Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

ou veciño. Algún caso familiar onde se comunica a efectividade. A familia é a base para este tipo de
tratamentos, acódese a eles arroupado por ela.
A lista de ingresos de cada EMG é longa, pasando por tódolos hospitais dispoñibles en función da
existencia ou non de camas libres. Ningún dos entrevistados, salvo excepcións, narra menos de dez
ingresos ao longo dos anos. En moitos casos non recordase exactamente o número exacto nin podese
establecer unha cronoloxía clara.
Ao narrar anécdotas destes ingresos a maioría relatan as boas relacións co resto dos internados. Non
adoitan recordalos nomes dos especialistas que os trataron. Todos coinciden en comunicar estes ingresos
como períodos “negros”. Cousas que pasaron que mellor non se volvan repetir. Eladia, como viamos
antes, díxome en varias ocasións durante a nosa entrevista, que supoño recordáballe algunhas das
preguntas dos psiquiatras en algún dos seus ingreso, que por favor non a ingresase de novo. Todos
parecen coincidir no bo trato recibido, pero prefiren non volver.
En canto á medicación, poucos recordan exactamente os nomes e as cantidades de pastillas tomadas.
A maioría recíbenas en Pérgola ou danllas os seus familiares en cada comida. Moitos reciben un
inxectable para os síntomas agudos, con, de seis a sete pastillas para completalo tratamento e evitalos
efectos secundarios desagradables. Dedúcese do que contan que as doses son teoricamente postas polos
seus psiquiatras, pero os familiares cos que viven, as supervisoras dos pisos tutelados ou mesmo as
propias traballadoras ou compañeiros de Pérgolas cámbianlles ou aconsellan cambiar as doses ante a
aparición dalgunha crise.
Ao recibir o seu diagnóstico tras atopase cun psiquiatra co que se entenden, narran unha longa
peregrinación tamén ata atopar as doses exactas de anti psicóticos e das pastillas para os efectos
secundarios. Narran historias de proba e erro nunha evolución complexa coas súas crises, ingresos e
variadas situacións familiares. Todos contas períodos nos que deixaron a medicación por “atoparse
mellor”. O razoamento aludido é similar en tódolos casos. “Se me atopo xa ben, porque hei de seguir
tomando estas pastillas” 844 .
Un dos efectos secundarios é o aumento de peso e a obesidade. É unha constante en tódolos
entrevistados, a preocupación por “facer exercicio”, aínda que a maioría, salvo pasear, recoñecen non
facer ningún. Outro efecto secundario son os tremores, a falta de capacidade de concentración e efectos
“xoguetóns na vista”. Elena neste sentido cóntame o desagradable de sentir como os teus ollos vanse
cara arriba, obrigándote sen querer a mirar arriba. Eduardo quéixase da nula sexualidade coa que ten que
vivir como enfermo medicado. Discutiu con Melón, di, e agora acode a un psiquiatra dunha USM do
centro urbana máis próximo, con quen negocia, afirma, a cantidade de medicamentos.
En polo menos tres casos (Eduardo, Elia e Elena) deuse, no momento da estabilidade no diagnóstico
e a medicación, unha crise forte cos seus núcleos familiares de referencia. A familia xoga en tódolos
casos, positiva ou negativamente segundo observa cada un, un papel esencial. Ou ben acepta e colabora
abertamente, ou ben, por motivos non sempre claros para o usuario, leva consigo certa ruptura. Os tres
844 Coherente co descrito por Karp (2006).
~ 247 ~