Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

Elena é a primeira en saír. Elixe subir a un autobús tras deixala botella de auga pequena que sempre
leva consigo. Explica o que fai, con xestos, como cando vai á súa casa as fins de semana. Sen moitos
comentarios dos seus compañeiros, Mariana dálle as grazas e senta de novo no seu sitio.
Eduardo érguese a continuación e quedará alí, diante do encerado fronte ao grupo, o resto do taller.
Fala principalmente con Edson con quen comparte piso, e ocasionalmente con Elena. Edson e Elena din
que sempre foron moi tímidos. Non foi a enfermidade a causante da súa timidez, custoulles sempre
comunicarse. Edson conta como pasaba moitas horas sen falar con ninguén nas barrigas do barco onde
traballaba como mecánico. Sen vir moito a conto, engade: “ás veces esquezo que estou enfermo”.
Elena di entón que todo o mundo en Esteiro sabe que eles son de Pérgola. Cando van a un café, ou a
unha tenda, todo o mundo sabe que son EMG. Mariana toma entón a palabra. Di que non sempre son os
outros. Proponlles que se pregunten “¿Por que?” Non se trata sempre dos outros, nós debemos facer
sempre algo por comunicarnos. Non podemos andar por aí cun
estigma. Elena pregúntalle entón que significa estigma. Na
explicación da palabra Mariana repite bastantes veces que non
teñen nada malo, senón unha enfermidade “como outra calquera”.
Utiliza en varias ocasións enfermidades como a diabete e o
cancro como exemplos para a súa comparación coa enfermidade
mental. Todo o resto do taller centrase en explicacións de
Mariana. Repite unha e outra vez a normalidade da súa
enfermidade, a necesidade de esforzarse por establecer
comunicacións cos outros, sen prexulgar o que vanme dicir.
Ao saír coméntame que hoxe a sesión estivo especialmente ben, pero que non é normal. Eduardo foi
a clave, comenta. Levou a voz cantante durante a maior parte e fixo falar aos outros. Especialmente a
Edson, quen normalmente esta calado e cando fala asocia unhas palabra con outras nun discurso
delirante. Hoxe non obstante estivo centrado, atento, achegando cousas ao grupo. Mentres fala comigo, a
rapaza das prácticas de psicoloxía espera. Despedímonos ao tempo que Mariana trata de animar á futura
psicóloga para que volva como voluntaria tras finalizalas súas prácticas obrigatorias. A psicóloga en
prácticas, ex alumna miña, tras unha semana, apunta un crítica ao modo de traballar en Pérgola. Di que
non traballase sobre a “conduta dos enfermos”.
~ 206 ~
Ilustración 24 Cestos feitos en Pérgola.