Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

necesario, e a min me denuncia el... Vamos, porque non podo violar ese dereito que el ten.
Pero eu falei co xuíz, falei coa familia. A irmá díxome que non. A familia, era moi coñecida
en Esteiro. Non querían un ingreso. Entón pasaron varios meses, pasaron varios meses e
ao final, eu que sei, debeu de pasar un ano polo menos. En novembro matouna.
Chegou á casa, parece ser, chegou alí, colleu un coitelo e matouna a navalladas. Era
unha persoa pasiva, pasiva de todo. O peor de todo é que unha das fillas viu toda a
historia. El está en prisión, claro. Souben que caeranlle non sei cantos anos, moitos. Pero,
en dez anos esta fora.
Leveino fatal. Pasei unhas semanas horrorosas. Recordo que cando cheguei tralo fin de
semana á Unidade (matouna en fin de semana) e cando cheguei o luns, fun á farmacia
(vou habitualmente a recollela metadona), e fun á farmacia a recollela metadona.
Comentoumo o farmacéutico, quedei planchar. Cheguei ao traballo pensando: “¿Como
non me di conta? Comentáramo moitas veces, pero xusto esas semana estaba, do máis
normal”. Comentáballes os do equipo. Despois decateime (despois de que pasara todo)
que ela ía casar. Ía casar que tiña unha parella estable. Ía casar. Ese foi o desencadeante.
Motouna. Agora, o que el máis quería, as súas fillas, xa non lle poden ver, imaxínome, nin
en película.
Chamáronme. El estivo ingresado, porque el, despois de matala, intentouse suicidar.
Colleu un coche, roubou un coche, o coche dela, e estrelouse contra un muro. Intentouse
cortar co coitelo que a matara, foron feridas superficiais. Co golpe do coche fracturouse
algunha costela e fixo un neumotórax. Non fun quen de ir velo. Non fun capaz de ir velo
porque tiña unha moi boa relación con el. Había entre nós unha relación bastante boa. Ata
o punto de que, cando el se atopaba moi mal dicíalle que esperase ata o final da consulta
para falar con el. Esa semana precisamente víao máis ou menos todo ben... Ao chegar ao
traballo todos me preguntaban: “E ti, ¿non te decataches? E ti, ¿non viches o tema?“.
Sentíame culpable. Tardou tempo en pasar, e tardou, e aínda hoxe penso se...
Estaba atada, pero se eu me poño nos meus trece de que tiña que ser ingresado... O
que pasa é que el non quería de ningunha forma, e que se eu o ingresaba, pois que el
suicidábase. El, nun psiquiátrico, non aguantaba nin tolo, e que encerrado, tampouco.
Agora ten que estar encerrado, e non suicidouse.
Pensei que suicidariase na prisión. Dixen eu: “Este tío non aguanta aquí nin un mes”.
Era un tío que tiña que estar libre. Imaxineime que non, que non ía vivir, que se ía matar.
A irmá e o seu familiar foron ao enterro da súa muller, iso sorprendeume.
Sorprendeume moito cando contaronme que a irmá estivera coa familia dela. Era un
pouco como dicilo, como deixalo de lado a el. A min pareceume unha provocación. Ir a
familia del, as irmás (a irmá esta, en concreto), ir ao enterro, non sei... Xa tañen pasado
tres anos. Teño contactado coa xente que vai as prisións, co equipo da Unidade de Drogas.
Sei que buscaronlle cousas que facer na biblioteca. Se eu continúo uns anos aquí, e el sae
de prisión algún día coincidirei con el de novo... non sei...
Era unha persoa cariñosa. A min resúltame imposible velo como un asasino. Unha
psiquiatra que substituiume cando din a luz, tamén tratara a este rapaz. Cando enterouse
da noticia chamoume: “Pero ¿a ti paréceche que este rapaz é un psicópata? A min, para
nada”. Parecíame un rapaz deprimido, un tío pasivo de todo, cun trastorno da
personalidade. Un tío que a vida tratouno fatal, que viviu situacións moi desagradables
dende a infancia, que tivo unha experiencia co matrimonio moi negativa. El era moi
cadrado, e dicía: “Eu casei con ela pola igrexa e para sempre. Será a miña muller toda a
vida, ata que morra”. Dicía: “Ata que morra”, dicía.
Cando estivo ingresado tralo accident,e coa policía no cuarto, chamoume o psiquiatra
que tocoulle para ver se tiña algún atenuante. Eu sabía perfectamente que o tiña
preparado. A min comentoumo cen veces. Sempre conseguía quitarlle a idea da cabeza. O
resto do día, eu non estaba con el. O psiquiatra que chamoume, díxome: “A min paréceme
que non”. Eu dixenlle: a única persoa que puidese sabelo sería un perito que lle fixera unha
analítica naquel xusto momento para saber se estaba baixo os efectos de tóxicos, de
~ 232 ~