Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

Tras reflexionar un pouco di que quizais o seu “espertador” sexa un tremor no costado. Recéitalle unhas
pastillas e sae. Coméntame o seu mal prognóstico por tratase dun obsesivo cunha neurose hipocondriaca.
Facemos unha pausa para un café. Á volta recibimos un alcohólico grave con delirum tremens.
Durante anos rexentou un bar en Ávila vivindo só. Non bebe polo medo ao que poida pasarlle. Busca
unha pensión tamén pola súa coxeira. O seguinte caso tamén é un alcohólico. É un home maior obeso.
Quéixase de perder prestixio ao deixar de beber. O alcohol dáballe forza para facer cousas e enfrontarse
ao mundo. Pídelle a Mauricio receitas e que lle tome a tensión. O psiquiatra fai ambas as dúas cousas
recordándolle que para elas debe acudir á consulta de medicina xeral. Outro caso de alcoholismo dunha
longa evolución é o seguinte. Nada máis sentar nos di: “Estou ben fora, mal na casa”. Ten problemas
coa próstata que non rematan de operarlle. Mauricio recoméndalle aceleralo proceso acudindo por
urxencias. Tras axustala medicación, el pretende darlle diñeiro que Mauricio rexeita. Nada máis saír
entra unha muller cun tarro de mel. O último caso da mañá é un vello psicótico cun tratamento receitado
de Haloperidol 2738 polo médico de urxencias tras unha crise. Ao responder á pregunta de como vai, di:
“Ben dentro do que temos”. Mauricio remata rápido con el cambiándoo de novo á medicación que leva
anos tomando. Recórdalle que non pode deixar de tomala. Saímos para atoparnos con Mira e imos
comer a un restaurante local.
Ás tres e media atopámonos con Mari, a Traballadora Social do Concello de Argo. Solicitou unha
visita domiciliaria a dous esquizofrénicos “cronificados”. No mesmo coche imos con Mira e Mina. Imos
ver aos “Tonechos” 739 . Desprazámonos durante vinte minutos ata chegar a un conxunto de casas illadas
tras deixar a pista asfaltada e conducir por unha de terra. Deixamos o coche e baixamos en grupo
camiñando entre barro e merda de vaca. Espéranos, sentado na escaleira dunha casa cunha cuberta
desgastada de cemento sen pintar, Ernesto, un dos Tonechos. Ten trinta e cinco anos, e está visiblemente
“nervioso” ante a nosa presenza. Mauricio comenta ao grupo mentres nos achegamos a el que esta mañá
o viu no pobo. Di que fai os sete quilómetros que separan a súa casa do núcleo urbano do pobo unhas
dous ou tres veces ao día, ida e volta, sempre a píe.
Entro con Mauricio e Ernesto na casa. A sucidade do chan fai que peguense as solas dos zapatos.
Non hai luz, todo está repleto de caixas baleiras tiradas aparentemente sen orde e mobles rotos. Saímos
de novo á entrada onde esperamola chegada da traballadora social Mari. Ernesto estivo internado nunha
ocasión. Teme vólvano encerrar. Por iso, viviu co seu tío na casa situada en fronte, contalle a Mauricio.
Fala co psiquiatra sen miralo aos ollos, con temor. Na súa historia figuran os seus datos. Cobra unha
pensión non contributiva e van tódolos días ao pobo a comer, na casa é imposible cociñar. Estivo a
estudar internado en Coruña ata comezar a ter síntomas de esquizofrenia. É fillo dunha esquizofrénica
cunha longa carreira de diagnósticos e ingresos anotados na súa Historia: esquizofrenia hebefrénica,
esquizofrenia residual, esquizofrenia paranoide crónica, psicose esquizofrénica paranoide crónica,
esquizofrenia residual con problemática social, son algúns dos anotados nas follas da súa Historia
738 Antipsicótico común de fortes efectos.
739 Todo o mundo os coñece na comarca con este alcume. Uso, por suposto, un alcume ficticio (sacado dun coñecido programa de humor da
televisión autonómica). Non comeza por “E” ou “P” por non existir na USM1 ningún diagnóstico psiquiátrico asociado ao patriarca actual do
“clan”.
~ 173 ~