Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

ou non reciben “chamadas” da consellería. Se un xefe de servizo ten unha rede contactos “tradicional”
(non informática) para dar un bo tratamento a un paciente cun par de chamadas fai as conexións
necesarias. Iso debería estar unificado e non depender dos contactos persoais 866 . “Pouco a pouco vannos
chamando” 867 , engade.
Outro problema é a “confidencialidade” dos datos da HCD. Existe disparidade de criterios para
definilo que quere dicir esta palabra. “Algúns servizos queren ter a súa información gardada, e só eles
dar acceso discrecional” 868 . As directivas da Unión Europea, e no Ministerio madrileño séguenas, tenden
a deixar decidilo paciente, tras asinar un formulario de consentimento informado, qué información debe
figurar na súa Historia Clínica e cal non. Os propios médicos son, en xeral, e non só os psiquiatras,
puntualiza Fernando, teñen moitas reticencias á HCD.
Primeiro cuestiónanse a privacidade da información reflectida na HCD. Fernando apunta unha
contradición, e o exemplo que me explica a continuación di usalo nos cursos que foron impartindo por
toda Galicia nos distintos servizos médicos. Se unha Historia está en papel gardada nun caixón: ¿Como
sabemos que non a le quen non debe? Mentres está sobre a mesa do médico, continúa, a enfermeira, a
limpadora ou o bedel pódena ler sen que nos decatemos. Mesmo durante o seu transporte pode caer
baixo a mirada de ollos indiscretos. Non obstante na HCD se alguén fóra do servizo a le, ten que asinar
dixitalmente e explicalas razóns para acceder á información antes de obtela coa súa clave. Calquera
entrada a unha HCD queda rexistrada sen posibilidade de eludilo control, cousa que no sistema de papel
non sucede.
Existe, engade, un segundo medo. Dado que a HCD deixa toda entrada rexistrada, a
responsabilidade legal do médico é maior. Agora, coa HCD, un paciente ten o dereito por lei a solicitar
información sobre quen fixo uso dos seus datos. Se se demostra que alguén non debidamente autorizado,
de acordo con criterios xudiciais, accedeu aos seus datos, pode aparecer unha denuncia. As historias
sobre este tipo de denuncias van en aumento, di Fernando.
É curioso, di, que agora teñen medo ao que escriben paro parecen non o ter sobre o que escribían
sobre o papel. Cóntame a continuación un comentario dunha psiquiatra dunha destas unidades.
Preguntouno nunha das súas charlas para explicar o funcionamento da HCD: “¿Que pasaba se ela un día
poñía que o paciente dicía tomar a medicación pero ela cría que lle mentía? Iso quedaba escrito,
¿non? 869 ”. Fernando contestoulle que igual que quedaría escrito nunha HC en papel. Ao que a psiquiatra
contestou: “Si, pero escribiámolo con mala letra. ¿Que pasa se eu poño que o paciente paréceme un
“fillo de puta”” 870 . Fernando respondeulle que quizais esa “información” non fose relevante para outros
médicos, razoando que as apreciacións subxectivas non debían formar parte da HCD, quizais estaban
mellor no caderno persoal do psiquiatra. Nese momento Fernando engade: “É certo. Coa HCD os
profesionais escriben menos” 871 .
866 Fernando 2:12.
867 Fernando 2: 5-6.
868 Fernando 2: 7.
869 Fernando 2:9.
870 Fernando 2:9.
871 Fernando 2:9.
~ 255 ~