Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

sentido). Ten un medo claro ao traballo unido a un nivel excesivo de esixencia e autocrítica. Isto adóitao
paralizar no traballo, aínda que non impide que axude efectivamente a outros compañeiros. Manolo di
que é crítico cos seus delirios: “De Arturo a Interino, e ¿vostede cre que mellorei?” Sempre viviu en
pisos escuros e lúgubres, aínda que coa terapia se propuxo cambiar iso.
En canto ás súas relacións Manolo conta a dificultade que tivo sempre nas súas relacións amorosas.
Fálalle de dúas relacións. Unha primeira durante a carreira que idealizou. A última cunha rapaza vasca.
No seu delirio creeuna unha “bruxa pedorrenta membro de ETA”. Segundo Emilio a relación con ambas
as dúas rematou pola súa propia actitude. Neste sentido di atoparse illado e insatisfeito coas súas
relacións sociais. Na terapia busca atopar un medio para mellorar nisto, refacer a súa vida, que percibe
como carente dun proxecto e facer desaparecer os problemas psíquicos (delirios e cousas raras). Pon
como exemplo unha vez na que apareceu un, no adro dunha igrexa onde cantara nun coro para unha
celebración con outros profesores. Ironiza: “o meu pai dicía que ía ser un Chopin”.
Manolo sinala que parece ter unha competición co seu irmán en todo, mesmo tamén en isto da
loucura. Emilio está inquedo polas súas accións, dúas labazadas a dúas rapazas, durante un dos seus
últimos episodios psicóticos. Loqueou, di, con dúas rapazas. A primeira foi a muller vasca coa que tiña
unha relación. Di que ela xa o perdoou. A segunda labazada foi a unha muller na rúa. Esta denúnciolle
no xulgado e está pendente da sentenza. Emilio debe presentarse regularmente no xulgado mentres tanto
por orde do xuíz. Manolo critica neste momento a actuación do xuíz. Di que illou do seu contexto
psicótico o caso, centrándose só na agresión.
Manolo pasa entón a teorizar fronte o seu público. Di que o diagnóstico é unha estrutura borrosa.
Neste caso de Emilio, non é doado colocalo nunha categoría concreta, aínda que para el é claramente un
Psicose. Remata deste xeito para responder entón ás preguntas.
Un oínte dúbida do diagnóstico de Psicose. Sinala que a súa impresión é máis ben a dun caso
Borderline (limítrofe) 748 con trazos paranoides, obsesivos e psicóticos. Manolo repite as súas dúbidas no
diagnóstico. Matiza con detalle a súa teoría do diagnóstico como unha estrutura para axudar ao paciente,
polo cal non pode haber un compromiso claro con ningunha etiqueta diagnóstica concreta. De este xeito
o diagnóstico ten que ser aberto, borroso, insiste, polo ben do paciente. Varios oíntes comezan a falar
entre si, formulándose despoius unha pequena discusión sobre o valor de asignar ou non determinadas
etiquetas. Manolo retoma entón a voz cantante para describir de novo as distintas etapas da entrevista
con Emilio. Entón formúlalle ao seu auditorio unha pregunta teórica: ante un caso como este, ¿onde
están os límites da terapia? ¿Pode a intervención facer algo?, ¿axudar?, e en caso afirmativo, ¿ata onde?
Un oínte respóndelle. O caso de Emilio parécelle con poucas esperanzas, el sería máis ben pesimista.
Pero engade: nunca se sabe. Manolo contesta: “xa vos contarei”, dando por rematada a sesión clínica.
748 O trastorno límite da personalidade, ou borderline (limítrofe ou fronteirizo) é actualmente definido polo DSM-IV (véxase DSM-IV
301.83) como un trastorno da personalidade con escasa regulación emocional, pensamento extremadamente polarizado e relacións interpersoais
caóticas. Durante anos foi un categoria "comodín": véxase Shorter 1997, ou o caso autobiográfrico presentado por Kaysen (1994),
posteriormente levado ao cinema.
~ 187 ~