Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

Mauricio queda a comer no pobo, eu vólvome con Mira. Ela tivo unha mañá chea de casos “duros”.
Durante a hora do camiño de volta explícame como ten que construirse todo un conxunto de barreiras
verbais para sobrevivir a todo o que escoitan na consulta.
Novembro 1992: cuarto estadillo.
Chego un pouco antes á unidade para falar con Mauricio. Dime que na próxima visita a Río mellor
non acuda, pois teñen un día complicado con reunións cos médicos de medicina xeral. Quedamos non
obstante para unha segunda visita durante toda a xornada a Argo.
Iníciase o estadillo comentando as distintas actividades durante a última semana. A secretaria fala de
varios casos que sin ser “primeiras” deberían “falarse nese momento”. Estamos sentados ao redor dunha
mesa: Mauricio, Marco, Mira, Marta, Mina e dúas alumnas en prácticas de psicoloxía.
Marco presenta o caso antigo de Eusebio, un homosexual cun novo intento de suicidio. Todos
coinciden asentindo ante a afirmación de Marco do amaneiramento de Eusebio. Marco recoñece
“abandonar un pouco este caso”. Habíao deixando como “caso con cita aberta”. O día da consulta
atendeuno Mauricio pois Marco non se atopaba na Unidade nese momento. Toma entón a palabra
Mauricio. A familia “puxérao a traballar” de peón de albanel. Eusebio odiaba o seu traballo pero non
fora capaz de enfrontarse á familia. Unha fin de semana toma unhas pastillas nun intento de suicidio.
Non se produce o efecto desexado pero se provoca a atención urxente de toda a súa familia. Eusebio
confesa entón ante eles a súa homosexualidade. Cada un reacciona de forma diferente. O pai relatando
como “estes casos solucionabanse antes cun bo matrimonio”. A nai cunha gran comprensión e apoio.
Tralo paso polo seu médico danlle a baixa laboral. Mauricio considera o intento de suicidio unha “mera
chamada de atención”. Atopa a proba evidente no feito de que Eusebio non tivese que acudir a
Urxencias no Clínico. Propón un diagnóstico de Trastorno reactivo do carácter. Marco di que este é un
“caso bonito”. Mauricio respóndelle que está farto dos “seus casos bonitos”, indicándolle a
continuación: “falas demasiado”. Marco contéstalle que el ten o seu couto de caza privado en Argo,
considerando todo o demais de pouca importancia. Mauricio cambia rapidamente de tema para
reflexionar sobre o concepto de Alta Médica. Explica entón a importancia de facer unha boa tramitación
burocrática.
Mauricio presenta ante o grupo o caso de Eugenio, o paranoico testemuña de Jehová que atendemos
o día anterior en Argo. Chámao “delirio divino”. Comentalo seu carácter de caso con risco. Reparte o
traballo: un informe a remitir da visita domiciliaria que fixeran Marta e Marco con anterioridade, avisar
servizos sociais... Marta indícalle que a “visita domiciliaria” consistiu realmente nunha conversación
con Eugenio durante dous minutos no portal da súa casa. Mauricio contesta explicando que toda
“intervención” é importante. Por moi breve ou curta que esta poida ser, podería sempre resultar decisiva.
Fai entón mención dun “descompensado” paciente da unidade que o outro día montou un guirigay en
urxencias. Di ter medo a equivocarse.
Entabóase entón un pequeno diálogo sobre o grupo de axuda ao alcoholismo co que colaboran nun
municipio próximo á cidade. Marta e Marco quéixanse de que os casos que lles chegan atopanse xa
extremadamente deteriorados. Pouco poden intervir ou axudar. Contan como traballa a persoa
~ 169 ~