Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

Abril 1992 Sesión bibliográfica: Mannoni, “Intervención e interpretación” 749 .
Ás nove da mañá, na mesma sala que a sesión anterior e co mesmo estilo de conferencia, Macu,
unha psicóloga duns corenta anos, fala dun artigo dun psicanalista italiano. Con anterioridade á sesión os
dez homes e seis mulleres asistentes coñecían o tema e tiñan á súa disposición unha copia fotocopiada.
A quenda de exposición tivo que ser alterado, Macu comeza anunciando que a semana que vén falará a
persoa designada orixinalmente para o día de hoxe. Ainda así todolos asistentes foron avisados do
cambio e coñecían o artigo en cuestión. A sesión comeza tarde, case tódolos asistentes chegan tarde, e
durante a quenda de preguntas só falan algúns dos varóns.
Macu cínguese case literalmente á orde seguida no artigo por Mannoni. Alude constantemente aos
autores e obras citadas nel. Intenta reconstruír o fío central do artigo pero rapidamente céntrase no que a
ela lle parece interesante para abrir a polémica e o debate. Formúlao por iso, o seu tema central, como
unha pregunta: “¿Como nomeamos o que facemos os analistas?, e ¿Como é que o facemos?” Mannoni
analiza as relacións entre a intervención e a interpretación. Como lacaniano o autor pregúntase polo
significado dos dous termos. Macu considera que a interpretación só é aplicable aos sonos e aos lapsus.
Mentres que a intervención sería “todo o demais”. Recalca: “case todo é intervención”. Engade: “todo
vale se temos transferencia”. E matiza: “Non opoñamos o real ao fantasma”. Trátase de escoitar ben o
que está a dicilo analizado. Pon o exemplo dun paciente seu. Levaban vinte sesións. Chegara á
conclusión de que era un “pouco deficiente”. Ao saír da sesión número vinte díxolle: “Creo que non vou
volver”. O analista contéstalle entón: “É a primeira vez que vostede fala de si mesmo”. O paciente
marcha sen dicir nada máis, pero volve á seguinte sesión e comeza unha “auténtico labor” (de análise,
sobreenténdese).
Manolo indícalle a Macu que quizais o sentido do artigo está en que o analista atopase sempre por
debaixo da súa propia formación. Debe, engade, ser consciente dos prexuízos que ésta leva consigo.
Macu remata rapidamente a súa exposición e pide preguntas. Varios dos asistentes van lentamente
reflexionando en alto ou cuestionando a súa exposición.
Manolo apunta que esta achega de Mannoni deba ser levada á internacional psicoanalítica, como
unha nova teoría da técnica de análise. Logo apunta que non está de acordo co formulado. O que é
interpretación decídeo o paciente. É el, quen crea o efecto de verdade. Por iso, conclúe, toda
intervención é xa en si unha interpretación. Porque intervención é todo aquilo que fai aparecer efectos de
verdade. Polo tanto, el non establecería a diferenza entre estes dous conceptos.
Un asistente comeza dicindo, en parte de acordo con Manolo: “O analista é un síntoma do
analizante”. E engade: “O síntoma neurótico é unha verdade sen saber”. Porque, di, o complemento do
saber é precisamente o que busca, e non é outro que o analista. Por iso o poder do analista é conferido
polo paciente.
Outro oínte argumenta que a transferencia non debe ser imaxinada. Se isto sucede convértese ela
mesma nunha barreira infranqueable. Por iso a transferencia debe situarse sempre no terreo dos
simbólico.
749 Mannoni 1992.
~ 188 ~