Crónicas desde a India - Vieiros

13
Aínda aquí
ento na cama e miro para os pés. Son as seis e media. Levo xa un cacho esperta. Xa comezou
S a calor. Movo as dedas, cousa que era incapaz de facer antes de vir á India. Pés cabos valgos,
de nacemento. O fisioterapeuta recomendoume andar descalza e eu sigo o consello desde a
infancia. Pero só aquí a continuidade fai que os meus pés melloren sen restriccións. Aquí onde a xente
é capaz de usar os pés igual cás mans.
Sento na cama e miro para os pés. Antes de prepararme para a clase de danza e comezar o día
coma un foguete, coma unha pequena bóla de enerxía, un demo de Tasmania. Os pés que me trouxeron,
os pés que me levan.
Sento na cama e miro para os pés. Hoxe comeza a miña última semana completa en Tiruchy.
Pero aínda estou aquí.
Blanca a sorrinte ı A semana pasada chegou Blanca. Blanca é voluntaria de IND desde hai
catro anos. Ela fixo a nosa páxina web, organiza os cursos de voluntariado, está sempre a ela. Sempre
cun sorriso e unha gargallada. Sempre cantaruxando algo. Eu, que teño tendencia a ser seria, procuro
rodearme de xente alegre. Alédame a súa compaña.
Blanca non perde o sorriso aquí tampouco. A pesar das nenas e nenos que lle saltan por enriba.
A pesar da xente que pola rúa se para diante dela e lle queda mirando para a cara nun dos xestos
máis irritantes deste país. Eu poño cara seria e dígolle á xente que disperse con voz firme. O meu
> 37