Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

xera reflexión pois sinala a continxencia, a improbabilidade da expectativa socialmente determinada.
Son pois medios creados para coordinar seleccións, e crear as correspondentes expectativas,
asegurándose así o éxito da comunicación.
Medios de difusión: fan máis probable que a comunicación chegue os destinatarios. Posto que é
bastante improbable que a comunicación alcance a ninguén que non estea fisicamente presente, os
medios de difusión nacen para facer posible a comunicación máis alá da interacción cara a cara. Foron
aparecendo na evolución da sociedade, o primeiro medio de difusión foi a escritura, logo a imprenta
difundiu as posibilidades da escritura. Posteriormente apareceu a telecomunicación, coa televisión, a
radio, o telégrafo, o ordenador e ultimamente internet.
Mundo: é a suma dun sistema e o seu ámbito. Non é só o ecosistema, senón o conxunto global do
sistema e o seu ámbito.
Observación: Observar é trazar unha distinción e situarse dun lado da distinción trazada. Sinala a
unidade dunha operación que utiliza unha distinción para marcar un lado, ou outro lado desa distinción.
O modo da operación pode ser igualmente vida, conciencia ou comunicación, dando lugar a diferentes
tipos de sistemas.
Operación: é a manobra básica coa que se constrúe un sistema. Cada sistema necesita elementos do
seu ámbito para poder operar, pero funciona con eles dende o interior do propio sistema. Unha operación
dun sistema é a acción coa que o sistema reproduce un elemento baseándose en elementos do propio
sistema.
Organización: sistema social baseándose en decisións. Os sistemas organización son específicos das
sociedades diferenciadas en estratos sociais. Fórmase segundo regras de recoñecemento xeradoras de
estruturas comunicativas: regras de pertenza, definición de roles ou selección de persoal. Son sistemas
sociais como as asociacións, as empresas, os colexios, etc. O elemento esencial dunha organización é a
forma decisión. Unha decisión é unha comunicación da selectividade que pode ser atribuída a un
membro da organización, por iso a organización realiza a autoridade.
PolicontextuRalidad: tomado da lóxica polivalente de G. Günter 1025 este concepto describe a
existencia de moitos códigos con validez simultánea aínda que se rexeiten entre si. ContextuRal vén da
unión de fragmentos diferentes, na sociedade diferenciada por funcións non existe unha xerarquización
das funcións, a desigualdade entre sistemas non se basea na xerarquía. Tódolos subsistemas desenvolven
elementos esenciais para o sistema social, pero ningún é dominante. Non hai vértices, nin centro, nin
periferia, hai contextuRalidad. A sociedade non pode ofrecerse a si mesma unha descrición da
complexidade, pois cada sistema vai o que vai dende a observación propiciada pola súa función. Cada
sistema parcial vai, e define os seus problemas, vendo os problemas dos outros sistemas dende o seu
código ou operación. Esa suma de incompatibilidades compatibles é o que describe este concepto.
Prestación: observación que un sistema parcial realiza doutro sistema parcial diferente, por exemplo
as observacións políticas sobre a economía, ou as alusións sanitarias á política. Cada subsistema ten en
conta as prestacións dos outros, pero interpretándoas internamente de acordo co seu código e función.
Un mesmo acontecemento é interpretado de diferente modo por cada subsistema, xerando prestacións
entrelazadas. A complexidade está sempre presente, sen unha única posición que poida describir a
“totalidade” da sociedade.
Programa: refírese ao concepto de código e indica aquelas condicións baixo as que os valores
positivos ou negativos dun código determinado poden ser correctamente asignados a circunstancias ou
acontecementos. Nos sistemas sociais trátase dunha cuestión de decisión entre o verdadeiro e o falso, o
xusto e o inxusto, etc.
Punto cego: ¿que é o único que un ollo non pode ver? A retina. Un ollo non pode verse a si mesmo,
non pode ver as condicións que fan posible a propia visión. Trátase dunha metáfora creada para explicar
o simpre feito de que para ver algo sempre deixamos fóra da visión as condicións que posibilitan nosa
mirada. Aplicado á observación segundo a lóxica desenvolvida por Spencer Brown, significa que unha
observación non pode ver a diferenza e a indicación que a fan posible. Onde queira que algo é observado
queda sempre algo sen ser observado. Ao centrarnos en algo deixamos fóra outras cousas: por exemplo,
os medios de masas observan principalmente o escandaloso, deixando fóra da súa mirada o resto.
Sentido: O sentido é o medio que permite a creación selectiva de tódalas formas sociais e psíquicas.
Dun conxunto de pensamentos/comunicacións o sentido fai a un real ou actual, e ao resto convérteno no
seu horizonte, convérteo en posibilidades ou potencialidades. O sentido opera a través de seleccións:
1025 Günter 1979.
~ 309 ~