Crónicas desde a India - Vieiros

A maior parte do
tempo estou na rúa.
De casa en casa co
caderno na man e
mirándolles aos ollos a
esas persoas que
queremos crer que non
existen. Pero están aí.
Teño po no pelo para
demostralo.
ción social na que hai actividades como clases de apoio e seguimento de persoas enfermas pero tamén
sensibilización sobre a discriminación de casta e xénero, creación de grupos de mulleres democráticos
que dirixen a comunidade e xestionan aforro e crédito (isto xa sei que é complicado, ás mulleres
do suburbio cústalles aproximadamente un mes entender o funcionamento) e cuestións concretas
como a intermediación para que o goberno constrúa unha escola ou poña luz nun suburbio. Que
cumpra coas súas obrigas, a fin de contas. O proxecto planifícase coa comunidade grazas á organización
local, que é a encargada de todo, en realidade. De aí sae un orzamento ao que nós lle buscamos
financiamento de volta en Galiza.
E eu o que fago é avaliar cómo van as cousas, planificar coa comunidade que cómpre facer, que
precisan, como queren facer as cousas. Na oficina falamos de mil cousas, compartimos opinións e
inquedanzas, tomamos té, café e eu auga de coco. Pero a maior parte do tempo estou na rúa. De casa
en casa co caderno na man e mirándolles aos ollos a esas persoas que queremos crer que non existen.
Pero están aí. Teño po no pelo para demostralo.
> 13