. ¡Ou Carnoedo, loiro e na<strong>da</strong>dor, <strong>en</strong>colgado n’unha<br />
inx<strong>en</strong>te ribeira, simbolizado n’un ergueito pino, lanzal e fi<strong>da</strong>lgo,<br />
<strong>en</strong>riba <strong>de</strong> Cirro, con Curbeiroa, Gan<strong>da</strong>río, Riobao e Taibó!<br />
Fáltan-nos mariñeiros, Capitán Blanco-Amor. O noso Antón<br />
–¡meu irmán Antón!– morreu aquela noite <strong>de</strong> Agosto, crucificado <strong>de</strong><br />
balas, no baldío <strong>da</strong> Areosa. Eduardo, aquel mariñeiro al<strong>de</strong>ano, loiro,<br />
con traza <strong>de</strong> Lord inglés, tamén morreu. ¡Nunca mais empuñará o<br />
timón, camiño dos Caneiros <strong>de</strong> Betanzos! I-a velliña que nos facía o<br />
caldo, i-o vello zoqueiro, <strong>de</strong> irtos bigotes, <strong>en</strong> cuias mans, comían os<br />
cuxos as espigas do millo leitoso, morreron tamén. ¡Todo aquelo, e<br />
aquel Our<strong>en</strong>se teu, que criaba percebes nos troncos dos loureiros,<br />
fóronse para sempre, meu amigo e Capitán!<br />
Por eso tí, <strong>de</strong>voto e leal á nosa vella dorna mariñeira que se<br />
chama “Galicia”, que tuvemos que tripular un día, n’un porto <strong>de</strong><br />
tránsito, con Alonso Ríos, con Chuco Regueira, c’o Mosqueira, con<br />
Cao Turnes, c’o vello Campos Couceiro, voltas a navegar n’ela cara<br />
a novos hourizontes, que sustituian aos vellos, s<strong>en</strong>tado na chopeta<br />
<strong>de</strong> popa, man<strong>da</strong>ndo <strong>da</strong>r couce i-asimán, <strong>de</strong>splegando e recoll<strong>en</strong>do<br />
risos, fac<strong>en</strong>do no comando a sexta guardia. ¡Resérvame un turno<br />
Capitán! Porque lle conservo moita lei á nosa vella dorna! Zecais<br />
non poi<strong>da</strong> ser como tripulante efeitivo, escrito no sol; porque estou<br />
moi vello e mui escarraneado; pero podo aín<strong>da</strong> facer <strong>de</strong> Turnán;
158 Ramón Suárez Picallo<br />
Zecais non seipa moito <strong>da</strong>s c<strong>en</strong>cias novas <strong>da</strong> navegación, que os<br />
mariñeiros <strong>de</strong> oficina que nunca viron o mar nomean oceanografía,<br />
astronomía ou telemetría; pero a<strong>de</strong>pr<strong>en</strong>dín con Mangúa, a clavar o<br />
ouvido no caurel, e polo r<strong>en</strong>xido do mar na escuri<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>da</strong> brétema,<br />
saber se estamos <strong>en</strong> riba <strong>de</strong> baixío ou <strong>en</strong> pl<strong>en</strong>o mar aberto; e non<br />
esquecín, que cando as “Tres Marías” están tirando a Coitela<strong>da</strong>,<br />
e o “Carro” cae perp<strong>en</strong>dicular sobor do Corno <strong>de</strong> Lourido, son,<br />
xustam<strong>en</strong>te, as doce <strong>da</strong> noite.<br />
Párceme que con non ter esquecido estas vellas cousas <strong>de</strong> mar,<br />
teño <strong>de</strong>reito a un turno na túa sexta guardia; se non podo embarcar,<br />
confórmome con ser fareiro <strong>de</strong>n<strong>de</strong> esta outra Costa, pra man<strong>da</strong>rlle, <strong>de</strong><br />
cando <strong>en</strong> cando, un refacho lumioso á nosa vella barca.<br />
¡Canto quixera eu –¡Santo Deus!– empuñar un remo a tua<br />
veira, capitán! Contaríamos vellos contos ao conxuro <strong>da</strong> ar<strong>de</strong>ntía do<br />
mar, e poi<strong>de</strong>ra ser que ain<strong>da</strong> r<strong>en</strong>ovásemos vellas ilusións, <strong>en</strong>col <strong>da</strong><br />
Liber<strong>da</strong><strong>de</strong> i-<strong>en</strong>col <strong>da</strong> Pátria. Poi<strong>da</strong> que as ilusións non se cumplis<strong>en</strong>,<br />
pero, pol-o m<strong>en</strong>os, elas serían plegaria <strong>da</strong> nosa agonía, a veira<br />
mesma dos camiños que levan aos dominios do Além. ¡B<strong>en</strong> sei que<br />
non po<strong>de</strong> ser! ¡Non me coñec<strong>en</strong> os novos tripulantes <strong>da</strong> nosa vella<br />
barca! E resígnome a vel-a <strong>de</strong>s<strong>de</strong> lonxe. A súa velám<strong>en</strong> –¡Créemo,<br />
Capitán!– é a única estrela, que alumea a tépe<strong>da</strong> e tebrosa noite<br />
<strong>da</strong> miña absoluta sole<strong>da</strong><strong>de</strong> espiritual. Repito: Da noite sin luz, <strong>da</strong><br />
miña total, absoluta e irremediabel sole<strong>da</strong><strong>de</strong>. ¡D’esta <strong>de</strong>sampara<strong>da</strong><br />
sole<strong>da</strong><strong>de</strong>, que con<strong>de</strong>na a vivir conmigo solo i-a morrer n’un <strong>de</strong>serto<br />
soo conmigo!<br />
De ahí, meu vello amigo, a eistremeci<strong>da</strong> emoción, que me<br />
sobrecolleu <strong>de</strong> cabeza, a cozarón e a pés, cando, <strong>de</strong>s<strong>de</strong> o meu faro<br />
solitario no recuncho d’unha Costa do mundo, escoitei nomearme,<br />
fac<strong>en</strong>do reconto dos vellos tripulantes. Pois b<strong>en</strong>; escoita a miña<br />
resposta:<br />
–“Pres<strong>en</strong>te, meu Capitán”.<br />
Navegues como queiras, poñas proa a Norte ou a Sur, ao<br />
Leste ou a Oeste, a calquera dos puntos <strong>da</strong> Rosa <strong>de</strong> todol-os v<strong>en</strong>tos,<br />
eu, que te coñezo, sei <strong>de</strong> antemán que sempre irás a <strong>da</strong>r a Porto libre<br />
e salvo, coa nosa vella dorna, que se chama Galicia e Liberta<strong>de</strong>.
Carta a Eduardo Blanco-Amor<br />
159<br />
Onte, hoxe, mañán, <strong>de</strong>spois e sempre, para facer esa travesía,<br />
con calma chicha ou con duro leste, polo asexo ou pol-o amanexo,<br />
–non o esquezas– sempre contas conmigo, meu vello Capitán.<br />
Porque, como <strong>de</strong>cía o canto: ¡Para mariñeiros, nós! ¡Aín<strong>da</strong><br />
que os “sprom<strong>en</strong>” <strong>de</strong> agora nos teñan esquecidos, por mor <strong>da</strong> sua<br />
inx<strong>en</strong>te sabi<strong>de</strong>ncia, <strong>en</strong>col <strong>da</strong> oceanografía, <strong>da</strong> astronomía e <strong>da</strong><br />
telemetría! ¡Unhas ceicias gran<strong>de</strong>s e maravillosas, que lles serviron<br />
para afundir a barca <strong>en</strong> que navegaban.-<br />
Gracias a Deus, que a nosa, por virtu<strong>de</strong> <strong>da</strong> sabi<strong>de</strong>ncia,<br />
m<strong>en</strong>os tranc<strong>en</strong><strong>de</strong>ntal do Mangúa, aín<strong>da</strong> sigue navegándo, <strong>de</strong>sposta<br />
a capear novos temporales.<br />
-Ei, lancha!<br />
¡Vai, lancha!-<br />
Ramón Suárez Picallo<br />
Sant-Iago <strong>de</strong> Chile, freveiro do 1943.
CARTA A XOSÉ HERMIDA ÁLVAREZ<br />
Bu<strong>en</strong>os Aires 10 <strong>de</strong> Agosto do 1959<br />
Irmán Xosé Hermi<strong>da</strong><br />
Londres Inglaterra<br />
Meu b<strong>en</strong> querido amigo Pepiño:<br />
Acabo <strong>de</strong> recibir a túa carta, 4/8/59, que me causou o<br />
efeito dun escopetazo. Dun amabel i-agarimoso escopetazo. ¡Deus,<br />
canto tempo e canto espacio <strong>de</strong>n<strong>de</strong> a <strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira ves que nos vimos<br />
<strong>en</strong> Val<strong>en</strong>cia! Un día, estando eu <strong>en</strong> Chile, escribiume Eduardo<br />
Blanco-Amor, <strong>de</strong>cindome que ti lle preguntaras por min. Dábame a<br />
direición túa <strong>en</strong> África do Norte. Escribinche <strong>en</strong>segui<strong>da</strong>, mais a carta<br />
foime <strong>de</strong>volta por mala direición. ¡E non soup<strong>en</strong> mais <strong>de</strong> ti! Mais eu<br />
repasando os mom<strong>en</strong>tos mais importantes <strong>da</strong> miña vi<strong>da</strong> recor<strong>de</strong>ite<br />
e sigo recordándote sempre. ¡Sempre! Agardo que agora que nos<br />
reatopamos, teñamos relación epistolar regular e perman<strong>en</strong>te. Pra<br />
min será un gran placer amical i espritual.<br />
***<br />
¿De min? Ó terminar a Guerra, fun os Estados Unidos,<br />
chamado e levado polos fillos <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong> ali resi<strong>de</strong>ntes. Estuv<strong>en</strong> 7<br />
meses <strong>da</strong>ndo confer<strong>en</strong>cias por “Hispanas Confe<strong>de</strong>ra<strong>da</strong>s” <strong>en</strong> 40<br />
Estados <strong>da</strong> Unión, xuntando diñeiro pra fletar o “Ipanema” que<br />
levou a México os primeiros refuxiados <strong>de</strong> Francia. Despois pasei<br />
á República Dominicana (a terra <strong>de</strong> Trujillo, que dios Confun<strong>da</strong>)<br />
on<strong>de</strong> estiv<strong>en</strong> un ano. Alí “non me prestaba” o clima físico nin o<br />
outro clima, e arreglei <strong>de</strong> modo <strong>de</strong> ir a Chile. En Chile estuv<strong>en</strong><br />
15 anos traballando como periodista e tamén <strong>da</strong>ndo confer<strong>en</strong>cias
162 Ramón Suárez Picallo<br />
<strong>en</strong> todo o país pola Universi<strong>da</strong><strong>de</strong> e polo Ministerio <strong>de</strong> Educación,<br />
sobre temas <strong>de</strong> Cultura española, incluindo, con prefer<strong>en</strong>cia,<br />
temas <strong>galego</strong>s. Vivín <strong>en</strong> Chile con mo<strong>de</strong>stia pero con gran <strong>de</strong>coro,<br />
gozando do respecto e <strong>da</strong> estimación <strong>de</strong> todos, pequ<strong>en</strong>os e gran<strong>de</strong>s,<br />
chil<strong>en</strong>os i españoles. O ano 1956 celebrouse <strong>en</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires un<br />
Congreso <strong>da</strong> Emigración Gallega <strong>en</strong> América con sino republicano<br />
e galeguista. Viñeron <strong>de</strong>legados <strong>de</strong> todo o Contin<strong>en</strong>te. De Nova<br />
York veu Emilio Gonzalez Lopez, profesor <strong>da</strong> Universi<strong>da</strong>d <strong>de</strong><br />
Columbia, que está feito un galeguista <strong>de</strong> pés a cabeza e que leva<br />
publicados tres libros maravillosos sobre Historia <strong>de</strong> Galicia. Eu<br />
viñ<strong>en</strong> <strong>en</strong> repres<strong>en</strong>tación dos <strong>galego</strong>s <strong>de</strong> Chile. Aquí topeime cos<br />
currunchos on<strong>de</strong> pasara a miña adolesc<strong>en</strong>cia e con vellos e moi<br />
queridos amigos, loitadores pola mesma causa ¡E que<strong>de</strong>ime aqui!<br />
Traballo coma sempre. Son Asesor Cultural do po<strong>de</strong>roso C<strong>en</strong>tro<br />
Luc<strong>en</strong>se <strong>de</strong> Bu<strong>en</strong>os Aires, como direitor <strong>da</strong> sua Cátedra perman<strong>en</strong>te<br />
<strong>de</strong> Cultura Gallega e do seu periódico Lugo, do que che mando<br />
eixemplares por correo ordinario. Escribo noutros periódicos, e<br />
dou confer<strong>en</strong>cias <strong>en</strong> varias instituciós <strong>de</strong>mocráticas e republicanas<br />
españolas e arx<strong>en</strong>tinas. A<strong>de</strong>mais estou escribindo un libro titulado<br />
Castelao Político, que sairá xunto con Castelao Artista, <strong>de</strong> Luís<br />
Seoane, é, Castelao Escritor, <strong>de</strong> Eduardo Blanco-Amor. Poño nel<br />
a alma, vi<strong>da</strong> e corazón. Economicam<strong>en</strong>te, teño dificulta<strong>de</strong>s, pero<br />
vounas sorteando e vivo con <strong>de</strong>coro, gozando, eso si, <strong>da</strong> estimanza<br />
e do respeto <strong>de</strong> todos, incluso dos adversarios. Son socio <strong>de</strong> honor<br />
<strong>de</strong> casi to<strong>da</strong>s as instituciós repres<strong>en</strong>tativas <strong>da</strong> coleitivi<strong>da</strong><strong>de</strong> e, como<br />
Diputado, secretario <strong>de</strong> Relaciós Exteriores do <strong>Consello</strong> <strong>de</strong> Galicia,<br />
fun<strong>da</strong>do por Castelao. Unha especie <strong>de</strong> Goberno Galego no Eisilio,<br />
recoñecido e respetado como tal por to<strong>da</strong> a coleitivi<strong>da</strong><strong>de</strong> Galega, os<br />
vascos, os catalans e os republicanos españoles.<br />
Fisicam<strong>en</strong>te estou moi vello. Teño 66 anos moi navegados.<br />
Sufro <strong>de</strong> moitos alifafes: reuma, arteriosclerosis, próstata, fígado,<br />
bronquitis e <strong>de</strong>mais. Os médicos do C<strong>en</strong>tro Gallego calafatéanme<br />
<strong>de</strong> cando <strong>en</strong> cando. O que aín<strong>da</strong> me rixe b<strong>en</strong> é a cabeza, o esprito<br />
e o corazón. Sigo loitando polo <strong>de</strong> sempre: a Libertad do home, do<br />
individuo e <strong>da</strong> coleitivi<strong>da</strong><strong>de</strong> libre. Contra todos os totalitarismos<br />
<strong>de</strong>gra<strong>da</strong>ntes <strong>da</strong> persoali<strong>da</strong><strong>de</strong> humán, <strong>de</strong> sino roxo ou <strong>de</strong> sino
Carta a Xosé Hermi<strong>da</strong> Álvarez<br />
163<br />
negro. De ahí, a alegría que me produc<strong>en</strong> as tuas palabras sobre o<br />
mesmo tema. E <strong>de</strong> ahí tamén, que me alegre moito <strong>de</strong> que esteas <strong>en</strong><br />
Inglaterra, un dos pouquísimos paises <strong>de</strong>c<strong>en</strong>tes do mundo, on<strong>de</strong> a<br />
liberta<strong>de</strong> individual e ain<strong>da</strong> un valor permañ<strong>en</strong>te e insobornabel.<br />
Alégrome tam<strong>en</strong> moito <strong>de</strong> que estea contigo a tua familia e<br />
que te <strong>de</strong>s<strong>en</strong>volvas con facili<strong>da</strong><strong>de</strong>. Eu sei, meu querido “rillote”, a<br />
tristeza <strong>de</strong> an<strong>da</strong>r polos camiños do mundo. ¡Que Deus che conserve<br />
sempre o b<strong>en</strong>estar teu e dos teus.<br />
E na<strong>da</strong> mais por oxe. Escríbeme pronto. E cóntame cousas.<br />
Unha fortísima aperta do teu sempre irmán e amigo:<br />
Ramón Suárez Picallo<br />
Direición:<br />
C<strong>en</strong>tro Luc<strong>en</strong>se, Belgrano 1841-1849<br />
Bu<strong>en</strong>os Aires. Rep. Arg<strong>en</strong>tina
CARTA A ALEXANDRO BÓVEDA<br />
EL DIPUTADO A CORTES Madrid, agosto 31/933<br />
por Sr. D. Alexandro Bóve<strong>da</strong><br />
LA CORUÑA Segre<strong>da</strong>rio Xeral <strong>de</strong> Part. Galeg.<br />
Distinto irmán:<br />
No meu po<strong>de</strong>r duas <strong>de</strong> voste<strong>de</strong>, unha personal i-outra<br />
sin firma, comunicándome o acordo do <strong>Consello</strong> <strong>en</strong>col <strong>da</strong> miña<br />
separación <strong>da</strong> minoría do P.R.G. Xa o irmán Castelao le comunicaría<br />
que o acordo foi cumplido antes <strong>de</strong> recibir o seu comunicado.<br />
Pol-o que toca a miña situación económica, tratarei <strong>de</strong> resolvela<br />
o antes posible, pese a miña situación angustiosa, agora agrava<strong>da</strong><br />
por <strong>en</strong>ferme<strong>da</strong>d na familia. Oxe <strong>en</strong>tregueille, personalm<strong>en</strong>te a<br />
Casares Quiroga a carta comunicándolle a miña separación, <strong>da</strong> que<br />
lle axunto unha copia por si voste<strong>de</strong> consi<strong>de</strong>ra útil pro arquivo do<br />
Partido.<br />
Permitame, agora, que me doia fon<strong>da</strong>m<strong>en</strong>te ante voste<strong>de</strong><br />
i-ante o <strong>Consello</strong>, pol-os términos <strong>de</strong>sconsi<strong>de</strong>rados, duros, cuaseque<br />
insoportables <strong>da</strong>s súas duas cartas. Términos b<strong>en</strong> inxustos por certo.<br />
Examine voste<strong>de</strong> ios conselleiros, unha vez mais, a miña actuación<br />
política na Terra, con relación ao Partido, e verán como non son<br />
felón, nin treidor, nin <strong>de</strong>sleal; e que esa am<strong>en</strong>aza <strong>de</strong> separarme do<br />
Partido –supoñ<strong>en</strong>do sin motivo que non acataría a disciplina– non<br />
<strong>de</strong>beu ser escrita nin p<strong>en</strong>sa<strong>da</strong>. Ela que<strong>da</strong>, a xeito <strong>de</strong> espiña, clava<strong>da</strong><br />
no meu esprito. Insisto <strong>en</strong> que non-a merezo.<br />
E dito esto personal, dúas verbas sobor do seu aspecto<br />
político, pr’o futuro do Partido. ¿De ver<strong>da</strong><strong>de</strong> o <strong>Consello</strong> d’un
166 Ramón Suárez Picallo<br />
partido po<strong>de</strong> por sí i-ante sí, expulsar afiliados? ¿E si eses afiliados<br />
<strong>de</strong>sempeñan cargos públicos po<strong>de</strong>n ser arre<strong>da</strong>dos na<strong>da</strong> m<strong>en</strong>os<br />
que por un <strong>Consello</strong> do cual non po<strong>de</strong>n formar parte? ¿qu<strong>en</strong> lles<br />
asegura que no futuro non se produzca unha discrepancia <strong>en</strong>tre o<br />
<strong>Consello</strong> e os diputados? Nese caso o <strong>Consello</strong> sempre t<strong>en</strong> a razón<br />
porque ter a forza <strong>de</strong> expulsar, segun o prece<strong>de</strong>nte que acaban<br />
voste<strong>de</strong>s <strong>de</strong> s<strong>en</strong>tar. E eso que a miña perman<strong>en</strong>cia na minoría tiña<br />
o refr<strong>en</strong>do d’un Congreso do Partido. Si o reglam<strong>en</strong>to <strong>da</strong> tales<br />
faculta<strong>de</strong>s ao <strong>Consello</strong> eu agardo que voste<strong>de</strong> p<strong>en</strong>se na sua reforma<br />
<strong>en</strong> b<strong>en</strong> <strong>da</strong> <strong>de</strong>mocracia interna do Partido. Moita mais necesaria esta<br />
<strong>de</strong>mocracia no noso, on<strong>de</strong> hai posiciós i<strong>de</strong>olóxicas distintas que<br />
<strong>de</strong>b<strong>en</strong> estar pl<strong>en</strong>am<strong>en</strong>te garantiza<strong>da</strong>s.<br />
I-agora outra cousa: Eu estou aqui s<strong>en</strong> saber que facer. Non<br />
sei si teño que votar algo ou non. Lin que o Partido se abst<strong>en</strong> na lei<br />
<strong>de</strong> arr<strong>en</strong><strong>da</strong>m<strong>en</strong>tos. Por outro lado a Fe<strong>de</strong>ración Agraria provincial<br />
pidiulle ao ministro a aprobación <strong>da</strong> <strong>en</strong>m<strong>en</strong><strong>da</strong> <strong>de</strong> Casanueva –lí<strong>de</strong>r<br />
«agrario»– sobre patrimonio familiar. Pedir a exclusión <strong>de</strong> Galicia,<br />
xa non t<strong>en</strong> objeto no medio <strong>da</strong> discusión. Se nos abstemos, as<br />
abst<strong>en</strong>ciós non se explican; se votamos <strong>en</strong> pro –refírome a votación<br />
<strong>de</strong>finitiva– po<strong>de</strong>mos explicar o voto. Votar <strong>en</strong> contra non me parece<br />
político pois a lei, ain<strong>da</strong> que mala, favorece algo aos campesinos<br />
probes. Vexa voste<strong>de</strong> o que se fai, ou se me absteño <strong>en</strong> total <strong>de</strong> ir<br />
as sesiós. Eu estarei aquí tres ou carro dias para <strong>de</strong>spachar varias<br />
cousas. Escríbame pois a Madrid se o fai axiña. Lembranzas a<br />
Castelao e <strong>de</strong>mais irmás e voste<strong>de</strong> dispoña diste seu e <strong>da</strong> Cruña.<br />
Ramón Suárez Picallo<br />
(En Castro, X.: O galeguismo na <strong>en</strong>crucilla<strong>da</strong> republicana,<br />
Deputación Provincial <strong>de</strong> Our<strong>en</strong>se, 1985).
CARTA A FRANCISCO REGUEIRA<br />
(FRAGMENTO PUBLICADO EN A NOSA TERRA)<br />
PAROLAS DE FE E D’ESPERANZA<br />
Da marcha <strong>da</strong> guerra non che direi na<strong>da</strong>. Esta<strong>de</strong>s ahí b<strong>en</strong><br />
informados. Pasamos horas <strong>de</strong> moita angustia. Pero trunfaremos. De<br />
eso non che queipa dúbi<strong>da</strong>. Asombra <strong>de</strong>scubrir agora cantas eran<br />
as reservas morales e físicas <strong>de</strong> Hespaña. E <strong>da</strong> insuperable carraxe<br />
p<strong>en</strong>sar que to<strong>da</strong>s esas reservas estaban afoga<strong>da</strong>s por unha minoría<br />
inepta, semifeu<strong>da</strong>l, cega e suici<strong>da</strong>, t<strong>en</strong>do baixo as súas gadoupas a<br />
un gran<strong>de</strong> pobo, cego e <strong>de</strong>pauperado. Teño fé n’esas reservas, no<br />
instinto <strong>de</strong> inmortali<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong>ste pobo, na súa gran<strong>de</strong>za que coido<br />
que ain<strong>da</strong> que cubris<strong>en</strong> palmo a palmo todo o seu chan <strong>de</strong> armas<br />
automáticas, non triunfarían os traidores. As armas son frías e<br />
comeas a ferruxe. O esprito d’un pobo aceso <strong>de</strong> pasión pola súa<br />
liber<strong>da</strong><strong>de</strong> e a súa i<strong>de</strong>p<strong>en</strong><strong>de</strong>nza, e inmorr<strong>en</strong>te, e trunfa sempre. Eu<br />
vino <strong>en</strong> Aragón baixo bombar<strong>de</strong>os furiosos e terroríficos reaccionar<br />
a berros <strong>de</strong> fé e <strong>de</strong> esperanza; vin-o tamén <strong>en</strong> Barcelona, no medio<br />
dos escombros, blasfemando; vexo todol-os días r<strong>en</strong>ovando a súa fé,<br />
a proba <strong>de</strong> of<strong>en</strong>sivas. Vouche a contar un sucedido que pres<strong>en</strong>ciei<br />
eu e mais un rapas <strong>de</strong> Negreira moi amigo meu que estaba <strong>de</strong> xuez <strong>en</strong><br />
Barbastro. Un medio día apareceron sobre a vila trece trimotores que<br />
bombar<strong>de</strong>aron durante sete minutos ¡unha ver<strong>da</strong><strong>de</strong>ira eterni<strong>da</strong><strong>de</strong>!<br />
Tirados n’unha cuneta con nos estaba un pai e dous rapaces seus<br />
fillos duns doce e catorce anos. Como os avións estaban verticales e<br />
as bombas caian máis moi preto, un dos rapaces ergueuse e botou<br />
a correr pra tirarse mais adiante. Unhos segundos solos, os bastante<br />
pra que unha bomba o fixese pe<strong>da</strong>zos. O rapas mais pequ<strong>en</strong>o<br />
botouse a chorar berrando ante os cachos do irmán. “Perdón, perdón<br />
Papá, diles que se vayan que nosotros no hemos hecho na<strong>da</strong>”. O pai<br />
quedou como fulminado, inmóvil un intre. Mais <strong>de</strong> pronto quitou
168 Ramón Suárez Picallo<br />
<strong>da</strong> cintura un coitelo e botou a correr berrando <strong>de</strong>baixo dos avións<br />
mostrando ao aire o coitelo: “Cobar<strong>de</strong>s, asesinos, asesinos” e caeu<br />
redondo. Cando nos acercamos a él estaba morto. En oito días non<br />
conciliei o sono. E a visión trem<strong>en</strong><strong>da</strong> ha <strong>de</strong> seguirme m<strong>en</strong>tras viva.<br />
Esto na retaguardia. No fr<strong>en</strong>te hai pra escreber c<strong>en</strong>tos <strong>de</strong> volum<strong>en</strong>s.<br />
Sobre un país <strong>de</strong>sta naturaleza non trunfará nunca o frío aterec<strong>en</strong>te<br />
<strong>da</strong> traición, nin as armas por moi automáticas que sean. Un pobo<br />
así, trunfa na vi<strong>da</strong>, na morte e mais alá <strong>da</strong> morte.<br />
Trunfaremos, trunfaremos e pronto.<br />
E por hoxe na<strong>da</strong> máis. Miñas lembranzas a cantos me<br />
lembr<strong>en</strong>. Unha aperta a meu irmán Leonardo, e pra tí o afecto<br />
invariabel do teu amigo.<br />
Ramón Suárez Picallo<br />
A Nosa Terra, n.º 424, xullo <strong>de</strong> 1938.
<strong>Consello</strong> <strong>de</strong> Galiza<br />
CARTA A CÉSAR ALVAJAR<br />
Bs. Aires Abril 25/1958<br />
Sr. Dn.<br />
César Alvajar<br />
Rue D’Asas 78-<br />
París XI<br />
Querido Alvajar:<br />
Recibimos a túa moi interesante carta. Estamos todos felices<br />
polo restablecem<strong>en</strong>to <strong>da</strong> túa sau<strong>de</strong> e asimesmo pol-o xeito como<br />
levas os teus traballos. Estamos seguros que todo sairá b<strong>en</strong>. Estamos<br />
traballando pra axu<strong>da</strong>rche <strong>en</strong> todol-os s<strong>en</strong>tidos.<br />
[...]<br />
Onte tuvemos unha reunión conxunta, vascos, <strong>galego</strong>s<br />
e cataláns, convoca<strong>da</strong> pol-o Delegado do Goberno vasco.<br />
Trátase <strong>de</strong> orgaizar eiquí un gran aito público, <strong>de</strong> conxunto, pra<br />
eisaminar a situación na P<strong>en</strong>ínsula <strong>de</strong>n<strong>de</strong> o noso punto <strong>de</strong> vista<br />
e pra facer unha afirmación rotun<strong>da</strong> e <strong>de</strong>finitiva. Esta: A España<br />
c<strong>en</strong>tralista-castellana, fracasou como Estado, como comuni<strong>da</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong><br />
pobos, como comuni<strong>da</strong><strong>de</strong> xurídica. Ensaiou to<strong>da</strong>s as mo<strong>da</strong>li<strong>da</strong><strong>de</strong>s<br />
<strong>de</strong> monarquía –cesarista, absolutista e semi<strong>de</strong>mocratica– todos os<br />
xeitos <strong>de</strong> dictaduras civiles e militares e tamén dúas Repúblicas.<br />
¿Causas? Un Estado artificial superposto <strong>en</strong>riba dos pobos ibéricos<br />
i-as suas ricas varie<strong>da</strong><strong>de</strong>s: Un Estado <strong>de</strong> arriba pra baixo do c<strong>en</strong>tro<br />
pra periferia. Hai que <strong>de</strong>clarar caduco todo eso e <strong>da</strong>rlle volta a<br />
todo. Non se <strong>de</strong>b<strong>en</strong> volver a <strong>en</strong>saiar cousas xa fracasa<strong>da</strong>s. Todo
170 Ramón Suárez Picallo<br />
canto se faga pro futuro ha <strong>de</strong> ser sobor <strong>da</strong> base <strong>da</strong> pl<strong>en</strong>itu<strong>de</strong> <strong>da</strong>s<br />
vellas nacionali<strong>da</strong><strong>de</strong>s, voluntariam<strong>en</strong>te axunta<strong>da</strong>s por virtu<strong>de</strong> <strong>da</strong> súa<br />
auto<strong>de</strong>termiñación.<br />
A <strong>da</strong>ta que asinala este fracaso total, co asesinato <strong>da</strong><br />
<strong>de</strong>rra<strong>de</strong>ira posibili<strong>da</strong><strong>de</strong> e o 18 <strong>de</strong> Xulio <strong>de</strong> 1936. O aito pois será<br />
eiquí o 18 <strong>de</strong> Xulio. Os discursos, 3 <strong>en</strong> total, un vasco, un catalán<br />
i-un <strong>galego</strong>, discurirán <strong>de</strong>ntro <strong>da</strong>s eispresa<strong>da</strong>s i<strong>de</strong>ias. Xa se empezou<br />
a traballar na orgaización. Carteles, volantes, radios, pr<strong>en</strong>sa e <strong>de</strong>mais<br />
pra que resulte “impresionante”. O traballo <strong>de</strong> aportar a maior<br />
parte <strong>da</strong> x<strong>en</strong>te corre por conta dos <strong>galego</strong>s. ¿Que che parece?<br />
Publicaráse un manifesto-resúm<strong>en</strong> a xeito <strong>de</strong> conclusións que será<br />
“universalm<strong>en</strong>te” difundido.<br />
Falamos cos cataláns <strong>en</strong>col do “caso” Sauret <strong>en</strong> forma<br />
amabel. Que<strong>da</strong>ron <strong>de</strong> escribirlle. O <strong>de</strong>legado vasco díxonos que o<br />
Presi<strong>de</strong>nte Aguirre agar<strong>da</strong> a túa visita. O antes que nos sexa posibel<br />
faremos o “<strong>de</strong>pósito <strong>de</strong> fondos” <strong>de</strong> que falas que, coi<strong>da</strong>mos coma<br />
ti, que e indisp<strong>en</strong>sabel. E na<strong>da</strong> mais que se vai o correo. Cando<br />
recibamos as noticias que nos prometes seremos mais eist<strong>en</strong>sos.<br />
Apertas <strong>de</strong> todos e moi especiales do teu amigo<br />
Ramón Suárez Picallo
10<br />
EPÍLOGO
Hom<strong>en</strong>axe tributado a Suárez Picallo polos seus alumnos dun curso <strong>de</strong> xornalismo<br />
co gallo do seu 69 aniversario.
DE FRENTE Y DE PERFIL<br />
Entrevistar a un periodista es siempre una prueba <strong>de</strong> fuego.<br />
Máxime cuando ese periodista, como <strong>en</strong> nuestro caso, se resiste al<br />
reportaje. Quizás por saber que el mejor reportaje es contestar todos<br />
los días a las preguntas irremediables que nos hace la vi<strong>da</strong>. Pese a<br />
ello don Ramón Suárez Picallo concedió esta <strong>en</strong>trevista <strong>en</strong> forma<br />
exclusiva para sus alumnos <strong>de</strong>l cursillo <strong>de</strong> periodismo.<br />
¿Cuándo nació y dón<strong>de</strong>?<br />
Nací el 4 <strong>de</strong> noviembre <strong>de</strong> 1894 <strong>en</strong> Sa<strong>da</strong>, Coruña. Soy<br />
el hijo mayor <strong>de</strong> un hogar humildísimo don<strong>de</strong> vieron la luz seis<br />
varones más y una mujer.<br />
¿Dón<strong>de</strong> Pasó sus primeros años?<br />
En la villa <strong>de</strong> Sa<strong>da</strong>, locali<strong>da</strong>d <strong>de</strong> Veloy, pueblo mitad<br />
marinero mitad labrador, don<strong>de</strong> cultivé ambos oficios, cursando<br />
mi educación primaria con el ilustre maestro galleguista Don José<br />
Somoza Eiriz, natural <strong>de</strong> Villalba.<br />
¿En qué año vino a la Arg<strong>en</strong>tina?<br />
Llegué a este país como inmigrante <strong>en</strong> el año 1912;<br />
<strong>de</strong>sempeñando los oficios <strong>de</strong> peón <strong>de</strong> farmacia y si<strong>en</strong>do mi primer<br />
sueldo $ 15. Posteriorm<strong>en</strong>te fui v<strong>en</strong><strong>de</strong>dor ambulante <strong>de</strong> alfajores,<br />
sigui<strong>en</strong>do por lavaplatos y, finalm<strong>en</strong>te, periodista.<br />
¿Volvió alguna vez a su pueblo natal?<br />
Regresé a Galicia <strong>en</strong> 1931 como <strong>de</strong>legado <strong>de</strong> la Fe<strong>de</strong>ración<br />
<strong>de</strong> Socie<strong>da</strong><strong>de</strong>s Gallegas.
174 Ramón Suárez Picallo<br />
¿Qué hizo <strong>en</strong>tonces <strong>en</strong> Galicia?<br />
Elegido diputado <strong>en</strong> 1931 a las Cortes Constituy<strong>en</strong>tes <strong>de</strong> la<br />
República por Coruña, intervine <strong>en</strong> el Parlam<strong>en</strong>to con ses<strong>en</strong>ta y dos<br />
discursos sobre Galicia <strong>en</strong> dos años, al tiempo que estudiaba <strong>en</strong> forma<br />
libre las asignaturas principales <strong>de</strong> Bachiller <strong>en</strong> el Instituto <strong>de</strong> Lugo.<br />
Con este título ingresé a la Universi<strong>da</strong>d <strong>de</strong> Santiago <strong>de</strong> Compostela<br />
como alumno libre recibi<strong>en</strong>do mi lic<strong>en</strong>ciatura <strong>de</strong> Derecho, <strong>en</strong> el año<br />
1935, con la calificación <strong>de</strong> sobresali<strong>en</strong>te. Fue mi primera <strong>de</strong>f<strong>en</strong>sa<br />
la <strong>de</strong> un gallego resi<strong>de</strong>nte <strong>en</strong> Avellane<strong>da</strong> (Pcia. <strong>de</strong> Bs. Aires), al cual<br />
el fiscal pedía la p<strong>en</strong>a <strong>de</strong> veintiocho años y un día, si<strong>en</strong>do el fallo<br />
<strong>de</strong> absolución.<br />
¿Qué fue <strong>de</strong> su vi<strong>da</strong> luego?<br />
Posteriorm<strong>en</strong>te emigré a EE.UU. <strong>de</strong> don<strong>de</strong> pasé a Chile,<br />
trabajando como periodista durante 16 años. Escribí mi primer<br />
artículo <strong>en</strong> “A<strong>de</strong>lante” el 1º <strong>de</strong> Mayo <strong>de</strong> 1916 refiriéndose este a<br />
una huelga <strong>de</strong> frigoríficos. Lo firmé con las iniciales R.S.P. Seguí<br />
escribi<strong>en</strong>do <strong>en</strong> periódicos obreros hasta 1918, <strong>en</strong> que fui secretario<br />
r<strong>en</strong>tado <strong>de</strong> los trabajadores <strong>de</strong>l puerto y allí fui nombrado director<br />
<strong>de</strong>l periódico “Libertad”. El primer ejemplar que lancé al público fue<br />
un <strong>de</strong>sastre, pues corregí las erratas <strong>en</strong>cima <strong>de</strong>l error y el copista al<br />
no ver na<strong>da</strong> <strong>en</strong> los márg<strong>en</strong>es mandó todo a máquina tal cual estaba.<br />
También fui colaborador <strong>de</strong>l diario “La Arg<strong>en</strong>tina” don<strong>de</strong> me inicié<br />
con una crónica obrera. Fui Secretario <strong>de</strong>l Correo <strong>de</strong> Galicia durante<br />
dos años. Escribí crónicas sobre la vi<strong>da</strong> política <strong>de</strong> América Latina,<br />
<strong>en</strong> el “Pueblo Gallego” <strong>de</strong> Vigo, “Le Humanité” <strong>de</strong> Barcelona y “El<br />
día Vasco” <strong>de</strong> San Sebastián. Después <strong>de</strong> ser columnista durante 16<br />
años <strong>en</strong> Chile pasé a la Arg<strong>en</strong>tina don<strong>de</strong> me <strong>en</strong>cu<strong>en</strong>tro actualm<strong>en</strong>te<br />
radicado.<br />
¿Cómo resumiría usted su vi<strong>da</strong>?<br />
Pues, dici<strong>en</strong>do que t<strong>en</strong>go 67 años bi<strong>en</strong> vividos, muy<br />
navegados y a<strong>de</strong>más muy doloridos. Soy un hombre <strong>de</strong> los que<br />
se van que ti<strong>en</strong>e el placer <strong>de</strong> estar <strong>en</strong>tre los que vi<strong>en</strong><strong>en</strong>. Creo<br />
firmem<strong>en</strong>te que, a esta g<strong>en</strong>eración que vi<strong>en</strong>e tras <strong>de</strong> mí, <strong>de</strong>bo<br />
<strong>de</strong>jarles como legado las pocas cosas que sé.
De fr<strong>en</strong>te y <strong>de</strong> perfil<br />
175<br />
¿Algo más?<br />
Soy soltero… ¡porque no tuve tiempo <strong>de</strong> casarme! No<br />
obstante, yo <strong>de</strong>bía haberme casado <strong>en</strong> la Catedral <strong>de</strong> Lugo el 4 <strong>de</strong><br />
octubre <strong>de</strong> 1936 pero la Guerra Civil estalló el 17 <strong>de</strong> julio <strong>de</strong> 1936.<br />
Mi novia quedó <strong>en</strong> Galicia bajo el régim<strong>en</strong> <strong>de</strong> Franco y yo seguí<br />
el curso completo <strong>de</strong> la Guerra Civil <strong>en</strong> la zona <strong>de</strong> la República.<br />
Después recorrí el mundo y, como ya os he contado, to<strong>da</strong>s esas<br />
correrías terminaron <strong>en</strong> vuestro país.<br />
Una pregunta más, ¿qué opina <strong>de</strong>l resultado <strong>de</strong>l cursillo?<br />
¡Estoy muy cont<strong>en</strong>to! Creo firmem<strong>en</strong>te que por los m<strong>en</strong>os<br />
seis alumnos llegarán a ser excel<strong>en</strong>tes periodistas, y, los otros,<br />
efici<strong>en</strong>tes colaboradores. Ansío que continú<strong>en</strong> unidos como un<br />
núcleo <strong>de</strong> muchachos y muchachas estudiosos. No olvidéis que, <strong>en</strong><br />
vosotros, están los pilares <strong>de</strong> un futuro mejor.<br />
Y así nos <strong>de</strong>spedimos <strong>de</strong> don Ramón, ejemplo señero <strong>de</strong> un<br />
espíritu recto, batallador e insobornable.