Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

que se trate dun trastorno Bipolar Atípico, consultando o DSM III. Lendo di: debe de ter un período
mínimo de dúas semanas pero adoita levar consigo axentes externos desencadeantes e son, engade, dun
diagnóstico extremadamente difícil.
Mira presenta unha muller de sesenta anos con problemas de insomnio e dores forte de cabeza dende
hai quince anos. Probou con diferentes médicos privados, acode agora á Unidade en Argo porque
falaronlle ben dela. Mira di que a muller presenta “máis ben unha actitude de enfermidade que un
síntoma claro”, e engade, quizais hai que darlle tempo para que “traballe o síntoma”. Parécelle estar a
buscar obter unha pensión, explorando o terreo para conseguila. Presentouse co marido que falou máis
ca ela. Mira remata repetindo que debe deixarlle centralo seu síntoma á paciente.
Mira fala entón da visita domiciliaria doutro día. Son, di, dúas mulleres con Esquizofrenia: unha
esquizofrenia con curso continuo e outra esquizofrenia residual de cincuenta e cinco e cincuenta e nove
anos respectivamente. Viven co seu irmán solteiro cunha pensión dunha delas, aínda que parece estar á
caza dunha segunda fonte de ingresos. A traballadora social do Concello de Argo “detectou o caso” e
concertou a visita coa Unidade. O irmán non parecía feliz de velos por alí. Unha das irmás está moi
deteriorada, di Mira. Non parece que tomen de forma continuada os tratamentos e as súas estancias nos
diferentes manicomios parecen deterioralas bastante. Viven nun ámbito “moi deprimido”, traballando
“cando lles apetece”. Mauricio contradí a hipótese de Mira de que o manicomio deteriora e afirma: “a
psicose deteriora, sexa cal sexa o tratamento”. Entón engade datos sobre o terceiro esquizofrénico do
grupo. Reflexiona sobre o rol de mendigo vagabundo que ten asumido. Nos pobos teñen un oco para
eles, o problema aparecería se houbese máis dun. Finaliza indicando o pouco que eles poden facer nestes
casos.
Marta expón outro caso dunha rapaza estudante de periodismo cunha clara Anorexia. Estivo en
Coruña nun privado cunha “terapia psicolóxica directiva”. Parecía descompensada na consulta e Marta
comezou cunha terapia de relaxación. Mauricio indícalle o acertado da súa elección, pero engade que a
relaxación debe ser neste caso unha manobra para o “achegamento terapéutico”. Mauricio dille que é un
caso “brando” pero seguro que aparecen cousas maiores nunha análise profunda. Ante os casos mal
definidos pódense facer dúas cousas para deixalos “ben atados”, reflexiona. Hai que facerlle ver que
damoslle importancia ao problema, por se no futuro o elaboran, mellor. O primeiro que podese facer é
pedirlle se presente na seguinte ocasión coa familia posto que requirese unha maior indagación. A
segunda opción é darlle un informe para o médico de cabeceira de tal maneira que o paciente o poida ler.
Nel habemos deixar claro que vemos un problema de elaboración pero con certo “risco”. Deste xeito
deixámoslles a porta aberta, pero de paso estamolles mandando unha mensaxe aos outros servizos: “¡
que coño nos estades a mandar!”
Marta explica o caso dun adolescente de Río, recollido “por ser fillo do alcalde”. Presenta problema
de adaptación con angustia dende o final da secundaria. Mauricio dille que non pode menear moito este
caso porque el xa atendeu algo, na súa consulta privada na cidade, desa familia no pasado. Sospeita
“patoloxía da parella”. Logo apunta que quizais haxa demasiados problemas con adolescentes no pobo.
Hai que falar co instituto e dar algunha charla.
~ 177 ~