Crónicas desde a India - Vieiros

Ninguén da súa
familia se dignou en
preguntarlle cómo
estaba. Un pai que me
deu a man dicíndome:
Por favor, axuda a
miña filla. E eu, que
estou feita de carne
viva, que xa estaba
remexida ata os
alicerces, tiven que
facer o mellor de min
mesma para controlar
as miñas emocións.
Pero na estación de tren de Bangalore, entre unha multitude de persoas, foi así como camiñei cara a
Tasneem. Tasneem, só uns ollos dentro dun burca. Debaixo da burca hai unha muller, a miña amiga
coa que convivín un mes enteiro na casa da súa familia política, a que acabei detestando sen barreiras.
A súa historia é demasiado longa para un breve intre coma este e o meu espírito está tan alterado
e abatido que resulta difícil pensar en feitos. Pero hainos.
Como unha familia política que a maltrata, un marido que lle pega, esixencias de dote despois
do matrimonio (as familias pagan por casar as fillas e moitas mulleres morren ou se suicidan porque
a familia política as maltrata para que a súa familia pague máis e máis; hai homes que fixeron de
matar a súa muller un negocio e por iso na India hai máis “accidentes domésticos” ca en ningún outro
país do mundo), a retención da súa filla maior, as ameazas de levarlle a pequena que acaba de nacer,
a deshonra das palabras que incendian a comunidade musulmá de Anantapur sobre ela. A mesma
historia de miles de mulleres que ninguén quere escoitar nin ver. Pero cun pequeno matiz. Tasneem
ten vinte anos. Pesa corenta quilos. Ten dúas fillas e (aquí o matiz) abandonou o seu marido.
A súa mai dille que ten que volver con el, que vai estragar o matrimonio da súa irmá maior. Pero
Tasneem ten un pai. Un pai moi fóra do común. Un pai que lle di que non escoite a ninguén, que
remate os seus estudos e busque un traballo lonxe de Anantapur (Tasneem pensa que o seu marido a
acosará onde queira que vaia), que sexa ela mesma e que busque a súa felicidade. Un pai que me ten
afecto porque en canto Tasneem finalmente se atreveu a escribirme un breve correo (non pode ir ao
cíber porque os amigos do seu marido avísano de inmediato) a chamei inmediatamente por teléfono.
Ninguén da súa familia se dignou en preguntarlle cómo estaba. Un pai que me deu a man dicíndome:
Por favor, axuda a miña filla. E eu, que estou feita de carne viva, que xa estaba remexida ata
os alicerces, tiven que facer o mellor de min mesma para controlar as miñas emocións. Síntome
pequena e insignificante. Para axudar a súa filla plenamente, penso, tería que cambiar o mundo enteiro,
eu non teño tal poder. Pensar que intento cambiar o mundo cada día consólame pouco neste
momento. Sei que teño que ser práctica. Necesito un plan para Tasneem. Pero, e as outras milleiros
de Tasneems?
> 23