Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

Durante o camiño de regreso, Mauricio dáme algúns datos máis. Os veciños dos Tonecho dicían que
as irmás eran homes lobos, seguramente polos berros que escoitaban cando algunha delas estaba en
crise. Mauricio sospeita relacións incestuosas do patriarca da casa coas súas fillas. Dime que o
manicomio só utilizano cando necesitan buscar novos recursos para a Casa. Antes arranxábanse coa
retención na Cela. Cando as forzas e a vellez do enfermo o permiten, e póñeno nos servizos de asistencia
pública para forzala pensión. Nalgúns casos o Manicomio pode ser unha boa terapia para rompelos lazos
sociais que alimentan a propia loucura.
Volvemos en coche ao Centro de saúde mentres as Traballadoras sociais comentan como mellorou a
situación e o aspecto das dúas irmás 740 . Póñense de acordo para tramitar unha axuda doméstica no
concello. Mauricio volve á consulta onde primeiro realiza unha terapia cunha muller mentres espero fose
observando aos pacientes. A segunda consulta é unha muller de corenta anos cunha Depresión
Psicóxena que presentou problemas por un abandono da medicación. Di ir ben salvo á hora de durmir,
que non pode eliminala pastilla. Mauricio corríxeo cando di que leva un ano así indicándolle que, con el,
xa leva dous anos. Tras receitarlle a mesma medicación que abandonou, recordándolle que non pode
deixala pola súa conta, dálle cita para dentro dunha semana. Cando sale Mauricio indícame que o
problema quizais venga dunha mala praxe inicial de fai xa oito anos.
A seguinte consulta é o xenro dunha demencia senil que vimos a semana pasada. Parece que a
medicación non lle vai ben. Mauricio cámbialle a medicación e o xenro volve preguntar polos seus
propios problemas físicos. Resolve rapidamente un caso tamén da semana anterior. Hoxe acode a
enferma coa súa filla queixándose. Mauricio coméntame o custoso do rol de enfermo, pode ser rendible
tamén, pero non deixa de ter os seus custos persoais. Parece realmente buscar informes psiquiátricos
para poder obter unha pensión en Suíza. Mauricio dime, tras entregarlles o informe, que estes casos de
histeria son, un “paquete” insufrible, pero “hai que axudarlles”. O último caso que vemos é un problema
de ansiedade. Mauricio explícalle como debe comezar a deixala medicación pouco a pouco para rematar
tomándoa só cando a necesite e prevexa un ataque. Saímos xa de noite de volta tras recoller a Mira ao
remata as súas propias consultas. No coche intenta definirme a ansiedade. Di é unha sensación persoal
difícil de medir e definir. Pode chegar a agravarse e converterse nunha enfermidade ou nun síntoma.
Como tódolos sentimentos, din, pois Mira uniuse á explicación, é complicado cuantificala, medila ou
categorizala.
Decembro 1992: quinto estadillo.
O administrativo fai o reconto de casos e das actividades da semana. Deixa as carpetas coas historias
sobre a mesa e sae. Marco asistiu a unha reunión sobre menores e Mauricio a unha con representantes de
tódalas USM1 de Galicia convocados polo Director de Saúde Mental da Xunta. Mauricio resume con
ironía o “punto de vista da administración”: todo vai ben non hai grandes problemas que solucionar,
estamos por enriba da media europea de calidade no tempo de consultas (vinte minutos), as medias de
formación, etc. Remata aludindo a unha reunión “clandestina” á que asistirá en Lugo. Ademais dos
740 Non podo deixar de incluir aquí unha observación persoal. Recordo neste momento pensar: “¿Cómo debía ser antes para ser pior?”
~ 175 ~