Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

A inmigración galega en Saint-Denis (1920-1945)
ñois en 1931 (alcumouse «el Barrio Chino») e a de Pleyel, onde eran 330 na
mesma data. A diferenza da Pequena España, estes lugares nunca chegaron a
constituír verdadeiros barrios urbanos xa que, no medio de descampados, os
inmigrantes edificaron verdadeiras chabolas, a maioría de madeira, o que deu
lugar a varios incendios. Alí a xente adoitaba ter animais de curral (polos, coellos
e ata cabras) e pequenas hortas.
Naqueles anos de chegadas moi seguidas, reforzouse a presenza española
por todo o norte do departamento do Sena. O seu asentamento sempre foi
igual: os inmigrantes edificaron eles mesmos as súas casas e foron constituíndo
así, progresivamente, barrios, onde despois estaban en maioría. Por exemplo,
o dono de case todos os terreos da Pequena España da Plaine tiña tamén terras
na cidade de Drancy. A partir de 1924, alugáronllelas para edificar as súas chabolas
e xurdiron alí varias canellas, que os seus propios habitantes chamaron
o Barrio Negro. Foi máis ou menos igual en Blanc-Mesnil, onde naceu outro
«Barrio Chino», a Courneuve, Saint-Ouen e Pantin. En total, segundo o censo
de 1931, máis de 12 000 españois moraban nesta zona próxima á Plaine
Saint-Denis.
VIDA COTIÁ NOS BARRIOS ESPAÑOIS DAS AFORAS DE PARÍS
NOS ANOS 1 20 E 1 30
Hai que ter en conta que, a diferenza doutras inmigracións (como a dos
kabiles de Alxeria que empezaron a chegar á Plaine na mesma época), esta foi
familiar dende o comezo: os homes adoitaban chegar primeiro para buscar
emprego e vivenda, e case enseguida facían vir ás súas donas e fillos. A presenza
feminina era notable: contábanse 119 homes por 100 mulleres en 1921;
110 por 100 en 1926 e 1931; 104 por 100 en 1936 e 1946.
A Pequena España e os outros barrios de inmigrantes da Península contaban
con moitas familias numerosas xa que a transición demográfica apenas
acababa de empezar nas súas zonas de procedencia. Nas vivendas, ás veces aos
fillos sumábanse irmáns, curmáns e nais viúvas que viñeran reunirse coa súa
familia. Fose cal for o tamaño da familia, todos habitaban en xeral dous cuartos:
un que servía de cociña, de cuarto de estar e pola noite de cuarto para o
fillos; o outro, de cuarto para os pais e os bebés. A grande promiscuidade que
reinaba na Pequena España daba frecuentemente lugar a enfermidades como
tuberculose ou outras epidemias.
Dende a metade dos anos 1920 empezaron a aparecer nos barrios españois
bares, tendas de ultramarinos e salóns de peiteado abertos por compatriotas
que conseguiran aforrar algúns cartos para erguelos. En xeral, era a muller
[ ESTUDOS MIGRATORIOS. Revista Galega de Análise das Migracións, Vol. I, Núm. 2, 2008 (199-211) ] 0