Crónicas desde a India - Vieiros

12
o meu amigo
beer
oa man no seu brazo saúdo a Beer. Velaí o está na súa tenda, a última vez pasamos un anaco
C dentro, no pequeno espazo da caixa de mistos grazas á cal pode vivir. Beer quedou cego
xogando ao críquet. Un mal golpe e o mundo en negro.
Pero Beer ten iniciativa. Primeiro recibiu un crédito do proxecto para montar a súa tendiña. E
agora acaba de recibir outro para ampliar a tenda cun posto de alugueiro de bicicletas. El sabe que a
súa clientela ten que andar lonxe para poder alugalas. En seguida se decatou da boa oportunidade e
alá foi á oficina do proxecto coa súa proposta.
Hoxe Beer inaugura a súa nova empresa ampliada. A empresa que lle deu o afecto dos seus veciños,
que o sacou da casa onde estaba sumido na escuridade. A empresa que lles pode dar unha oportunidade
aos seus fillos, sobre todo ao pequeno, que move con dificultade os brazos nunha estraña
parálise. Precisa atención médica especializada. E iso custa cartos. As bicis van ser máis ca un medio
de transporte.
Moito máis ca baile ı Das sete ás nove é o meu espazo. O espazo para abstraerme e alixeirar a
carga dos días que pasan ás veces con terribles pesares. Pero de sete a nove da mañá o mundo é só
Baratanatiam para min. Concentrarme nos pés, no ritmo, nas mans, nos xestos, na historia, na arte.
Como se nada máis existise no mundo alén diso. Cada baile é unha historia, un teatro, unha louvanza
a algunha deusa. Agora miro con distinta atención as imaxes labradas de Ganesha, de Lakshmi ou
> 35