Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

Edelmira non ten nada, intentando unicamente chamala atención. Mauricio comenta ao rematar que en
ocasións hai que diferenciar entre enfermidade e maldade, pois ás veces hai só maldade. Engade o ben
que as diferenciaba no caso desta muller.
Preséntase Eva sen cita previa, aínda que é un caso coñecido. É unha muller de corenta anos.
Mauricio denomina Histeria ao que padece esta muller, indicándome: “son un coñazo”. Eva sufriu unha
caída, queimouse nunha man tras un desmaio. Di padecer problemas “de columna”. Mauricio
recrimínalle: “non debes abusar dá medicación”. Faille unhas receitas, despachándoa nun par de
minutos. Para cortar a súa conversación Mauricio levántase no medio das súas frases, dálle a man
indicándolle nunha tarxeta de cartón cál será a súa próxima cita.
Facemos unha pausa para un café. Atopámonos cun Traballar Social do centro de terceira idade do
pobo, coñecido de Mauricio. Parece que o despediron tras tres anos. Apártanse de mi para falar en
privado. Coméntame despois a política laboral inxusta que padecen. Tras tres anos de contrato como
bolseiro en prácticas despídenos para contratar un novo por un soldo irrisorio.
Durante o resto da mañá pasan pola consulta outros dez casos. Sucédense en rápida sucesión sen
unha duración de máis de dez minutos cada un. Varios deles son anciáns con demencias senís ou axustes
rápidos da medicación. Unha muller cun intento de suicidio hai oito meses, que acode por primeira vez
coa súa parella. Saio da consulta a petición de Mauricio pois van realizar unha “terapia”. Un home
maior, alcohólico extremadamente deteriorado acode co seu irmán. Foi ao dentista para mellorar o seu
aspecto. Dálles cita para dentro dun mes e ver entón a evolución. Unha muller maior cunha
preocupación extrema por coller un catarro, unha neumonía ou unha infección. Mauricio denomina este
caso como de hipocondriaca, recéitalle un par de cousas e despídea cun apertón de mans no medio do
seu discurso sobre os virus.
Ao último caso dedícalle Mauricio máis tempo. Trátase de Eugenio, un home duns corenta anos cun
delirio de persecución con “perigosidade e risco”. É testemuña de Xehová. Non para de falar de Deus e
da xustiza. “Se a culpa é castigada, a súa muller serao. Serei o brazo executor”. Hai unha historia
anterior de malos tratos á súa muller, pendente dunha sentenza do Xuíz. A súa esposa separouse
legalmente del. Mauricio indícame que a xuíz deberíalles pedir información a eles. Logo engade que
talvez a muller non utilizou a enfermidade mental do marido pola súa propia historia psiquiátrica, tamén
nesta USM1. Eugenio quere virse a vivir a unha casa aquí, coa súa muller, para así poder velar con Deus
pola súa filla. Na súa filla menor el ve a Deus, pero teme sexa pervertida. Por iso debe ocuparse dela.
Mauricio faime fixarme en que Eugenio sempre coloca as culpas fóra de si mesmo, en Deus. Afirma
manterse ben grazas á Biblia e a Deus. Ante a ausencia dunha persoa responsable ao seu lado para vixiar
a medicación, Mauricio dubida. Non pode darlle moita medicación porque non ten referencias externas
para indicalo cal é a dose adecuada. Tampouco pode darlle moi pouca porque o delirio que presenta ten
tinguiduras perigosas. Mauricio sinala que en Galicia non existe lexislación para xulgar por mala praxe
un médico. Cando lle pregunto pola perigosidade e os riscos de caso como este, contéstame falando do
perigo de suicidio: “porque nunca sabes realmente”. Estes casos, remata, son realmente unha “papeleta”.
~ 168 ~