Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Natacha Lillo
dos 17 fogares estaban dirixidos por un galego. É o único momento na Plaine
onde existe un fenómeno de cadea migratoria aplicado aos galegos. É dicir,
que unha parella da vila do Cebreiro (Lugo), presente xa en 1926, fixo a priori
vir uns cuñados seus e veciños de vilas próximas, tales como Hospital. Os elos
familiares e sociais entre eles evidenciábanse a través dos seus patronímicos e
do feito de que son sempre respectivamente padriños e madriñas durante os
bautizos dos seus fillos no Padroado español. Pero en 1931, como en 1926, a
maioría das familias moraban na Pequena España.
Canto ao traballo, os inmigrantes galegos ocupaban sobre todo postos de
peóns ou de xornaleiros nas grandes empresas metalúrxicas ou químicas de
Saint-Denis e os seus arredores inmediatos. A proporción de proletarios sen ningunha
cualificación era a mesma que a dos outros españois, é dicir, o 64% en
1926, o 54% en 1931. As súas mulleres non traballaban máis fóra do seu fogar que
as outras españolas, malia ter moitos menos fillos, como veremos decontado.
Canto ao ascenso social, notamos, como para a maioría dos fillos dos
peóns españois de Saint-Denis, que adoitan acceder a postos de traballo máis
cualificados que seus pais, sobre todo a través de aprendizaxes na industria
– un deles traballa, por exemplo, como aprendiz nunha imprenta. Vese tamén
que as fillas comezan a traballar dende os 13 ou 14 anos, cando case todas as
súas nais eran amas de casa.
Agora imos tratar as diferenzas entre os inmigrantes galegos e os demais.
A primeira observación notable é que se trata case unicamente de homes que
partiran sós de Galicia. Ao contrario do visto dos españois da Saint-Denis en
xeral, onde había case tantas mulleres como homes, aquí hai unha enorme
diferenza. Pouquísimas parellas galegas xa formadas nos seus lugares de orixe
viñeron instalarse en Saint-Denis: cinco en total para todo o período. Así, en
1926, había 267 homes para 100 mulleres cando os estremeños eran 105 para
100 mulleres; en 1931, os galegos eran 256 homes para 100 mulleres.
Cando moitos estremeños ou zamoranos se dirixiran directamente da
súa vila ao norte de París, parece que a grande maioría dos galegos reemigraron
varias veces, tanto en España como en Francia. Atopamos varios galegos
que contraeron matrimonio con mulleres doutras rexións españolas e tiveron
fillos en diversos lugares. Así, en 1926 e en 1931, viven en Saint-Denis unha
familia constituída por un galego e unha catalá con dous fillos nados en Barcelona;
outra que reúne a un galego e a unha asturiana, con tres fillas nadas en
Madrid; outra que une un galego e unha muller da provincia de Tarragona, co
seu fillo nado en Perpignan, etc.
Tamén en 1931 establecéronse en Saint-Denis cinco galegos casados con
francesas. Un vivía cunha muller de Dunkerque e os seus dous fillos, que
0 [ ESTUDOS MIGRATORIOS. Revista Galega de Análise das Migracións, Vol. I, Núm. 2, 2008 (199-211) ]